Στο χριστιανικό κοιμητήριο της Ναζαρέτ, της πόλης όπου γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, υπάρχει ένας τάφος διαφορετικός από τους άλλους. Εχει πάνω του τα διακριτικά όλων των εμπόλεμων θρησκειών της περιοχής και τα λουλούδια δεν λείπουν ποτέ. Είτε τα τοποθετεί η μία πλευρά, είτε η άλλη, είτε η παράλλη. Όταν μάλιστα ο Αζμί Νάσαρ πέθανε τον Μάρτιο του 2007, τον έκλαψαν Ισραηλίτες, Χριστιανοί, Δρούζοι και Μουσουλμανοι ταυτόχρονα. Επειδή υπήρξε ο άνθρωπος που είδε το ποδόσφαιρο δίχως σύνορα, πολιτική και θρησκευτικό φανατισμό…

Γεννήθηκε στην Ναζαρέτ και ενώ ήταν Αραβας Χριστιανός, είχε λάβει την υπηκοότητα του Ισραηλινού πολίτη και ήταν υπερήφανος για όλες τις ιδιότητες της προέλευσής του. Κάπως έτσι βρέθηκε στα μέσα των 80s να παίζει μπάλα και βρέθηκε από την τοπική ομάδα Μακάμπι της γειτονιάς του, στην Χάποελ Χάιφα. Όταν τον ρωτούσαν οι Αραβες: πώς καταδέχεται να έχει συμπαίκτες Εβραίους, εκείνος απαντούσε ότι έβλεπε μονάχα ποδοσφαιριστές.

Το 1986, σε ηλικία 29 ετών, αποσύρθηκε από το παιχνίδι και έγινε προπονητής σε μικρές κατηγορίες του Ισραήλ, προπονώντας άγνωστες ομάδες. Ωσπου 13 χρόνια αργότερα συνέβη το απίθανο. Η Παλαιστίνη μπορούσε να δημιουργήσει επισήμως αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Το 1999, μόλις πήρε την σχετική άδεια από την FIFA, η Ομοσπονδία που σχηματιζόταν, του ζήτησε να σχηματίσει Εθνική ομάδα.

Αρχικά υπήρξαν αντιδράσεις από τις δύο πλευρές που χωρίζουν Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Πώς θα γινόταν ένας Αραβας Χριστιανός, με διαβατήριο, στο οποίο υπήρχε το αστέρι του Δαυίδ, να φτιάξει μία τέτοια ομάδα; Σταδιακά οι αντιστάσεις κάμφθηκαν, καθώς άπαντες γνώριζαν ότι ο Νάσαρ δεν είχε πάρει ποτέ του θέση υπέρ της μία ή της άλλης κοινότητας. Μόνοι οι φανατικοί εξακολούθησαν να γκρινιάζουν και να αναθεματίζουν.

Το δύσκολο όμως δεν ήταν αυτό. Το πιο ζόρικο ήταν το να γίνει προπονητής σε μία ομάδα που δεν υπήρχε και που ήταν σχεδόν απίθανο να δημιουργηθεί, έχοντας μηδενικές υποδομές. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο πρώτο εθνικό προσκλητήριο που έγινε σπίτι του προέδρου της Ομοσπονδίας, όσοι εν δυνάμει παίκτες παρευρέθησαν, εμφανίστηκαν με παντόφλες και σανδάλια. «Δεν έχουμε ποδοσφαιρικά παπούτσια», είπαν με μία φωνή.

Τότε ο Νάσαρ ανέλαβε και να τους ντύσει. Πήρε το αυτοκίνητο και πήγε στην γειτονιά του. Γνώρισε ορισμένους ντόπιους επιχειρηματίες. Τους εξήγησε και τον βοήθησαν με τον κατάλληλο ρουχισμό. Μόλις είχε πετύχει το απίθανο: να πείσει Ισραηλινούς να ντύσουν με δικά τους χρήματα την Εθνική Παλαιστίνης. Πρώτη αποστολή ήταν οι Αραβικοί Αγώνες του 1999. Εκεί έκανε την έκπληξη και κατέλαβε την 3η θέση. «Οι πρόσφυγες νίκησαν τους εκατομμυριούχους», έγραψε ο Τύπος μετά τη νίκη 1-0 επί των Η.Α.Ε.

Τότε ήταν που σκέφτηκε το ακόμα πιο φοβερό, για να δυναμώσει την ομάδα. Μπήκε στο αεροπλάνο και ταξίδεψε στην Χιλή. Εκεί, από το 1920, Παλαιστίνιοι πρόσφυγες έχουν σχηματίσει το club Παλεστίνο. Ο Νάσερ έψαξε τα αρχεία και ανακάλυψε ότι υπήρχαν παίκτες με ρίζες από την περιοχή του. Επεισε τέσσερις εξ αυτών να τον ακολουθήσουν και εκείνοι δέχτηκαν να ταξιδεύουν κάθε τόσο σε διαφορετικά μέρη.

Βλέπετε, η Εθνική δεν μπορούσε να αγωνιστεί στον τόπο της και χρησιμοποιούσε ως έδρα για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2006, γειτονικές χώρες και κυρίως εντός Ιορδανίας. Πότε στο Αμάν, πότε στην Δαμασκό ή ακόμα πιο συχνά τα εντός έδρας τα έδινε στην φιλοξενούμενη χώρα. Ο ίδιος δεν κουραζόταν ποτέ κι ας μην πληρωνόταν πολλές φορές. «Για εμένα δεν είναι δουλειά αυτό που κάνω, αλλά απόλαυση να προσφέρω τέτοιες υπηρεσίες σε έναν τόσο ταλαιπωρημένο λαό», συνήθιζε να λέει κι ας μην ήταν Παλαιστίνιος, αλλά Ισραηλινός πολίτης.

Προς το τέλος του 2006 διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο και τον Μάρτιο του 2007 απεβίωσε σε ηλικία μόλις 49 ετών. Εφυγε με το μεγάλο παράπονο του. Ότι δεν μπόρεσε ποτέ του να δει την Εθνική να αγωνίζεται στην Παλαιστίνη. Συνέβη κοντά ενάμιση χρόνο αργότερα και μόλις μια ώρα απόσταση με το αυτοκίνητο από το σπίτι όπου γεννήθηκε. Τον Οκτώβρη του 2008, η ομάδα που εκείνος είχε χτίσει από το πουθενά, υποδέχτηκε την Ιορδανία μπροστά στο κοινό της (1-1). Ο Αζμί Νάσαρ μπορεί να μην ήταν παρών, αλλά εάν δεν υπήρχε εκείνος, η ταπεινή ποδοσφαιρική ιστορία της Παλαιστίνης ίσως να μην είχε γραφτεί καν.

Follow me: @jorgekaraman