Τα τελευταία χρόνια ΑΕΚ και ΠΑΟΚ πρωταγωνιστούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο σε τέτοιο επίπεδο που όλοι οι τίτλοι επί της ουσίας έχουν κριθεί και κατακτηθεί από τις δυο συγκεκριμένες ομάδες, ενώ αν εστιάσουμε στον θεσμό του Κυπέλλου προφανώς θα διαπιστώσουμε ότι τείνει να γίνει υπόθεση των δυο Συλλόγων από την Κωνσταντινούπολη. Κάτι πολύ θετικό και όμορφο για όσους δεν υποστηρίζουν Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό το οποίο ωστόσο είναι λογικό να δημιουργεί (έξω από τις όποιες οπαδικές δεδομένες κόντρες) μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ των δυο club. Μερικές φορές και σε ακραίο επίπεδο όπως δυστυχώς είδαμε και βιώσαμε πέρυσι στο ματς πρωταθλήματος της Τούμπας και όσα έγιναν σε αυτό με αφορμή μια φάση που δεδομένα -ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας για το αν ήταν ή όχι γκολ- ήταν πάρα πολύ δύσκολη για οποιονδήποτε διαιτητή και βοηθό...

Όσο οι δυο σύλλογοι διεκδικούν τους εγχώριους τίτλους, έρχονται αντιμέτωποι σε τελικούς Κυπέλλων και πρωταθλημάτων, τόσο θα μεγαλώνει και η αντιπαλότητα μεταξύ τους αν και (προσωπική άποψη) δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό μεταξύ δυο club που έχουν βιώσει στην ιστορία τους την αδικία από την ίδρυσή τους έως σήμερα. Προσωπικά έχω άποψη για το ποιος μπορεί να ευθύνεται και ποιος όχι, ή έστω ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τούτη τη στιγμή, δεν υπάρχει λόγος να μπούμε στην λεπτομέρεια και να χάσουμε την ουσία και αυτό που οφείλουμε να αναδείξουμε σε τούτο εδώ το κείμενο. Και μπαίνω απ' ευθείας στο... ψητό!

Στη Σμύρνη τις προηγούμενες μέρες έγινε ένα πολύ σημαντικό τουρνουά ακαδημιών με τη συμμετοχή ομάδων σε ηλικία U-12 στο οποίο συμμετείχε η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ μεταξύ σπουδαίων club του κόσμου όπως είναι η Μάνστεστερ Σίτι (που το κατέκτησε), η Μίλαν, ο Άγιαξ, η Πάρμα, η Σέλτικ, η Μπριζ, η Σαουθάμπτον, η Μπεσίκτας και δεν θα τελειώσουμε ποτέ αν τις αναφέρουμε όλες. Μάλιστα η ομάδα του Μιχάλη Παυλή τα πήγε πολύ καλά, πέτυχε σημαντικές νίκες, πρόκριση από τη φάση του ομίλου και ηττήθηκε στο γκολ στους ''32'' της διοργάνωσης. Ταυτόχρονα κέρδισε την αναγνώριση και τον σεβασμό από τεράστια club που πλησίασαν τους ανθρώπους της ΑΕΚ και τους ζήτησαν να είναι σε επαφή για να προχωρήσουν στη διεξαγωγή φιλικών αγώνων μεταξύ των ομάδων τους αφού διαπίστωσαν ότι παίζουν όμορφο και σωστό ποδόσφαιρο πάνω στις βάσεις που θέλουν κι εκείνοι να διέπουν τις ακαδημίες τους.

Πράγματα και επιτυχίες που περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα (λογικά και αναμενόμενα) αλλά πρέπει κάποτε να αναδεικνύουμε και να τα σημειώνουμε γιατί είναι το μέλλον μας, το... αύριο του ελληνικού ποδοσφαίρου και πρέπει να τυγχάνουν της προσοχής που τους αξίζει για να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Κι αν κρίνουμε από συγκεκριμένες στιγμές στη διάρκεια του τουρνουά και μετά από αυτές μεταξύ των παιδιών, θαρρώ θα χαρούμε όλοι μας και θα εστιάσουμε σε αυτό που πρέπει και οφείλει να γίνει το παράδειγμα προς μίμηση! Άλλωστε στη χώρα μας τα παραδείγματα προς αποφυγή είναι τόσα πολλά που καλό είναι να δείχνουμε και να... φωνάζουμε την όμορφη πλευρά έστω κι αν αυτή μπορεί να 'ρθει σε ένα τουρνουά στο εξωτερικό όπως στην περίπτωσή μας.

