Ντιέγο Σιμεόνε: Ο κορυφαίος του 2016
«Όταν έχεις βρεθεί μια φορά στα σκατά, τότε πάντα πρέπει να θυμάσαι, να μην ξεχνάς ποτέ, ακόμα κι όταν τα πηγαίνεις καλά, ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για να μην επιστρέψεις εκεί». Αυτή η ατάκα είναι μία από τις χαρακτηριστικές στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του Ντιέγο Σιμεόνε. Όταν προσελήφθη από την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2011, η ομάδα του ήταν πιο κοντά στον υποβιβασμό από ότι στα ευρωπαϊκά Κύπελλα και ήταν πεπεισμένος ότι ο μοναδικός λόγος που τον πήραν ήταν για να απομακρυνθεί η πίεση από τους διοικούντες.
Ο Τσόλο όμως άρπαξε την ευκαιρία και όχι μόνο μεταμόρφωσε την ομάδα και την ταυτότητά της, αλλά επίσης έθεσε με τον τρόπο του μια νέα κατεύθυνση όντας πρωταγωνιστής στο χειρότερο σενάριο, ακριβώς όταν η ποδοσφαιρική επιστήμη αποφάσισε ότι χάρη στη Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα, τα πάντα έχουν να κάνουν με την κατοχή.
Ο Σιμεόνε δεν είχε τίποτα από αυτό, λέγοντας επανειλημμένα ότι δεν τον ενδιαφέρει η κατοχή και η πίεση ψηλά. Ξαφνικά, ένα πρωτάθλημα που υποτίθεται ότι ήταν για δύο, έγινε για τρεις. Ο τρίτος πόλος ήταν σαφώς πιο αδύναμος σε μπάτζετ και πόρους, αλλά είχε ισχυρές ιδέες. Είτε σου αρέσει το στιλ του είτε όχι, δεν μπορείς να αρνηθείς την παρουσία του και τα αποτελέσματα που φέρνει.
Χτίζοντας τείχους
Ωστόσο είναι οι ευρωπαϊκές πορείες του Σιμεόνε, πρώτα στο Europa League και μετά στο Champions League, με δύο παρουσίες σε τελικούς, που πραγματικά τον έκαναν τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι λαθών», είπε κάποτε. «Όσο λιγότερα τα λάθη, τόσο πιο κοντά είσαι στη νίκη. Είναι ψέμα το ότι όποιος επιτίθεται περισσότερο είναι πιθανότερο να νικήσει. Έχει να κάνει με το ποιος θα κάνει τα λιγότερα λάθη. Και γι' αυτό δουλεύουμε σε εκείνα που θεωρούμε αδύνατα σημεία για τους αντίπαλους». Για να βελτιώσει αυτή την αίσθηση πλουραλισμού και ομαδικού πνεύματος, ο Σιμεόνε δεν χρησιμοποιεί ποτέ τη λέξη «εγώ». Χρησιμοποιεί το «εμείς».
Σε αντίθεση με άλλους προπονητές που απολαμβάνουν μια χρυσή γενιά παικτών, ο Αργεντινός κληρονόμησε μια μέτρια ομάδα και αναγκαζόταν κάθε χρόνο να την ξαναχτίσει. Χωρίς να προκαλέσει μεγάλη έκπληξη, κανείς από τους ποδοσφαιριστές που πωλήθηκαν (Ρανταμέλ Φαλκάο, Αρντά Τουράν, Φιλίπε Λουίζ, Ντιέγο Κόστα, Μιράντα), ατομικά δεν έφτασε στο επίπεδο που ήταν υπό τις οδηγίες του Τσόλο. Ωστόσο, ο πυρήνας και το στιλ της ομάδας δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Το αντίθετο, ισχυροποιήθηκαν.
«Προτιμώ να εμπλουτίζω τα στοιχεία των ποδοσφαιριστών μου, επειδή καταλαβαίνω ότι με οδηγούν στη νίκη», γράφει ο Σιμεόνε. «Δεν θέλω να γοητεύω τους κριτικούς, θέλω να γοητεύω τους παίκτες μου. Η μεγαλύτερή μου επένδυση είναι σε αυτούς, επειδή είναι οι μοναδικοί που σου επιτρέπουν να συνεχίζεις να βελτιώνεσαι». Για κάποιον που νοιάζεται μόνο για νίκες, το να χάσει δύο τελικούς Champions League μπορεί να είναι καταστροφικό. Αλλά εκείνος είναι πάντα έτοιμος για περισσότερα, όσο ταυτίζει τον εαυτό του με τον σκοπό.
