Ο Χάρι Ρέντναπ και ο Πεπ Γκουαρδιόλα μπορεί να μην έχουν πολλά κοινά, όμως ο πρώτος έλεγε κάτι που μάλλον έχει κοινή βάση. Το 2008 τη στιγμή που η Πόρτσμουθ βρισκόταν στον τελικό του Κυπέλλου, ο Ρέντναπ έλεγε ότι η επιτυχία της ομάδας του έχει ελάχιστη σχέση με την τακτική.

«Όλα έχουν να κάνουν με τους παίκτες», είχε πει. «Θα μπορούσα να πω ότι τους ξεπάτωσα στην προπόνηση για 12 ώρες, όμως θα ήταν μεγάλο ψέμα». Υπάρχει αλήθεια στις δηλώσεις του και λογικά δεν θα του προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Γκουαρδιόλα τα έχει βρει πιο δύσκολα στη Σίτι σε σχέση με την Μπάγερν και την Μπαρτσελόνα. Οι παίκτες δεν δείχνουν ικανοί να εκτελέσουν το πλάνο του.

Η βελτίωση σίγουρα θα έρθει, όμως το ρόστερ παραμένει ένα από τα γηραιότερα στην κατηγορία. Είναι γεμάτο με βετεράνους, που δύσκολα θα μπορέσουν να κατανοήσουν νέους τρόπους παιχνιδιού. Η ποιότητα δεν είναι ίδια με τις προηγούμενες ομάδες του και αυτό έχει φέρει τις αποτυχίες. Τα λάθη στην τακτική έχουν κόστος, όμως και η διοίκηση έχει ευθύνες, καθώς δεν κατάφερε να φτιάξει ένα καλό μακροπρόθεσμο πλάνο.

Φυσικά και ο Γκουαρδιόλα αξίζει την κριτική που του ασκείται. Η προσαρμογή του στην Premier League αποδεικνύεται δύσκολη και ακόμη και αν έχει απλοποιήσει την τακτική, η ομάδα του έχει πολλά προβλήματα στην αντεπίθεση και ακόμη δεν έχει βρει τον ιδανικό τρόπο παιχνιδιού. Κανένας δεν μπορεί να παραπονεθεί για την έλλειψη δημιουργικότητας, όταν έχει παίκτες όπως ο Σίλβα και ο Ντε Μπρόινε.

Η Σίτι ξόδεψε πολλά το περασμένο καλοκαίρι και ο Γκουαρδιόλα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιλογή των παικτών. Το να είναι εκτός της κούρσας του τίτλου, σύμφωνα με τη δική του εκτίμηση, από τα μέσα Ιανουαρίου είναι παταγώδης αποτυχία. Ζούμε, όμως, με τη γνώση ότι οι ιδέες και η τακτική του Γκουαρδιόλα του εγγυήθηκαν την επιτυχία για πολλά χρόνια. Έχει δείξει ότι πρέπει να του δείξουν υπομονή, εμπιστοσύνη και πίστη. Δεν μπορείς, βέβαια, να πεις το ίδιο και για κάποιους άλλους στον σύλλογο.

Μπέγκιρισταϊν και Σοριάνο θα έπρεπε να είχαν φανταστεί ότι τα πράγματα θα πήγαιναν κάπως έτσι. Έφτασαν στο Μάντσεστερ το 2012, γνωρίζοντας ότι η σχέση του πρώτου με τον Γκουαρδιόλα, κάποια στιγμή θα ήταν αρκετή για να φέρει τον Καταλανό στον πάγκο της Σίτι. Και γνώριζαν πάνω-κάτω τι παίκτες θα χρειάζονταν. Τι θα χρειαζόταν για να ενσαρκωθεί πλήρως το πλάνο του. Και παρόλα αυτά, η προεργασία ήταν απογοητευτική και ανεπαρκής.

Το 2013 οι μεταγραφές της Σίτι ήταν οι Φερναντίνιο, Ντεμικέλις, Γιόβετιτς, Νεγρέδο και Χεσούς Νάβας. Μόνο ο πρώτος και ο τελευταίος έχουν απομείνει στο ρόστερ, χωρίς όμως κανένας τους να μπορεί να κάνει τη διαφορά. Έναν χρόνο αργότερα οι πολίτες αγόρασαν τους Φερνάντο, Μανγκαλά και Μπονί. Η κατάληξη πάνω-κάτω η ίδια. Κανένας τους δεν ήταν στο επίπεδο για τη βασική ενδεκάδα της Σίτι. Το 2015 ήρθε η σειρά των Ντε Μπρόινε, Οταμέντι, Ντελφ και Στέρλινγκ. Τέλος, το περασμένο καλοκαίρι αποκτήθηκαν οι Μπράβο, Στόουνς, Νολίτο, Γκουντογκάν, Σανέ και Γκράμπριελ Ζέσους.

Όλες αυτές οι μεταγραφές κάνουν τον Μπέγκιρισταϊν να έχει αρνητικό πρόσημο στον απολογισμό της δουλειάς του. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι οι παίκτες, στους οποίους η Σίτι χρωστάει τα περισσότερα για τα πρωταθλήματα, οι Τουρέ, Αγουέρο, Σίλβα και Κομπανί, είχαν βρεθεί στο Μάντσεστερ πριν εκείνος αναλάβει.

Στο ματς με την Έβερτον η ενδεκάδα της Σίτι είχε μέσο όρο ηλικία τα 29 χρόνια, ακόμη και αν σε αυτή ήταν οι Στόουνς και Στέρλινγκ. Πέντε από τους επτά αμυντικούς του ρόστερ είναι μεγαλύτεροι από 30 ετών. Υπάρχουν φήμες που ήθελαν τον Γκουαρδιόλα να ζητάει τέσσερις αμυντικούς το καλοκαίρι και δείχνουν όλο και πιο αληθινές.

Όλα αυτά δείχνουν ότι ο Γκουαρδιόλα και το σύστημά του δεν είναι το μοναδικό μέρος του προβλήματος. Προφανώς και έχει κάνει λάθη, όμως μέχρι να του δοθεί το κατάλληλο υλικό να δουλέψει, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη και τις υπόλοιπες παραμέτρους. Η κριτική της μεταγραφικής πολιτικής θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή. Άλλωστε, ο Καταλανός δουλεύει μόλις για έξι μήνες στη Σίτι, τη στιγμή που οι προϊστάμενοί του βρίσκονται εκεί τα τελευταία 4,5 χρόνια...