Ο αλχημιστής!
Ζωή στο περιθώριο…
Το χρώμα του δέρματός του μαρτυρά τις αφρικανικές του ρίζες… Ο τρόπος που θα μιλήσει, το βιβλίο που θα τον συντροφεύει, η άνεσή του να επικοινωνεί σε τέσσερις γλώσσες, η πολιτικοποιημένη του άποψη και οι σπουδές του, τις οποίες ακόμα συνεχίζει, δεν μπορούν να μαρτυρήσουν το παρελθόν του. Ούτε το μακρινό, εκείνο στη δεκαετία του ’70 στο Κονγκό, αλλά ούτε και το πιο πρόσφατο, στα χειρότερα προάστια των Βρυξελλών.
«Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός πρόσφυγας όταν ήρθε το 1970 στο Βέλγιο. Ήταν ένας από εκείνους που διοργάνωσαν τις πορείες εναντίον του Μομπούτου και το σύστημα τους κυνήγησε. Αναγκάστηκαν να κλειστούν στο πανεπιστήμιο του Λουμπουμπάσι, αλλά τους κυνήγησαν κι εκεί. Τους πυροβόλησαν. Πολλοί σκοτώθηκαν, άλλοι φυλακίστηκαν. Εκείνος ήταν τυχερός. Έφυγε από τη χώρα και ήρθε στις Βρυξέλλες. Πάντα μου έλεγε ότι του δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και δεν είχε το δικαίωμα να τη χάσει». Ο Πιερ Κομπανί δεν θα άφηνε την δεύτερη ζωή να χαθεί. Έστω κι αν θα χρειαζόταν να δουλεύει τα βράδια ως οδηγός ταξί για να μπορεί τα πρωινά να σπουδάζει. Σε προχωρημένη ηλικία αποφάσισε να πάρει πτυχίο στη μηχανική και τα κατάφερε.
Ενδιάμεσα, ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια. Η Ζοσλίν, που εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος για τη βελγική κυβέρνηση, θα αποτελούσε το έτερό του ήμισυ με το οποίο θα δημιουργούσαν οικογένεια. Η Κριστέλ, ο μικρός Φρανσουά και ο γεννημένος στις 10 Απριλίου του 1986, Βινσέντ θα έπρεπε να μεγαλώσουν ως… παιδιά μεταναστών πριν μπορέσουν να φτιάξουν τη δική τους ζωή. «Μεγαλώσαμε σε μια αρκετά σκληρή περιοχή. Δεν υπάρχουν και πολύ χειρότερα από αυτά. Πορνεία, ναρκωτικά, βανδαλισμοί, προβληματική γειτονιά», θυμάται ο Βινσέντ για το πρώτο του σπίτι στις Βρυξέλλες, πίσω από τον σταθμό του τρένου και πολύ κοντά στο κομμάτι που εκδίδονταν οι πόρνες.
Η κατεύθυνση από το σπίτι τους ήταν εξ αρχής δεδομένη. Σχολείο, διάβασμα, σπουδές… «Ο πατέρας μου είχε τη γνωστή δύσκολη ζωή που έχει ο καθένας που έρχεται από την Αφρική και προσπαθεί να κάνει κάτι με τη ζωή του. Μαζί με τη μητέρα μου έκαναν ότι χρειαζόταν για να υπάρχει φαγητό στο σπίτι και παιδεία για τα παιδιά τους. Ήταν το πιο σημαντικό για εκείνους και ήταν διατεθειμένοι να τα θυσιάσουν όλα για να το πετύχουν. Είχαν αποφασίσει πως ήθελαν ένα διαφορετικό μέλλον για μας». Το πρόβλημα πολλές φορές δεν είναι τι θυσιάζουν οι γονείς και τι αποφάσεις παίρνουν για τα παιδιά τους, αλλά κατά πόσο είναι έτοιμα τα παιδιά να τα αντιληφθούν και να τα εκτιμήσουν.
Ο Βινσέντ, όπως και η Κριστέλ, αλλά και ο Φρανσουά σπούδασαν σε φλαμανδικό σχολείο, ώστε να μάθουν από μικροί μια δεύτερη γλώσσα, με δεδομένο ότι τα γαλλικά ήταν η… επίσημη στο σπίτι. Από νεαρή ηλικία, ο Βινσέντ Κομπανί θα προσέλκυε σκάουτερ. Αρχικά, για το στίβο και αργότερα για το ποδόσφαιρο. Η Ζοσλίν θα είναι ξεκάθαρη. «Μου επέτρεπε να παίζω ποδόσφαιρο, αλλά με ένα όρο. Θα έπρεπε να αποφοιτήσω από το σχολείο. Και να πω την αλήθεια, το μισούσα. Σιχαινόμουν να διαβάζω, το έβλεπα εντελώς ανούσιο. Το έκανα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τους γονείς μου. Αφού έφυγα απ’ το σπίτι μου, αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό είναι».
