Γκαϊτατζής στο Gazzetta.gr: «Η μεγαλύτερη υπερηφάνεια είναι ότι φόρεσα την ένδοξη φανέλα του Ολυμπιακού» (pics)
Λύγισε και έκλαψε ο παλαίμαχος άσος της ομάδας του Ολυμπιακού, Γιάννης Γκαϊτατζής, στο περιθώριο της βράβευσής του στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Θύρας 7. Ο Γκαϊτατζής, που έχει γεννηθεί στην Κρωβύλη Ροδόπης στις 20 Απριλίου 1944, αγωνίστηκε για 14 χρόνια με την φανέλα του Ολυμπιακού κατακτώντας πέντε πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα και ένα Βαλκανικό και είναι μες στους παίκτες με ρεκόρ συμμετοχών. Ο θρυλικός προπονητής Μάρτον Μπούκοβι τον καθιέρωσε ως δεξί μπακ, θέση στην οποία διέπρεψε και τη δεκαετία του '70. Πολυσύνθετος παίκτης, που είχε το χάρισμα να συνδυάζει την τεχνική με την δύναμη. Ήταν άριστος στα αμυντικά του καθήκοντα και ιδιαίτερα επικίνδυνος κάθε φορά που περνούσε μπροστά (σ.σ. είχε πετύχει και 7 γκολ).
Την στιγμή τις βράβευσής του χειροκροτήθηκε θερμά από όλη την αίθουσα και ξέσπασε σε κλάματα. Δεν σταμάτησε να κλαίει μάλιστα και μετά στο πούλμαν των Βετεράνων των Πειραιωτών καθώς είχαν να μεταβούν σε παιχνίδι για φιλανθρωπικούς σκοπούς στο Μάτι.
Ο ίδιος έλεγε για την στιγμή της βράβευσής του πως συγκλονίστηκε και δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. Ο Γκαϊτατζής μίλησε λοιπόν στο Gazzetta.gr για την βράβευσή του αυτή: «Κοιτάξτε. Ήμουν στον Ολυμπιακό σχεδόν πάνω από 14 χρόνια και δύο δεκαετίες. Είχα βραβευτεί και άλλες φορές αλλά τώρα ήταν διαφορετικά. Το να σε βραβεύει ο επίσημος Ολυμπιακός αλλά και ο κόσμος μέσω της Θύρας 7 είναι μεγάλη τιμή. Όταν σε τιμά ο Ολυμπιακός και άνθρωποι όπως ο κ. Μαρινάκης, που είναι ένας μεγάλος πρόεδρος, αλλά και οι εκπρόσωποι των φιλάθλων μίας ομάδας που έχει χάσει ανθρώπους από την τραγωδία της Θύρας 7 είναι κάτι πολύ μεγάλο. Έκλαψα και δεν μίλησα καθόλου. Δεν μπορούσα να μιλήσω από τα κλάματα. Ήταν κάτι τόσο δυνατό αλλά και αυθόρμητο».
Τι σημαίνει όμως για εκείνον μία τέτοια στιγμή και τι είναι ο Ολυμπιακός στο μυαλό του; «Δεν υπάρχει πιο μεγάλο πράγμα από το να αναγνωρίζεται η προσφορά σου στον Ολυμπιακό. Δεν υπάρχει άλλο πράγμα που είμαι πιο περήφανος για την ζωή μου. Είναι η πιο μεγάλη περηφάνια. Μπορώ να πω ότι για ένα πράγμα είμαι τόσο περήφανος στην ζωή μου: που έπαιξα τα πιο πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό και φόρεσα αυτήν την ένδοξη φανέλα».
Η συζήτηση όμως δεν θα μπορούσε να μην έχει και μία αποτίμηση της καριέρας του στο Λιμάνι: «Είχαμε κατακτήσει όταν έπαιζα εγώ πέντε πρωταθλήματα, πέντε Κύπελλα και ένα Βαλκανικό. Ήταν πολλά τα χρόνια είχαμε και δύσκολες στιγμές. Κρατάω πιο πολύ τις στιγμές της χαράς και της περηφάνειας. Δεν είναι λίγο πράγμα. Μία ζωή ολόκληρη που δεν την ξεχνάω. Κορυφαίες στιγμές είναι οι τίτλοι που πήραμε και συμμετείχα και εγώ».
Ποιές όμως ήταν οι πιο μεγάλες ομάδες του Ολυμπιακού που θυμάται; «Ήταν μεγάλες οι ομάδες που είχε ο Ολυμπιακός με Μπούκοβι και με Γουλανδρή. Αυτές τις δύο θα πω». Ο Γκαϊτατζής όμως θυμάται και τους αντιπάλους του και το πόσο είχε δυσκολευτεί σε ένα φιλικό του Ολυμπιακού με τον Άγιαξ του Κρόιφ: «Είχα την τύχη και την χαρά να αντιμετωπίσω τα πιο μεγάλα εξτρέμ της εποχής. Μεταξύ των μεγάλων αυτών αστέρων ήταν και οι Κρόιφ & Μπλαχίν. Ο Βερόν ήταν στην Ελλάδα από τους ξένους και από τους Έλληνες ο Παπαϊωαννου και ο Χατζηπαναγής. Παίκτες που αφήσανε μεγάλη ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο».
Πως ήταν να αντιμετωπίζει κάποιος τον Κρόιφ όμως; «Τότε ο Κρόιφ ήταν ο κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης. Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά να είμαι αντίπαλος με αυτό το μεγαθήριο. Ήταν ένα φιλικό στο Καραϊσκάκη. Για ένα ημίχρονο που ήμασταν αντίπαλοι καταλαβαίνετε τα συναισθήματα. Δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ. Ότι και να κάνεις έναν τέτοιο παίκτη πολύ δύσκολα τον σταματάς ή δεν τον σταματάς και καθόλου. Είχε παίξει ένα ημίχρονο αλλά ήταν αρκετό για να νιώσουμε από κοντά πόσο τοπ παίκτης ήταν», σχολίασε κλείνοντας την συζήτηση.
