Αποφάσισε τι μπάλα γουστάρεις

Πιτσιρικάς στην Ελευθερούπολη στην τιμημένη Β' Αθηνών, πριν ακόμα εντρυφήσουμε στην οποιαδήποτε στοιχειώδη τακτική προσέγγιση του αθλήματος, ο κόουτς Μένιος μας έμαθε το βασικό αξίωμα: «Η μπάλα στα νταμάρια», ούρλιαζε κάθε φορά που πιεζόμασταν και δεν μπορούσαμε να βγούμε σωστά από την άμυνα, ειδικά στα τελευταία λεπτά. Μεγαλώνοντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, αυτό το ονομάσαμε «αξίωμα «Τσαλουχίδη» (με κάθε σεβασμό στον εξαιρετικό μέσο των 90s).

Δεν μπορεί να το διανοηθεί ο οποιοσδήποτε ποδοσφαιρικός νους το ότι δεν το εφάρμοσαν οι Παριζιάνοι. Δεν έδιωξαν ποτέ μακριά. Ολο προσπαθούσαν να την κατεβάσουν γλυκά, στη λογική του να μην χαρίσουν ακόμα μία επίθεση στους αντιπάλους. Μα γινόταν μωρέ αυτό; Να προσπαθείς να στήσεις κάτι φυσιολογικό, όταν αυτό που αντιμετώπιζες ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας; Επειδή αυτή δεν ήταν μία κανονική βραδιά. Κάτι σπάνιες, μοναδικές τέτοιες τις αποκαλούμε «μαγικές νύχτες», επειδή όπως έγραψε ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε: «Μαγεία είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις τα πάντα». Και στην Μπαρτσελόνα με μπροστάρη τον Λουίς Ενρίκε, το πίστεψαν και το έκαναν.

Η αλήθεια είναι όμως πως σε αυτό το μαγικό -για τα ουδέτερα μάτια- ματς, χώρεσαν δυο παράλληλα σύμπαντα. Το ένα ήταν το καθαρά αγωνιστικό. Το πώς ο κόουτς έστησε την ομάδα σε αυτό το τρελό 3-4-3 χωρίς πλάγιους μπακ και ουσιαστικά χωρίς θέσεις με την κλασική έννοια των θέσεων και των κινήσεων. Το ανατρεπτικό τούτο έργο το είχε ξεκινήσει από το ντέρμπι με την Ατλέτικο στην Μαδρίτη. Και σε αυτό το διάστημα, το 1-2 στο «Βιθέντε Καλδερόν» το ακολούθησαν το 6-1 επί της Σπόρτινγκ Χιχόν, το 5-0 επί της Θέλτα και η βραδιά της Τετάρτης. Δηλαδή τέσσερις γεμάτες νίκες με το συνολικό σκορ στο 19-3. Ολο αυτό συνοδεύτηκε από το σχετικό ψυχολογικό... ντοπάρισμα που επέφερε η ανακοίνωση της καλοκαιρινής αποχώρησης του Λουίς Ενρίκε.

Η Μπαρτσελόνα έπνιξε την Παρί όσο καμία άλλη μεγάλη αντίπαλο τα τελευταία χρόνια. Εχουν αναλυθεί ήδη πολλάκις οι λεπτομέρειες για την κατοχή, την πίεση και τις ελάχιστες πάσες των Γάλλων. Από ένα σημείο και έπειτα όμως η εκατέρωθεν τακτική προσέγγιση πήγε περίπατο. Επικράτησε το ένστικτο: για το αδύνατο οι μεν, για την επιβίωση οι δε. Η εξαιρετική πένα του Σέρζι Παλμαρές στην «La Vanguardia» έγραψε την Κυριακή πριν το ματς: «Πες μου ότι θα κάνουμε την ανατροπή κι ας είναι ψέμα». Ο Λουίς Ενρίκε του το φώναξε την παραμονή του αγώνα και αποδείχτηκε πως του έλεγε την αλήθεια.

Το φοβερό είναι ότι πραγματοποιήθηκε δίχως καν να είναι κυρίαρχος ο Λιονέλ Μέσι. Οι Παριζιάνοι φοβήθηκαν και έχουν το δικό τους τεράστιο αρνητικό μερίδιο σε ότι συνέβη. Οι ίδιοι οι παίκτες, ο προπονητής, ο πρόεδρος, δεν ασχολήθηκαν με την διαιτησία, αναγνωρίζοντας τις δικές τους αδυναμίες. Το ίδιο και ο γαλλικός Τύπος με την «Equipe» να τιτλοφορεί το στεγνό, κυνικό: «Αχαρακτήριστοι». Εάν όμως η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να εξηγεί το τι συνέβη, για τα όσα είδαμε το βράδυ της Τετάρτης, η οποιαδήποτε πένα έχει να διαχειριστεί το αδύνατο να εξηγηθεί.

