• Φυσικό δεκάρι
• Η απόδειξη από το 2015/16
• Γιατί δεν έχει δουλέψει μέχρι στιγμής;
• Μπορεί να παίξει εκεί στην Εθνική Αγγλίας;

Η αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του Γουέιν Ρούνεϊ την Τρίτη βράδυ τον έκανε να δείχνει σαν να παίζει επιθετικό χαφ σε όλη του τη ζωή και υπό μία έννοια, το κάνει. Το τρέξιμο και το τελείωμά του στο πρώτο γκολ και η πάσα του στο τέρμα του Άσλεϊ Γιανγκ ήταν κινήσεις κλασικού δεκαριού και ο Ρούνεϊ, ένας ποδοσφαιριστής που συχνά έδειχνε λίγο εγκλωβισμένος στη θέση του κεντρικού επιθετικού, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της περασμένης δεκαετίας στριφυγυρίζοντας στη θέση 9 και αναζητώντας περισσότερο έλεγχο.

Ωστόσο, οι διάφορες προσπάθειες που έχουν γίνει για να τον επανεφεύρουν σε μόνιμη θέση μέσου playmaker έχουν αποτύχει. Ο Ρούνεϊ σχεδόν άφησε τη Γιουνάιτεντ τον 2013, όταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον απέσυρε από την επίθεση και φέτος οι προσπάθειες του Λουίς Φαν Χάαλ δείχνουν ότι ο Άγγλος διεθνής είναι απογοητευμένος σε αυτό το ρόλο. Αλλά πλέον, μετά τους ηρωισμούς του στο Old Trafford, ο Ρούνεϊ εξομολογήθηκε ότι βλέπει το μέλλον του ως μέσος.

«Μερικές φορές πρέπει να κάνεις επιλογές στην καριέρας σου και αυτή η στιγμή είναι ίσως καλύτερη για μένα να παίζω βαθύτερα», είπε στo Sky Sports. «Βασικά μετά από αυτή τη σεζόν, η μεσαία γραμμή είναι ο χώρος που βλέπω τον εαυτό μου να παίζει». Οπότε γιατί ο Ρούνεϊ σπάνια εντυπωσιάζει όταν του ζητείται να παίξει στον άξονα; Του ταιριάζει η δουλειά;

Φυσικό δεκάρι

Όσο η δημοφιλία του γερμανικού μοντέλου του gegenpressing αυξάνεται και οι μινιμαλιστικές γραμμές πασών εμπλέκονται με το βασισμένο στην κατοχή σύστημα "Barcajax", ο αγωνιστικό χώρος γίνεται στενότερος και ο ρυθμός γρηγορότερος. Ο ρόλος του δεκαριού έχει εξελιχθεί ανάλογα.

Ως προαπαιτούμενο είναι η ευκινησία, η ταχύτητα και η ικανότητα να χαρτογραφεί το γήπεδο με τεράστια ακρίβεια, προκειμένου να αποσυντονίζει τους αντιπάλους σε μια ολοένα και πιο συμπυκνωμένη από ποδοσφαιριστές περιοχή. Κι αυτό γιατί οι περισσότερες ομάδες χρησιμοποιούν εξτρέμ με ανάποδα πόδια, προκειμένου να αυξήσουν τις επιλογές τους στην κοντινή πάσα στο κέντρο, γεγονός που με τη σειρά του φέρνει το παιχνίδι προς τον άξονα. Η ταχύτητα της σκέψης και η δημιουργία της μίας πάσας είναι ζωτικής σημασίας.

Ο Ρούνεϊ έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Από όταν έφηβος στην Έβερτον, ο Ρούνεϊ έχει δείξει μια τρομερή αίσθηση γεωμετρικής και διαστηματικής ευφυίας. Προικισμένος με τεχνική ικανότητα και συνεχή κίνηση, δείχνει ως το τέλειο σύγχρονο δεκάρι.

Αυτή η ιδέα της κίνησης είναι κλειδί. Οι καλύτεροι playmakers της Premier League συνεχώς ξεγλιστρούν στο χώρο, ψάχνοντας για τη μπάλα και κινούνται ανάμεσα στην άμυνα και τη μεσαία γραμμή για να τραβήξουν τους αμυντικούς, να δημιουργήσουν κενά και να φτιάξουν τις υψηλού ρυθμού πάσες που χρειάζονται για να διαπεραστούν οι συμπαγείς άμυνες.

