Μπορεί να έζησε τον Βασίλη Χατζηπαναγή μόλις για τρία χρόνια από την κοινή τους θητεία στον Ηρακλή, 1975-78, ο Μάκης Σεντελίδης μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον Νουρέγιεφ του ελληνικού ποδόσφαιρο. Ο νυν παράγοντας του Γηραιού σε συνέντευξη που παραχώρησε στο gazzetta.gr αναφέρθηκε στην πρώτη επαφή που είχαν οι δύο τους παραμονές του αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών. Μιλάει για τον κλειστό χαρακτήρα που είχε στο ξεκίνημα της καριέρας του, αλλά και για τις πλάκες που έκαναν στον δικό τους «Βάσια».

-Μπορείτε να θυμηθείτε πότε ήταν η πρώτη σας γνωριμία με τον Βασίλη Χατζηπαναγή;

«Είναι κάποια πράγματα τα οποία όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιούνται εύκολα, γιατί μένουν χαραγμένα μέσα στο μυαλό σου. Η πρώτη μου επαφή με τον Βασίλη ήταν τον Δεκέμβριο του 1975, παραμονές του αγώνα με τον Απόλλων στην Αθήνα. Η ομάδα ήταν στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόταν για το παιχνίδι. Κάποια στιγμή μας φωνάζουν ότι ο Σάνον θέλει να κάνει ανάλυση του αντιπάλου. Έξω από την αίθουσα ήταν ο Νίκος Ατματζίδης και δίπλα του σε μια καρέκλα καθόταν σε μια καρέκλα με κατεβασμένο το κεφάλι. Όλοι μας αναρωτηθήκαμε ποιος είναι αυτός με τα μπουκλάκια στα μαλλιά. Στην συνέχεια ο κ. Ατματζίδης μας το σύστησε λέγοντας πως «από σήμερα στην ομάδα θα είναι και ένας νέος συμπαίκτης σας ο Βασίλης Χατζηπαναγής από την Τασκένδη». Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία με τον Βασίλη».

-Όλοι μιλούν ακόμα και σήμερα για το ταλέντο του. Ο Χατζηπαναγής όμως τι άνθρωπος ήταν εκτός γηπέδου και πως το αποδέχθηκαν οι παλιές καραβάνες της ομάδας.

« Ο Βασίλης ήταν πολύ ντροπαλός όταν ήρθε στον Ηρακλή. Ήταν 22χρονων και ήταν στην κατηγορία των «μικρών». Είχαμε μάθει ότι ήταν ένα μεγάλο ταλέντο και περιμέναμε από τις πρώτες ημέρες να μας το δείχνει. Όταν άρχισε να μπαίνει σιγά-σιγά στο κλίμα νιώσαμε μια ανακούφιση γιατί ο άνθρωπος μιλούσε την μπάλα. Υπήρχαν φορές που καθόμασταν και τον χαζεύαμε στις προπονήσεις. Ο Βασίλης ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας, δεν εμπιστευόταν κανέναν. Λογικό από την άποψη ότι γεννήθηκε σε μια περιοχή και σε μια χώρα που ήταν κλειστή. Δυσκολευόμασταν να τον προσεγγίσουμε εκτός γηπέδου. Δεν ήταν απόμακρος, ούτε μας σνόμπαρε απλά μας κρατούσε σε μια απόσταση γιατί έτσι είχε μάθει από μικρό παιδί».

-Κάποια στιγμή όμως ο πάγος έλιωσε και οι σχέσεις σας μπήκαν σε άλλο επίπεδο. Είναι αλήθεια ότι επειδή σας παιδεύει στις προπονήσεις του κάνατε πολλές πλάκες.

