Big city lights…

Το Σάλτο είναι μια όμορφη παραθαλάσσια περιοχή στην Ουρουγουάη. Δε θα το πεις… χωριό, ούτε καν θέρετρο, αλλά 500 χιλιόμετρα μακριά από το Μοντεβιδέο όλα κινούνται σε διαφορετικούς ρυθμούς. Εκεί γεννήθηκε ο Μπρούνο Φορναρόλι Μέτζα στις 7 Σεπτεμβρίου του 1987. Οι παιδικές του αναμνήσεις είναι παρεμφερείς με εκείνες που κάθε παιδί έχει. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. «Στη γειτονιά μου είχαμε ένα δρόμο που είχε πολλά δέντρα, το ένα μετά το άλλο. Θυμάμαι πως απ’ όταν ήμουν πέντε ή έξι χρονών, συνήθιζα να περνάω ολόκληρο το απόγευμα κάνοντας ελιγμούς ανάμεσά τους».

Οι ελιγμοί θα έκαναν καλή δουλειά… Όπως και ο θείος του, που είχε φροντίσει για την… ανατροφή του ανιψιού του. «Στο σπίτι μου ήταν όλα στα χρώματα της Πενιαρόλ. Για κάποιο λόγο, όμως, ο θείος μου κατάφερε να με κάνει να υποστηρίζω τη Νασιονάλ. Κι εννοείται πως στη συνέχεια θα άλλαζαν και όλοι οι υπόλοιποι». Ποια ήταν η συνέχεια; Σε ηλικία 13 ετών, η μεγάλη ομάδα του Μοντεβιδέο τον καλούσε κοντά της. «Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι θα μου λείψει το φαγητό της γιαγιάς μου. Και να περνάω χρόνο με τους φίλους μου, κάνοντας… τίποτα».

Η απόφαση μετά από ένα μικρό οικογενειακό συμβούλιο λήφθηκε και ο Μπρούνο, παρότι ακόμα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, θα έφευγε για τη μεγάλη πόλη. «Αποφάσισα πως ό,τι κι αν γίνει δε θα αφήσω τον εαυτό μου κλάψει», θυμάται για την ημέρα που άφησε το Σάλτο και εξηγεί. «Πρέπει να σκεφτεί ο καθένας ότι ήμουν μόνο 13 ετών. Δεν ήταν εύκολο να με αφήσουν. Οι δικοί μου είχαν ένα φόβο για την πρωτεύουσα κι επιπλέον έχαναν το παιδί τους». Το παιδί τους, όμως, θα τα κατάφερνε. Έστω κι αν στην αρχή πέρασε κάποιες απροσδόκητες δυσκολίες…

«Κάποια φορές έβγαινα έξω και μετά χανόμουν. Θυμάμαι μια μέρα που έχασα τη στάση του λεωφορείου και δεν είχα ιδέα πώς να γυρίσω πίσω. Όμως, μ’ αρέσει η περιπέτεια και μ’ αρέσουν προκλήσεις. Έτσι, πάντα έβρισκα τη λύση».

Ο μικρός «τόνος»!

Το παρατσούκλι του είναι ένα από τα πιο παράξενα που υπάρχουν. «Οφείλεται στο κούρεμα που είχα και στα μαλλιά μου», εξηγεί ο ίδιος για το «El Tuna» ή και το πιο χαϊδευτικό «El Tunita». «Έχω μάθει να με φωνάζουν έτσι. Όταν ακούω Μπρούνο, δεν είναι για καλό. Κάποιος θα είναι θυμωμένος μαζί μου ή κάποιος δεν με ξέρει. Με την άφιξή μου στο Μοντεβιδέο, ήλπιζα να μην μάθουν το παρατσούκλι μου. Τελικά, το έμαθαν και μ’ άρεσε τόσο που το έβαλα και στη φανέλα μου».

Ο φόβος των γονιών του για τη μεγάλη πόλη θα αποδειχθεί αχρείαστος. Ο Μπρούνο θα μεγαλώσει γρήγορα, θα ωριμάσει γρηγορότερα και σύντομα το όνομά του θα ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας. «Πάντα ένιωθα όσο χρονών ήμουν, αλλά οι ευθύνες που είχα από μικρή ηλικία δεν ήταν ίδιες με εκείνες άλλων παιδιών της ηλικίας μου. Το γεγονός ότι πρέπει να αντιμετωπίσεις και να διαχειριστείς τη ζωή σου από μικρός, σε κάνει να ωριμάζεις ταχύτερα». Τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου…

Στα 20 του χρόνια θα είναι ώριμος άντρας! Και παίκτης, όντας βασικός στη Νασιονάλ και ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της Ουρουγουάης. Δεν είχε φτάσει ακόμα να φαντάζεται την καριέρα του Σεμπαστιάν Αμπρέου, που λειτουργούσε ως πρότυπο του Μπρούνο όταν έπαιζε στη Νασιονάλ ή πολύ περισσότερο δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί τα μεγαλεία που έζησε το είδωλό του, ο Έντσο Φραντσέσκολι. Έκανε, όμως, αρκετά καλή δουλειά από τον Ιούλιο του 2006 όταν έκανε το ντεμπούτο του με τη Νασιονάλ ως και το καλοκαίρι του 2008, ώστε να έχει αρκετές επιλογές μπροστά του. Χωρίς αυτή τη φορά να φοβάται το άγχος των γονιών του.

