Ο Εουσέμπιο ήταν ένα ποδοσφαιρικό σύμβολο, ένας θρύλος γνωστός στους πάντες. Κάποιοι, όμως, τον γνώριζαν καλύτερα και μάλιστα είχαν την τύχη όχι μόνο να τον συναναστραφούν, αλλά και να τον... αντιμετωπίσουν! Ο πρώην άσος του Παναθηναϊκού και του Απόλλωνα Σμύρνης, Αριστείδης Καμάρας, αποτέλεσε προσωπικό του αντίπαλο στο σπουδαίο 4-2 της Εθνικής μας με την Πορτογαλία, στην προσπάθεια πρόκρισης του Μουντιάλ του Μεξικού, που είχε χαθεί στις λεπτομέρειες. Μιλώντας στο gazzetta.gr με αφορμή το θάνατο του μεγάλου επιθετικού, επαναφέρει στις μνήμες του τις μονομαχίες με τον Εουσέμπιο, καθώς και την προσωπικότητα του «μαύρου πάνθηρα»...

«Λυπάμαι και γιατί έφυγε ένας μεγάλος του ποδοσφαίρου, ένα σύμβολο, μην ξεχνάτε ότι ήταν σύμβολο και θεσμός, όπως ο Πούσκας για την Ουγγαρία, αλλά και γιατί, πρέπει να σας πω, είχαμε φιλικότατες σχέσεις. Και αλληλογραφία και κάρτες ανταλλάζαμε και είχαμε συναντηθεί σε διάφορα γκαλά που έκανε η FIFA και η YEFA, τότε που ήταν και τα δικά μας κατορθώματα κοντινά και ζούσαν άνθρωποι παλιότεροι, πριν τον Μπλάτερ και μας καλούσαν. Επειδή διατηρούσα σχέσεις πήγαινε και εκεί συνδεθήκαμε περισσότερο. Κυρίως γιατί ήταν επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου επαγγελματιών ποδοσφαιριστών Πορτογαλίας και ερχόταν σε όλα τα συνέδρια, όπως πολλοί μεγάλοι. Διατηρούσαμε λοιπόν σχέσεις και βέβαια όταν είχε έρθει εδώ με την Μπενφίκα τον είχα δει. Γιατί όπως ξέρετε οι μεγάλες ομάδες στις αποστολές παίρνουν μαζί τους κάποιους εμβληματικούς ηγέτες. Θυμάμαι όταν είχε έρθει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το ματς με τον Ολυμπιακό στη Ριζούπολη, μας είχε ζητήσει ο Κόκκαλης 16 θέσεις γιατί είχαν έρθει 16 παλαίμαχοι της Γιουνάιτεντ. Υπήρχαν τότε περισσότεροι δεσμοί με τους παλιούς», τονίζει στο gazzetta.gr ο Καμάρας.

Όσον αφορά τα στοιχεία στο παιχνίδι του Εουσέμπιο που έκαναν τη διαφορά, αναφέρει: «Αυτό που ξεχώριζε ήταν η εκρηκτικότητα του. Είχε μια φυσική εκρηκτικότητα τρομερή. Πώς ήταν ο Μίμης Παπαϊωάννου, που στα 5-10 μέτρα ξεπεταγόταν; Έτσι και ο Εουσέμπιο. Δεν ήταν ο παίκτης που θα έφευγε με μία κούρσα μεγάλη, αν και αυτό το έκανε. Όταν έπαιρνε τη μπάλα έξω από την περιοχή ήταν σαν γαζέλα! Αυτές οι κινήσεις του... Για αυτό τον μπλοκάραμε πάντα δύο. Πάντα κάποιος έμενε για ντουμπλάρισμα. Ο Εουσέμπιο δεν ήταν όμως μόνος του. Έπαιζε πίσω από τον Τόρες, έναν πανύψηλο σέντερ φορ. Δεν ήταν σπουδαίος μπαλαδόρος, αλλά αποτελούσε πονοκέφαλο για την άμυνα. Έδινε τις μάχες και μας απασχολούσε και ο Εουσέμπιο έβγαινε σαν κρυφό δεκάρι από πίσω. Σε έναν ρόλο σαν αυτόν που έπαιξε αργότερα ο Κρόιφ».

Ο Καμάρας αντιμετώπισε τον Εουσέμπιο δύο φορές στον προκριματικό όμιλο του Μουντιάλ. Στο «Γ. Καραϊσκάκης» η Ελλάδα νίκησε με 4-2, αλλά δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο και στο παλιό Ντραγκάο. «Σημειώνω ότι η Πορτογαλία είχε έρθει τρίτη στο Παγκόσμιο του 1966. Ήταν η τρίτη δύναμη, που απέκλεισε τη Βραζιλία με τον περίφημο τραυματισμό του Πελέ από τον Μοράις. Ήταν η ήδια η ομάδα του 1966 αυτή που αντιμετωπίσαμε εμείς. Με Αουγκούστο, Σιμόες, Γκράτσα, Περέιρα, Τόρες και όλους αυτούς. Εκείνο που έχω να πω είναι ότι είχαμε τότε προπονητή τον Νταν τον Γεωργιάδη. Όταν μας είπε ότι το σύστημα που θα παίζαμε θα ήταν το 4-2-4, κοιταζόμασταν! Ήταν ένα εξόχως επιθετικό σύστημα και αναρωτιόμασταν για το πως θα τους αντιμετωπίσουμε. Περιμέναμε τουλάχιστον ένα 4-4-2, με δυνατό κέντρο. Κι όμως, αυτή η ομάδα έπαιξε επιθετικά, έβαλε τέσσερα γκολ και κυριάρχησε. Κυριολεκτικά τους πήραμε τις ταυτότητες! Ο Εουσέμπιο βέβαια μας... ανταπέδωσε το δώρο στο Οπόρτο, στο περίφημο 2-2, όπου κι αυτό μας στέρησε κάποιους βαθμούς που ήταν να πάρουμε. Είχαμε προηγηθεί με 2-0 και ισοφάρισε στο 91' ο Εουσέμπιο με ένα τρομερό αριστερό βολέ».

Καταλήγοντας, τόνισε: «Είχε φανεί το άστρο του όταν είχε κερδίσει τη Ρεάλ στη Βιέννη, όπου ήταν η μονομαχία του με τον Πούσκας αυτή που ξεχώριζε. Ο Εουσέμπιο ήταν ένας μεγάλος αθλητής και ένας τζέντλεμαν των γηπέδων. Ήταν ένας άνθρωπος σοβαρός, ένα σύμβολο για την Πορτογαλία. Πιστεύω ότι δεν έχει αυτή τη στιγμή ως χώρα να δείξει ένα όνομα με τόσο μεγάλο λαϊκό εκτόπισμα. Ο Εουσέμπιο είναι ο θρύλος, όπως ας πούμε η Ελλάδα δεν θα βγάλει ξανά άλλον Δομάζο. Αυτή είναι η γνώμη μου. Είχε προηγηθεί στην Πορτογαλία μια περίοδος δικτατορίας και σκοταδιού και ο Εουσέμπιο αποτέλεσε το σύμβολο. Ένας θρύλος ανάλογος του είναι η Αμαλία Ροντρίγκες, η τραγουδίστρια με τη διεθνή καριέρα που την είχαν κατηγορήσει ότι ήταν με το καθεστώς και όταν επανεμφανίστηκε την αποθέωσε η Πορτογαλία. Ήταν κάτι ανάλογο του Εουσέμπιο για την τέχνη, τη μουσική και τα γράμματα...»