Ο Ρούνεϊ, ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα να βρίσκεται κοντά στη μπάλα και είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς τις κινήσεις του, είναι ξεκάθαρα ιδανικός. Η σκληρή δουλειά του στο γήπεδο ίσως τον κάνει αναξιόπιστο όταν του ζητείται να ηγηθεί στην επίθεση, αλλά από έναν πιο οπισθοχωρημένο ρόλο τα αμυντικά του ένστικτα θα μπορούσαν να τον κάνουν να ξεχωρίσει από παίκτες όπως ο Χουάν Μάτα, ο Κρίστιαν Έρικσεν ή ο Κέβιν Ντε Μπρόινε.

Η συνεχής υψηλή πίεση χρησιμοποιείται σχεδόν συνέχεια στην κορυφή του παιχνιδιού. Οι επιθετικοί που είναι πρόθυμοι να εξαπολύσουν το πρώτο κύμα πίεσης στον deep lying μέσο του αντιπάλου είναι δυσεύρετοι.

Η απόδειξη από το 2015/16

Ο Ρούνεϊ έχει παίξει σε ρόλο κεντρικού μέσου 13 φορές φέτος για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τα στατιστικά δεν μοιάζουν απαραίτητα καλά. Σε αυτά τα παιχνίδια, ολοκλήρωσε 54.9 πάσες ανά ματς με ποσοστό 86.2%. Λιγότερο από του Γιάγια Τουρέ, του Σεσκ Φάμπρεγας, του Νταβίντ Σίλβα και του Μεσούτ Οζίλ, αλλά λίγο περισσότερο από τον Κρίστιαν Έρικσεν (52.5 ανά ματς) και τον Χουάν Μάτα (47.4). Τα στατιστικά του στη δημιουργία ευκαιριών είναι ακόμα λιγότερο εντυπωσιακά. Ο Ρούνεϊ δημιούργησε 1.15 ευκαιρία να παιχνίδι, αρκετά μικρότερο ποσοστό από τον Οζίλ, τον Έρικσεν, τον Ντε Μπρόινε, τον Σίλβα, τον Ντιμίτρι Παγιέ, τον Εντέν Αζάρ, τον Αλέξις Σάντρες και σχεδόν κάθε επιθετικό μέσο στο υψηλότερο επίπεδο της Premier League.

Ωστόσο, έχει επίσης μέσο όρο 1.7 τάκλιν ανά ματς, περισσότερα από καθέναν από τους παραπάνω και ολοκλήρωσε 8.1 μακρινές μπαλιές, γεγονός που ίσως εξηγεί την επιμονή του Φαν Χάαλ να κρατά το πλάτος στην τακτική του και συχνά να αλλάζει το παιχνίδι.

Ξεκάθαρα, ο Ρούνεϊ δεν προσαρμόστηκε επαρκώς στη νέα του θέση, αλλά υπάρχουν ενθαρρυντικά δείγματα. Στη σύγκριση των τελευταίων έξι εμφανίσεών του σε αυτή τη θέση με τις πρώτες επτά, ο Ρούνεϊ ξεπερνά τις αρχικές του συμμετοχές ως μέσος σχεδόν σε κάθε τομέα. Στα σουτ, τη δημιουργία ευκαιριών. τις πάσες, τις επαφές με τη μπάλα, τα τάκλιν και τις ακριβείς βαθιές μπαλιές.

Για παράδειγμα, στα τελευταία έξι ματς του ο Ρούνεϊ έχει 82 επαφές ανά ματς, ενώ στα πρώτα επτά είχε 57 και 67 πάσες αντί για 44. Υπάρχει πρόοδος.

Γιατί δεν έχει δουλέψει μέχρι στιγμής;