Ο… Πίπο της Ουρουγουάης!

Το πακέτο ήταν ελκυστικό. Λατινοαμερικάνος επιθετικός, 20 χρονών, που πέτυχε 12 γκολ σε 20 αγώνες. Στην ταμπέλα είχαν προστεθεί και άλλα χαρακτηριστικά. Το κυριότερο ήταν πως πρόκειται για τον Πίπο Ιντζάγκι της Ουρουγουάης. «Υπάρχει ομοιότητα, αλλά ο Μπρούνο είναι καλύτερος. Πιο γρήγορος, πιο τεχνίτης και μπορεί να παίξει και ως δεύτερος επιθετικός», θα πει ο μάνατζέρ του όταν το σίριαλ είχε τελειώσει ο Ουρουγουανός Πίπο πήγαινε στη χώρα του αυθεντικού.

Το καλοκαίρι του 2008, μετά από ένα… σύντομο πέρασμα από την ειδησεογραφία της Ισπανίας, με τη Ρεάλ Μαδρίτης να ενδιαφέρεται και της Αγγλίας, όπου η Τότεναμ προσπάθησε να τον αγοράσει, ο Μπρούνο Φορναρόλι θα υπέγραφε στη Σαμπντόρια. Η ιταλική ομάδα θα πλήρωνε περίπου 3 εκ. ευρώ για το 50% των δικαιωμάτων της και οι οπαδοί της θα ονειρεύονταν το δίδυμο του Ουρουγουανού επιθετικού με τον Κασάνο. Οι Ιταλοί θα ανακαλύψουν ότι ο 20χρονος έχει ρίζες στο Καμπομπάσο, παρότι εκείνος θα ξεκαθαρίσει ότι «δεν καταφέραμε να βρούμε ποτέ αποδείξεις» και θα επιμείνουν να τον χαρακτηρίζουν Ιντζάγκι. «Είναι αλήθεια ότι τεχνικά μοιάζουμε λίγο, αλλά το μόνο που σκέφτομαι είναι να πετύχω στη Σαμπντόρια».

Η αρχή έδειξε ότι θα μπορούσε. Στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ θα σκοράρει και στα δύο παιχνίδια κόντρα στη λιθουανική Κάουνας και θα νιώθει ότι έχει κάνει τη σωστή επιλογή για την καριέρα του. Θα έχει προσαρμοστεί πλήρως εντός κι εκτός γηπέδων, θα έχει προσαρμοστεί ακόμα και με τον… τρελό Αντόνιο Κασάνο. «Νιώθω σα να βρίσκομαι στο Μοντεβιδέο, απλά με έξι ώρες απόσταση. Αυτό λέω συνέχεια στη μητέρα μου. Η Τζένοα είναι μια πανέμορφη πόλη και όλοι με έχουν υποδεχτεί με φανταστικό τρόπο», θα δηλώσει, ενώ για τον… παρτενέρ του στην επίθεση συμπληρώνει: «Με βοηθάει κάθε μέρα στην προπόνηση. Είναι ένα φαινόμενο με κάθε τρόπο».
Σύντομα θα αναγκαζόταν να το εγκαταλείψει…

Ο γύρος του κόσμου…

Στη Σαμπντόρια δεν θα έπαιρνε όσες ευκαιρίες θα ήθελε. «Στην Ιταλία βλέπουν ένα παίκτη 20 χρονών και νομίζουν ότι είναι μικρός ακόμα, τη στιγμή που στην Ουρουγουάη παίζουν απ’ τα 16 τους», θα εξηγήσει, όταν μετά από πέντε συμμετοχές στο καμπιονάτο, μία στο κύπελλο Ιταλία και δύο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ, θα φύγει δανεικός για την Αργεντινή. Όχι ότι τον πείραξε κιόλας… «Πάντα θαύμαζα το αργεντίνικο ποδόσφαιρο. Το παρακολουθούσα όταν ήμουν στην Ουρουγουάη και ονειρευόμουν να παίξω εδώ. Όταν άκουσα ότι μπορώ να πάω στη Σαν Λορέντζο, χτύπησαν το αδύνατο σημείο μου».

