«Θέμα» έχει γίνει τις τελευταίες ημέρες ο παραγκωνισμός του Μάουρο Ικάρντι από την εθνική ομάδα της χώρας του. Παρά τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις με την Ίντερ - κυρίως φέτος - ο Αργεντινός επιθετικός δε βρίσκεται μέσα στις επιλογές της «αλμπισελέστε», με τις... κακές γλώσσες να λένε πως πίσω από αυτό βρίσκεται ο Λιονέλ Μέσι. Ωστόσο, εκτός από τον φορ της Ίντερ και τους πιθανούς λόγους της μη κλήσης του στην εθνική Αργεντινής, στην ίδια θέση έχουν βρεθεί κι άλλοι πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές. Να είναι, δηλαδή, πρώτα «βιολιά» στις ομάδες τους, όμως να μην μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές στην εθνική ομάδα της χώρας τους και οι συμμετοχές τους να είναι περιορισμένες.

Μίκελ Αρτέτα
Πρόκειται για τον ορισμό της φράσης «ο λάθος άνθρωπος, τη λάθος στιγμή». Παρά το γεγονός πως για έντεκα και πλέον χρόνια πρωταγωνιστούσε στα γήπεδα της Πρέμιερ Λιγκ, με τη φανέλα της Έβερτον (2005-2011) και της Άρσεναλ (2011-2016), ο Μικέλ Αρτέτα είχε την ατυχία να πέσει πάνω στη «χρυσή» φουρνιά του ισπανικού ποδοσφαίρου. Τσάβι, Ινιέστα, Μπουσκέτς, Τσάμπι Αλόνσο και Φάμπρεγας είναι μόνο κάποια από τα ονόματα συμπατριωτών του, που στάθηκαν – άθελά τους – εμπόδιο, ώστε να μη χριστεί διεθνής ο Ισπανός χαφ. Αν και ήταν μέλος όλων των κλιμακίων στις μικρές εθνικές ομάδες της χώρας του, εντούτοις ο Αρτέτα δεν αγωνίστηκε ούτε μία φορά με την εθνική ανδρών. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε κάποια στιγμή την αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να ενδιαφερθεί για την περίπτωσή του (διέθετε βρετανικό διαβατήριο), όμως τελικά δεν ευδοκίμησε ούτε αυτό το ενδεχόμενο. Ίσως μία δικαίωσή του, να είναι το γεγονός πως ενώ κανείς προπονητής της εθνικής Ισπανίας δεν τον εμπιστεύθηκε, ο Ισπανός Πεπ Γκουαρντιόλα τον συμπεριέλαβε φέτος στο τεχνικό τιμ της Μάντσεστερ Σίτι.

Χατέμ Μπεν Αρφά
Ένας από τους ποδοσφαιριστές, που αδίκησαν μόνοι τους τον εαυτό τους τα τελευταία χρόνια. Γενικά, όχι μόνο σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Ο Γάλλος άσος θα μπορούσε να κάνει καριέρα σε ομάδες επιπέδου Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα, όμως πολλές φορές δεν αρκεί το μόνο το ταλέντο. Στη δική του περίπτωση, ευθύνεται ο αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας του, που δεν μπήκε ποτέ σε καλούπι. Μέλος όλων των μικρών εθνικών ομάδων της Γαλλίας, πριν απορρίψει την πρόταση που του έγινε το 2006 από τη χώρα καταγωγής του, την Τυνησία. Η πρώτη του συμμετοχή με τη φανέλα των «τρικολόρ» έγινε το 2007, σε έναν αγώνα κόντρα στα Νησιά Φερόε, όπου σκόραρε κιόλας. Ωστόσο, έμεινε εκτός αποστολής από το Euro 2008, με την επόμενη κλήση του στην εθνική να γίνεται δύο χρόνια μετά. Ούτε στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, όμως, βρέθηκε στην τελική 23άδα της Γαλλίας. Η μοναδική του παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση ήταν στο Euro 2012, αφού ούτε στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που διοργανώθηκε στην πατρίδα του, ήταν παρών. Συνολικά, μέσα σε εννέα χρόνια, ο Μπεν Αρφά μετρά μόλις 15 συμμετοχές με το εθνόσημο και ως παίκτης της Παρί Σεν Ζερμέν, πλέον, και σε ηλικία μόλις 29 ετών, ελπίζει σε ένα καλύτερο «τρικολόρ» μέλλον.

