Μάρκος Εβανζελίστα ντε Μοράις. Διαφορετικά, Καφού. Ή αλλιώς, ο άνθρωπος με τα δυο Μουντιάλ και τις τέσσερις συμμετοχές σε τελική φάση της διοργάνωσης. Ένας «θρύλος» του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου, η επιτομή του δεξιού μπακ, ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δυο εποχές.

Πολλές φορές η υπερβολή καταντά τροχοπέδη για να αποδείξεις την αξία κάποιου. Για τον Καφού, αν και βεβαίως ισχύουν όλα τα παραπάνω, οι τίτλοι και τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα μιλούν από μόνοι τους. Δεν έχει ακριβώς αυτό που λέμε, ένα τεράστιο παλμαρέ, αφού πολλοί τον περνούν σε αριθμό (Γκιγκς, Βιτόρ Μπαϊα, Σκόουλς, Ινιέστα, Τσάβι, Ιμπραϊμοβιτς κ.α). Δεν είναι και φτωχό βέβαια, κάθε άλλο. Αυτό γιατί περιλαμβάνει όλα τα μεγάλα τρόπαια. Πολύ χρυσάφι, με πολλή λάμψη.

Άλλωστε, όπου κι αν έπαιξε έτσι τα κατάφερε. Έβγαινε πρωταθλητής. Γεννημένος στις 7 Ιουνίου 1970, σε ηλικία 20 χρονών είχε ήδη «τρυπώσει» στην ομάδα της γενέτειρας του, Σάο Πάολο. Μεγαλώνοντας σε φαβέλα της χαώδους πόλης, έμαθε ποδόσφαιρο με τον μυσταγωγικό τρόπο που ενέταξε στους κόλπους της «στρογγυλής θεάς» σχεδόν όλους τους μύθους της Βραζιλίας του 20ου αιώνα: στο δρόμο, στο χώμα, με όνειρο να διαφύγει της ανέχειας και να κατακτήσει τον κόσμο ως επαγγελματίας.

«Μπαμ» με το «καλημέρα»

Με τους «soberanos» έμαθε τόσο τη θέση του δεξιού μπακ, όσο και την... τέχνη των τίτλων. Το 1992 και το 1993, σε δυο συνεχόμενες σεζόν, η Σάο Πάολο κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, απέναντι σε Μπαρτσελόνα και Μίλαν αντίστοιχα. Παράλληλα, αποτελούσε ήδη μέλος της Εθνικής απ' το 1990, παίζοντας εναντίον τις Ισπανίας το 1990 και όντας στην αποστολή για τα γήπεδα των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. Ο ρόλος του ήταν αναπληρωματικός, όμως στον τελικό με την Ιταλία η τύχη του «χαμογέλασε»! Ο Ζορζίνιο τραυματίστηκε, ο Καφού μπήκε στο γήπεδο στο 22ο λεπτό κι έζησε το θρίαμβο της σελεσάο επί της «σκουάντρα ατζούρα» μέχρι το τέλος, όταν το 3-2 του έδωσε την ευκαιρία να σηκώσει για πρώτη φορά το βαρύτιμο τρόπαιο. Δεν θα ήταν πάντως η τελευταία...

'Ωρα για Ευρώπη

Οι παραστάσεις του Καφού με αντιπάλους τους γίγαντες της Ευρώπης του πρόσθεσε εμπειρίες, αλλά και τον έβαλε στο «μάτι» της αγοράς της Γηραιάς Ηπείρου. Έτσι, μετά από τέσσερις γεμάτες σεζόν στην πατρίδα του, με τον τίτλο του Κορυφαίου Λατινοαμερικάνου για το 1994, έφυγε για την Ισπανία, με τη Σαραγόσα να τον κάνει δικό της.

Εκεί μάλλον δυσκολεύτηκε περισσότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς για το επίπεδο του. Μετά από μια σεζόν με 16 συμμετοχές κι επ' ουδενί πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, έψαξε την επάνοδο στα μέρη που γνώριζε καλύτερα. Επέστρεψε ως δανεικός στη Γιουβενδούδε, ξανά πίσω στη Σαραγόσα κατέληξε στην Παλμέιρας, έτοιμος για το restart. Το πρώτο ταξίδι στην Ευρώπη είχε επισήμως αποτύχει. Ήταν η τελευταία φορά που θα του συνέβαινε αυτό.

Ξανά... Καφού

Στους «alviverde» βρήκε ξανά χώρο βασικού και τον τρόπο να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του. Πλέον όμως η Βραζιλία δεν τον χώραγε και η Ρόμα δεν δίστασε να τον αγοράσει το καλοκαίρι του 1997 και να του εμπιστευτεί το δεξί άκρο της άμυνας της. Στην «αιώνια πόλη» κουμάντο έκανε ο «τρελός» Ζντένεκ Ζέμαν, που προφανώς στον Καφού πρόσεξε την κλάση και την προοπτική του και λιγότερο την αποτυχημένη παρουσία του στη Σαραγόσα.

