Η... νύχτα των στρατηγών

ΓΙΡΓΚΕΝ ΚΛΟΠ
Ο εύθυμος πολυλογάς
Καλοκαίρι του 2008 και δύο τύποι ονόματι Χανς-Γιόακιμ Βάτσκε και Δρ Ράιναρντ Ράουνμπαλ προσέρχονται βιαστικοί και καταϊδρωμένοι σε μία αίθουσα που τους περιμένουν 400 επενδυτές. Θα πρέπει να τους εξηγήσουν γιατί προσέλαβαν αυτόν τον προπονητή που κοροϊδευτικά αποκαλούσε ο κόσμος «TV-Bundestrainer» (σ.σ.: εθνικός προπονητής της τηλεόρασης), επειδή έκανε σχολιασμό στο κανάλι «ZDF». Εντάξει, το ειρωνικό παρατσούκλι σίγουρα δεν άξιζε στον 40χρονος τότε Γίργκεν Κλοπ που δύο χρόνια νωρίτερα είχε προβιβάσει στη Μπουντεσλίγκα τη Μάιντς. Και πάλι όμως με βάση τις επιδόσεις του, δεν δικαιολογούταν η επιλογή.

Δικαιολογήθηκε όμως στην πορεία, ξεκινώντας με το θριαμβευτικό πρώτο επίσημο ματς: το νικητήριο Σούπερ Καπ κόντρα στη Μπάγερν (σημαδιακό;). Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Ντόρτμουντ είχε ανάγκη να πουλήσει και έτσι έφευγαν σταδιακά τα ονόματα που είχε (Πέτριτς, Φράι), με την αντικατάσταση να κοστίζει σαφώς λιγότερο. Ο Κλοπ αποκτούσε φθηνά και προβίβαζε σταδιακά από τις ακαδημίες παίκτες που του έκαναν για το σύστημα και όχι όσους ξεχώριζε ατομικά ως εξαιρετικούς.

Κάπως έτσι κινήθηκε για να φτάσει στη δημιουργία αυτής της εξαιρετικής ομάδας, χωρίς όμως ποτέ να ξεχνάει αυτό που είχε στο μυαλό του από την ημέρα που ανέλαβε: «Εδώ στο Ντόρτμουντ οι οπαδοί θέλουν να βλέπουν την ομάδα να παίζει επιθετικά και να το απολαμβάνουν. Εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι που θα τους κάνει να μας θυμούνται για πολύ καιρό», επαναλαμβάνει συχνά πυκνά. Και δεν πρόκειται για λόγια της στιγμής. Ο Κλοπ είναι άλλωστε ο φιλοσοφημένος τύπος που όμως δεν είναι βαρύς.

Οι συμπατριώτες του ξεχνώντας εκείνο το «TV-Bundestrainer», τον παρομοίωσαν πρόσφατα με τον Ζοσέ Μουρίνιο της πρώτης εποχής του στην Τσέλσι. Εναν πραγματικά ξεχωριστό άνθρωπο με έντονη την αίσθηση του χιούμορ. Εάν το προπονητικό ταλέντο του είναι το να έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να δίνει κίνητρο στους παίκτες του, το επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει σαφώς και δεν υστερεί. Ειδικά μετά τον δραματικό επαναληπτικό προημιτελικό κόντρα στη Μάλαγα έδωσε ρεσιτάλ, όταν όλοι οι υπόλοιποι γύρω του αισθάνονταν καρδιοπαθείς από το φινάλε. Και λίγο αργότερα τα έδωσε όλα. «Μιλάει πολύ», ήταν η επίπληξη του Μουρίνιο πριν τον πρώτο μεταξύ τους ημιτελικό. «Εχει δίκιο. Το ίδιο μου έλεγε και ο αγαπημένος μου καθηγητής στο σχολείο. Θα το βουλώσω λοιπόν και θα αφήσω τους παίκτες μου να μιλήσουν στο γήπεδο!». Προφανώς κάπως έτσι θα σκέφτεται και για τον τελικό, για τον οποίο έχει ήδη πει αρκετά.

