Καθημερινά ειδικά στοιχήματα στη Novibet (21+).

Τον όρο «dottore» οι Ιταλοί τον αποδίδουν σε κάποιον σε ένδειξη σεβασμού. Μέσα στην υπερβολή που τους χαρακτηρίζει ως λαό, βέβαια, έχουν χαρακτηρίσει έτσι και ανθρώπους που μάλλον δεν το άξιζαν αλλά αν υπάρχει ένας εν ζωή παράγοντας του Calcio που δικαιούται να αποκαλείται Dottore, αυτός δεν είναι άλλος από τον Γκαλιάνι.

Ο άνθρωπος που γράφει αυτό το κείμενο δινει και θα δίνει πάντα, όσο θα ζει, την ίδια απάντηση στην ερώτηση για το ποια είναι η καλύτερη ομάδα που έχει δει ποτέ. Η Μίλαν των Ολλανδών και η Γιουβέντους του Λίπι με τους τέσσερις σερί ευρωπαϊκούς τελικούς στα 90's. Εχει πάμπολλα επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τις επιλογές του, αλλά δεν είναι της παρούσης. Αντιθέτως, είναι της παρούσης να ξεκαθαρίσει ότι αν έπρεπε να επιλέξει μία από τις δύο, αυτή θα ήταν εκείνη η Μίλαν. Ειδικά στα παιδικά μάτια του, τότε, εκείνη η ομάδα, αφού δεν την αγάπησε ποτέ, προκαλούσε τρόμο. Αν κάποιος είχε ζήσει το ίδιο συναίσθημα, μπορεί να καταλάβει τι εννοούμε. Οποιος όχι, έχασε...

Μεγαλώνοντας, η τρομακτική Μίλαν έγινε αντιπαθητική, μετά έγινε μισητή και τελικά, όπως υποθέτουμε ότι γίνεται πάντα με τις πραγματικές αξίες, έγινε «η Μίλαν στην οποία αξίζει ο μέγιστος σεβασμός». Σε όλη αυτή την πορεία, όλα αυτά τα χρόνια, οι Ροσονέρι παρουσίασαν ομαδάρες, παρουσίασαν απλά καλές ομάδες, παρουσίασαν και ομάδες που δεν ανταποκρίνονταν στο όνομα και την ιστορία του κλαμπ. Σε όλες αυτές τις ομάδες, ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας: Αντριάνο Γκαλιάνι. Ο άνθρωπος που έτρεχε τους Ροσονέρι επί 31 χρόνια, αυτός που έγινε συνώνυμο της λέξης «Μίλαν». Στα καλά και στα άσχημα.

Ο Dottore ήταν αυτός που παρουσίαζε τον Γκούλιτ σε μια από τις πιο περίεργες σκηνές των τελευταίων δεκαετιών αφού ο Ρουντ φορούσε κάτι που έμοιαζε με αυτά των φοιτητών όταν αποφοιτούν (μπορεί όντως να φορούσε τήβεννο), ήταν αυτός που... έσβηνε τα φώτα στο Βελοντρόμ σε μια ρεβάνς με την Μαρσέιγ που είχε στραβώσει και μετά πήρε την ομάδα κι έφυγε υποχρεώνοντας την UEFA να αποκλείσει για ένα χρόνο την Μίλαν, ήταν αυτός που χρειαζόταν... 3-4 για να τον κρατήσουν στην Περούτζια το 1999 καθώς έβλεπε τους Ροσονέρι να κατακτούν στο φινάλε ένα απρόσμενο scudetto, αυτός που όριζε την πολιτική των μεγάλων του Calcio, έχοντας μια... μοναδική σχέση με τον Λουτσιάνο Μότζι. Το alter ego του.

Αγκαλιές, φωτογραφίες, εγκώμια του ενός για τον άλλον ήταν αυτό που έβλεπαν όλοι εκείνα τα χρόνια. Το τι άκουσαν, όταν βγήκαν στη δημοσιότητα κάμποσες συνομιλίες το 2006, ήταν άλλο θέμα. Ηταν, βασικά, μάλλον η πραγματική σχέση τους. «Figlio di puttana», χαρακτηρίζει τέσσερις φορές μέσα σε ένα λεπτό τον Lucky Luciano ο Γκαλιάνι σε μια συνομιλία του με τον Αλεσάντρο Κοστακούρτα, τα ίδια έλεγε και ο Μότζι για αυτόν μιλώντας με τον Τζιράουντο ή τον Μπέτεγκα. Κι όμως, ο ένας δεν μπορούσε χωρίς τον άλλον και αυτό αποδείχθηκε στη συνέχεια.

Μια συνέχεια, την οποία «έζησε» μόνο ο ένας από τους δύο. Ο Γκαλιάνι ήταν τόσο Γκαλιάνι ώστε το 2006 να μην τιμωρηθεί για την εμπλοκή του στο Calciopoli και ακολούθως να εγκαινιάσει το Hall of Fame του ιταλικού ποδοσφαίρου και φυσικά να επιβάλει τον... εαυτό του ως τον πρώτο παράγοντα που μπήκε σε αυτό! Αν ήθελε, άλλωστε, να πετύχει κάτι, ήταν ικανός για όλα στα καλά του χρόνια. Ακόμη και να πάει στη Βαρκελώνη για να πάρει τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, ανακοινώνοντας πριν πετάξει από Μιλάνο ότι «δεν πρόκειται να επιστρέψω αν δεν έχω μαζί μου τον Ζλάταν». Και φυσικά τον είχε. Οπως «είχε» πάντα εύκολα και τον Φλορεντίνο Πέρεθ, καμαρώνοντας για το γεγονός ότι «είμαι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να πάει στα γραφεία της Ρεάλ χωρίς να έχει κλείσει ραντεβού και να βρει όλες τις πόρτες ανοιχτές».