Ντιέγκο Μιλίτο
Ένας από τους αποτελεσματικότερους επιθετικούς της προηγούμενης 15ετίας. Πραγματικός killer μέσα στη μεγάλη περιοχή ο Αργεντινός, σημείωσε στην καριέρα του συνολικά 254 τέρματα, με Ρασίνγκ Κλουμπ, Τζένοα, Σαραγόσα και Ίντερ. Ο Μιλίτο έκανε ντεμπούτο το 2003 με την εθνική ομάδα της χώρας του, σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Ονδούρα, όπου σκόραρε κιόλας. Παρά την εκπληκτική του ικανότητα στο σκοράρισμα, οι συμμετοχές του με την εθνική Αργεντινής ήταν περιοδικές όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Δε συμπεριλήφθηκε στην αποστολή της «αλμπισελέστε» στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας το 2006 και γενικά αγωνιζόταν ως αλλαγή. Λίγες ημέρες αφού είχε οδηγήσει σχεδόν μόνος του την Ίντερ στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010, ο Ντιέγκο Μιλίτο βρέθηκε τελικά στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Μετά το Κόπα Αμέρικα το 2011, ο Αργεντινός ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα της χώρας του, μετρώντας μόλις 25 συμμετοχές και 4 τέρματα, σε διάστημα οκτώ χρόνων.

Γκαέλ Κλισί
Στις αρχικές επιλογές του Αρσέν Βενγκέρ την 2003-2011 στην Άρσεναλ και από τότε μέχρι σήμερα είναι ο βασικός αριστερός οπισθοφύλακας της Μάντσεστερ Σίτι. 303 συμμετοχές στην Πρέμιερ Λιγκ και 81 στο Τσάμπιονς Λιγκ μετρά όλα αυτά τα χρόνια ο Γάλλος αμυντικός, ο οποίος όμως με την εθνική Γαλλίας τα βρήκε «σκούρα». Η παρουσία (κυρίως) του Πατρίς Εβρά στην ίδια θέση ήταν και ο κυριότερος λόγος, που ο Κλισί είχε ελάχιστες παρουσίες στο βασικό σχήμα των «τρικολόρ» (σπάνια τα αριστερά μπακ γίνονται αλλαγή). Όταν έλειπε ο Εβρά, ο Κλισί έπαιρνε χρόνο συμμετοχής, όπως στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, όταν έγινε η «επανάσταση» κατά του Ραϊμόν Ντομενέκ και κάποιοι διεθνείς «κόπηκαν». Η πρώτη του συμμετοχή με το εθνόσημο είχε γίνει δύο χρόνια πριν, το 2008, ενώ η τελευταία έγινε το 2013. Μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Γάλλος αγωνίστηκε μόλις 20 φορές με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του.

Πάολο Ντι Κάνιο
Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες των ευρωπαϊκών γηπέδων τα τελευταία 30 χρόνια, με (κάτι παραπάνω από) αξιοπρόσεκτη καριέρα στα ιταλικά και στα βρετανικά γήπεδα. Στη χώρα του αγωνίστηκε σε Λάτσιο, Γιουβέντους, Νάπολι και Μίλαν, ενώ στην Μεγάλη Βρετανία σε Σέλτικ, Σέφιλντ Γουένσντεϊ, Γουέστ Χαμ και Τσάρλτον. Ο Ντι Κάνιο ήταν ένας ποδοσφαιριστής, που μπορούσε μόνος του να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα, όμως εξωαγωνιστικά, οι φασιστικές του πολιτικές πεποιθήσεις (πολλές φορές πανηγύριζε με ναζιστικό χαιρετισμό) τον καθιστούσαν αρνητικό πρωταγωνιστή. Πολλοί πιστεύουν πως αυτός ήταν και ο κύριος λόγος, που ο Ιταλός επιθετικός δεν αγωνίστηκε ούτε μία φορά με την «σκουάντρα ατζούρα». Αν και είχε εννέα συμμετοχές και δύο γκολ με την εθνική Ιταλίας U-21 και ήταν από τους πρωταγωνιστές στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα U-21 το 1990, ο Ντι Κάνιο συνεχώς «αγνοείτο» από τον εκάστοτε ομοσπονδιακό τεχνικό της χώρας του. Ίσως γιατί, καμιά φορά, σε μία (ποδοσφαιρική) κοινωνία, κάποια πράγματα μετρούν πολύ περισσότερο από τις (ποδοσφαιρικές) ικανότητες.