ΓΙΟΥΠ ΧΑΪΝΚΕΣ
Υπόκλιση στα γεράματα
Στη συνέντευξη τύπου μετά το ασύλληπτο 4-0 επί της Μπαρτσελόνα, προσπάθησε με κόπο να αποκαλύψει ποιος κρυβόταν πίσω από αυτό το επίτευγμα: ήταν εκείνος: «Τους μελετήσαμε, ξέραμε τι να κάνουμε στο γήπεδο και το τακτικό σχέδιο μας λειτούργησε τέλεια». Οχι, ο Γιουπ Χάινκες δεν είναι αλαζόνας. Ποτέ του δεν υπήρξε τέτοιος και δεν θα γινόταν στα 67 του. Απλά ήταν η ανάγκη του να εισπράξει μετά από 44 χρόνια στους πάγκους την δικαίωση που του αξίζει. Πόσο μάλλον όταν λίγους μήνες νωρίτερα είχαν βιαστεί να τον τελειώσουν από τη Μπάγερν με τον ερχομό του Πεπ Γκουαρδιόλα.

Αυτή η γέρικη αλεπού βρίσκεται στα χάι του και αυτό είναι ένας από τα μυστικά της φετινής επιτυχίας του. Ποτέ του δεν αισθάνθηκε πιο χαλαρός απ' ότι τώρα που ακούει και διαβάζει να τον αποθεώνουν. Του το χρωστούσαν από τότε (1991) που τον έδιωξαν κακήν κακώς από το Μόναχο. Αν και αργότερα ήρθε και η παραδοχή από τον κολλητό του Ούλι Χένες που τον είχε απολύσει: «Είναι το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει στο ποδόσφαιρο». Εκτοτε η καριέρα του είχε τα πάνω και τα κάτω της. Η Ισπανία (Μπιλμπάο, Τενερίφη) των έσωσε, για να απογειωθεί το 1998 με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Ρεάλ. Ωστόσο, ούτε εκεί θα τον εκτιμήσουν. Ο Λορένθο Σανθ θα τον απολύσει παρά την κούπα.

Ο λόγος πάντοτε ο ίδιος. Ο Χάινκες ουδέποτε τα πήγε καλά με τις βεντέτες και όταν θύμωνε, είχαν να το λένε για τα ξεσπάσματα του. Η «Ferrari team» πρόδρομος των Γκαλάκτικος θα απαιτήσει από τον πρόεδρο των Μαδριλένων τον διωγμό του. «Η αυτός ή εμείς», είπαν με μία φωνή Ζέεντορφ, Μιγιάτοβιτς, Ιέρο, Σαντίς και ο Γερμανός κόουτς συνέχισε την περιπλάνηση του. Μεγαλώνοντας όμως ηρέμησε,. Γλύκανε και έγινε πιο εξωστρεφής στην χαρά, κάτι που φαίνεται και στους πανηγυρισμούς του φέτος σε πιο «αδιάφορα» γκολ.

Αυτή είναι η αλλαγή επιτυχία. Δεν ξεσπά, δεν σκοτώνεται με τους παίκτες του. Εχει μάθει από τα λάθη του και αξιοποιεί στο έπακρο την πλούσια εμπειρία του, αφήνοντας μάλιστα και παρακαταθήκη έναν τρόπο παιχνιδιού που θα έχουμε να θυμόμαστε. Αφού λοιπόν ηρέμησε, μπόρεσε να αξιοποιήσει τα δικά του προσόντα. Μπάλα ήξερε καντάρια. Από παίκτης, όταν ήταν μόνο μισό κλικ από τον Γκερτ Μίλερ, αλλά πιο φινετσάτος επιθετικός-killer. Και ως προπονητής, είχαν να λένε για την αγάπη του για το γκολ. Οχι όμως μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, αλλά την τακτική και την προσήλωση στο σύστημα. Αυτός ο τελικός είναι το φινάλε του και του αξίζει μία βαθιά υπόκλιση απ' όλους. Νικητής ή χαμένος... θα την έχει.