Ασπρόμαυρες φωτογραφίες…

Ένα χωμάτινος δρόμος, ένα μικρό παλαιό σπίτι κι ένας γέροντας… 79 ετών πλέον, έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Ο Χοσέ Γκόμεζ γύρισε πίσω στη γενέτειρά του, όταν ένιωσε ότι το έργο του είχε ολοκληρωθεί. Έπρεπε, εξάλλου, να υπάρχει κάποιος για να πει την ιστορία. Το Αλμπουνιάν, μια μικρή ισπανική επαρχία με 441 κατοίκους, φιλοξενούσε τα καλοκαίρια τα όνειρα του μικρού Μάριο. Το σπίτι όπου γεννήθηκε ο πατέρας του, χωματόδρομος, έχει πάρει όνομα. «Mario Gomez street», ονομάστηκε και ο δήμαρχος του χωριού υποσχέθηκε στον Χοσέ ότι σύντομα θα πεζοδρομηθεί. Αν ήθελε, ας έκανε και αλλιώς. «Εδώ γεννήθηκε ο πατέρας του Μάριο και εδώ μένουμε τόσα χρόνια. Εδώ θα ονομαστεί ο δρόμος και σειρά θα πάρει το στάδιο της πόλης», προστάζει ο Χοσέ, τη στιγμή που όλοι έχουν να θυμηθούν μια ιστορία από τις καλοκαιρινές εβδομάδες με τον σταρ της Μπάγερν Μονάχου.

Όλοι, όπως η Γκλόρι, η πρώτη κοπέλα που φίλησε όταν ήταν τεσσάρων χρονών. «Πάντα έλεγα στον Μάριο. Όταν θα γίνεις διάσημος αυτή η φωτογραφία θα μου φέρει πολλά λεφτά». Ο Γκόμεζ επιστρέφει ακόμα και τώρα στο χωριό του, βλέπει τη Γκλόρια Περτίνεθ Σιέρα, όπως είναι το πλήρες όνομα και ταξιδεύουν στις παιδικές τους αναμνήσεις. «Είναι υπέροχο ότι παραμένει ακόμα ο παλαιός Μάριο»… Εκείνος, που ονειρεύεται το χωριό του, εκείνο που μέχρι και σήμερα που προσφέρει χαλάρωση τους θερινούς μήνες. «Κάποια στιγμή στην καριέρα μου, θέλω να ζήσω εκεί. Στον ήλιο, στην παραλία… Το χρειάζομαι».

Έγχρωμα όνειρα …

Η σκληρή και επιβλητική εικόνα του Χοσέ μεταλαμπαδεύτηκε στο γιο του. Ο Πέπε Γκόμεζ Γκαρσία, ένας μικρόσωμος μελαχρινός άντρας, γεννήθηκε στην Ισπανία το 1959 και χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά για να μπορέσει να προσφέρει στην οικογένειά του τα προς το ζην. Μπογιατζής στο επάγγελμα, έχει κατορθώσει σήμερα να έχει τη δική του εταιρία και παρά τα εννέα εκατομμύρια ευρώ που εισπράττει ετησίως ο γιος του, να παραμένει ακμαίος. «Δεν έχει σημασία τι κάνει ο Μάριο. Εγώ συνεχίζω να είμαι μπογιατζής και αυτή είναι η δουλειά μου», δηλώνει με περηφάνια, όμοια με εκείνη που κληροδότησε στο παιδί του.

Ο Μάριο Γκόμεζ γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1985, τέσσερα χρόνια αφότου ο πατέρας του ξεκίνησε να χτίζει το σπίτι τους. Είχε μεταναστεύσει στην Ισπανία όταν ήταν έντεκα ετών κι εκεί γνώρισε την Κρίστα, τη μητέρα του Μάριο και της Τζασμίν, η οποία ούσα δύο χρόνια μεγαλύτερη έφτιαξε πιο γρήγορα τη ζωή της και εργάζεται ως αρχιτέκτονας. Στο μυαλό του Μάριο, άλλο ήταν το μικρόβιο που θα καθόριζε τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. «Από τεσσάρων χρονών τους έλεγα ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής». Ο Πέπε και η Κρίστα δεν είχαν σκοπό να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο του. Το αντίθετο! Δεν μπορούσαν, όμως, να το δεχτούν και χωρίς να διαπραγματευτούν τους όρους.

