Τέλος εποχής, ώρα ενοχής
«Τον Δεκέμβριο θα είμαστε έτοιμοι». Αργύρης Πεδουλάκης, λίγο πριν την έναρξη της σεζόν. Ο χρόνος περνάει και ο Παναθηναϊκός γίνεται ολοένα και χειρότερος. Είναι που είναι το ρόστερ του β' διαλογής, στην πρώτη στραβή οι παίκτες χάνουν και το έδαφος (της αυτοπεποίθησης) κάτω από τα πόδια τους. Η ήττα μπορεί να σημαίνει και αποκλεισμό, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο νέο για τους πράσινους. Η είδηση της δεκαπενταετίας είναι ότι ο Παναθηναϊκός αποδοκιμάστηκε. Αυτό ναι. Αποτελεί τέλος εποχής. Που είχε διαφανεί όταν αποχωρούσε ο αρχιτέκτονας της αυτοκρατορίας Ζέλικο Ομπράντοβιτς αλλά «σφραγίστηκε» το βράδυ της Παρασκευής στο ΟΑΚΑ απέναντι σε μια καλή ομάδα σαν τη Χίμκι που αν φτάσει στα πλέι οφ θα αποτελέσει τεράστια έκπληξη.
Τα «παπαγαλάκια» προσπάθησαν να κάνουν το άσπρο-μαύρο παρουσιάζοντας παίκτες-κομήτες για αυτό το επίπεδο ως σωτήρες, αλλά μπάσκετ δε μπορείς να παίξεις με τα ψέματα. Η επικοινωνία είναι χρήσιμη αν έχεις ανθρώπους να την υποστηρίξουν. Κι αντί ο Παναθηναϊκός να ξεκινήσει με χαμηλούς τόνους και με στόχο την πρόκριση στη δεύτερη φάση, τον έφερναν υποψήφιο για το φάιναλ φορ και το... έβδομο. Ο «εξάστερος» θα είναι πάντα «εξάστερος», αλλά η φανέλα από μόνη της δεν αρκεί.
Τα ρούχα είναι ωραία, αρκεί να έχεις κορμί να τα υποστηρίξεις. Ο Παναθηναϊκός εθελοτυφλώντας έδωσε βαριές φανέλες (και κοστούμια...) να τις φορέσουν άνθρωποι που αντί να φοράνε αυτοί τα ρούχα, τα ρούχα φορούσαν αυτούς. Κι όταν φάνηκαν με το καλημέρα οι δυσκολίες, όπως ακριβώς συνέβαινε και την εποχή της διοίκησης Γιάννη Βαρδινογιάννη στην ΠΑΕ, αντί να κοιτάξουν να διορθώσουν τα λάθη τους άρχισαν τις επιθέσεις και το κυνήγι φαντασμάτων προς πάσα κατεύθυνση. Έφταιγαν οι κακοί δημοσιογράφοι, οι ανθέλληνες περιγραφείς, ο κακός μας ο καιρός. Ίδιον των ανθρώπων με καταδιωκτικό σύνδρομο και ανύπαρκτη αυτοκριτική.
Ο νέος Παναθηναϊκός δεν καταδικάστηκε ακόμα, αλλά είναι καταδικασμένος να αποτύχει όσο δεν βρίσκει δύο παικταράδες που κοστίζουν. Και ο Αργύρης Πεδουλάκης δήλωσε πως τα χρήματα δεν τρέχουν από τα μπατζάκια. Που να βρει στη μέση της σεζόν πρωτοκλασάτους αθλητές χωρίς να υπάρχει μπάτζετ; Στη ζωή και στο μπάσκετ ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Πλήρωνες Ομπράντοβιτς, Σάρας, Σπανούλη, Μπατίστ, Φώτση είχες πρωταθλήματα, κύπελλα, ευρωπαϊκά. Πληρώνεις Κίτσεν, Άρμστρονγκ, Σκορδίλη, θα εισπράξεις ήττες που θα επιφέρουν αποδοκιμασίες.
Αν το παραμύθι της «έλλειψης χημείας» και του «δώστε μας χρόνο» συνεχιστεί, ο Παναθηναϊκός θα χάσει γρήγορα και το τελευταίο κάστρο. Δεν είναι το πρωτάθλημα, το οποίο έχει πιάσει με το ένα χέρι ο Ολυμπιακός αποκτώντας το αβαντάζ έδρας. Δεν είναι η Ευρωλίγκα στην οποία ακροβατούν οι πράσινοι. Είναι ο μεγαλύτερος τίτλος που κατέκτησε αυτή η ομάδα επί ημερών Ομπράντοβιτς. Η άνευ προηγουμένου, στον ελληνικό αθλητισμό, υγεία που απέπνεε η σχέση διοίκησης-ομάδας-κόσμου. Οι... πρώην δούλευαν ολημερίς κι οληνυκτίς μέσα στο γήπεδο αφήνοντας για την απέναντι όχθη την τέχνη της επικοινωνίας. Οι νυν πράττουν το αντίθετο. Αλλά στο μπάσκετ ισχύει ό,τι και στη ζωή. Μπορεί να κοροϊδέψεις λίγο για πολύ καιρό ή πολύ για λίγο καιρό. Πολύ για πολύ καιρό δεν τα κατάφερε κανείς.
Κι έτσι ο Παναθηναϊκός μόλις ένα μήνα μετά την έναρξη της σεζόν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο σε όλες τις διοργανώσεις...
ΥΓ. Η εικόνα του Διαμαντίδη αποτυπώνει τον νέο Παναθηναϊκό. Ένα παιδί που γαλουχήθηκε μέσα από τη συνεργασία, και αναδείκνυε από την ομαδικότητα όλα τα ταλέντα του, τώρα βλέπει πως όλη η ομάδα περιμένει τα πάντα απ' αυτόν και νιώθει αυτό ακριβώς που αισθάνεται ακόμα και ένας απλός θεατής. Απελπισμένος.
