Η ομοσπονδία έχει αρχίσει την αναζήτηση του αντικαταστάτη του Ρόι Χόγκσον και υπάρχουν κάποια στοιχεία από την εποχή του, τα οποία δεν πρέπει να πάνε στον κάδο των αχρήστων. Ο επόμενος θα πρέπει να χτίσει πάνω τους για το μέλλον.

Για πρώτη φορά, τη στιγμή που ο Χόγκσον μιλούσε με αισιοδοξία για το μέλλον της Αγγλίας, υπήρχε λόγος να συμφωνήσεις μαζί του. Αν και η εικόνα των Λιονταριών στο EURO προκάλεσε μόνο απογοήτευση, υπάρχουν κάποιοι τομείς που έκανε πολύ καλή δουλειά στα 4 χρόνια που βρέθηκε στο τιμόνι.

Πριν έρθει η απόλυτη καταστροφή, ο 68χρονος η ελπίδα ήταν μεγάλη. Ένα πιο ισορροπημένο, επιθετικό σύστημα θα έφερνε την επιτυχία. Αυτό φάνηκε στη μεγάλη νίκη επί της Γερμανίας στο φιλικό του Μαρτίου, όπως και στα ματς με Ρωσία και Ουαλία. Αν και δεν φάνηκε καθόλου απέναντι στην Ισλανδία, είναι κάτι πάνω στο οποίο μπορείς να πατήσεις για το μέλλον.

Όταν ο Χόγκσον ανέλαβε το 2012 οι επιλογές του ήταν πολύ περιορισμένες. Δεν είχε ούτε τον χρόνο να προετοιμαστεί σωστά, ούτε μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να μαζέψει τα κομμάτια μίας διαλυμένης ομάδας μετά την αποχώρηση του Καπέλο. Το 4-4-1-1 που είχε χρησιμοποιήσει έμοιαζε πολύ με το αγαπημένο του 4-4-2, που του είχε φέρει επιτυχίες στο παρελθόν. Στη συνέχεια, όμως, κατάλαβε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει μακροπρόθεσμα. Η Αγγλία έπρεπε να αφήσει την παραδοσιακή της τακτική, προκειμένου να χτυπήσει τους υπόλοιπους, που έπαιζαν με 4-3-3.

Σιγά αλλά σταθερά, κατάφερε να το κάνει. Μέχρι το ματς με την Ισλανδία υπήρχε σταθερή πρόοδος και ο λόγος της ελπίδας ήταν ότι επιθετικά θα υπήρχε μεγαλύτερη κινητικότητα μετά από 3 ματς στο τουρνουά. Ο Χόγκσον είχε στα χέρια του το πιο μικρό σε ηλικία ρόστερ (τουλάχιστον μέχρι ο Λεβ να καλέσει τον Τα στην Γερμανία), δείχνοντας εξαιρετικά στοιχεία τόσο στα προκριματικά όσο και στα φιλικά. Οι επιλογές του ήταν αξιοθαύμαστες. Η απόφασή του να αφήσει εκτός τον Κάρολ και τον Τάουνσεντ έδειξε την προσήλωσή του στην αλλαγή.

Όταν ο Χοντλ είχε απολυθεί από την Αγγλία το 1999, είχε φέρει το τέλος μίας ομάδας, της οποίας το χτίσιμο είχε ξεκινήσει από τον Τέρι Βέναμπλς 5 χρόνια νωρίτερα. Το σύστημα του Χοντλ είχε δείξει την εξέλιξη εκείνων των χρόνων. Ο αντικαταστάτης του, Κέβιν Κίγκαν, δεν ακολούθησε στο ίδιο μονοπάτι και άλλαξε το 3-5-2 σε 4-4-2. Η ζημιά ήταν τόσο μεγάλη, που ο Έρικσον έπρεπε να αλλάξει τα πάντα ξανά από την αρχή.

Κάποια στιγμή είχε εμφανιστεί και το πρόγραμμα «England DNA», που είχε ξεκινήσει ο Άνσγουορθ και ήταν βασισμένο στο να μάθουν οι Άγγλοι από μικρή ηλικία το παιχνίδι κατοχής. Αυτό το πρόγραμμα έφερε στο προσκήνιο και την επιλογή του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Για πρώτη φορά φαίνεται να υπάρχει στρατηγική, κάτι που οφείλεται εν μέρει και στην αλλαγή νοοτροπίας που επιχείρησε ο Χόγκσον.

Σχεδόν κάθε ομάδα, από την οποία έφυγε, κράτησε τις βάσεις, ώστε να χτίσει το μέλλον. Αυτό φάνηκε περισσότερο στη Φούλαμ, όπου τον διαδέχθηκε ο Μαρκ Χιουζ και στην Γουέστ Μπρομ, όπου τον διαδέχθηκε ο Κλαρκ. Αυτές οι βάσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην Αγγλία. Ο ρόλος του Ντάιερ είναι κάτι που πρέπει να διατηρηθεί, ενώ ακόμη και ο Στέρλινγκ πρέπει στηριχθεί, ώστε να δείξει τι μπορεί να κάνει. Εξέλιξη πρέπει να συνεχιστεί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τον θυμόμαστε για τον αποκλεισμό από την Ισλανδία, όμως στα 4 χρόνια που έκατσε στον πάγκο δημιούργησε μία νεανική ομάδα, που έχει το μέλλον μπροστά της. Αν ο αντικαταστάτης του μπορέσει να πατήσει πάνω σε αυτό, τότε αυτά τα χρόνια δε θα έχουν πάει χαμένα.