Το αυτονόητο ενός μετρ της τακτικής

Στην κουβέντα που κάναμε στο Παρίσι με τον συγγραφέα του «αντιστρέφοντας την πυραμίδα», Τζόναθαν Γουίλσον, ο Άγγλος ήταν πολύ αρνητικός ως προς το επίπεδο των προπονητών στο φετινό τουρνουά. «Με εξαίρεση τον Κόντε, ίσως τον Σλούτσκι, ίσως ακόμα τον Κόζακ και κανέναν-δυο ακόμα, υπάρχουν είτε πολύ νεαροί προπονητές, είτε πολύ ηλικιωμένοι προπονητές. Και σίγουρα όχι πολλοί καλοί! Οι περισσότεροι δεν έχουν κάνει σημαντικά πράγματα σε επίπεδο συλλόγων. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι οι πολύ καλοί προπονητές, εκτός αν έχουν βαθιά πατριωτικά αισθήματα, δεν επιλέγουν τις εθνικές ομάδες, με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά όπως είναι ο Κόντε».

Ποιο είναι το αυτονόητο που έκανε ο Αντόνιο Κόντε; Φρόντισε, στην μεγάλη μάχη για τους «16» οκτώ από τους 11 ποδοσφαιριστές να μην έχουν αγωνιστεί για 10 μέρες. Από το παιχνίδι δηλαδή με τη Σουηδία. Το ευρύ rotation που έκανε στο αδιάφορο ματς με τους Ιρλανδούς, το οποίο και ουσιαστικά έστειλε το ΕΪΡΕ στην επόμενη φάση, αποκάλεσε σε αρκετούς κριτική. Ο Κόντε όμως δούλευε ήδη για την επόμενη φάση, γνωρίζοντας πάνω-κάτω ποιον θα αντιμετωπίσει. Σε μια διοργάνωση όπου οι «σκασμένοι» παίκτες αποτελούν μια πραγματικότητα και όπου ένα ενηντάλεπτο είναι αρκετό για να συνεχίσει ή να τελειώσει την πορεία στη διοργάνωση, ο Ιταλός έδειξε γιατί ο Τζόναθαν Γουίλσον τον έβαλε στη λίστα με τις εξαιρέσεις. Η φρεσκάδα που έβγαλε η ομάδα του στο πρώτο μέρος έγειρε την πλάστιγγα.

Απέναντι σε πιο αδύναμους αντιπάλους η ατομική ικανότητα μπορεί να κρίνει ευκολότερα ένα ματς. Όχι όταν ο αντίπαλος είναι η Ιταλία, η οποία κατάφερε να βραχυκυκλώσει μια από τις ομάδες με την καλύτερη συνεννόηση εντός αγωνιστικού χώρου που κυκλοφορούσαν στα γήπεδα της Γαλλίας. Σύμφωνα με τα νούμερα του Whoscored, ο Μπούσκετς έμεινε στις 16 πάσες στο πρώτο ημίχρονο. Οι Ατζούρι τον έβγαλαν εκτός παιχνιδιού, κόβοντας τον ρυθμό στο χτίσιμο των επιθέσεων. Η πίεση που δέχθηκε από τους επιθετικούς στη δική του ζώνη επιρροής ήταν σαν να άλλαξε βίαια την ρουτίνα του.

Ρίχνοντας μια ματιά στο συγκριτικό πίνακα του Stats Zone, το 2012 η Ισπανία ολοκλήρωσε 23 πάσες στην περιοχή της Ιταλίας. Φέτος μόνο 4. Η ομάδα του Κόντε έβγαλε την Ισπανία από τα νερά της. Την έκανε να αναζητήσει έναν διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, φέρνοντάς την ουσιαστικά στα μέτρα της. Στο πρώτο ημίχρονο οι Ιταλοί κυριάρχησαν σε κάθε τομέα. Ήταν η αρτιότερη τακτική παράσταση που έχουμε δει σε αυτό το Euro. Την ώρα που οι ίδιοι μπορούσαν να χτίσουν επιθέσεις από την άμυνα, η πίεση που έβαλαν στον αντίπαλο κατέστρεψε το δικό του build up. Η συνεχής κίνηση του Σίλβα δεν δημιούργησε κενά ανάμεσα στις γραμμές και τόσο το δικό του κάθετο παιχνίδι, όσο και του Ινιέστα, ήταν πολύ περιορισμένο. Στο πρώτο μέρος πέρασε μόλις μία πάσα στο «κουτί» της Σκουάντρα Ατζούρα.

