Ο Αντσελότι είναι εκείνος που ενθάρρυνε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να επισκεφθεί τον Στέφανο Μποργκονόβο στην διάρκεια της παρουσίας του στο Μιλάνο για να του μάθει το πως να βάζει προτεραιότητες στην ζωή του. Το πως να ιεραρχεί τα σοβαρά και τα σωστά πράγματα. Για τον Αντσελότι πάντα το ποδόσφαιρο δεν ήταν μόνο ότι συνέβαινε στον αγωνιστικό χώρο. Ότι γινόταν στο γήπεδο. Ήταν πολλά περισσότερα από αυτό. Εάν δει κανείς συνολικά την ζωή του και την πορεία του θα καταλάβει πόσο ξεχωριστός και ιδιαίτερος είναι.

Το βιβλίο με τίτλο "Τα όμορφα παιχνίδια μίας φυσιολογικής διάνοιας", επιτρέπει σε όποιον θέλει να δει μία προσέγγιση με χιούμορ αλλά και με προσήλωση για την ζωή του. Επίσης την διάθεσή του να αδειάζει τις τσέπες του για να ενισχύει το ίδρυμα που έφτιαξε ο πρώην συμπαίκτης του, Στέφανο Μποργκονόβο. Ο άνθρωπος στον οποίο είχε στείλει τον Μπέκαμ. Ο στράικερ αυτός έπαιζε μαζί με τον Αντσελότι την δεκατία του '80. Ήταν μαζί στην Μίλαν. Ο Μποργκονόβο είχε την ατυχία να χτυπηθεί από τη νόσο Λου Γκέριγκ το 2008 να πεθάνει πέντε χρόνια μετά.

Αφού τερμάτισε 2ος στην Serie A τρεις φορές σε 4 χρόνια με Πάρμα και Γιουβέντους αντίστοιχα ο Αντσελότι πήγε στην Μίλαν τον Νοέμβριο του 2001 για να κάνει την διαφορά. Ως παίκτης είχε πάρει τα τρόπαιά του με την Μίλαν το 1989 και το 1990. Έφτασε και σε άλλους δύο τελικούς πριν την περίοδό του ως τεχνικός στους "Ροσονέρι" και τον αξέχαστο τελικό της Κωνσταντινούπολης αλλά και την... εκδίκηση με την Λίβερπουλ το 2007 και τον τελικό της Αθήνας.

Είτε ήταν Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία ή Αγγλία ο Αντσελότι πάντα έφτιαχνε ομάδες που χαιρόσουν να βλέπεις. Παίκτες με σωστή κίνηση στον χώρο, κατοχή, πίεση και επάρκεια σε ταλέντο, τεχνική και... σπιρτάδα και οργάνωση. Παρότι είδε πολλούς καλούς παίκτες του να φεύγουν παρότι ο ίδιος δεν το ήθελε, πάντα έβρισκε τους διαδόχους τους. Ποτέ δεν παραπονέθηκε δημόσια για πωλήσεις που δεν του άρεσαν και πάντα δούλευε για το καλύτερο δυνατό.

"Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί το πως μπορεί να σε... διαλύσει σωματικά και ψυχικά και το πόση ενέργεια μπορεί να σου πάρει το να προπονείς την Ρεάλ", είχε πει ο ίδιος στην Il Giornale πολύ πρόσφατα. Όμως παρά την μεγάλη πίεση ο ίδιος πάντα έδειχνε άνετος και ήρεμος. Δείχνοντας και επαγγελματισμό και ότι δεν είναι εγωμανής. Ποτέ δεν βάζει το εγώ πάνω από παίκτες και ομάδα. "Οι άνθρωποι λένε πως είμαι ο άνθρωπος των ομάδων. Φυσικά, δουλεύω για την ομάδα και δουλεύω και μαζί με τους παίκτες. Όχι μόνο για τους παίκτες όμως", σχολίαζε.

Ο "Καρλέτο" πάντα έλεγε επίσης το πόσο σημαντικό είναι το να έχεις πολύ καλές σχέσεις σε μία ομάδα. Αμοιβαίο σεβασμό και μεγάλη εκτίμηση. Ακόμα και οι παίκτες του στην Ρεάλ κατά την αποχώρησή του έλεγαν "πως γίνεται να μην σε αγαπάμε;".

Για να καταλάβει κανείς τον Κάρλο Αντσελότι θα πρέπει να πάει πίσω στην Μίλαν. Το πως πήρε την δουλειά από τον Φατίχ Τερίμ, που αδυνατούσε να κρατήσει τις πρέπουσες ισορροπίες και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των "Ροσονέρι". Ο Μπερλουσκόνι λοιπόν έδωσε το ΟΚ για τον Αντσελότι αν και οι επιδόσεις του με την Γιουβέντους δεν ήταν οι τοπ.

Αν και έχει τίτλους και διακρίσεις σε διαφορετικές χώρες ο Αντσελότι ποτέ δεν πήρε την απόλυτη ψηφο εμπιστοσύνης σε μία ομάδα. Ένας τίτλος πρωταθλήματος με την Μίλαν σε επτά σεζόν δεν είναι καλό νούμερο. Ένας σε δύο με την Τσέλσι είναι. Ένας σε 1,5 χρόνο με την Παρί δεν είναι ένας τόσο καλός αριθμός, δεδομένου πως την πήρε από την κορυφή και την πήγε μετά 2η. Και τέλος κανένας τίτλος με την Ρεάλ. Εκεί ήταν η απόλυτη αποτυχία. Όσο για τις τακτικές του στο γήπεδο; Πάντα προσπαθεί να δημιουργεί ανοιχτό, όμορφο και θεαματικό ποδόσφαιρο, επιδιώκοντας να παίζει και πολύ από τα άκρα. Είναι πραγματιστής, δεν θέλει έλλειψη ισορροπιών στις γραμμές του και πάντα κοιτάζει το να παίρνει το κάτι παραπάνω από τους παίκτες του.