Η αλήθεια είναι ότι οι κλήσεις των Ντρινκγουότερ και Καντέ στις εθνικές ομάδες των Αγγλίας και Γαλλίας αντίστοιχα για τα προσεχή φιλικά παιχνίδια στο πλαίσιο της προετοιμασίας ενόψει του Euro που θα διεξαχθεί το καλοκαίρι στη Γαλλία, είναι αποτέλεσμα της τρελής σεζόν που πραγματοποιεί η Λέστερ στην Πρέμιερ Λιγκ.

Από τη στιγμή που η ομάδα του Κλαούντιο Ρανιέρι βρίσκεται στην κορυφή και πορεύεται πρόσω ολοταχώς για την κατάκτηση του τίτλου στην – ίσως – μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών στο αγγλικό ποδόσφαιρο, ήταν αναμενόμενο να λάμψουν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας που μόλις πριν από έναν χρόνο, τέτοια εποχή, το μοναδικό που την οδηγούσε ήταν το... ένστικτο της επιβίωσης στην κατηγορία.

Μετά τον Τζέιμι Βάρντι για τον οποίο επικράτησε παροξυσμός στο ξεκίνημα, με το κρεσέντο σκοραρίσματος, άρχισαν να τραβούν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας κι άλλοι από τους πρωταγωνιστές της Λέστερ που ακόμα και τώρα, αρκούνται στην... τρελή δουλειά κι όχι τόσο στη φήμη ή τα επιτεύγματα του παρελθόντος.

Ο Ντάνι Ντρινκγουότερ, λοιπόν, είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Κι αυτό, διότι, μέχρι και το φετινό καλοκαίρι, δεν είχε να επιδείξει και πολλά πράγματα στο βιογραφικό του ως επιτυχίες. Πέρα από ένα Κύπελλο Νέων και τον τίτλο της Τσάμπιονσιπ που είχε κατακτήσει σε συλλογικό επίπεδο.

Στο φινάλε της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου, θα μπορεί – Θεού θέλοντος – να επιδείξει και τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ εφόσον καταφέρει και ο ίδιος ν' αντέξει στην πίεση και να πιέσει τον οργανισμό του σε αυτό το σημείο της σεζόν, όταν και αρχίζει η κόπωση να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη λόγω της κρισιμότητας της κάθε αγωνιστικής...

Μέχρι και πέρυσι, ο Ντρινκγουότερ δεν μπορούσε καλά – καλά να θεωρηθεί βασικό μέλος της Λέστερ στην παρουσία του συλλόγου στην Πρέμιερ Λιγκ. Ναι, είχε μπροστά του τον Εστεμπάν Καμπιάσο στον οποίο στηριζόταν η ομάδα του Νάιτζελ Πίρσον, τότε, όμως πλέον, ο Άγγλος νυν διεθνής, είναι κομμάτι μιας από τις πιο ισχυρές και αποτελεσματικές συνεργασίας στο κορυφαίο πρωτάθλημα, στο πλευρό του Ενγκολό Καντέ. Ο ίδιος, το αποδέχεται φανερώνοντας την ταπεινότητά του, αφού, όταν μιλάει για το... κόψιμό του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα τμήματα υποδομών αλλά και το γεγονός πως φέτος έχει κάνει όλο το ξεπέταγμά του, δηλώνει: «Απλά συνεχίζω να δουλεύω... Με τέτοιους παίκτες που είχε η Γιουνάιτεντ, όπως ο Σκόουλς, με τον Καμπιάσο στη Λέστερ πέρυσι, τι μπορείς να κάνεις... Προφανώς δεν υπήρχε χώρος» ακούστηκε να λέει στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου με τη φανέλα με το αγγλικό εθνόσημο στο στήθος, όπου του... έβαλαν δίπλα και τον Τζέιμι Βάρντι – μαθημένος πια σε αυτά – για να σπάει τον πάγο με τις ατάκες που συνηθίζει να «πετάει», ώστε να λυθεί και ο Ντρινκγουότερ μπροστά στους εκπροσώπους του Τύπου.

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μην κατάφερε να βάλει στο βιογραφικό του ούτε μια συμμετοχή με την ανδρική ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μπορεί εκείνο τον καιρό που έκλεισε το κεφάλαιο των «κόκκινων διαβόλων» για την καριέρα του, να «πόνεσε». Ο τρόπος, όμως, που αντιμετωπίζει τα πράγματα, ήταν αυτός που τον βοήθησε να το ξεπεράσει και να κοιτάξει μπροστά.

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν τον εμπιστεύθηκε. Θυμηθείτε, βέβαια, πως και με τον Πολ Πογκμπά ήταν... σκοτωμένοι και τώρα ο Γάλλος κάνει «παπάδες» και θεωρείται από τους κορυφαίους χαφ.

Ίσως να μην είναι ο ... σταρ, ίσως να μην είναι ο απόλυτος ηγέτης στον αγωνιστικό χώρο, αλλά ο Ντάνι Ντρινκγουότερ είναι εκείνος, δίπλα στον οποίο μπορείς πολύ εύκολα να βάλει τον τίτλο «εργάτης» με τα όσα κάνει στο χορτάρι.

Στο πέρασμά του από τη Γιουνάιτεντ, δεν πήρε ευκαιρία ούτε σε παιχνίδι του... Λιγκ Καπ, όπου συνηθίζονται οι αλλαγές και ίσως η υποτίμηση της διοργάνωσης από τις ομάδες. Και στις εποχές που ο άσος της Λέστερ βρισκόταν στον σύλλογο του Μάντσεστερ, το συγκεκριμένο τρόπαιο μπορεί να μην «έλεγε» πολλά σε σύγκριση με την ανάγκη που έχει η ομάδα αυτά τα χρόνια για την παραμικρή πιθανή επιτυχία.

