Το ξεχασμένο είδωλο

Πριν από λίγες μέρες (15 Ιουλίου) είχε γενέθλια. Στα 62 του δεν ασχολούνται μαζί του όσοι και όσο θα έπρεπε με έναν εκ των κορυφαίων παικτών που έβγαλε ποτέ το παιχνίδι στην Αργεντινή. Είναι που ανέκαθεν ο Μάριο Κέμπες είχε την εξής νοοτροπία, την οποία φρόντισε να περιγράψει το 1978, τότε δηλαδή που βρισκόταν στο απόγειο της τεράστιας καριέρας του:

«Δεν μου αρέσει να γίνεται θόρυβος με το όνομα μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως να αντιδράσω με όλο αυτό και με στεναχωρεί. Είναι που δεν μου φαίνεται δίκαιη όλη αυτή η αποθέωση στο πρόσωπο μου. Οχι ότι δεν το αξίζω σαν παίκτης, μα τη θεωρώ υπερβολική. Αλλωστε δεν είμαι κάτι περισσότερο από ένας ποδοσφαιριστής. Εάν αποθεώνουν και θαυμάζουν εμένα έτσι, τότε τι θα έπρεπε να κάνουν με εκείνους που παίρνουν το Νόμπελ ιατρικής;»

Και κάπως έτσι πορεύτηκε σε όλα τα χρόνια της δόξας του. Δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν γύριζε διαφημίσεις και δεν φωτογραφιζόταν για περιοδικά. Τον ένοιαζε μόνο να παίζει με τη μπάλα και να τη στέλνει στο πλεκτό. Ο Κέμπες βέβαια δεν υπήρξε απλά ένας οπορτουνιστής φορ, αλλά ένας ολοκληρωμένος επιθετικός μπροστά από την εποχή του. Ψηλός, δυνατός, ταχύς, με ξεπέταγμα ειδικά στα πρώτα μέτρα, είχε και τα δύο πόδια, ήταν τρομερός με το κεφάλι και ήταν υπερβολικά αλτρουιστής με τους συμπαίκτες του, δουλεύοντας συνεχώς και για εκείνους.

Κάπως έτσι βρέθηκε το 1973 από την Ινστιτούτο σε ηλικία 19 ετών να πρωταγωνιστεί με τη Ροζάριο Σεντράλ, με την οποία αναδείχτηκε δύο φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, σκοράροντας συνολικά 85 φορές σε 107 αγώνες. Αυτά είδε η Βαλένθια και τον αγόρασε το 1976 και πέτυχε διάνα. Μέχρι το 1981 που αποχώρησε, την είχε οδηγήσει από τη μετριότητα των '70s, στην κατάκτηση του Κυπέλλου (1979) και εν συνεχεία του Κυπελλούχων (1980 κόντρα στην Αρσεναλ) και του Σούπερ Καπ Ευρώπης (κόντρα στη Νότιγχαμ Φόρεστ του Μπράιν Κλαφ). Μάλιστα σε εκείνη την εκπληκτική πορεία, είχε αναδειχτεί και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με εννέα γκολ (σ.σ.: 3η καλύτερη επίδοση στο θεσμό).

Σε εκείνη την πενταετία με τις Νυχτερίδες, διέλυε τις αντίπαλες άμυνες. Εβαλε 95 γκολ σε 142 αγώνες και άλλα 21 σε 42 ματς κατά την διετή επιστροφή του (1982-'84), με τις δύο σερί σεζόν (1977, 24 γκολ, 1978, 25 γκολ) να γίνεται πρώτος σκόρερ στη La Liga. Ενδιάμεσα (1981) είχε ένα σύντομο πέρασμα από τη Ρίβερ Πλέιτ, με την οποία σήκωσε το πρωτάθλημα στη χώρα του. Ωστόσο, εκεί όπου έγραψε ιστορία ήταν και πάλι στην πατρίδα του, όταν οδήγησε την Αλμπισελέστε στην κορυφή του κόσμου για πρώτη φορά, για να γίνει ο πρώτος μεγάλος σούπερ σταρ της και ας μην αποδεχόταν τον χαρακτηρισμό ο ίδιος.


Στην μπουτίκ του «Μεστάγια» ακόμα ξεπουλάνε οι φανέλες του

Στο Μουντιάλ του 1978, παίζοντας εντός έδρας, έβαλε έξι γκολ, με τα δύο να είναι εκείνα στον τελικό, στο νικηφόρο 3-1 στην παράταση επί της Ολλανδίας. Για να γίνει έτσι ο ένας από τους τρεις στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου (Γκαρίντσα 1962, Πάολο Ρόσι 1982) που θα σήκωνε ταυτόχρονα και τα τρία μεγάλα βραβεία στην ίδια διοργάνωση (τρόπαιο, Χρυσή Μπάλα και Χρυσό Παπούτσι). Το ιδιαίτερο, εκείνο που αποδεικνύει και το μέγεθος του για εκείνη την εποχή, αλλά και την λατρεία που του είχαν οι συμπατριώτες του, ήταν ότι στο ρόστερ της Αργεντινής, ήταν ο μοναδικός που αγωνιζόταν σε club εκτός της χώρας. Μαζί με όλα αυτά τον έχρισαν και κορυφαίο παίκτη της Νότιας Αμερικής για το 1978.

Τον ονόμασαν Matador και τον είδαν σταδιακά από το 1984 και έπειτα να παίζει σε μικρότερες ομάδες και να αποσύρεται από τα κοινά. «Ηθελα να αφοσιωθώ στην οικογένεια μου και να ζήσω διαφορετικά. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να γίνω ο σούπερ σταρ που ήθελαν όλοι». Το πάλεψε για λίγο και σαν προπονητής, αλλά δεν ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του. Σιωπηλά χάθηκε από τη δημοσιότητα, αλλά παρέμειναν να κάνουν για λογαριασμό του θόρυβο τα γκολ. Εβαλε 300 σε 555 αγώνες πρωταθλήματος, μα εκείνα στο Μουντιάλ ήταν που έβγαλαν έναν ολόκληρο λαό στους δρόμους. Και μάλιστα σε μία περίοδο καταπίεσης από τη Χούντα του Βιδέλα, με την οποία δυστυχώς συνέδεσαν τότε (δίχως εκείνος να το θέλει) τις επιτυχίες του Μάριο Κέμπες: ενός ειδώλου πριν τον Μαραντόνα, τον Μπατιστούτα και τον Μέσι...

Follow me: @jorgekaraman