15. Φράνκο Μπαρέζι

Αφοσιωμένος, έξυπνος και με... δίψα για clean sheets, ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός έκανε και παιχνίδι από πίσω με μεγάλη ευκολία. Αν το να είσαι ο αρχηγός και παίκτης-κλειδί για μία από τις καλύτερες ομάδες της ιστορίας δεν είναι αρκετό για να θεωρηθείς σπουδαίος, τότε το να είσαι μάλλον ο πληρέστερος αμυντικός όλων των εποχών και να το να αναδειχθείς Παίκτης του Αιώνα για την Μίλαν, είναι. Η ομάδα του Αρίγκο Σάκι που κατέκτησε το Πρωταθλητριών το 1989 και το 1990 είχε την καλύτερη άμυνα που έχει εμφανιστεί ποτέ με Μπαρέζι, Πάολο Μαλντίνι, Αλεσάντρο Κοστακούρτα και Μάουρο Τασότι. Σε αυτή την τετράδα, ο Μπαρέζι ήταν ο ηγέτης. Ενας από τους λόγους που η Μίλαν τόσο συχνά ήταν ανώτερη από την συμπολίτισσα Ιντερ τις τελευταίες δεκαετίες, άλλωστε, είναι το γεγονός ότι οι Νερατζούρι σε μια δοκιμή του Φράνκο, του είχαν πει να φύγει και να επιστρέψει σε ένα χρόνο. Αντί να περιμένει, ο Μπαρέζι δοκιμάστηκε στη Μίλαν, με την οποία τελικά έκανε 719 συμμετοχές και κατέκτησε έξι πρωταθλήματα, τρία Πρωταθλητριών, τρία ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και τέσσερα κύπελλα Ιταλίας. Σχεδόν πάντα έβγαινε πρώτος στην μπάλα, ήταν αυτός που άρχιζε υπέροχα το παιχνίδι από πίσω ενώ στο Μουντιάλ 1994 ξεπέρασε ρήξη μηνίσκου μέσα σε μόλις 25 μέρες για να προλάβει να είναι στον τελικό.

14. Τζορτζ Μπεστ

Η προβληματική ιδιοφυρία της Β. Ιρλανδίας και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν ένα εκθαμβωτικό, θαρραλέο θέαμα στα καλύτερα του χρόνια. Το απίστευτο φυσικό ταλέντο του Τζορτζ Μπεστ δεν τον έκανε απλά ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα και τους πιο θεαματικούς παίκτες όλων των εποχών, αλλά και τον καλύτερο από τα βρετανικά νησιά. Κάποτε, μάλιστα, για αυτόν ο Πελέ είπε ότι είναι ο «σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής του κόσμου». Ο Μπεστ μπορεί να είναι και ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμη κι αν δεν είναι απαραίτητα ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής της Γιουνάιτεντ. «Αν ήμουν άσχημος δεν θα είχατε ακούσει ποτέ για τον Πελέ», είπε κάποτε, με τα λόγια του να υπενθυμίζουν ότι τα... βίτσια του, δεν του επέτρεψαν να κάνει την καριέρα που μπορούσε. Ηταν το 1968 όταν σε ηλικία 22 ετών, με την ταχύτητα, την πίστη του, την τεχνική ικανότητα του, την ισορροπία του και την δημιουργικότητα του σε τέλεια συμμετρία, ο Μπεστ κατέκτησε την Χρυσή Μπάλα, ακολουθώντας τους άλλους δύο της "Αγίας Τριάδας" της Γιουνάιτεντ (Ντένις Λόου, Μπόμπι Τσάρλτον). Από τότε άρχισε η σταδιακή πτώση του... Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του 1972 τιμωρήθηκε επειδή, με το στοίχημα και το ποτό να έχουν έρθει σε πρώτο πλάνο, έλειπε από την προπόνηση. Ανακοίνωσε δύο φορές την απόσυρση του από την δράση, επανήλθε με περισσότερα κιλά και έκανε την τελευταία του εμφάνιση με την Γιουνάιτεντ την 1η Ιανουαρίου 1974 κόντρα στην ΚΠΡ.

13. Μάρκο Φαν Μπάστεν

Από την σχολή του Total Football βγήκε ο Total Finisher, ένας φορ που η λαμπερή καριέρα του διακόπηκε με σκληρό τρόπο. Ενας από τους πιο δοξασμένους ποδοσφαιριστές του τελευταίου μισού αιώνα και μία από τις μεγαλύτερες «what if...» ιστορίες όλων των εποχών. Με καθαρά στατιστικούς όρους, η καριέρα του Μάρκο Φαν Μπάστεν ήταν απολύτως γεμάτη. Πέτυχε 301 γκολ και κατέκτησε δύο Πρωταθλητριών, 14 εγχώριους τίτλους και τρεις φορές την Χρυσή Μπάλα. Αυτοί οι αριθμοί γίνονται διπλά εντυπωσιακοί λόγω του γεγονότος ότι έπαιξε, λόγω τραυματισμών, το τελευταίο του ματς στην ηλικία των 28 ετών... Πολυτάλαντος, ίσως ο πληρέστερος στράικερ όλων των εποχών, είχε κάθε τρόπο για να στείλει την μπάλα στα δίχτυα: Και με τα δύο πόδια, με κεραυνούς, με πλασέ, σε τετ α τετ, με φάουλ, με πέναλτι, με κεφαλιές, με ψαλίδι. Και το έκανε με τρομερή συχνότητα. Κι αν οι Αγιαξ και Μίλαν, όπου μοίρασε την καριέρα του, ήταν δύο σπουδαία κλαμπ, ο Φαν Μπάστεν υπήρξε και κάτι πρωτοφανές: Μέλος μιας εθνικής Ολλανδίας που νίκησε! Το μυθικό του γκολ στον τελικό του Euro 1988 χάρισε στους Οράνιε αυτόν που παραμένει μέχρι και σήμερα ο μοναδικός τίτλος της ιστορίας τους.

