20. Πάολο Μαλντίνι

Ο αυτοκρατορικός Ιταλός πέρασε 25 χρόνια στη Μίλαν αποκτώντας δόξα και μία θέση ως ένας από τους σπουδαιότερους αμυντικούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο Μαλντίνι δεν έπαιξε ουσιαστικά ποτέ στη θέση από την οποία ξεκίνησε, αυτή του δεξιού μπακ, καταφέρνοντας με πολύ δουλειά να χρησιμοποιεί το αριστερό πόδι το ίδιο καλά τελικά. Ο τρόπος ζωής του ήταν υπόδειγμα κορυφαίου επιπέδου επαγγελματισμού, η προσωπική του ζωή το ίδιο και η δουλειά του με το περίφημο Milan Lab εγγυήθηκε την παραμονή του σε υψηλό επίπεδο. Πολύ λίγοι παίκτες καταφέρνουν να φτάσουν τα 1000 ματς στην καριέρα τους και ο Μαλντίνι το έκανε κατακτώντας επτά πρωταθλήματα και πέντε Πρωταθλητριών/Champions League, έχοντας ως μοναδικό παράπονο τη 2η θέση της Ιταλίας στο Μουντιάλ 1994 και Euro 2000. Υπήρξε μέλος δύο εκ των κορυφαίων αμυντικών διδύμων όλων των εποχών, με τους Φράνκο Μπαρέζι και Αλεσάντρο Νέστα.

19. Μπόμπι Τσάρλτον

Ασταμάτητο τρέξιμο και σουτ-κεραυνοί από τον άνθρωπο που οδήγησε στη δόξα την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Αγγλία. Ο θρυλικός μέσος της Γιουνάιτεντ απόλαυσε μια απολύτως επιτυχημένη καριέρα στο Old Trafford, κατακτώντας τρία πρωταθλήματα. Αρχισε ως εξτρέμ αλλά μετατράπηκε σε προωθημένο playmaker ενώ η δουλειά που έκανε από μικρός είχε ως αποτέλεσμα να εξαπολύει κεραυνούς από οποιοδήποτε σημείο, πετυχαίνοντας 247 γκολ σε 754 συμμετοχές. Στα 60's και 70's αποτέλεσε μέλος της "Αγίας Τριάδας" της Γιουνάιτεντ μαζί με τους θρύλους Ντένις Λόου και Τζορτζ Μπεστ καθώς η Γιουνάιτεντ ζούσε την πιο ένδοξη εποχή της. Εχοντας επιβιώσει από την τραγωδία του Μονάχου το 1958, τα δάκρυα του όταν η Μάντσεστερ κατέκτησε το Πρωταθλητριών του 1968 δεν ήταν μόνο χαράς αλλά και λύπης καθώς θυμόταν τους φίλους και συμπαίκτες που είχαν χαθεί δέκα χρόνια πριν. Παίκτης-κλειδί και για την Αγγλία στο Μουντιάλ 1966, ήταν αυτός που την έστειλε στον τελικό με τα δύο γκολ στον ημιτελικό κόντρα στην Πορτογαλία.

18. Τζουζέπε Μεάτσα

Ο αμφιλεγόμενος σκόρερ σούπερσταρ της Ιντερ οδήγησε την Ιταλία στη δόξα στα παγκόσμια κύπελλα του 1934 και 1938. Οι εκπληκτικές ντρίμπλες του και τα φονικά τελειώματα του ήταν ξεκάθαρα από πολύ μικρή ηλικία, με αποτέλεσμα η Gazzetta dello Sport να γράψει μία μέρα μετά το ντεμπούτο του στην Ιντερ: «Ενα αστέρι γεννήθηκε». Οταν αποσύρθηκε το 1947, είχε κατακτήσει δύο Μουντιάλ και δύο πρωταθλήματα αλλά όπως και με άλλους Ιταλούς θρύλους, η ζωή του δεν ήταν ήρεμη. Οι οπαδοί της Ιντερ, οι οποίοι τον λάτρευαν, δεν τον συγχώρησαν ποτέ για το γεγονός ότι έπαιξε στη Μίλαν προς το τέλος της καριέρας του, παρά το γεγονός ότι επέστρεψε στους Νερατζούρι και παρέμεινε μέλος τους μέχρι και τον θάνατο του, το 1979. Στο γήπεδο κατηγορήθηκε από τους Ισπανούς και τους Αυστριακούς στο Μουντιάλ 1934 για το παιχνίδι του ενώ η εξωτερική του εμφάνιση βοήθησε ώστε η προσωπική του ζωή να απασχολεί τα ΜΜΕ. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο αποτελούσε προπαγανδιστικό όπλο για το φασιστικό καθεστώς, ο Μεάτσα -του άρεσε ή όχι- συνδέθηκε έντονα από τους υπόλοιπους με τον Μουσολίνι. Από το 1980, ένα χρόνο μετά το θάνατο του, το San Siro πήρε και το όνομα του προς τιμήν του.