Σε τρεις σεζόν στους «κόκκινους διαβόλους», από το 2009 έως και το 2012 σε επίπεδο κ-18 και κ-19 (μαζί με τις ακαδημίες συνολικά 13 χρόνια), παραχωρήθηκε τέσσερις φορές δανεικός, σε ομάδες όπως ήταν οι Χάντερσφιλντ, Κάρντιφ, Γουότφορντ και Μπάρνσλεϊ. Όταν, λοιπόν, εμφανίστηκε η Λέστερ πριν από μια τετραετία, ο Ντρινκγουότερ απλά αποδέχθηκε όσα του είχε φέρει η ... ποδοσφαιρική του μοίρα μέχρι εκείνη την εποχή και δεν άφησε τον εαυτό του να πάρει την «κατηφόρα». Έπρεπε να κοιτάξει μπροστά, ν' αποδεχθεί ότι ίσως δεν ήταν μόνο εκείνος και οι προσπάθειές του (παραδέχεται πως πολλές φορές “ζήλευε” και σκεφτόταν τι μπορεί να είχαν οι άλλοι που δεν είχε αυτός) που δεν τον οδήγησαν στο μπλοκάκι του Φέργκιουσον με τους ποδοσφαιριστές που άξιζε να παρακολουθεί πιο προσεκτικά στα μικρότερα κλιμάκια. «Ήμουν στην ομάδα που υποστήριζα από μικρό παιδί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα ήταν καλά τα πράγματα επειδή απλά ήμουν οπαδός της... Η Γιουνάιτεντ αποδέχθηκε μια πρόταση και αυτό ήταν όλο. Έπρεπε να συνεχίσω το δρόμο μου...» ήταν η αναφορά του επί του θέματος.

Σημαντικότατο ρόλο στην καριέρα του έπαιξε η σεζόν 2012-2013, όταν με τις «αλεπούδες», σε ηλικία 23 ετών, συμπλήρωσε 40 ματς για πρώτη φορά στην παρουσία του στα αγγλικά γήπεδα σε μια αγωνιστική χρονιά! «Ψήθηκε», ωρίμασε, άλλαξε τον τρόπο σκέψης του με τις συνθήκες που αντιμετώπιζε σε κάθε παιχνίδι έχοντας μπει σε διαδικασία να σκέφτεται περισσότερο και να βελτιώνει τις αντοχές του και το 2014 αναδείχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Λέστερ, με ιδιαίτερο μερίδιο στην κατάκτηση της Τσάμπιονσιπ και την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ.

Σε επίπεδο απόστασης που διανύουν οι ποδοσφαιριστές του Κλαούντιο Ρανιέρι στον αγωνιστικό χώρο, ο Ντρινκγουότερ ξεπερνά στον Μέσο Όρο ακόμα και τον Ενγκολό Καντέ που έχει τη φήμη των... πιο δυνατών πνευμόνων στην Πρέμιερ Λιγκ! Με 10,6 χλμ./ματς, ο Άγγλος είναι... σχεδόν παντού, ενώ, το 78% που αντιπροσωπεύει το ποσοστό του στις επιτυχημένες μεταβιβάσεις με τη φανέλα της Λέστερ, φαντάζει ιδανικό.

Βέβαια, έχει συνηθίσει τον ... γρήγορο και απότομο τρόπο επιθέσεων της Λέστερ και δεν είναι από τους ποδοσφαιριστές που αρέσκονται στο παιχνίδι κατοχής της μπάλας, ηρεμίας και αργού, ευνοϊκού ελέγχου στο χώρο του κέντρου.

Σε επίπεδο μαρκαρισμάτων και τάκλιν σε αντιπάλους, ο αριθμός 80 που μπαίνει στον πίνακα δίπλα στ' όνομά του, είναι μακράν ο καλύτερος από παίκτες της ίδιας θέσης μ' εκείνον, όπως οι Ντάιερ, Νομπλ, Σέλβεϊ, Κάρικ και Χέντερσον. Στο κομμάτι της δημιουργίας ευκαιριών, υστερεί μονάχα από τον εκπληκτικό μέσο της Γουέστ Χαμ και τον άσο της Νιούκαστλ από τους προαναφερθέντες (36 έναντι 38 και 39 αντίστοιχα), ενώ και στις ασίστ, με τις 4 που έχει μετρήσει, ισοβαθμεί με τον Νομπλ και μονάχα ο Σέλβεϊ που έχει προσπαθήσει πολύ στις «καρακάξες», έχει μια περισσότερη.

Όσο για τα συναισθήματά του, τη δικαίωση των κόπων με την κλήση στην εθνική ομάδα και το πιθανό άγχος για τα ματς με τις Γερμανία και Ολλανδία που έχουν διεθνείς τοπ επιπέδου, ο Ντρινκγουότερ είναι αφοπλιστικός...

«Δεν αγχώνομαι... Περισσότερο είμαι ενθουσιασμένος και ανυπομονώ παρά μπορώ να πω ότι έχω άγχος ή γυρνούν σκέψεις στο μυαλό μου για τον τρόπο που θα παίξω κι αν θα καταφέρω να δείξω κάτι. Έχω αποδεχθεί τα πράγματα έτσι όπως έχουν έρθει και όλο αυτό που συμβαίνει φέτος, είναι αποτέλεσμα της χρονιάς που κάνουμε στη Λέστερ... Δεν είχα εξ αρχής στόχο την εθνική ομάδα και δεν το σκεφτόμουν. Αγωνιζόμουν για το καλό της ομάδας μου και για να αισθανθώ εγώ ότι βοηθάω κι από εκεί και πέρα, έρχονται εξελίξεις που ασφαλώς και με χαροποιούν...».