12. Μισέλ Πλατινί

Playmaker και πολύ καλός σκόρερ μαζί, ο Μισέλ Πλατινί ήταν ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του '80. Ενας από τους πιο elegant μέσους όλων των εποχών, ο Πλατινί ήταν... φονικός μπροστά στην εστία και είχε την νοοτροπία του νικητή. Αυτό τον βοήθησε να πετύχει όπου κι αν πήγε και να προσφέρει αυτή που αναμφίβολα υπήρξε η σπουδαιότερη παρουσία ενός ποδοσφαιριστή σε τελική διοργάνωση, όταν οδήγησε την Γαλλία στον θρίαμβο του Euro 1984 πετυχαίνοντας 9 γκολ σε πέντε αγώνες. Ο Πλατινί άρχισε την καριέρα του στη Νανσί, ως 19χρονος την βοήθησε το 1974-75 να κερδίσει την άνοδο και από τότε δεν κοίταξε πίσω ξανά. Το 1979 πήγε στη Σεντ Ετιέν, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1981, για να ακολουθήσει η μεταγραφή στη Γιουβέντους το 1982. Εκεί έγινε ο καλύτερος παίκτης της Serie A, κατακτώντας δύο πρωταθλήματα, το Κυπελλούχων ενώ σκόραρε και το μοναδικό γκολ στον τραγικό τελικό των Βρυξελλών το 1985 κόντρα στη Λίβερπουλ. Στην εθνική Γαλλίας ήταν μαζί με τους Αλέν Ζιρές και Ζαν Τιγκανά μία από τις καλύτερες τριάδες ever, έφτασαν τόσο κοντά στο Μουντιάλ του 1982 και δύο χρόνια μετά στο Euro ο Μισέλ ήταν απλά ασταμάτητος. Ενας από τους καλύτερους εκτελεστές φάουλ όλων των εποχών, ο Πλατινί κατέκτησε τρεις σερί χρονιές την Χρυσή Μπάλα (1983, 1984, 1985), έκανε τους εραστές του ποδοσφαίρου να κλάψουν όταν η Γαλλία αποκλείστηκε ξανά στον ημιτελικό του Μουντιάλ το 1986 και σταμάτησε το ποδόσφαιρο πρόωρα, σε ηλικία 32 ετών.

11. Γκαρίντσα

Ο δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Βραζιλιάνος μνημονεύεται περισσότερο και από τους θριάμβους του, για τα κόλπα του. «Στην ιστορία του ποδοσφαίρου κανείς δεν έκανε πιο χαρούμενο τον κόσμο», είπε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο. Μιλούσε για έναν άγγελο. Οχι έναν συνηθισμένο, αλλά έναν άγγελο με λυγισμένα πόδια. Ετσι έγινε γνωστός στη Βραζιλία ο Μανέ Γκαρίντσα μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ 1958 ενώ τέσσερα χρόνια υπερασπίστηκε σχεδόν μόνος του τον τίτλο, με έναν τρόπο που μόνο ο Μαραντόνα θα έκανε αργότερα, το 1986. Ο Γκαρίντσα είχε αρκετές γενετικές "ανωμαλίες". Η σπονδυλική στήλη ήταν στρεβλωμένη, το δεξί πόδι λύγιζε προς τα μέσα, το αριστερό πόδι ήταν πιο μακρύ κατά έξι εκατοστά και κυρτό προς τα έξω έπειτα από χειρουργική επέμβαση στην παιδική ηλικία. Κανένα από όλα αυτά δεν τον εμπόδισε να παίξει ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο και πολλές φορές επισκίαζε τον Πελέ ως ένας τύπος που έκανε τους αντιπάλους του να μοιάζουν ηλίθιοι. Επαιξε στη Μποταφόγκο και την εθνική Βραζιλίας με τον τρόπο που έζησε, ικανοποιώντας τον εαυτό του και χωρίς να ακολουθήσει καμία εντολή ή τακτική της ομάδας. Στην γενέτειρα του, το Pau Grande, λένε ότι έχασε την παρθενιά του με μια κατσίκα... Υποφέροντας από τα γόνατα του προς το τέλος της καριέρας του, το ποτό τον νίκησε και έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 49 ετών, αφήνοντας τρεις πρώην συζύγους και 14 παιδιά, ένα εξ αυτών στη Σουηδία.