17. Γκερντ Μίλερ

Το γερμανικό όπλο... σκότωνε άμυνες για 18 χρόνια με την ασύγκριτη ικανότητα του στα τελειώματα. Ο Γκερντ Μίλερ, απλά, υπήρξε ο σπουδαιότερος καθαρός φορ που είδε ποτέ ο κόσμος. Η τεχνική του ικανότητα δεν ήταν εξαιρετική, δεν ήταν ούτε καν γρήγορος ή δυνατός σωματικά, αλλά ττο γερμανικό φαινόμενο είχε το αξιοθαύμαστο ταλέντο να είναι στη σωστή θέση την σωστή στιγμή. Κανείς δεν ήταν ικανός να το κάνει σαν αυτόν. Οι επιδόσεις του είναι απίστευτες. Εβαλε 365 γκολ σε 427 ματς πρωταθλήματος με την Μπάγερν, κατακτώντας τέσσερις τίτλους. Σκόραρε 40 γκολ την σεζόν 1971-72, δύο σε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς με την Μπάγερν από το 1974 ως το 1976. Με την εθνική ομάδα βρήκε δίχτυα 68 φορές σε 62 εμφανίσεις, ένας από τους ελάχιστους που είχαν ή έχουν περισσότερα από ένα γκολ κατά μέσο όρο. Ηταν ο πρώτος σκόρερ του Μουντιάλ 1970 με 10 γκολ σε έξι ματς, έβαλε δύο στον ημιτελικό με το Βέλγιο στο Euro 1972, άλλα δύο στον τελικό με την Σοβιετική Ενωση και πέτυχε και το νικητήριο γκολ στον τελικό του Μουντιάλ 1974. Με λίγα λόγια, ήταν απλά ασταμάτητος και όλοι οι Γερμανοί τον λάτρεψαν, αποκαλώντας τον Der Bomber.

16. Ζίκο

Διασκέδαζε τον κόσμο με το παιχνίδι του, σκόραρε εύκολα και είναι είναι ό,τι πιο κοντινό στον Πελέ για τους Βραζιλιάνους. «Στο βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο ο Ζίκο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Πελέ», έγραψαν οι New York Times τον Ιούλιο του 1981 και είχαν δίκιο αφού η Βραζιλία επανήλθε στο προσκήνιο μετά από μια δεκαετή πτώση. Το 1982, ο σταρ της Φλαμένγκο ήταν σε μια από τις καλύτερες ομάδες που εμφανίστηκαν σε παγκόσμιο κύπελλο. Εγινε ένας από τους καλύτερους του παιχνιδιού και ονομάστηκε "λευκός Πελέ", κάτι που δεν καταφέρνεις χωρίς λόγο. Είναι ο σπουδαιότερος Βραζιλιάνος που δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ, με τον Πελέ να λέει κάποτε ότι "ο παίκτης που πλησίασε πιο κοντά στον τρόπο παιχνιδιού μου ήταν ο Ζίκο". Σκόραρε 333 γκολ στο περίφημο Maracana οδηγώντας την Φλαμένγκο σε τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Λιμπερταδόρες και ακόμη ένα διηπειρωτικό στα 80's. Η βραζιλιάνικη ομάδα διέσυρε με 3-0 την Λίβερπουλ και ο Ζίκο έκανε τους Κένι Νταλγκλίς, Γκρέιαμ Σούνες και Αλαν Χάνσεν να μοιάζουν με παίκτες της σειράς στην Ιαπωνία. Εβαλε 4 γκολ σε πέντε αγώνες στο Μουντιάλ 1982, μπήκε στην καλύτερη 11άδα του τουρνουά παρά την αποτυχία της Βραζιλίας και "ανάγκασε" τους Βραζιλιάνους να εύχονται ο ένας στον άλλον "καλά Χριστούγεννα" κάθε χρόνο στα γενέθλια του (3 Μαρτίου). Ούτε αυτό το πετυχαίνεις χωρίς λόγο.