Ο Βέλγος «Ντεσαγί»…
Οι σπουδές δεν σταμάτησαν το όνειρο του μικρού Βινσέντ. Πόσω μάλλον, όταν έγινε αντιληπτό ότι είχε ταλέντο στο ποδόσφαιρο και βρέθηκε σε ηλικία έξι ετών στις ακαδημίες της Άντερλεχτ. Το όνομά του θα αρχίσει από τα εφηβικά του κιόλας χρόνια να γίνεται πρωτοσέλιδο στο Βέλγιο και θέμα συζήτησης σε όλη την Ευρώπη. «Ένας από τους λόγους που δεν έφυγα πιο μικρός από την Άντερλεχτ ήταν η υπόσχεση που είχα δώσει στη μητέρα μου. Σήμερα, μπορεί να ακούγεται χαζό. Τι χρειάζεσαι τις σπουδές, όταν έρχεται ένας μεγάλος σύλλογος για σένα; Τότε, για μένα, προείχε η οικογένειά μου». Λέγεται πως μια από τις ομάδες που αναγκάστηκε να απορρίψει τότε ήταν και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, παρότι δεν ήταν καν στην πρώτη ομάδα…
Η Άντερλεχτ δεν θα τον άφηνε να χαθεί εύκολα. Το 2003, όντας μόλις 17 ετών θα υπέγραφε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και θα έκανε ντεμπούτο στις 9 Αυγούστου του ίδιου έτους σε έναν αγώνα με την Αντβέρπ. Μέσα στον ίδιο χρόνο θα παίξει στο Champions League, θα κληθεί στην Εθνική ομάδα, θα… βαφτιστεί «Βέλγος Ντεσαγί» και θα ζει το απόλυτο όνειρο κάθε εφήβου. «Είχα την προσωπικότητα να δείξω στον κόσμο ότι μπορώ να ανταπεξέλθω. Έλεγαν ότι είμαι πολύ μικρός, ειδικά για το Champions League και αναρωτιόντουσαν αν θα μπορέσω να διαχειριστώ την πίεση. Τους το απέδειξα, αφού κατέληξα να παίζω σε όλα τα παιχνίδια από την πρώτη μου χρονιά. Ήμουν τυχερός».
Η καριέρα του θα εξελισσόταν ραγδαία. Μόλις 19 χρονών και στη δεύτερή του σεζόν στην Άντερλεχτ θα βραβευτεί ως ο καλύτερος Βέλγος παίκτης και λίγο καιρό μετά θα κληθεί σε φιλανθρωπικό αγώνα για τα θύματα του τσουνάμι, στο οποίο θα παίξουν οι καλύτεροι στον κόσμο. Παρόλα αυτά, δεν θα βιάζεται να φύγει από το Βέλγιο… «Δεν είχα την ωριμότητα να παίζω δύο παιχνίδια την εβδομάδα. Αν έφευγα θα έπρεπε να αφήσω μέρος της διδακτικής διαδικασίας του ποδοσφαίρου στο περιθώριο. Θα ήταν σα να έπαιζα ρωσική ρουλέτα».
Η… τελευταία σφαίρα!
Η Άντερλεχτ θα μπορούσε να αποτρέψει το… φονικό παιχνίδι μόλις για τρία χρόνια. Και παρότι ο προορισμός δεν ήταν όσο μεγάλος προβλεπόταν, τα 10 εκ. ευρώ του Αμβούργου ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικά για να κάνει ο Βινσέντ Κομπανί το επόμενο βήμα. Έχοντας, άλλωστε, ολοκληρώσει τις σπουδές του σε ξένες γλώσσες και οικονομικά, θα μπορούσε να έχει και την ευχή της μάνας για να φύγει από το Βέλγιο. Τίποτα, όμως, δε θα πήγαινε όπως το υπολόγιζε ή το ευχόταν. Σε αντίθεση με τον αγαπημένο του «Αλχημιστή», όπου ο Πάολο Κοέλιο θέλει το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ εκείνου που επιθυμεί κάτι πολύ, η συνωμοσία θα έμοιαζε να είναι κατά του 20χρονου μέσου.
Το ξεκίνημα στην Γερμανία θα είναι ιδανικό. Σύντομα, όμως, θα έρθουν οι τραυματισμοί. Πρώτα στο γόνατο και αργότερα μια ρήξη αχίλλειου τένοντα, που θα τον οδηγήσει στο χειρουργείο και θα τον αφήσει εκτός δράσης για περίπου πέντε μήνες. Στην πρώτη του σεζόν στην Γερμανία θα έπαιζε μόλις έντεκα παιχνίδια… «Ήμουν η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του συλλόγου. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές και λόγω του τραυματισμού μου, έμεινα σχεδόν όλη τη σεζόν έξω. Ο κόσμος δεν θα καταλάβει, δεν καταλαβαίνει. Σου λέει «δεν έκανες τίποτα για μας». Και αναγκάζεσαι να το πιέσεις».