«Προσπαθήσαμε να τον κάνουμε να λύσει, ν’ απελευθερωθεί για να έρθουμε και να έρθει πιο κοντά σε μας. Πράγματι μας παίδευε πολύ στις προπονήσεις. Αυτά που έκανε στους αντιπάλους στα παιχνίδια μας έκανε και εμάς στις προπονήσεις. Αυτό δεν έγινε μία ή δύο φορές γινόταν συνέχεια. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να τον απαντήσουμε με πλάκες και πειράματα μέσα στις προπονήσεις. Σε μια προπόνηση είχε περάσει όλη την άμυνα και αποφασίσαμε να τρέξουμε όλοι πάνω του και του πήραμε την μπάλα».

-Θυμάστε κάποιο περιστατικό πριν ή και την διάρκεια του αγώνα με πρωταγωνιστή τον Χατζηπαναγή;

«Πριν από την αναμέτρηση με την Βέροια είχαμε κάνει μια προπόνηση στο γήπεδο της ομάδας. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν ξερός και όταν βγήκαμε για προπόνηση έπαθε σοκ. Μας ρώτησε στη συνέχεια αν θα είναι έτσι και το γήπεδο της ομάδας. Του είπαμε όχι και όταν την επόμενη ημέρα πήγαμε να παίξουμε στο ίδιο γήπεδο με την Βέροια μας κυνηγούσε μετά. Όμως ο Βασίλης δεν καταλάβαινε τίποτα.

Σε όποιο γήπεδο κι αν πηγαίναμε ο κόσμος ζητούσε η μπάλα να πάει στα πόδια του Βασίλη ια να κάνει τα μαγικά του. Ο άνθρωπος μπορούσε να κάνει τρίπλα ακόμα και σε τηλεφωνικό θάλαμο. Υπήρξαν παιχνίδια που διέσυρε μεγάλες ομάδες και μεγάλους παίκτες εκείνης της εποχής. Ο Βασίλης ήταν ένας και δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει δεύτερος μ’ αυτό το ταλέντο».

-Υπήρξε ζήλια μέσα στα αποδυτήρια για την αγάπη που έδειχνε ο κόσμος προς τον Βασίλη Χατζηπαναγή; Γιατί όλη η δόξα πήγαινε πάνω του...

«Όχι δεν υπήρξε ζήλια, το αντίθετο. Ο Ηρακλής είχε μια πολύ καλή ομάδα και το γεγονός ότι κατακτήσαμε το Κύπελλο το 1976 στο τελικό με τον Ολυμπιακό μας αδικεί. Φτάσαμε πολύ κοντά σε τίτλους όμως κάποιοι παράγοντες δεν θέλανε τον Ηρακλή στην κορυφή. Θυμάμαι στο τελικό ο Βασίλης είχε βάλει δύο γκολ, όμως στα πέναλτι το έχασε, το απέκρουσε ο Κελεσίδης. Τότε πήγαμε όλοι προς το μέρος του για να τον συμπαρασταθούμε. Ήταν σκασμένος. Έλεγε συνεχώς «εγώ φταίω που θα χάσουμε το κύπελλο». Όταν ο Φανάρας απέκρουσε το πέναλτι του Σιώκου και ο Τομπούλογλου πέτυχε το γκολ και σηκώσαμε το κύπελλο ηρέμησε και πανηγύρισε έξαλλα με όλη την ομάδα».

-Στην Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή υπήρξε μια σύγκριση ανάμεσα στον Χατζηπαναγή και τον Κούδα. Ποια είναι η άποψή σας;

«Ήταν δύο διαφορετικοί παίκτες. Ο Γιώργος ήθελε χώρο να δείξει το ταλέντο του όχι όμως και ο Βασίλης που σου έδινε την εντύπωση ότι χόρευε τους αντιπάλους του. Ο Βασίλης ήταν κάτι το διαφορετικό που αν μας συστηνόταν τώρα να είχε φύγει στο εξωτερικό για μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Ήταν πιο δύσκολα εκείνη την εποχή. Δεν είχαμε το ίδιο υλικό, τα ίδια συμβόλαια και τις φαρμακευτικές αγωγές που ακολουθούν σήμερα οι παίκτες».