«Του έλεγα πάντα ότι πρέπει να δουλέψει σκληρά για να είναι ανεξάρτητος. Ήθελα να τελειώσει το σχολείο, ώστε να έχει επιλογή αν δεν τα κατάφερνε στο ποδόσφαιρο». Ο γιος του θα τα κατάφερνε. Παράλληλα, όμως, δεν θα άφηνε τη συμβουλή του πατέρα του να πέσει κάτω. Ο Μάριο είναι κάτοχος Fachabitur, το οποίο του επιτρέπει να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο, μετά το πέρας της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Θεωρείται, εξάλλου, από τους πιο «ψαγμένους» Γερμανούς ποδοσφαιριστές, αφού διαβάζει και ενημερώνεται για την πολιτική, την οικονομία και την κοινωνική ζωή στον κόσμο.

Το Unlingen, μια πόλη 2.500 κατοίκων, γύρω στα 100 χιλιόμετρα νότια της Στουτγάρδης και 175 δυτικά του Μονάχου ήταν το καταφύγιο του. «Είχα πολύ όμορφη παιδική ηλικία. Οι γονείς μου με ανέθρεψαν υπέροχα. Από μικρός είχα τρομακτική αυτοπεποίθηση για το μέλλον του κι εκείνοι έκαναν όλες τις θυσίες για μένα. Οδηγούσαν χιλιάδες χιλιόμετρα για μια προπόνηση ή έναν αγώνα». Ο Πέπε ήθελε να είναι και ήταν ο πρώτος προπονητής του Μάριο. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι το παιδί του θα έφευγε από το σπίτι χωρίς καν να έχει μπει… στην εφηβεία και το πάλεψε όσο μπορούσε. Θα ερχόταν, όμως, η στιγμή που δεν γινόταν άλλο.

Η μεγάλη ανακάλυψη…

«Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι δεν είσαι ποτέ τόσο καλός όσο όλοι λένε και τόσο κακός όσο σε κατηγορούν». Ο Μάριο Γκόμεζ, ταπεινός και ρεαλιστής, μεγάλωσε με αυτό το ρητό στο μυαλό του. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν πολύ καλός! Ο πατέρας του «έκοψε» τους σκάουτερ από τη Στουτγάρδη, όταν σε ηλικία 13 ετών τον πλησίασαν για να πάρουν τον μικρό. «Οι άνθρωποι μπορεί να μην καταλαβαίνουν. Πώς μπορεί, όμως, ένα παιδί 13 ετών να πάει να ζήσει μακριά από την οικογένειά του. Είναι πάρα πολύ νωρίς». Θα προτιμήσει τις κοντινές ομάδες, όπως η Ulm και η Bad Saulgau, όμως δύο χρόνια μετά θα έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

Ο Μάριο Γκόμεζ θα γίνει παίκτης της Στουτγάρδης και σταδιακά θα ανέβει όλα τα σκαλοπάτια που προβλεπόταν. Η ομάδα νέων, η δεύτερη ομάδα, το ντεμπούτο του και παράλληλα όλες οι γερμανικές Εθνικές ομάδες, από κάτω των 15 ετών ως και, φυσικά, των αντρών. Το 2004 και συγκεκριμένα στις 9 Μαρτίου θα έρθει η πρώτη ημερομηνία ορόσημο, με τον Μάριο Γκόμεζ να κάνει ντεμπούτο σε αγώνα Champions League, χωρίς καν ακόμα να έχει παίξει στην Bundesliga. Αυτό θα γινόταν στις 8 Μαΐου του ίδιου χρόνου. Χρόνο με το χρόνο θα εμφανιζόταν όλο και καλύτερος.

Το 2007 θα ζήσει στο απόλυτο την ιδιομορφία της ζωής του ποδοσφαιριστή. Την απόλυτη επιτυχία, την καταξίωση και συνάμα τη μοναχικότητα και την ανατροπή. Η Στουτγάρδη να παλεύει για τον τίτλο, ο ίδιος να έχει πετύχει 14 γκολ σε 23 παιχνίδια και στις 10 Μαρτίου θα υποστεί ρήξη συνδέσμων στο γόνατό του, γεγονός που θα τον κρατήσει δύο μήνες εκτός αγωνιστικών χώρων. Θα επιστρέψει στις 12 Μαΐου και στην αναμέτρηση με τη Μπόχουμ. Θα μπει αλλαγή στο 55’, θα ισοφαρίσει για την ομάδα του στο 62’ και το γκολ του Κακάου στο 73’ θα δώσει στην Στουτγάρδη τη νίκη-τίτλου! Ο Γκόμεζ θα πανηγυρίσει μια εβδομάδα αργότερα την κατάκτηση του τίτλου, του πρώτου για το γερμανικό σύλλογο από το 1992, και θα αναδειχθεί κορυφαίος παίκτης της Bundesliga.

