Τ' όνομά του μνημονεύεται από τους... παλιότερους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτι. Επρόκειτο, άλλωστε για έναν θρύλο του συλλόγου σε εποχές πολύ πιο ποδοσφαιρικά ρομαντικές. Όταν οι μισθοί δεν είχαν τόση μεγάλη διαφορά, δεν υπήρχαν... Άραβες να βάλουν χρήματα και φυσικά, ήταν πολύ διαφορετικό και το επίπεδο του ανταγωνισμού και των συνθηκών υπό τις οποίες δούλευε ένας ποδοσφαιριστής.

Μέλος της ομάδας των «πολιτών» που είχε πάρει το πρωτάθλημα το 1968, προτού έρθει η επιστροφή στην κορυφή του αγγλικού ποδοσφαίρου έπειτα από 44 ολόκληρα χρόνια, ο Κόλιν Μπελ ήταν ο αγαπημένος της εξέδρας.

Ο άνθρωπος πάνω στον οποίο στηρίζονταν όλοι, που συμπλήρωσε περίπου 500 εμφανίσεις με τη γαλάζια φανέλα και που θα έφτανε την 50άρα στις συμμετοχές με την εθνική ομάδα της Αγγλίας. «Έτρεχε» κι ένα εστιατόριο με την επωνυμία «Bell Cauldron». Εσωτερικός μέσος πολλών... ποδοσφαιρικών καρατήριων, ο σύλλογος του αναγνώρισε τον μόχθο όσο φορούσε τη φανέλα της Σίτι και τα εξάταπα, με αποτέλεσμα να τον κάνει πρεσβευτή στη δεκαετία του '90 και να δώσει τ' όνομά του στην εξέδρα West Stand του Etihad.

Όλα τελείωσαν ουσιαστικά στις 12 Νοεμβρίου του 1975, σε ντέρμπι του Μάντσεστερ για το Λιγκ Καπ... Πολύ άδοξα... Στο «Maine Road»...

«Είναι μια ημερομηνία την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ... Είχαμε νικήσει τη Γιουνάιτεντ σε ματς πρωταθλήματος έναν μήνα νωρίτερα... Πάντοτε μου άρεσε να παίζω υπό το φως των προβολέων. Είχαμε προηγηθεί, πιέζαμε και για το δεύτερο γκολ και κάποια στιγμή κυνήγησα μια μπαλιά από τον Ντένις Τουέαρτ, που είχε σκοράρει για εμάς σ' εκείνο το ματς. Την ώρα που έτρεχα στον κενό χώρο, με το χορτάρι να μην είναι στην καλύτερη κατάσταση, άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε να σουτάρω, αφού ο πορτιέρο της Γιουνάιτεντ, Πάντι Ρος, δεν ήταν και τόσο καλός...

Ξαφνικά, είδα από την άκρη του ματιού μου έναν αντίπαλο να έρχεται κατά πάνω μου και είχα τρεις επιλογές ... Πήρα την χειρότερη...

Η πρώτη ήταν να σουτάρω. Η δεύτερη να επιταχύνω και η τρίτη να σταματήσω και να κάνω προσποίηση για να τον αφήσω να περάσει μπροστά μου και να συνεχίσω. Διάλεξα την τελευταία. Το δεξί μου πόδι ήταν εκείνο στο οποίο στεκόμουν, ήταν κολλημένο στο έδαφος και το τάκλιν του Μάρτιν Μπιούκαν, με βρήκε λίγο πιο κάτω από το γόνατο, όπου είχα ρίξει όλο μου το βάρος...

Το γόνατό μου γύρισε τελείως... Όλοι οι σύνδεσμοι στο γόνατό μου, διαλύθηκαν... Μέσα σε δευτερόλεπτα, ήταν μια λίμνη αίματος το γόνατό μου...

Πολύ σύντομα βρισκόμουν στο ασθενοφόρο με προορισμό το νοσοκομείο, με το γόνατό μου να έχει πρηστεί σε μέγεθος... μπάλας. Το δεξί μου πόδι είχε χρώμα μπλε και μαύρου... Όλα είχαν διαλυθεί στο πόδι μου ... Μου είπαν οι γιατροί πως ο τραυματισμός θύμιζε άνθρωπο που χτύπησε σε αυτοκινητιστικό κι όχι σε ποδόσφαιρo» γράφει χαρακτηριστικά ο Μπελ στην αυτοβιογραφία του για το περιστατικό που του τελείωσε την καριέρα.

Εκείνο το χτύπημα αποδείχθηκε καθοριστικό για την παρουσία του στο ποδόσφαιρο, αφού, δεν κατάφερε ποτέ να επανέλθει... Το μεγαλύτερο παράπονό του, ήταν πως ο «θύτης», δεν του ζήτησε ποτέ συγγνώμη, ούτε τον επισκέφθηκε ποτέ όσο ήταν στο νοσοκομείο, ή αργότερα στο σπίτι του όσο έδινε μάχη για ν' αναρρώσει πλήρως και να μην αντιμετωπίζει πρόβλημα.