In possession, #ITA outflanked #ESP with impressive CB distribution.
And the Pellè to Eder link-up worked very well. pic.twitter.com/iSXQvynP9S

— 11tegen11 (@11tegen11) June 27, 2016

Το στήσιμο πριν τη σέντρα έμοιαζε με μια αναμέτρηση Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα, αλλά από τα πρώτα λεπτά φάνηκε πως το πρέσινγκ των Ιταλών ήταν πολύ πιο επιθετικό. Η άμυνα και η δουλεμένη για χρόνια επικοινωνία με τον καλύτερο τερματοφύλακα του κόσμου ήξερε ακριβώς πως να παίξει τους επιθετικούς. Ο Κιελίνι έδωσε την καλύτερη απάντηση στον Μοράτα, που τηλεφωνικά του ευχήθηκε καλές διακοπές. Οι δύο πλάγιοι μπακ θεωρητικά θα είχαν το πιο δύσκολο έργο έβγαλαν απίστευτη προσήλωση στο πλάνο και τρομακτική αυτοπεποίθηση. Η απουσία του Καντρέβα ούτως ή άλλως άφησε στον Κόντε την επιλογή για αμυντικογενή άκρα, τα οποία έκαναν εκπληκτικό ματς. Ο Ντε Σίλιο δεν «δάγκωνε» απλά. Αντιλαμβανόταν κάθε προσπάθεια του αντιπάλου να τον αιφνιδιάσει και οι αλληλοκαλύψεις από την πλευρά του ήταν για σεμινάριο.

Δεν ήταν όμως μόνο η δουλειά που γινόταν χωρίς τη μπάλα. Εκμεταλλευόμενη τις κινήσεις των Τζιακερίνι και Παρόλο η Ιταλία έβγαλε πολύ όμορφες συνεργασίες, κρατώντας με τον τρόπο αυτό εκτός ανάπτυξης και τα μπακ των Ισπανών, που έδειχναν αποσυντονισμένοι και στο πως να πρεσάρουν . Κι όλα αυτά με δεδομένο ότι ο Κόντε δεν έχει στον άξονα δύο παίκτες-κλειδιά, τον Μαρκίζιο και τον Βεράτι. Ήρθε και η πανέξυπνη εμφάνιση του Γκρατσιάνο Πελέ, με τον πάντα εργατικό Έντερ στο πλευρό του, για να δέσει το γλυκό.

Ο 46χρονος ήταν στην 11άδα της Ιταλίας την τελευταία φορά που νίκησε την Ισπανία σε μεγάλο τουρνουά, το 1994. Είναι ξεκάθαρο πως η παρουσία του έχει φέρει τεράστια αυτοπεποίθηση. Ήταν εμφανές από απλές ατομικές ενέργειες, όπως το τούνελ στον Ινιέστα από τον Ντε Ρόσι, μέχρι την τρομακτική εμπιστοσύνη που είχαν ο ένας στον άλλον οι Ιταλοί. Σκληρή δουλειά για 90 λεπτά, γυαλάδα στο μάτι και προσήλωση μέχρι... θανάτου στο πλάνο.

Ξέραμε και είχε φανεί από το πρώτο ματς πως τακτικά ο Κόντε είναι ένα σκαλοπάτι πάνω από όλους τους υπόλοιπους. Κατάφερε όμως, χωρίς να έχει έναν Τότι ή έναν Μπάτζιο να εμφυσήσει μια νοοτροπία νικητή σε ένα ρόστερ που έμοιαζε περιορισμένων δυνατοτήτων. Είναι η καλύτερη απόδειξη πως το σύνολο πάντα έχει τη δύναμη να υπερκεράσει την ατομική ικανότητα.