Στα 106 χρόνια ένδοξης ιστορίας του Παναθηναϊκού, ήταν η πρώτη φορά που το ρόστερ της καλοκαιρινής προετοιμασίας αποτελούνταν από δώδεκα ποδοσφαιριστές της ομάδας Νέων και ελάχιστους «κανονικούς». Τον Καρνέζη που αποχώρησε για την Γρανάδα, τον Μπαϊράμι, τον Ζέκα, τον Λαγό, τον Ντίνα, τον Κουτρουμπή που... προσγειώθηκε άμεσα επί ολλανδικού εδάφους και τον Μέντες που τον ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα. Δεν ξανάγινε. Όσοι βρέθηκαν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» στις 2 Ιουλίου, την ημέρα της αναχώρησης για την Ολλανδία δεν θα ξεχάσουν την εύλογη απορία μίας κυρίας για το αν η ομάδα που αναχωρεί είναι... ομάδα Νέων! Κάποιοι άλλοι μίλησαν για... πενταήμερη, με τόσα πιτσιρίκια. Δεν είχαν και μεγάλο άδικο.

Η εικόνα αυτή, όμως, δεν ήταν αποτέλεσμα διάλυσης. Ήταν μια συνειδητή ποδοσφαιρική επιλογή από Αναστασίου και Νταμπίζα. Επέλεξαν να ξηλώσουν το ρόστερ που άφησε εκτός Ευρώπης τον Παναθηναϊκό. Να κάνουν μια νέα αρχή, να πλαισιώσουν τα εξαιρετικά πιτσιρίκια με έμπειρους, διεθνείς ποδοσφαιριστές που αναζητούσαν ένα... restart στην καριέρα τους. Χρόνος υπήρχε. Για αυτό και τα... καλύτερα άργησαν να έρθουν. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, να «χτυπάς» περιπτώσεις όπως εκείνη του Μπεργκ, του Πράνιτς, του Σίλντενφελντ χωρίς να έχεις ούτε... σεντ στα ταμεία για να αγοράσεις. Χρειαζόταν χρόνος. Χρόνος και υπομονή.

Όσοι βρέθηκαν, δεν ήταν και πολλοί, στο Όστερμπεκ εκείνο το δεκαήμερο, λογικά δεν θα ξεχάσουν ποτέ την πρώτη προπόνηση αυτής της ομάδας και ότι ακολούθησε. Τον Αναστασίου και τον Ρούτερ να κάνουν... ιδιαίτερα στην πιτσιρικαρία ξεκινώντας από τα βασικά και τον «Ολλανδό» όπου σταθεί και όπου βρεθεί να βγάζει τόση αυτοπεποίθηση, λες και... χάιδευε το πρωί καμία μαγική μπάλα και έβλεπε δέκα μήνες μπροστά. Ήταν ένα στοίχημα η πρόσληψη του. Ένα ρίσκο. Το αν βγήκε είναι αστείο να το συζητάμε.

Αν είχες αμφιβολίες, μικρές ή μεγάλες, για το αν μπορεί να πετύχει ή όχι o Αναστασίου, εκείνο το απόγευμα στο Άμστερνταμ ήταν ένα... προμήνυμα. Στο φιλικό παιχνίδι παλαιμάχων του «Αίαντα» άκουγες τεράστια ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να αποθεώνουν τον «δικό» μας rookie. Τον Χίντινγκ, τον Φαν ντε Σαρ, τον Κλάιφερτ, τον Ντε Μπουρ, τον Σνάιντερ! Κάτι θα ήξεραν παραπάνω...

Η πιο άμπαλη χώρα του πλανήτη, όμως, έσπευσε να... καταδικάσει τον Παναθηναϊκό. Ακόμη και πως βρίσκεται στα μονοπάτια της ΑΕΚ δεν ντράπηκαν να γράψουν και να πουν. Το «τριφύλλι» ξεκίνησε με τα πιτσιρίκια αλλά είχε ένα ξεκάθαρο ποδοσφαιρικό πλάνο και φυσικά αρκετές μεταγραφές να κάνει. Και όταν ολοκλήρωσε τις κινήσεις του, όλο αυτό το καινούριο έπρεπε να δέσει μεταξύ του. Όχι σε μία καλοκαιρινή προετοιμασία και σε βάθος χρόνου αλλά κάτω από την πίεση των αγώνων και του αποτελέσματος. Δύσκολο, χρονοβόρο, επίπονο.

Η αρχή δεν ήταν εύκολη. Κάθε άλλο. Αρκετοί «πεταμένοι» βαθμοί και μία ομάδα που ενώ κυριαρχούσε στο γήπεδο, την... πατούσε λόγω απειρίας και στιγμών. Εύκολη λύση: Να φύγει ο Αναστασίου. Στα μέσα Σεπτεμβρίου, για όσους το έχουν ξεχάσει, αυτός που τώρα αποθεώνεται από όλη την Ελλάδα, έβλεπε στα πρωτασέλιδα υποψηφίους αντικαταστάτες. Μα η ομάδα είναι καινούρια, έλεγες. Μα, χρειάζεται χρόνο. Μα, η δουλειά στο πρέσινγκ, στην φυσική κατάσταση και στην κυκλοφορία, φαίνεται. Μα, υπάρχει πλάνο και είναι ξεκάθαρο. Όχι να φύγει, όχι να αλλάξει το σύστημα, όχι ο Μπεργκ είναι... τελειωμένος, ο Πράνιτς παλαίμαχος, ο ένας, ο άλλος. Ελλάδα...

Ο Παναθηναϊκός παιχνίδι με το παιχνίδι γινόταν καλύτερος. Σιγά-σιγά «ανέβαιναν» σημαντικά κομμάτια του παζλ(Νάνο, Μέντες, Πράνιτς, Σίλντενφελντ). Σιγά-σιγά τα πιτσιρίκια άρχιζαν να κάνουν... θραύση και μέσα από την ομαδική δουλειά και τους αυτοματισμούς να λάμπει το άστρο του Μάρκους Μπεργκ που πήρε από το χεράκι το «τριφύλλι» και το οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου και την δεύτερη θέση. Σιγά-σιγά ο «ρόμβος» και οι δύο επιθετικοί καθιερώθηκαν και σε συνδυασμό με το πρέσινγκ που «έπνιγε», έκαναν τον Παναθηναϊκό... τρένο!

Ποιος να το έλεγε, πέρυσι τέτοια εποχή, πως ο Παναθηναϊκός των χιλίων οικονομικών προβλημάτων, της μη αδειοδότησης, της τραγικής αγωνιστικής εικόνας, θα κατάφερνε να φτάσει στην πηγή και να πιει και... όλο το νερό! Δεν έτυχε. Πέτυχε. Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον κανονικός σε όλα του. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε εκεί που ανήκει. Στους τίτλους και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η μεγάλη πρόκληση βρίσκεται μπροστά του. Ποδοσφαιρική και οικονομική. Όπως λέει και ο Αναστασίου, «let's go boys»...