H ντροπή του Χιμένεθ, η δόξα του Βαλέριου!

Αυτή την Κυριακή είδα δύο διαφορετικούς κόσμους. Είδα τον προπονητή της ΑΕΚ να κάνει άσεμνη χειρονομία στο ντέρμπι της Λεωφόρου, αλλά και τον φίλο μου (ναι είναι) Βαλέριο Λεωνίδη να αποχαιρετά τον μεγάλο του αντίπαλο, επιδεικνύοντας μεγαλείο ψυχής και καρδιάς!

Ο Μανόλο Χιμένεθ ήταν πάντα ψηλά στη λίστα της εκτίμησης μου. Τον θεωρούσα - πέρα από ικανό προπονητή - ξεχωριστή προσωπικότητα που κοσμεί το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Φαίνεται, όμως. ότι ο συγχρωτισμός με την ελληνική πραγματικότητα, όχι μόνο τον επηρέασε αλλά του αλλοίωσε τη ψυχοσύνθεση και την όποια σοβαρότητα είχε.

Το σηκωμένο του δάχτυλο προς τους οπαδούς του Παναθηναϊκού αυτομάτως τον συμπεριλαμβάνει στη λίστα με τις πιο άσχημες στιγμές του ελληνικού ποδοσφαίρου και θα τον χαρακτηρίζει για πάντα στο υπόλοιπο της καριέρας του, όποιο κι όπου κι αν είναι αυτό.

Δεν έγινα ξαφνικά πουριτανός, ούτε έπεσε από τα σύννεφα βλέποντας έναν προπονητή να αντιδρά έτσι. Στο κάτω – κάτω, την χειρονομία δεν την έκανε στο... πανεπιστήμιο, αλλά σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο που έβραζε εις βάρος του.

Ωστόσο, δεν μπορώ να τη δεχθώ, ειδικά από τη στιγμή που ξέρω ότι ο Χιμένεθ είναι ίνδαλμα για τους φίλους της ΑΕΚ αλλά και για νεαρούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι πλέον σε κάθε δυσκολία ή εις βάρος τους αντίδραση, απλώς θα σηκώνουν το δάκτυλο τους, θα πετάνε κι ένα «άντε γαμ....» και όλα καλά.

Η απουσία παιδείας, η εύκολη λύση και η παρουσία ψευτομαγκιάς σε όλο το μεγαλείο τους. Ο Χιμένεθ σήκωσε το δάχτυλο του και εκείνη τη στιγμή νόμιζε ότι ψήλωνε 10 πόντους αλλά θα καταλάβει κάποια στιγμή ότι η αλγεινή εικόνα που δημιούργησε , θα χαλάσει το δικό του image σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Θα τον κατανοούσα μάλιστα και θα τον συγχωρούσα πολύ εύκολα, εάν αντιλαμβανόταν το λάθος του και με κάποιο τρόπο ζητούσε συγγνώμη, προχωρώντας σε μία κίνηση που ανέκαθεν χαρακτήριζει τους μεγάλους άντρες. Ο ίδιος όμως επέλεξε να μην πάρει πίσω τίποτα απ' όσα έκανε και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, να σφυρίξει κλέφτικα!

Μπορεί λοιπόν για τον ίδιο να μην υπήρχε λόγος να απολογηθεί για την πράξη που ενδεχομένως έκανε εν βρασμώ ψυχής (αν και δεν το πιστεύω γιατί θα την είχε πάρει πίσω ) αλλά πρέπει να γνωρίζει ότι οι γενναίες πράξεις χαρακτηρίζουν τους μεγάλους άντρες.

Οπως αυτή που έκανε λίγες ώρες νωρίτερα την Κυριακή ο Βαλέριος Λεωνίδης, ταξιδεύοντας ως την Τουρκία για την κηδεία του θρυλικού αρσιβαρίστα Ναϊμ Σουλεϊμάνογλου που ουσιαστικά... σκότωσε τον εαυτό του πνιγμένος στην αυταπάτη του αλκοόλ, μην μπορώντας να διαχειριστεί όσα πέτυχε και όσα είχε.

Για όσους δεν το θυμούνται ο νυν ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής άρσης βαρών, έχασε από τον Ναϊμ, σε μια από τις συγκλονιστικότερες αναμετρήσεις που έχει ζήσει η παγκόσμια άρση βαρών. Ο Λεωνίδης σήκωσε 145 κιλά στα αρασέ, 187,5 κιλά στο ζετέ και 332,5 κιλά στο σύνολο, με τον Τούρκο Ολυμπιονίκη να σηκώνει 2,5 κιλά παραπάνω στο ζετέ και να παίρνει τελικά το χρυσό μετάλλιο.

Αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο Ολυμπιακό μετάλλιο του Λεωνίδη, που αντιμέτωπος με τον ουσιαστικά Βούλγαρο και πολιτογραφημένο Τούρκο αθλητή ήταν συνέχεια δεύτερος!

Ωστόσο δεν του κράτησε κακία και αναγνώρισε ότι στον αθλητισμό υπάρχει και ο αντίπαλος, που μπορεί να είναι καλύτερος και δίκαια να τον νικήσει. Κι αυτή η αναγνώριση συνεχίστηκε ως το «τελευταίο αντίο» στον Σουλεϊμάνογλου με τον Λεωνίδη, να επιλέγει να πάει στην κηδεία του ονομαζόμενου «Ηρακλή τσέπης» για το τελευταίο αντίο! Ενα ταξίδι που έχει τεράστια σημασία καθώς αρκέστηκε σε κάποια λόγια αβροσύνης είτε μέσω Facebook, είτε μέσω κάποιας συνέντευξης για το φιλοθέαμον κοινό αλλά πήγε εκεί, παρότι ήξερε ότι ο Ναϊμ δεν θα μπορούσε να τον δει!

Ούτε λοιπόν κατάρες επειδή έχασε το χρυσό, ούτε... βελάκια στη φωτογραφία του Ναϊμ, ούτε φυσικά άσεμνες χειρονομίες όπως έκαναν άλλοι! Απλώς ένας τελευταίος αποχαιρετισμός σε μία ξεκάθαρη επίδειξη ευ αγωνίζεσθαι και αναγνώρισης της αξίας του αντιπάλου ακόμα και μετά από πολλά, πολλά, χρόνια!

Εννοιες που για τον Μανόλο Χιμένεθ, μάλλον είναι υποδεέστερες σε σχέση με την προέκταση του μεσαίου δαχτύλου...