Αποτελεί έναν από τους – μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού – ποδοσφαιριστές που δε θέλησαν να αγωνιστούν υπό τις οδηγίες του Ζοσέ Μουρίνιο. Και μάλιστα στο ξεκίνημα της καριέρας του, όταν ήταν μόλις 21 ετών. Ο Φιλίπε Μοράις είναι ένας παίκτης γέννημα-θρέμμα της Τσέλσι, καθώς σε μικρή ηλικία οι γονείς του μετακόμισαν από την Πορτογαλία και εγκαταστάθηκαν στο Βόρειο Λονδίνο, όπου και μεγάλωσε. Στα 16 του πέρασε τις πύλες της ακαδημίας των «μπλε» και ένα χρόνο αργότερα ένας συμπατριώτης του αναλάμβανε το τιμόνι της πρώτης ομάδας. Ο Ζοσέ Μουρίνιο.

Όταν ο Μουρίνιο του... έκλεισε το μάτι

Η τύχη φαινόταν να χαμογελά στον 17χρονο εξτρέμ, τον οποίο έδειχνε να πιστεύει πολύ ο Special One. Μάλιστα, ο Φιλίπε Μοράις είναι... σημαδιακός για τον Μουρίνιο, καθώς ήταν παρών στον πρώτο παιχνίδι του Πορτογάλου τεχνικού στον πάγκο των Λονδρέζων. Ήταν το καλοκαίρι του 2004, όταν η Τσέλσι αγωνίστηκε εναντίον της Όξφορντ, σε φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας, με τον Μοράις να μπαίνει ως αλλαγή στην αναμέτρηση.

Στην περίπτωση του, όμως, η αρχή δεν ήταν το ήμισυ του παντός. Εκείνη την εποχή έπεσαν πάνω του οι προβολείς των μικρών εθνικών ομάδων της Πορτογαλίας. Το τρίπτυχο ηλικία-Τσέλσι-Μουρίνιο ήταν αρκετό για τους συμπατριώτες του, ώστε να τον βλέπουν ως τον επόμενο... Φίγκο. Ο Μοράις αγωνίζεται τότε σε δύο αγώνες με την U21 της χώρας του, όμως μέχρι εκεί.

Ο λόγος του «όχι» στον Μουρίνιο

Ούτε με την Τσέλσι μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω. Τόσο τη σεζόν 2004-05, όσο και την επόμενη αγωνίζεται μόνο με την U18, ενώ έχει μια παρουσία στον πάγκο σε έναν αγώνα κυπέλλου κόντρα στη Χάντερσφιλντ τον Ιανουάριο του 2006. Ίσως αν εκείνο το ματς η Τσέλσι το είχε καθαρίσει από νωρίς, ο Μοράις να αγωνιζόταν έστω και μια φορά με τη φανέλα της. Η αναμέτρηση όμως εξελίχθηκε σε ντέρμπι και ο Μουρίνιο αναγκάστηκε να περάσει στο παιχνίδι τον Ρόμπεν για να πάρει τη νίκη. Τότε ήταν που ο Πορτογάλος μεσοεπιθετικός πήρε τη μεγάλη απόφαση να φύγει από την Τσέλσι.

Στη θέση του αγωνίζονταν με τη φανέλα της Τσέλσι παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Άριεν Ρόμπεν, Τζο Κόουλ και Σον Ράιτ-Φίλιπς. Πρακτικά ήταν σχεδόν αδύνατον για τον Φιλίπε Μοράις να πάρει τις ευκαιρίες που αναζητούσε. Όσο κι αν ο Μουρίνιο πίστευε στις δυνατότητές του και τον έδωσε για ένα εξάμηνο στη Μίλτον Κέινς Ντονς για να «ψηθεί». Ο Πορτογάλος μεσοεπιθετικός είχε φτάσει ήδη 21 ετών και δεν ήθελε να παραμείνει σε μια ομάδα, που θα ήταν επιτυχία να βρίσκεται έστω και στον πάγκο της. Ήθελε να... ανοίξει τα φτερά του, παίζοντας ποδόσφαιρο.

Το καλοκαίρι του 2006 ολοκληρώνεται ο δανεισμός του στη Μίλτον Κέινς Ντονς και ο Μουρίνιο δίνει εντολή να ανανεωθεί το συμβόλαιο του συμπατριώτη του για έναν ακόμη χρόνο. Ο ίδιος όμως το αρνείται. Ο Φιλίπε Μοράις λέει «όχι» στην πρόταση του Special One για επέκταση της συνεργασίας και μένει ελεύθερος από την Τσέλσι. Οι δυο τους δε ξανασυναντήθηκαν ποτέ ποδοσφαιρικά, όμως ο Μοράις έχει πάντα να πει έναν καλό λόγο για την πρώτη του ομάδα και τον πρώτο του προπονητή σε επαγγελματικό επίπεδο.

Η συνάντηση Μουρίνιο-Μοράις μετά από 9 χρόνια

Από τότε ακολουθούν πολλές ομάδες στην καριέρα του. Μίλγουολ, Σεντ Τζόνστον, Χιμπέρνιαν, Ινβερνές, Όλνταμ, Στιβενέιτζ και φέτος η Μπράντφορντ. Μετά από εννέα χρόνια η κλήρωση του Κυπέλλου Αγγλίας και... η μοίρα ξανάσμιξε τους δύο συμπατριώτες. Ο ένας... μεγάλος και τρανός και ο άλλος παίκτης ομάδας της League One, που δεν έκανε ποτέ σπουδαία καριέρα. Σίγουρα, μπαίνοντας το Σάββατο στο Στάμφορντ Μπριτζ, ο Φιλίπε Μοράις είχε ένα λόγο παραπάνω για να παίξει καλά. Βλέπετε, ήταν η πρώτη φορά στην καριέρα του που θα έπαιζε σε επίσημο αγώνα στο συγκεκριμένο γήπεδο. Πριν εννέα χρόνια δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία και απέναντί του βρισκόταν ο άνθρωπος που δεν του την έδωσε. Ή που ο ίδιος δεν τον άφησε να του τη δώσει. Ο Ζοσέ Μουρίνιο.

Όλα όσα έγιναν στον αγωνιστικό χώρο συγκαταλέγονται πλέον στις πιο ηχηρές εκπλήξεις στην ιστορία του Κυπέλλου Αγγλίας. Η Μπράντφορντ έκανε την ανατροπή, νίκησε με 2-4 και πήρε την πρόκριση για τον 5ο γύρο του θεσμού, ενώ ο Φιλίπε Μοράις ήταν αυτός που ισοφάρισε σε 2-2, πανηγυρίζοντας έξαλλα αυτό το γκολ. Ίσως αυτό το γκολ να ονειρευόταν να το πετύχει πριν από μια δεκαετία περίπου. Με την μπλε φανέλα της Τσέλσι και όχι με την πορτοκαλί της Μπράντφορντ. Η ιστορία όμως δε γράφεται ούτε με τα «ίσως», ούτε με τα «αν»...