Πριν από μία εβδομάδα, η Αγγλία κατέκτησε το πρώτο της τρόπαιο μετά το 1966, έστω και σε επίπεδο U-20. Τα μικρά «λιοντάρια» αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές, στα γήπεδα της Νότιας Κορέας, με τον Ντόμινικ Σολάνκε να αναδεικνύεται κορυφαίος παίκτης του τουρνουά. Αντίστοιχη διάκριση είχαν λάβει στα νιάτα τους, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Λιονέλ Μέσι, ο Σέρχιο Αγουέρο και πιο πρόσφατα ο Πολ Πογκμπά. Παίκτες, δηλαδή, που απέδειξαν ότι δικαίως βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου από τόσο μικρή ηλικία. Αντίθετα, στο παρελθόν έχουν υπάρξει «φωτοβολίδες» ποδοσφαιριστών, που ενώ αναδείχθηκαν MVP σε Παγκόσμιο Κύπελλο U-20, στη συνέχεια... εξαφανίστηκαν και φυσικά αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή για τον Σολάνκε.

Ενρίκε Αλμέιδα (2011)
Στα γήπεδα της Κολομβίας, η Βραζιλία κατέκτησε το τελευταίο της τρόπαιο, σε επίπεδο U-20. Ο Ενρίκε Αλμέιδα δεν ήταν μόνο MVP της διοργάνωσης, αλλά και πρώτος σκόρερ με 5 τέρματα. Παίκτης της Σάο Πάολο, τότε, όμως στη συνέχεια κάθε χρόνο αγωνιζεται σε διαφορετική ομάδα, αφού δεν κατάφερε να στεριώσει σε καμία. Γρανάδα, Σπορτ, Μποταφόγκο, Μπαϊα, Κοριτίμπα και Γκρέμιο έχει μέχρι στιγμής το... μενού του Βραζιλιάνου επιθετικού, που έχει φτάσει αισίως τα 26 και ακόμα... ψάχνεται. Και φυσικά, μέχρι τώρα, δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στην εθνική ανδρών της χώρας του.

Ντομινίκ Αντιγιά (2009)
Ο μοναδικός τίτλος της Γκάνας σε παγκόσμιο επίπεδο, έστω και κάτω των 20 ετών, έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του 19χρονου – τότε – επιθετικού της. Ο Αντιγιά σημείωσε 8 τέρματα (πρώτος σκόρερ) στο τουρνουά της Αιγύπτου, ενώ κατέκτησε και τη «Χρυσή Μπάλα». Η φήμη του, οδήγησε την Μίλαν, λίγους μήνες μετά, να τον κάνει δικό της. Γρήγορα αποδείχθηκε... λίγος για τους «ροσονέρι» και ακολούθησαν συνεχείς δανεισμοί του. Το 2012, τον απέκτησε η Άρσεναλ Κιέβου, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε στο Καζακστάν. Σήμερα αγωνίζεται σε ομάδα της Ταϊλάνδης.

Κάιο (1995)
Μπορεί η Βραζιλία να έχασε τον τίτλο εκείνη τη χρονιά από τη μισητή αντίπαλό, Αργεντινή, όμως ένας δικός της ποδοσφαιριστής αναδείχθηκε MVP στη διοργάνωση του Κατάρ. Την ίδια χρονιά, ακολούθησε μεταγραφή στην Ίντερ έναντι 6,6 εκατομμυρίων λιρών (ποσό-ρεκόρ, τότε, για παίκτη κάτω των 20 ετών) και ένα χρόνο μετά έγινε ποδοσφαιριστής της Νάπολι. Μέσα σε εκείνο το διάστημα, αγωνίστηκε σε τέσσερα παιχνίδια με την εθνική ανδρών της χώρας του, όμως στη συνέχεια πήρε την κατιούσα. Ο Κάιο επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου αγωνίστηκε ως το τέλος τη καριέρας του (μοναδική εξαίρεση το 2004 η γερμανική Ομπερχάουζεν) χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Αντριάνο (1993)
Το 1991 είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 17, ενώ δύο χρόνια μετά, ο Βραζιλιάνος επιθετικός ήταν ο MVP του τουρνουά στην Αυστραλία, στην πορεία της εθνικής του ομάδας U-20, μέχρι την κατάκτηση του τίτλου. Τότε, στα 18 του, είχε ήδη περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καθώς ήταν παίκτης της ελβετικής Ξαμάξ. Το 1995 επέστρεψε στην πατρίδα του και μέχρι το τέλος της καριέρας του αγωνίστηκε συνολικά σε 16 ομάδες. Πραγματικός γυρολόγος! Όσο για την πορεία του σε επίπεδο εθνικών ομάδων; Δεν αγωνίστηκε ποτέ στους άνδρες της Βραζιλίας.

Μπίσμαρκ (1989)
Μόλις 3η τερμάτισε η Βραζιλία στο τουρνουά της Σαουδικής Αραβίας, όμως η «Χρυσή Μπάλα» κατέληξε στα χέρια ποδοσφαιριστή της, που δεν ήταν καν ανάμεσα στους πρώτους σκόρερ της διοργάνωσης. Ο μέσος της Βάσκο Ντα Γκάμα είχε ξεχωρίσει με τις ικανότητές του, όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, αν και εκείνο το διάστημα αγωνίστηκε σε αρκετά παιχνίδια και με την εθνική ανδρών της χώρας του. Στο μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του αγωνίστηκε σε ομάδες της Ιαπωνίας, πριν επιστρέψει στην πατρίδα του προς το τέλος. Ωστόσο, είπε «αντίο» στο ποδόσφαιρο – που αλλού; - στην... αγαπημένη του Ιαπωνία.