Στην Αργεντινή θα έχει περισσότερες ευκαιρίες. Θα φοράει πιο συχνά την κορδέλα που του έχει κάνει δώρο η μαμά του και δεν αποχωρίζεται ποτέ, θα πανηγυρίζει χορεύοντας και θα μάθει πολλά με προπονητή τον Ντιέγκο Σιμεόνε, ο οποίος θα αναλάμβανε την ομάδα μετά τις 15 Απριλίου. Ο δανεισμός του, όμως, θα έληγε το καλοκαίρι και μετά από 15 συμμετοχές και δύο γκολ, ο Μπρούνο έψαχνε νέο προορισμό.
«Είμαι ένας παίκτης που τα δίνει όλα στο γήπεδο και τα αφήνει όλα στο γήπεδο. Ελπίζω ότι θα δείτε και πολλά γκολ. Μ’ αρέσει περισσότερο να είμαι στην περιοχή, αλλά αν χρειαστεί παίζω κι εκτός». Έτσι σύστησε τον εαυτό του στους δημοσιογράφους και στον κόσμο στην Ουέλβα το καλοκαίρι του 2009. 17 εμφανίσεις και δύο γκολ στην δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας και στην ομάδα που μόλις είχε αφήσει ο Νασίφ Μόρις.

Η συνέχεια για τον Μπρούνο ήταν ίδια… Επιστροφή στη Σαμπντόρια, χωρίς να πάρει ευκαιρίες. Δανεισμός στη Νασιονάλ και τέσσερα γκολ σε έντεκα ματς. Πάλι πίσω στη Τζένοα, πάλι απογοήτευση… «Λένε ότι έχω αποτύχει. Όμως είμαι μόνο 24 ετών», απαντάει σε όσους τον κατηγορούν. Ξέρει ότι θα έχει ξανά μια ευκαιρία… Εξάλλου, του αρέσουν οι περιπέτειες και οι προκλήσεις. Και όσο να ‘ναι στην Αθήνα μπορεί να χαθεί πιο εύκολα κι απ’ το Μοντεβιδέο.

Ελληνική ζωή!

Το όνομά του ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές του Ιουλίου. Ο Παναθηναϊκός έψαχνε επιθετικό και η περίπτωση του Μπρούνο Φορναρόλι έμοιαζε ελκυστική ή τουλάχιστον το βιογραφικό του. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ο Ουρουγουανός θα απασχολούσε το ελληνικό ποδόσφαιρο, αφού λίγους μήνες πριν είχε έρθει σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό Βόλου. Η ομάδα της Μαγνησίας είχε φτάσει σε συμφωνία με τον ποδοσφαιριστή για μια μεταγραφή που ήταν «βόμβα» για το μέγεθός της, ωστόσο οι απαιτήσεις του ανέβηκαν την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να χαλάσει η μεταγραφή.

Δε θα γινόταν το ίδιο και το καλοκαίρι. Στα μέσα Ιουλίου, ο Μπρούνο θα έρθει στην Αθήνα, στις 21 Ιουλίου θα υπογράψει και ο Παναθηναϊκός θα του δίνει αυτό που έψαχνε… Μαζί με περίπου 1,2 εκ. ευρώ για τρία χρόνια. «Έψαχνα μια ομάδα που να πιστεύει σε μένα, να με πιστεύουν ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου. Είμαι βέβαιος ότι θα τους δικαιώσω και ειδικά τον προπονητή μου, ο οποίος με εμπιστεύτηκε». Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβε! Ο Ζεσουάλντο Φερέιρα έδειχνε να τον εμπιστεύεται, του έδωσε και φανέλα βασικού στα ματς με ΠΑΣ και Πανθρακικό, όμως ο 25χρονος επιθετικός δεν μπορούσε να προσφέρει. Πέρασε σε δεύτερη μοίρα, χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια περισσότερο ως αλλαγή και περίμενε μια στιγμή που θα μπορούσε να αποδείξει ότι θυμάται ακόμα να σκοράρει.

«Όταν ένας επιθετικός δεν πετυχαίνει τέρματα, είναι σα να βρίσκεται σ' ένα ανηφορικό κομμάτι. Όπως λέμε στην Ουρουγουάη έσπασε η γκίνια και επειδή ο κόσμος περιμένει πολλά από μένα, θεώρησα καλό να πάω προς το μέρος τους. Η κακή περίοδος έσπασε για μένα και συνεχίζω θετικά». Είχε να σκοράρει από τις 10 Απριλίου του 2011. Σίγουρα περισσότερο καιρό απ’ όσο είχαν να πλημμυρίσουν οι δρόμοι της Αθήνας!