Οταν η Ευρώπη γνώρισε τη Ρεάλ

Ηταν Δεκέμβριος του 1954. Ο Σαντιάγο Μπερναμπέου απουσίαζε από το γραφείο του, όταν έφτασε η κλήση από το Παρίσι. «Πείτε του να με καλέσει πίσω το συντομότερο δυνατόν. Εχω κάτι σπουδαίο να του πω», είπε από την άλλη άκρη του σύρματος και σε κάτι μεταξύ γαλλικών και ισπανικών η αλαφιασμένη φωνή του Γκαμπριέλ Ανό. Ο θρυλικός Μαδριλένος παράγοντας τον πήρε λίγες ώρες αργότερα και άκουσε ευλαβικά το σχέδιο του Γάλλου δημοσιογράφου της «L´Equipe».

Ο Ανό ήθελε να μιλήσει πρώτα με τον Μπερναμπέου και αφού τον βρήκε σύμμαχο, έριξε την ιδέα και στην UEFA. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία που ήταν ουσιαστικά νεογέννητη εκείνη την εποχή, δέχτηκε με ενθουσιασμό. Μόνο που υπήρχε ένα σημαντικό πρόβλημα. Οι Αγγλοι δεν ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτό το πανηγύρι. Είπαν όχι και παρέμειναν σε μία εσωστρέφεια που στέρησε τότε από την ομαδάρα της εποχής, την Γουλβς, την ευκαιρία να κατακτήσει την Ευρώπη και έτσι έμεινε ορθάνοιχτος δρόμος της Ρεάλ προς την κορυφή. Εκείνη που θα κατακτούσε και δεν θα την άφηνε για πέντε διαδοχικά χρόνια.

Το ονόμασαν αρχικά Κύπελλο Ευρώπης (αργότερα μετονομάστηκε σε Κύπελλο Πρωταθλητριών και το 1992 σε Champions League) και ξαφνικά η Γενεύη έγινε το κέντρο του ποδοσφαιρικού κόσμου. Εκεί έλαβε χώρα η πρώτη κλήρωση ever και έβαλαν σε δύο κούπες για τσάι τα χαρτάκια με τα ονόματα 16 πρωταθλητριών. Ηταν οι Ρεάλ Μαδρίτης, Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, Παρτιζάν Βελιγραδίου, Σερβέτ (Ελβετία), Βόρος Λομπόγκο (Ουγγαρία), Αντερλεχτ, Μίλαν, Ροτ-Βάις Εσεν (Γερμανία), Χιμπέρνιαν (Σκωτία), Τζουγκάρντενς (Σουηδία), Γουάρντια Βαρσοβίας (Πολωνία), Ααρχους (Δανία), Ρεμς, Ραπίντ Βιέννης, Αϊντχόφεν και η Σάαρμπρικεν από το γερμανικό προτεκτοράτο του Σάαρ (στα σύνορα με το Λουξεμβούργο), το οποίο ως συνέπεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου, απολάμβανε κάποιο είδος ανεξαρτησίας.

Η Ρεάλ κληρώθηκε με τη Σερβέτ και ταξίδεψε για το πρώτο ματς στη Γενεύη. Ηταν σαν σήμερα λοιπόν πριν από ακριβώς 60 χρόνια (8 Σεπτεμβρίου 1955), όταν η Βασίλισσα παρουσιάστηκε στην Ευρώπη με τα λευκά. Η Σερβέτ αποδείχτηκε αδύναμος αντίπαλος. Με γκολ των Μιγκέλ Μουνιόθ (79'), Εκτορ Ριάλ (89') νίκησε εύκολα στο «Σαρμίλ» και σε συνδυασμό με το 5-0 του επαναληπτικού προκρίθηκε εμφατικά στα προημιτελικά, όπου την περίμενε η Παρτιζάν. Μέχρι την κούπα θα ακολουθούσαν οι Μίλαν και η Ρεμς στον τελικό (4-3).


Ο αρχηγός και μετέπειτα προπονητής των τίλων της Ρεάλ, Μιγκέλ Μουνιόθ

Ας γυρίσουμε όμως σε εκείνο το πρώτο ματς με τη Σερβέτ. Εκεί η Ρεάλ παρατάχθηκε με τον Αλόνσο στο τέρμα και τους Ναβάρο, Ολίβα, Λέσμες, Μουνιόθ, Θάραγα, Αγατσάδος, Μολόουνι, Παγιά, Ντι Στέφανο, Ριάλ, Χέντο. Τόσο εκείνη η αναμέτρηση όσο και όλες οι άλλες μέχρι τον τελικό, διεξάγονταν αμετάκλητα στις 17:45 ώρα Ελλάδας και αυτό επειδή δεν υπήρχε φωτισμός στα γήπεδα. Ούτε καν στο εκπληκτικό τότε «Τσαμαρτίν» (σ.σ.: μετέπειτα Σαντιάγο Μπερναμπέου) που μόλις ένα χρόνο νωρίτερα είχε αυξήσει την χωρητικότητα του στους 125.000 θεατές και ήταν το μεγαλύτερο της διοργάνωσης.