Από την κορυφή, μπορείς να πας μόνο προς τα κάτω. Ειδικά, από τη στιγμή που οι άνθρωποι λατρεύουν να δημιουργούν είδωλα, απλώς και μόνο για να μπορούν να τα αποκαθηλώνουν. Η εξίσου πετυχημένη σεζόν του Γκόμεζ το 2007-08, με 28 γκολ σε 33 παιχνίδια σ’ όλες τις διοργανώσεις ήταν αρκετή για να του δώσει μια θέση στο Euro 2008, όμως εκεί παίχτηκε το παιχνίδι της απαξίωσης. Μια απίστευτη χαμένη ευκαιρία απέναντι στην Αυστρία και στήθηκε ο χορός. «Πώς θα γυρίσω πίσω; Όλοι θα πιστεύουν ότι είμαι τυφλός», αναρωτιόμουν εκείνο το διάστημα και ο γερμανικός Τύπος θα τον… αναλάμβανε.

Ξαφνικά, όλα αποτελούσαν πρόβλημα. Τα μαλλιά του ήταν το κυριότερο. «Από τότε είμαι σημαδεμένος. Θυμάμαι έναν δημοσιογράφο που είχε ρωτήσει τον Λεβ αν έχει εξαντληθεί η υπομονή του μαζί μου… Πώς να εξαντληθεί και γιατί να γίνει τέτοια ερώτηση; Ό,τι κι αν κάνω, δε θα ξεχάσουν ποτέ εκείνη την ευκαιρία». Μια ακόμα μεγάλη σεζόν με τη Στουτγάρδη, 35 γκολ σε 44 ματς και η χαμένη ευκαιρία είχε μπει στο συρτάρι. Μαζί με την εξωφρενική επιταγή που θα πλήρωνε η Μπάγερν!!

Ο πιο… ακριβός!

Στις 26 Μαΐου του 2009 θα είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Ο Μάριο Γκόμεζ, 24 ετών, πλέον, αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόταση της Μπάγερν και να μην εξαντλήσει το συμβόλαιό του με τη Στουτγάρδη, το οποίο έληγε το 2012. Η γερμανική ομάδα δεν είχε αντίρρηση… Ποιος θα είχε; Οι Βαυαροί θα πλήρωναν ένα ποσό ρεκόρ για τη Μπουντεσλίγκα, κάπου ανάμεσα στα 30 με 35 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσουν και εφτά εκ. ευρώ στον ίδιο ετησίως.

«Τα λεφτά δεν με επηρέασαν ποτέ, ούτε με άγχωσαν και στην τελική δε με αφορούσε κιόλας. Ήταν ένα θέμα ανάμεσα στις δύο ομάδες». Με την ανακοίνωση της μεταγραφής, ο Μάριο θα προσπαθήσει να ρίξει γέφυρες με τον κόσμο στην πρώτη του αγάπη και να μην γίνει ανεπιθύμητος. Δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα γινόταν σύντομα ανεπιθύμητος στο Μόναχο. Μετά από μια μέτρια προσωπική σεζόν με 10 γκολ σε 29 ματς του πρωταθλήματος και παρά την κατάκτηση του νταμπλ στη Γερμανία και την παρουσία στον τελικό της Μαδρίτης, ο Γκόμεζ θα ερχόταν αντιμέτωπος με μια έκπληξη.

«Ο Λουίς Φαν Γκάαλ με κάλεσε και μου ζήτησε να βρω ομάδα». Ο Ολλανδός τεχνικός, ο οποίος στο βιβλίο του αποκαλούσε τον Μάριο Γκόμεζ Θεό, αλλά ως προς τη σωματοδομή του, δεν είχε σκοπό να τον χρησιμοποιήσει. Ο Ούλι Χένες δεν δέχτηκε την εισήγηση του προπονητή και τον κράτησε στο Μόναχο, με τον 23χρονο επιθετικό να αναδεικνύεται στο φινάλε πρώτος σκόρερ στη Bundesliga και ισόπαλος με τον Σάμουελ Ετό για το χρυσό παπούτσι. «Από τη στιγμή που μου το είπε ο Φαν Γκάαλ μέχρι και το έβδομο παιχνίδι, όταν άρχισα να παίζω ήταν η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου. Και ήξερα ότι έπρεπε μόνος μου να βρω λύση».