«Ο Μαρσέλο Μπιέλσα συνήθιζε να λέει ότι μια καλή ομάδα πρέπει να ξέρει επίσης πως να παίζε άσχημα», θυμάται. «Σε κάθε παιχνίδι υπάρχουν στιγμές που κυριαρχείς και που κυριαρχούν οι αντίπαλοι. Και η ομάδα πρέπει να ξέρει πως να αντιδρά σε αυτές τις στιγμές. Χωρίς την ομαδική δουλειά, χωρίς την ετοιμότητα να υποφέρουμε όλοι σαν μονάδα, αυτές οι στιγμές θα είναι χειρότερες».
Κάθε στιγμή μετράει
Από την άφιξή του στην Ευρώπη, αφού κέρδισε τίτλους με την Εστουδιάντες και την Ρίβερ Πλέιτ στην Αργεντινή, ο Σιμεόνε δεν απέδειξε μόνο ότι είναι εξαιρετικός στην τακτική, αλλά και ένας τρομερός στρατηγός. Κάποιος που υπερέχει σε μακροπρόθεσμη ανάλυση. Απολαμβάνει το χτίσιμο μιας νικηφόρας σεζόν περισσότερο από το ένα αποφασιστικό παιχνίδι που θα οδηγήσει σε τίτλο. Γι' αυτό και η ομάδα του παίζει κάθε παιχνίδι σαν τελικό από την πρώτη μέρα.
«Ως ποδοσφαιριστής, ένιωθα ότι το ποδόσφαιρο ήταν πόλεμος και ότι έπρεπε να σκοτώσω τον αντίπαλο, μεταφορικά μιλώντας φυσικά», λέει ο Σιμεόνε. «Χρειαζόμουν να είμαι γρηγορότερος, να τρέχω περισσότερο, να παίρνω το χώρο του, να τους κερδίζω. Είναι σαν μια μάχη στο δρόμο. Έρχεται η στιγμή που ο ένας από τους δύο δείχνει φόβο στα μάτια του και αυτή η στιγμή είναι ακριβώς όπου υπερισχύεις. Δεν είσαι πάντα ανώτερος, μερικές φορές είσαι κατώτερος, αλλά είσαι σε θέση να προκαλέσεις φόβο».
Μπορείτε να αναγνωρίσετε τα λόγια του Σιμεόνε στην τωρινή του ομάδα. Δεν τους νοιάζει αν παίζουν με μια ομάδα τρίτης κατηγορίας σε μία από τις πρώτες αναμετρήσεις Κυπέλλου, ή με τη Μπάγερν Μονάχου στον ημιτελικό του Champions League.
Η σφραγίδα του Σιμεόνε
Η αφοσίωση και η επικοινωνία είναι ζωτικής σημασίας για εκείνον. Η Ατλέτικο Μαδρίτης του Σιμεόνε είναι ολοκληρωτικά δική του. Του ανήκει. Εκείνος την ελέγχει, την ξαναχτίζει από τα θεμέλιά της, ξέρει πως να εμπνεύσει τους οπαδούς και να δημιουργήσει μια παγκόσμια επιτυχία, χρησιμοποιώντας την ως καύσιμο για να προχωρήσει παραπέρα. Ο Τσόλο είναι για την Ατλέτικο ό,τι και ο Στιβ Τζομπς για την Apple.
Περιέργως, δεν έχει βγει ούτε καν δεύτερος στη διεκδίκηση για τον τίτλο του καλύτερου προπονητή της χρονιάς από τη FIFA. Παρά την κοινή ομολογία ότι κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίζει την ομάδα του. Όταν ρωτήθηκε γι' αυτό πριν τρία χρόνια, απάντησε αστειευόμενος: «Αν δεν μας επιλέγουν, κάτι πρέπει να κάνουμε λάθος. Αλλά τους ευχαριστούμε, γιατί μας κάνουν να προσπαθούμε σκληρότερα».
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Nacion, ο Σέσαρ Μενότι, με τον οποίο η Αργεντινή κατέκτησε το Μουντιάλ το 1978, τόνισε: «Ο προπονητής είναι ο επικεφαλής του στρατεύματος. Πρέπει να προετοιμάσει τους στρατιώτες και να τους χρησιμοποιήσει σχετικά. Αν ξέρει ότι ένας στρατιώτης είναι καλός με το πιστόλι και τον βάζει στην κουζίνα, στέλνοντας τον μάγειρα στο πεδίο της μάχης, τότε είναι ηλίθιος. Ο πρώτος κανόνας για έναν προπονητή είναι να βρει παίκτες που εκπροσωπούν τις ιδέες του. Οι ποδοσφαιριστές είναι εκείνοι που θα κληθούν να τις υπερασπιστούν».
Το μεγαλύτερο κέρδος του Σιμεόνε ήταν ότι κατάφερε να δημιουργήσει ένα στράτευμα ειδικών αποστολών με τύπους που δούλευαν στην κουζίνα. Τώρα, είναι οι στρατιώτες που υπερασπίζονται το μανιφέστο του, χρησιμοποιώντας μόνο μία λέξη: Τη νίκη.