Η Ρεάλ όπως παρατάχθηκε κόντρα στη Σερβέτ

Φυσικά εκείνη την εποχή στην Ισπανία ακόμα δεν υπήρχε η τηλεόραση. Για την ακρίβεια ήταν κάτι πανάκριβο που διέθεταν μόνο ορισμένοι πάμπλουτοι, αλλά και πάλι σε κανονικό πρόγραμμα η TVE ξεκίνησε να εκπέμπει ένα χρόνο αργότερα (Οκτώβριο του 1956). Μόνο που ακόμα και όσοι είχαν την συσκευή, θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι τον τελικό του 1957 κόντρα στη Φιορεντίνα, για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν ζωντανή μία ποδοσφαιρική αναμέτρηση.

Επίσης δεν υπήρχε κάποιος ειδικός ύμνος. Σε κάθε ματς ακουγόταν ο εθνικός ύμνος των δύο ομάδων, ενώ μέχρι το 1958 δεν υπήρχε και η δυνατότητα των αλλαγών για τους παίκτες. Μονάχα δύο επιτρέπονταν εάν τραυματιζόταν ο τερματοφύλακας δηλαδή και κάποιος άλλος. Μέχρι το 1970 δεν υπήρχαν κάρτες και ο κανονισμός του οφσάιντ, όπως τον ξέρουμε σήμερα καθιερώθηκε το 1990. Γενικά το ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικό σε πολλές εκφάνσεις του.

Το ίδιο ίσχυε και για τα οικονομικά της διοργάνωσης. Η μοιρασιά των λίγων χρημάτων (σε σχέση με τα περίπου 9 δισ. που εισπράττουν σήμερα οι 32 ομάδες των ομίλων) γινόταν ξεχωριστά σε κάθε ματς ως εξής: Το 50% πήγαινε στις δύο ομάδες, το 40% σε ένα κοινό ταμείο, από το οποίο στο τέλος γινόταν μοιρασιά μεταξύ όλων των ομάδων, το 5% στην Ομοσπονδία της κάθε χώρας και το 5% στην UEFA. Επίσης τα πριμ ήταν τρομερά μικρά. «Οταν πήραμε το πρώτο Πρωταθλητριών το 1955, λάβαμε ο κάθε παίκτης μόλις 3.600 σε σημερινά ευρώ», είχε θυμίσει σχετικά ο Πάκο Χέντο των έξι νικηφόρων τελικών. Για να καταλάβετε τη σύγκριση του τότε με το τώρα, στην τελευταία κατάκτηση της Μπαρτσελόνα κάθε ένας Μπλαουγκράνα εισέπραξε πριμ 600.000 ευρώ.


Οι έξι αμφορείς και τα τέσσερα σύγχρονα τρόπαια στη μέση

Ακόμα και το τρόπαιο είχε άλλη μορφή. Ηταν μία κούπα σε σχέδιο εμπνευσμένο από ελληνικό αμφορέα και είχε βάρος 10 κιλά. Ο νικητής μπορούσε να το έχει στην κατοχή του μόνο για ένα χρόνο και όφειλε να το επιστρέψει. Εάν βέβαια κάποιος το κατακτούσε τρεις φορές στη σειρά ή πέντε γενικότερα, θα μπορούσε να το πάρει για πάντα στην τροπαιοθήκη του. Εκείνη η Ρεάλ του Ντι Στέφανο έφτασε να πληρεί και τις δύο προϋποθέσεις. Οπότε και εκείνο το παλιό σχέδιο και το πιο σύγχρονο που εμφανίστηκε το 1967, οι Μαδριλένοι τα έχουν κάνει δικά τους και δεν τα έχουν στο μουσείο του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» μόνο σαν ρέπλικες. Και όλα αυτά που έκαναν τη Ρεάλ να ονομάζεται Βασίλισσα, ξεκίνησαν εκείνη την ημέρα κόντρα στη Σερβέτ...

Follow me: @jorgekaraman