Ωστόσο, πέρα από την πρόσφατη βελτίωσή του, ο Ρούνει παραμένει σχεδόν απογοητευτικός ως επιθετικός μέσος. Όμως ο βασικός λόγος δεν είναι η έλλειψη προσαρμοστικότητας ή το ταλέντο του, αλλά οι τακτικές ανεπάρκειες του Φαν Χάαλ. Ο χαμηλός ρυθμός και το στιλ ανακύκλωσης της κατοχής που δίνει ο Ολλανδός ουσιαστικά εμποδίζει τους επιθετικούς της Γιουνάιτεντ να δημιουργήσουν ευκαιρίες για τους συμπαίκτες τους, αλλά το βασικό πρόβλημα που επηρεάζει τον Ρούνεϊ είναι το πλάτος του συστήματος.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων, η Γιουνάιτεντ δεν χρησιμοποιεί εξτρέμ με ανάποδα πόδια, ούτε προσπαθεί να παίξει από τον άξονα με γρήγορες εναλλαγές και συνεχείς κινήσεις (όπως η Τότεναμ, η Μπάγερν, η Μπαρτσελόνα). Αντίθετα, οι εξτρέμ του Φαν Χάαλ αγκαλιάζουν τις γραμμές σε έναν πολύ απλωμένο σχηματισμό, ο οποίος δημιουργεί αχρείαστα μεγάλα κενά ανάμεσα στους παίκτες. Μέχρι στιγμής, δεν καταφέρνουν να τραβήξουν τους αντιπάλους εκτός των αμυντικών τους θέσεων (το 25% των επιθέσεων της Γιουνάιτεντ είναι μέσω του κέντρου του γηπέδου, τουλάχιστον στην Premier League).

Τα πράγματα έχουν βελτιωθεί με την επιστροφή του Μάτα στα δεξιά και τον Ρούνεϊ κεντρικά (ο Μάτα φυσικά συγκλίνει για να παίξει με τον αρχηγό), αλλά όχι αρκετά. Με απλά λόγια, ο Ρούνεϊ έχει λίγες πιθανότητες να πετύχει σε θέση δεκαριού όταν οι επιθετικές γραμμές της Γιουνάιτεντ ακολουθούν τις ξεπερασμένες εντολές του Φαν Χάαλ. Ο μοναδικός λόγος που έδειξε τόσο καλός με τη Μπόρνμουθ είναι επειδή η ομάδα του Έντι Χάου, ο οποίος δεν χρησιμοποιεί αμυντικό χαφ και επίσης παίζει με πολύ πλάτος, είναι αρκετά ανεπαρκής στο να αμυνθεί στη συγκεκριμένη ζώνη.

Η διαφορά τερμάτων με αντιπάλους τις 4 κορυφαίες σε κατοχή ομάδες φέτος είναι 5-25 και οι αντίπαλοι κεντρικοί επιθετικοί μέσοι έχουν σκοράρει 9 γκολ σε 8 παιχνίδια. Στο σύστημα του Φαν Χάαλ, ο Ρούνεϊ δεν θα βρει τόσο χώρο απέναντι σε καμιά άλλη ομάδα της Premier League.

Ο Ζοσέ Μουρίνιο ωστόσο θα αγαπούσε τον Ρούνεϊ σε αυτό το ρόλο, λόγω της σκληρής δουλειάς και την αποφασιστικότητά του. Ο Πορτογάλος θα έτριβε τα χέρια του βλέποντας 2.5 τάκλιν και 0.8 κοψίματα μ.ο από τον επιθετικό μέσο του.

Μπορεί να παίξει εκεί στην Εθνική Αγγλίας;

Ο Ρούνεϊ είπε στο SkySports ότι «νομίζω ότι ακόμα μπορώ να είμαι επιθετικός στην εθνική», αλλά η ραγδαία άνοδος του Χάρι Κέιν και του Τζέιμι Βάρντι καθιστούν κάτι τέτοιο ελάχιστα πιθανόν. Η εξυπνάδα του Ρούνεϊ, η ψυχραιμία και η εμπειρία του, μπορούν να επηρεάσουν την ηρεμία της μεσαίας γραμμής, μαζί με τον Ντέλε Άλι και τον Έρικ Ντάιερ, κυρίως αν ο Τζόρνταν Χέντερσον δεν είναι διαθέσιμος. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ρούνεϊ ποτέ δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένος έχοντας ως προτεραιότητα μόνο το γκολ. Ακόμα στα πιο παραγωγικά του χρόνια είχε πιο ελεύθερο ρόλο δίπλα στον Κάρλος Τέβες και τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλάζοντας θέση και παίζοντας συχνά πιο πίσω από τους συμπαίκτες του.

Οι πρόσφατες προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί ως μοναδικός επιθετικός ίσως είναι αφελείς. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ρούνεϊ λιγότερο ή περισσότερο έπαιξε ως δεκάρι και με τον επόμενο προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ίσως επιτέλους αγκαλιάσει τη θέση...