Κινδυνεύει η εθνική μας ανεξαρτησία;

Ή κατά πόσο και σε ποιες περιπτώσεις κινδυνεύει η εθνική μας ανεξαρτησία. Λογικά τέτοιου είδους απειλές θα έπρεπε να είναι αυτονόητες για υπερχρεωμένες χώρες όπως η δική μας. Και όχι μόνο όταν έρχεται η στιγμή να εξοφλήσουμε τα χρέη μας και διαπιστώνουμε ότι δεν μπορούμε αλλά και όταν διογκώνουμε τις οφειλές μας με υπερβολικούς δανεισμούς.

Δυστυχώς πολλοί δεν το βλέπουμε έτσι. Γι' αυτό και φτάνουμε στο σημείο ν' αρνούμεθα ακόμη και τα αυτονόητα. Οπως είναι το δικαίωμα των δανειστών μας να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των δανείων που συνήψαμε. Και μάλιστα όταν έχουν διαπιστώσει ότι με ευκολία υποσχόμαστε να κάνουμε το ένα ή το άλλο, αλλά με μεγαλύτερη ευκολία «ξεχνάμε» να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας.

Δεν με εκπλήσσουν, λοιπόν, τα όσα επικριτικά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για τον ασφυκτικό τρόπο με τον οποίο θα ελέγχεται η τήρηση των προβλεπόμενων από το μνημόνιο μέτρων. Κοντά στ' άλλα, είναι γνωστή η ανικανότητά μας να διδασκόμαστε από τα λάθη και τις εμπειρίες μας.

Γι' αυτό και δεν είναι περίεργο ότι λειτουργούμε αντίθετα και προς το συμφέρον μας. Ή μήπως δεν θα είχαμε γλιτώσει πολλά αν οι ασφαλιστικές δικλίδες που καθιερώνονται με το τρίτο μνημόνιο ίσχυαν από το πρώτο;

Δεν νομίζω να αρνείται κανείς ότι το βάρος που έχουν σηκώσει οι οικονομικά ασθενέστεροι, και ειδικότερα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, θα ήταν σημαντικά μικρότερο αν δεν χρειαζόταν ν' αναπληρωθούν με πρόσθετα χαράτσια οι υστερήσεις και οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή μέτρων που οφείλαμε να έχουμε πάρει.

Ούτε και φαντάζομαι να αρνείται κανείς ότι θα ήταν αισθητά καλύτερη η λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, και γενικά του κράτους, αν δεχόμασταν τη συμμετοχή των ξένων στην ορθολογικότερη και με βάση δοκιμασμένα πρότυπα οργάνωσή τους.

Αλλά είπαμε: ούτε γκαουλάιτερ θέλουμε ούτε επόπτες ούτε ελεγκτές. Και κάπου εκεί μπερδεύουμε την εθνική αξιοπρέπεια και την εθνική ανεξαρτησία με το δικαίωμα στη διαιώνιση συνηθειών και πρακτικών που μας κατάντησαν στα σημερινά μας χάλια.

Πηγή ethnos.gr