Απαντες πετάχτηκαν από τις καρέκλες, φώναξαν, έπιασαν το κεφάλι τους. Εχθροί και φίλοι, ο καθένας για τον δικό του λόγο. Τη στιγμή που ο Σέρζι Ρομπέρτο απογειωνόταν για την προβολή της ζωής του, όλοι μας κατανοούσαμε ότι γινόμασταν μάρτυρες σε κάτι μαγικό. Αυτό όμως έχει και μία δεύτερη αλήθεια, το παράλληλο σύμπαν που λέγαμε πριν. Πως δεν θα είχε υπάρξει δίχως την διαιτητική συμβολή. Προσωπικά ποτέ δεν έβλεπα δάκτυλο της UEFA, της FIFA, των εξωγήινων, αλλά εάν η Μπαρτσελόνα στην αρχή και στο φινάλε έκανε το θαύμα, ενδιάμεσα βρήκε την έξωθεν ώθηση που χρειαζόταν για να ξαναπιστέψει.

Είναι άσχημο για τον νικητή που χάρηκε, να πρέπει να παραδεχτεί ότι τον βοήθησαν λάθος αποφάσεις. Στην ανθρώπινη φύση μας δεν είναι εύκολη μία τέτοια παραδοχή που θα χαλάσει το όνειρο. Οι οπαδοί της Μπάρτσα που σιχτίρισαν στο γκολ οφσάιντ του Σέρχιο Ράμος στον περσινό τελικό του Champions League κόντρα στην Ατλέτικο, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να εξηγήσουν ότι τώρα δεν είχε σημασία η σφυρίχτρα που ήχησε -ή δεν το έκανε στην δική τους περιοχή- εσκεμμένα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το αντίθετο με εκείνους της Ρεάλ Μαδρίτης.

Στην Ελλάδα όλα αυτά μοιάζουν κάπως διογκωμένα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Θα αναρωτηθείς εύλογα: Οταν κοτζάμ Πάολο Μαλντίνι υποκλίνεται στο μεγαλείο της προσπάθειας των Μπλαουγκράνα («Δεν ξανάδα κάτι τέτοιο, έγραψαν ιστορία στο ποδόσφαιρο»), ποιος είσαι εσύ που στα social media ή στο άρθρο σου θα μειώσεις το θαύμα ασχολούμενος με την διαιτησία; Η αλήθεια είναι ότι δεν γίνεται να επισκιάζει μία λάθος απόφαση αυτό που ζήσαμε ποδοσφαιρικά. Δεν μπορούμε βέβαια και να τα έχουμε όλα ρομποτικά τακτοποιημένα στο κεφάλι μας. Δεν γίνεται να παραγνωρίσουμε ότι πάνω στην ένταση της στιγμής που γραφόταν ένα κορυφαίο κεφάλαιο, δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε καφενειακές συζητήσεις για τον διαιτητή.

Ωστόσο, από την άλλη, δεν παύει η κορυφαία ανατροπή να βασίστηκε στη βουτιά του 91'. Αυτό που έκανε ο Λουίς Σουάρες, ο κορυφαίος σέντερ φορ της εποχής, είναι μέγιστη ντροπή. Εάν θεωρείς ότι δεν έχει σημασία και το μόνο που μετράει είναι η νίκη, τότε έχεις όλα τα δίκια του κόσμου και μπορείς απολαύσεις αβίαστα τη στιγμή. Δεν θα έχεις όμως καμία δικαιολογία στο μέλλον να φωνάξεις ξανά όταν σε υποτάσσουν με τον ίδιο τρόπο.

Είναι πολύ λεπτή η ισορροπία στην προκειμένη περίπτωση. Δεν γίνεται από την άλλη ν' απαρνηθείς το επικό του γεγονότος, αλλά ούτε μπορείς και να το θεωρήσεις απόλυτα δίκαιο. Επαφίεται στην κρίση του καθενός το πώς διαχειρίζεται μία τέτοια ιστορική στιγμή και πώς θέλει να την κρατήσει, να την θυμάται. Το πώς αντιλαμβάνεται την μπάλα γενικότερα. Η δική μου γνώμη είναι ότι μπορούμε να απολαύσουμε ακόμα και το λάθος που είναι μέρος του παιχνιδιού, δίχως όμως να ψάχνουμε να δικαιολογήσουμε τη βοήθεια που υπήρξε. Μα ούτε και γίνεται να την διαχωρίσουμε από το αποτέλεσμα και την αδικία για κάποιους άλλους που έχασαν εξαιτίας αυτής...

Follow me: @jorgekaraman