Το καλοκαίρι τα πράγματα θα άλλαζαν άρδην. Όλα θα έμοιαζαν πιο εύκολα για τον Μάριο Κρουζ, με την άφιξη του Γιουπ Χάινκες. Ο Ολλανδός θα δει ομοιότητες με τον εαυτό του στα νιάτα του και ο Γερμανός επιθετικός θα αισθάνεται ασφαλής. «Πέρασα δύο χρόνια, έχοντας στο υποσυνείδητό μου ότι ο προπονητής μου δε με θέλει. Δεν είναι ευχάριστο. Πάλεψα την περασμένη σεζόν, αλλά είμαι αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρω ότι πράγματα στο ποδόσφαιρο αλλάζουν. Τώρα είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση, όμως θα συνεχίσω να δίνω τα πάντα».

Λίγο πριν το φινάλε της σεζόν, ο Μάριο Γκόμεζ έχει κάνει προσωπικό ρεκόρ. 40 γκολ σε 46 ματς, 13 σε 12 ματς Champions League και μια μπάλα – εκείνη του αγώνα με τη Βασιλεία – στο σπίτι του. Ο Ότμαρ Χίτζφελντ να τον συγκρίνει με τον Μέσι, η Μπάγερν να σπεύδει να του επεκτείνει το συμβόλαιο ως το 2016 και παράλληλα να του αυξάνει τις αποδοχές, ενώ ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία συνεχίζει να κάνει εκείνο που ξέρει καλά. Να προκαλεί σάλο εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων…

Ο Μάριο και η Σίλβια…

Η προσωπική του ζωή αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο είδωλο για χιλιάδες κορίτσια, στο fashion icon και μοντέλο του οίκου Hugo Boss και στον απλό Μάριο που κυκλοφορεί με γουρούνα, τζιν, t-shirt και κάθεται σπίτι με τη Σίλβια. Ισορροπεί ανάμεσα στον απλό άνθρωπο που έκλαψε όταν έμαθε για την αυτοκτονία του Ρόμπερτ Ένκε και σε εκείνον που δημόσια δηλώνει ότι πρέπει οι gay ποδοσφαιριστές να σταματήσουν να κρύβονται. Μια δήλωσε που τον έκανε για ένα φεγγάρι πιο διάσημο και από τα γκολ του.

«Θα παίζουν πιο απελευθερωμένα. Δεν είναι ταμπού, πλέον, να είσαι gay. Ο δήμαρχος του Βερολίνου είναι gay, έχουμε υπουργούς gay και πρέπει και οι επαγγελματίες στο ποδόσφαιρο να το παραδεχτούν». Η γυναίκα του, Σίλβια, απέχει από τα στάνταρ των ποδοσφαιριστών. Γνωρίστηκαν στη Στουτγάρδη, είναι οκτώ χρόνια μαζί και τον ακολούθησε στο Μόναχο. Σπάνια θα ψάξει τη δημοσιότητα, αφού και η ίδια σπουδάζει εργοστασιακή φαρμακευτική, γεγονός που υποστηρίζει και ο Μάριο. «Δε θα άντεχα να είχα μια γυναίκα που θα καθόταν σπίτι να με περιμένει. Μ’ αρέσει που έχει το δικό της πρόγραμμα».

Ο Μάριο Γκόμεζ παραμένει ένα απλό παιδί της επαρχίας που δεν έχει τατουάζ, γιατί τα βρίσκει βαρετά, αλλά και ένας σύγχρονος επενδυτής που αγόρασε δικό του εστιατόριο. Ονειρεύεται τη Βαρκελώνη, όμως δε θα περάσει καλοκαίρι χωρίς να επισκεφτεί το Αλμπουνιά. Έχει το προσωπικό του site και μοιράζεται τις μουσικές του προτιμήσεις. Όπως αυτή με τους Black Eyed Peas να τραγουδούν «Just can’t get enough». Διαφωνεί κανείς;