Η σεζόν 1997-98 ξεκινάει λοιπόν για τον Βραζιλιάνο στο Ολίμπικο, όπου εξαρχής δικαίωσε τις προσδοκίες. Εκεί έμεινε συνολικά για έξι σεζόν και βρήκε «ουρανό», τόσο ατομικά, όσο και με τους «τζαλορόσι». Αρχικά, του αποδόθηκε το προσωνύμιο «Il Pendolino», απ' τα γνωστά ταχύτατα τρένα της Ευρώπης. Οι λόγοι... ευνόητοι, αφού απ' την περιοχή του τερματοφύλακα της Ρόμα ως την απέναντι εστία, η δεξιά πλευρά είχε γίνει... τσιφλίκι του. Η μία σεζόν ήταν πιο γεμάτη απ' την άλλη σε συμμετοχές, σημαντικότερο όμως ακόμα ήταν οι τίτλοι. Συγκεκριμένα, η κατάκτηση της Serie A, η τελευταία έως σήμερα για τους Ρωμαίους, από τότε που η σπουδαία ομάδα του Καπέλο με τους Τότι, Μοντέλα, Μπατιστούτα, Καντελά, Αλνταΐρ, Σάμουελ πανηγύρισε το πρωτάθλημα.

Χρυσάφι back to back

Η επόμενη σεζόν θα καθιέρωνε τον Καφού στη θέση του καλύτερου δεξιού οπισθοφύλακα στον κόσμο, με την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2002 στα γήπεδα της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας. Η σελεσάο κατέβηκε ως φαβορί στο τουρνουά κι επιβεβαίωσε τον τίτλο, όντας η καλύτερη και πιο «γεμάτη» ομάδα. Στον τελικό με τη Γερμανία ο Ρονάλντο, ο Ροναλντίνιο, ο Ριβάλντο, ο Ρομπέρτο Κάρλος και οι άλλοι ανέβαζαν τη Βραζιλία στην κορυφή του κόσμου για δεύτερη φορά σε 8 χρόνια. Ο Καφού, ως αρχηγός, σήκωνε το βαρύτιμο τρόπαιο γεμάτος τιμή, ενώ γινόταν ο μοναδικός ποδοσφαιριστής με συμμετοχή σε τρεις τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου (ενδιάμεσα το 1998 στη Γαλλία) και σε πέντε διοργανώσεις (1994, 1998, 2002, 2006).

Παίζοντας και σ' αυτό του 2006 θα γινόταν ο πρώτος σε συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής όλων των εποχών (142), 21 εκ των οποίων ήταν σε Μουντιάλ, κάτι που επίσης αποτελεί ρεκόρ. Ακόμη, είναι δεύτερος σε νίκες (15) σε τελική φάση, πριν τον περάσει ο Μίροσλαβ Κλόζε το 2014.

Έλειπε ακόμα μια κούπα...

Το 2003 οι μέρες του στη Ρόμα (217 συμ., 7 γκολ) είχαν τελειώσει. Είχε πια στην τροπαιοθήκη του το Κόπα Λιμπερταδόρες (δις), το Παγκόσμιο Κύπελλο (δις), Σκουντέτο, Κύπελλο Ιταλίας, πρωτάθλημα Βραζιλίας και άλλα. Για την κλάση του, το να παίζει στην Ευρώπη και να μη διεκδικεί το Τσάμπιονς Λιγκ δεν ήταν «ανεκτό». Στη Ρόμα δεν γινόταν να το κάνει, μπορούσε όμως με τη Μίλαν, που τον ήθελε. Με τους «ροσονέρι» κατέκτησε πάλι πρωτάθλημα και Κύπελλο (2004), ενώ έπαιξε στον δραματικό τελικό του 2005, όταν η Μίλαν έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ απ' τη Λίβερπουλ στην Κωνσταντινούπολη.

Εκείνη η «φουρνιά» των Μιλανέζων όμως παραήταν καλή για να μείνει με το κάζο της Πόλης. Το 2007, στην άτυπη ρεβάνς της Αθήνας, κατακτά το τρόπαιο και ο Καφού το σηκώνει στον «ουρανό» του ΟΑΚΑ. Πλέον ένιωθε γεμάτος. Το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της επόμενης σεζόν και το Διηπειρωτικό έκλεισαν την παρουσία του στο Σαν Σίρο στα τέλη του 2008, όταν σε ηλικία 38 ετών, μαζί με τον συμπατριώτη και σχεδόν συνομήλικο του Σερζίνιο, αποχαιρέτησαν τους «ροσονέρι». Ο Καφού το έκανε με στυλ, σκοράροντας στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του απέναντι στην Ουντινέζε (4-1), καταχειροκροτούμενος απ' τους τιφόζι της Μίλαν. Ήταν πια κι εκεί «μύθος»...

Το παλμαρέ του (23 τίτλοι):

Πρωταθλημα Βραζιλίας (1991), Κόπα Λιμπερταδόρες (1992, 1993), Πρωτάθλημα Παουλίστα (1991, 1992, 1996), Σούπερ Καπ Νότιας Αμερικής (1993), COPA CONMEBOL (1994), Διηπειρωτικό Κύπελλο (1992, 1993, 2007), ΟΥΕΦΑ (1994-95), Serie A (2001, 2004), Κύπελλο Ιταλίας (Σούπερ Καπ Ιταλίας (2001), Σούπερ Καπ Ευρώπης (2003, 2007), Τσάμπιονς Λιγκ (2007), Μουντιάλ (1994, 2002), Κόπα Αμέρκα (1997, 1999), Κύπελλο Συνομοσπονδιών (1997)