Η πίεση στη δεύτερη σεζόν θα γίνει αφόρητη. Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα θα κληθούν να παλέψουν με τον καρκίνο, τόσο η μητέρα του, όσο και η αδελφή του. «Ήμουν δυστυχισμένος, ένιωθα αδύναμος. Δύο άνθρωποι που αγαπάς είναι άρρωστοι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». Η αδελφή του θα κέρδιζε τη μάχη. Η μητέρα του όχι… Ο Βινσέντ θρηνούσε το θάνατο της γυναίκας που πάλεψε για εκείνον και ο Χουμπ Στίβενς – προπονητής του στο Αμβούργο εκείνη την εποχή – τον πίεσε να δώσει κι εκείνος μια μάχη παραπάνω. «Δεν μου έδωσε ούτε μια δικαιολογία. Ποτέ δεν άλλαξε τη συμπεριφορά του απέναντί μου, παρότι γνώριζε τι περνούσα. Ήταν σκληρός, αλλά δίκαιος. Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έτσι είναι η ζωή. Ό,τι κι αν συμβαίνει, πρέπει να μάχεσαι καθημερινά».
Στη δεύτερη χρονιά του στο Αμβούργο θα παίξει σε 37 παιχνίδια, ωστόσο μια διαμάχη το καλοκαίρι του 2008 για τη συμμετοχή του ή μη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, με τη φανέλα του Βελγίου θα ραγίσει το γυαλί. Και η Μάντσεστερ Σίτι με μια προσφορά 8,5 εκ. ευρώ θα το σπάσει!!
Πολίτης… πολυτελείας!
Στο Μάντσεστερ δεν θα δυσκολευόταν να προσαρμοστεί. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι ήταν πιο απλοί και αρέσκονταν σε συζητήσεις για το καθετί, τον έκανε να νιώθει πιο άνετα. Με τη γλώσσα δεν είχε πρόβλημα, ούτε με την ομάδα. Το τετραετές συμβόλαιο το οποίο υπέγραψε το 2008, θα γινόταν τον επόμενο Σεπτέμβριο εξαετές με μια επέκταση ως το 2014 και ο Βινσέντ Κομπανί χρόνο με τον χρόνο θα εξελισσόταν σε έναν από τους καλύτερους αμυντικούς στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, όμως, θα έβρισκε τον χρόνο και τον τρόπο να τιμήσει, τόσο τον πατέρα του, όσο και τη μητέρα του.
Το καλοκαίρι του 2010 θα επισκεφτεί τη γενέτειρα του Πιερ ως πρέσβης του SOS Children’s Villages και θα βοηθήσει στην ανέγερση δύο σχολείων. «Είναι μια περιοχή που είναι πιο όμορφη ακόμα και από τη Γενεύη κι όμως υπάρχει τόση φτώχεια τριγύρω. Θέλω να δω τα παιδιά στο Κονγκό να γελάνε από χαρά και ευτυχία όσο το δυνατόν συντομότερα», δήλωνε μετά το ταξίδι, το οποίο όπως παραδέχεται άλλαξε τη ζωή του και τον τρόπο σκέψης του. Παράλληλα, θα έκανε κάτι να γεμίσει τον ελεύθερό του χρόνο στο Μάντσεστερ. «Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές θέλουν να ξεκουράζονται στον ελεύθερό τους χρόνο, αλλά εγώ λειτουργώ διαφορετικά. Θέλω κάτι να ξεχνιέμαι απ’ το ποδόσφαιρο».
Ο Βινσέντ Κομπανί εγγράφηκε στη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων στο Μάντσεστερ σε συνέχεια των σπουδών που είχε κάνει στο Βέλγιο. «Είναι κάτι που, πλέον, το κάνω για μένα. Δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτό ιδιαίτερα, γιατί δε θέλω να γίνει θέμα. Είτε πετύχω, είτε αποτύχω στις σπουδές μου, θέλω να είναι προσωπική υπόθεση, είναι κάτι που με χαλαρώνει». Όπως τον χαλαρώνει να διαβάζει βιβλία, να ασχολείται με την πολιτική, είτε πρόκειται για τον Μπάρακ Ομπάμπα του οποίου είναι φανατικός υποστηριχτής, είτε για το Νικολά Σαρκοζί τον οποίο κατακρίνει για τα σκάνδαλά του, είτε για την πολυπλοκότητα της βελγικής διακυβέρνησης, όπως ηρεμεί όταν παίζει με την κόρη του, που γεννήθηκε τον Ιούνιο του 2010. Οτιδήποτε δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο…
«Μετά απ’ όσα ένιωσα με τη μητέρα μου και την αδελφή μου, μετά απ’ όσα είδα στην Αφρική, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να με πείσει κάποιος πως αυτό που θα κάνω αύριο στο ποδόσφαιρο, θα αλλάξει τη μοίρα του κόσμου». Καμιά φορά, όμως, μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μιας ομάδας.