Ο Μπελ κατάφερε να πατήσει ξανά χορτάρι με τα εξάταπα, δύο χρόνια μετά τον σοκαριστικό του τραυματισμό. Τον Δεκέμβριο του 1977, στο πλαίσιο της Boxing Day, σε ματς της Μάντσεστερ Σίτι κόντρα στη Νιούκαστλ στο «Maine Road», έκανε την εμφάνισή του στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης και ήταν από τις σπάνιες φορές στη ζωή του που αισθάνθηκε να βουρκώνει και να μην μπορεί να διαχειριστεί την αγάπη και το χειροκρότημα από τον κόσμο.

Σήμαινε τόσα πολλά για τους οπαδούς, που υπήρξαν μαρτυρίες ακόμα και για βουρκωμένους φίλους της Σίτι στις εξέδρες που δεν σταματούσαν ν' αποθεώνουν τον Μπελ και να θέλουν να τον ξαναδούν στο γήπεδο, όπως ακριβώς ήταν πριν από τον τραυματισμό του. Δεν ήταν δυνατό, όμως...

Με τη σεζόν 1979-1980 προ των πυλών, ο παλαίμαχος διεθνής χαφ, άρχισε να σκέφτεται ότι ήταν μάταιος κόπος να προσπαθεί να επανέλθει σε τοπ ανταγωνιστικό επίπεδο και να πετύχει όλα όσα θα ήθελε... Το πόδι του δεν «υπάκουε» κι όσο δύσκολο κι αν ήταν για τον ίδιο να το αποδεχθεί, όταν συνομίλησε με τον Μάλκολμ Άλισον – τότε προπονητή της Σίτι – και ο ρόλος που είχε παίξει εκείνος στην καριέρα του Μπελ, τον έκανε να συμφωνήσει μαζί του... «Ήμασταν στη φυσούνα, συζητούσαμε και κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε αυτό που πίστευα ότι όντως θα άκουγα... Μερικά χρόνια αργότερα, μου είπε ότι ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει ποτέ, αυτό της παραδοχής πως έπρεπε να σταματήσω τότε...» θυμάται ο Κόλιν Μπελ.

Αν και θα μπορούσε να κρατάει... αιώνια κακία στους «κόκκινους διαβόλους» για τον τραυματισμό που τον κράτησε οριστικά μακριά από το ποδόσφαιρο στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, όχι μόνο έδινε «τροφή» στην κόντρα, αλλά ένωσε τους δύο συλλόγους του Μάντσεστερ, έστω και για μια νύχτα!

Αυτή η μεγάλη νύχτα, ήταν η 11η Σεπτεμβρίου του 1979... Μπροστά σε 23,936 οπαδούς, οι Γιουνάιτεντ και Σίτι ενώθηκαν για να κοντραριστούν με τις Λίβερπουλ και Έβερτον, σ' ένα φιλικό ματς ανάμεσα στο Μάντσεστερ και το Μέρσεϊσαϊντ!

Εκείνο το βροχερό βράδυ, οι φίλοι των «πολιτών» είπαν ένα θερμότατο «ευχαριστώ» στον Μπελ, ο οποίος φυσικά δεν έπαιξε στο ματς, αλλά εξασφάλισε το ποσό των 30.000 λιρών από τα εισιτήρια, για να βοηθηθεί στις εξετάσεις και τις θεραπείες που όφειλε να συνεχίσει...

Σ' εκείνο το παιχνίδι έδωσε τελικά το «παρών» και ο Μπιούκαν που είχε προκαλέσει το σοβαρότατο πρόβλημα στο πόδι του Μπελ... «Ήξερα ότι το βλέμμα όλων θα ήταν στραμμένο πάνω μας για τον τρόπο που θα αντιδρούσαμε και οι δύο τη στιγμή της χειραψίας, αλλά όπως έχω αναφέρει ξανά, δεν του έριξα ποτέ την ευθύνη και δεν τον κατηγόρησα ποτέ... Ήταν απλά ένας αντίπαλος που έκανε ένα δυνατό μαρκάρισμα...» ανέφερε ο άλλοτε άσος της Σίτι, που απήλαυσε και με το παραπάνω τη διαδικασία των πέναλτι που είχε προγραμματιστεί για την ανάπαυλα εκείνου του φιλικού αγώνα προς τιμήν του...

Οι Φράνσις Λι, Μάικ Σάμερμπι, Πατ Κρέραρντ Ντέιβιντ Σάντλερ και Μπόμπι Τσάρλτον ήταν εκεί για να τιμήσουν κι εκείνοι την προσφορά του...

​