Αυτόν τον σεβασμό, ο Αντριάνο τον κέρδιζε με την τεράστια ικανότητα του στην πολιτική, με τα αποτελέσματα της δουλειάς του, με την απόλυτη αφοσίωση του στον σκοπό του και στο αφεντικό του. Δίπλα στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι από τα μέσα της δεκαετίας του '70, ως Νο2 στις επιχειρήσεις του, ο... Γιουβεντίνος τότε Γκαλιάνι δεν μπέρδεψε ποτέ τους ρόλους του. Δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να θεωρήσει εαυτόν ανώτερο του Καβαλιέρε, δεν έβγαλε ποτέ προς τα έξω την εικόνα ή την αλαζονεία του αφεντικού. Ακόμη κι όταν πετύχαινε κάτι που έμοιαζε εξαιρετικά δύσκολο, στις δηλώσεις του καλούσε τους τιφόζι να αποθεώσουν τον Μπερλουσκόνι. Οταν δεν πετύχαινε κάτι που ήθελε ή έπρεπε, καλούσε τους οπαδούς να ΜΗΝ τα βάλουν με τον Σίλβιο.

Αυτή η αφοσίωση του, φυσικά, τον έφερε και σε δύσκολη θέση. Οταν, για παράδειγμα, τον Ιανουάριο του 2012 η μεταγραφή του Κάρλος Τέβες στη Μίλαν χάλασε επειδή η Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι έβαλε βέτο στην πώληση του τότε... έρωτα Αλεσάντρε Πάτο στην Παρί Σεν Ζερμέν, ο Μότζι αποφάσισε να τα βάλει με τον παλιόφιλο: «Εγώ είχα να κάνω με τον Τζάνι και τον Ουμπέρτο Ανιέλι αλλά ποτέ δεν επέτρεψα να εμπλακούν στη δουλειά μου και η απόδειξη είναι η πώληση του Βιέρι. Αν το έκαναν, θα τους ευχαριστούσα για την εμπιστοσύνη και θα έφευγα αμέσως. Ο Γκαλιάνι, όμως, πότε είχε αυτοσεβασμό για να τον αποκτήσει τώρα;».

Το να τα χώνει ο Μότζι ή κάποιος άλλος άνθρωπος του ιταλικού ποδοσφαίρου, πάντως, ο Αντριάνο μπορούσε να το αντέξει. Βασικά μπορούσε να αδιαφορήσει. Αυτό που δεν περίμενε ποτέ -και σύμφωνα με τους Ιταλούς δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί μέσα του ποτέ- ήταν το να του τα χώνει η Curva Sud. Στα τελευταία χρόνια, σε αυτά που ο Μπερλουσκόνι παράτησε εντελώς την Μίλαν (όλως τυχαίως όταν ουσιαστικά μπήκε τέλος στην πολιτική καριέρα του και δεν μπορούσε να έχει πλέον κάποιο επικοινωνιακό κέρδος), οι ultras των Ροσονέρι τα έβαλαν ευθέως με τον Γκαλιάνι, κατηγορώντας τον για διάφορα. Για το γεγονός ότι έκανε και κάνει δουλειές μόνο με συγκεκριμένους μάνατζερ, για την οικονομική διαχείριση, για την αποχή από τίτλους, για πολλά...

Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι το να κράζουν τον Γκαλιάνι οι άνθρωποι που έκραξαν ακόμη και τον Πάολο Μαλντίνι στην τελευταία του εμφάνιση στο San Siro, μάλλον τίτλος τιμής είναι. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι δεν μπορεί να φταίει ο Αντριάνο για το γεγονός ότι ο χρόνος δεν σταματάει ποτέ να κυλάει. Και κυλάει για όλους... Ξεπερασμένος ή κολλημένος, απαξιωμένος ή άσχετος από ποδόσφαιρο, όπως για παράδειγμα τον χαρακτήρισε ο Μαλντίνι μετά την αποχώρηση του Αριέντο Μπράιντα, ο Γκαλιάνι είναι ο μόνος παράγοντας της Μίλαν ή γενικά του Calcio που δεν κρύφτηκε ποτέ επί 31 ολόκληρα χρόνια.

Είναι ο τελευταίος Ιταλός παράγοντας-σταρ, γιατί το Campionato είχε και παράγοντες-σταρ κάποτε, ο τελευταίος παράγοντας που θυμίζει μια εποχή διαφορετική, πολύ πιο όμορφη, πολύ πιο ιταλική. Και γι' αυτό τώρα, με τον Μπερλουσκόνι να αποχωρεί, θα πρέπει να εξαφανιστεί και ο Αντριάνο Γκαλιάνι και όχι να εμπλακεί με την Lega. Γιατί Γκαλιάνι σημαίνει Μίλαν...