Η πιο ξεχωριστή, σημαντική και όμορφη στιγμή ήταν όταν σε ένα ματς της ΑΕΚ του Μιχάλη Παυλή οι πιτσιρικάδες της αντίστοιχης ομάδας του ΠΑΟΚ και του Δημήτρη Ορφανού πήγαν στο γήπεδο και έκαναν κάτι που έμεινε σε όλους και προκάλεσε πολύ ευχάριστα σχόλια μεταξύ όλων των ανθρώπων των ομάδων που βρέθηκαν εκεί, σε όλες τις ακαδημίες που συμμετείχαν. Στο τελευταίο ματς του ομίλου της Ένωσης με αντίπαλο την Σαουθάμπτον, οι νεαροί ποδοσφαιριστές της ομάδας του Ορφανού που βρέθηκαν στις εξέδρες να παρακολουθήσουν το παιχνίδι, προκειμένου να βοηθήσουν και να εμψυχώσουν τα πατριωτάκια τους να πάρουν την πρόκριση, φώναζαν «ΑΕΚ – ΑΕΚ» μαζί με τους γονείς των παιδιών της ομάδας του Παυλή που βρίσκονταν στο γήπεδο...

Δεν μπορώ να αισθανθώ παρά μόνο άτυχος που δεν ήμουν εκεί να ζήσω τούτη τη στιγμή όπως όλοι φαντάζομαι. Είναι μια κίνηση αυτονόητη ίσως για τις ηλικίες που μιλάμε, την οποία θα έκαναν και τα παιδιά της ΑΕΚ, ίσως και εκείνα άλλων ομάδων των ακαδημιών, όμως είτε δεν τα μαθαίνουμε είτε δεν έχουμε τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με αυτά... Κι όμως αυτό πρέπει να αναδειχθεί, να το επικοινωνήσουμε, να το αναδείξουμε, διότι δυστυχώς ή ευτυχώς, εδώ στην Ελλάδα (και όχι μόνο για να είμαστε αληθινοί) έχουμε μάθει να χαιρόμαστε στην αποτυχία του αντιπάλου ακόμη κι όταν δεν έχει να κάνει με τους εγχώριους θεσμούς, όταν χάνει και μένει εκτός Ευρώπης! Αξίζουν μόνο «μπράβο» και συγχαρητήρια στα παιδιά αυτά, στους γονείς τους και φυσικά στο τεχνικό τιμ, τον Δημήτρη Ορφανό και τους συνεργάτες του και ας είναι κάτι που πολλοί πρέπει να θεωρούν αυτονόητο. Έτσι πρέπει να μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά σαν ποδοσφαιριστές, έτσι ακριβώς θα γίνουν και καλοί-σωστοί άνθρωποι!

Ένα δεύτερο ευχάριστο, πολύ όμορφο, στιγμιότυπο είναι αυτό που προκύπτει από το πάρτι που έγινε για όλες τις ομάδες και τα παιδιά των ακαδημιών όλων που βρέθηκαν στη Σμύρνη και μπορείτε να δείτε στο βίντεο που σας παραθέτουμε και το οποίο «πήραμε» από το facebook για να το δείτε και εσείς. Οι μικροί της ΑΕΚ μαζεύονται στην είσοδο της αίθουσας που γίνεται η εκδήλωση και τραγουδάνε «ΑΕΚ σ' αγαπώ, ΑΕΚ σ' αγαπώ, ΑΕΚ σ' αγαπώ» και μαζί τους σε κάποια στιγμή διακρίνει κανείς παιδιά από τις ακαδημίες της τουρκικής Μπεσίκτας που αγκαλιάζονται με εκείνα της Ένωσης και τραγουδάνε μαζί τους. Όλοι μαζί μια παρέα...

Διότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο: δεν έχει σύνορα, δεν χωρίζει αλλά ενώνει, πρέπει και δημιουργεί μόνο φιλίες και σχέσεις αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Κι αυτά πρέπει να γίνονται από αυτές τις ηλικίες, πρέπει εκεί να μπαίνουν οι σωστές βάσεις. Κύριοι και κυρίες το ποδόσφαιρο όπως πρέπει πάντοτε να είναι...