Όταν το ποτάμι γίνει μαύρο

«Όταν το ποτάμι γίνει μαύρο, το μαύρο του μίσους και του θανάτου, θα αδειάσω τα βιβλία από τη σάκα του παιδιού και θα την παραγεμίσω με πλαστικό και με καλώδια. Θα πάρω μαζί μου μόνο το φιλί σου. Το φιλί που έχει τη γεύση της αιωνιότητας...».

Θέλει κότσια για να γράψει κάποιος στίχους από την οπτική γωνία του καμικάζι βομβιστή. Όταν αποφασίζεις να κυκλοφορήσεις το τραγούδι στη βαριά τραυματισμένη από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους Αμερική, δεν θέλει απλώς κότσια.

Θέλει άθραυστα αυγά. Αυγά από ατσάλι, σαν αυτό που έλιωσε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και πήρε μαζί του χιλιάδες ψυχές.

«Μέσα στα πλήθη στην αγορά, κοιτάζω τα πρόσωπα των ανθρώπων. Κρατώ την αναπνοή μου και κλείνω τα μάτια. Και περιμένω τον παράδεισο. Περιμένω τον παράδεισο.»

Το "Τhe Rising" του Bruce Springsteen εμφανίστηκε στα δισκοπωλεία της ακόμη σοκαρισμένης Αμερικής, της Αμερικής του Bush, στις 30 Ιουλίου 2002. Για όποιον ήθελε να καταλάβει, ήταν αληθινό βάλσαμο. Γιατρειά χωρίς εθνικοπατριωτικές κορώνες, για ένα έθνος που πενθούσε.

Η οργισμένη μάζα ζητούσε «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και ζητωκραύγαζε με υψωμένη γροθιά τον σαρκαστικό στίχο που βρίσκεται στην καρδιά του τραγουδιού "Εmpty Sky", γραμμένου από τη σκοπιά της συζύγου που έχασε τον άνθρωπό της στις 9/11.

Αλλά ο Springsteen δεν είναι τυφλός. Καταλαβαίνει ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Αρνείται να βάψει τον κόσμο με άσπρο και μαύρο. Ξέρει ότι όλα είναι γκρίζο. Και αναρωτιέται τι περιμένει να συναντήσει ο καμικάζι του θανάτου στον δικό του παράδεισο.

«Γεύομαι το κενό στα χείλη σου και σε ψάχνω στην άλλη πλευρά. Εκεί όπου το ποτάμι κυλάει καθάριο κι ελεύθερο. Το νερό υψώνεται και φτάνει ως την καρδιά μου. Ως την καρδιά μου. Βουλιάζω και το νιώθω κρύο και καθαρό. Εξαφανίζομαι και χάνομαι. Θα σε δω στην άλλη πλευρά. Αναζητώ τη γαλήνη στα μάτια σου. Αλλά είναι και αυτά άδεια, όπως ο παράδεισος. Άδεια, όπως ο παράδεισος. Πετάγομαι πάνω από τα κύματα και αισθάνομαι τον ήλιο στο πρόσωπό μου.»

Αλίμονο, όμως, δεν βγαίνει από τον ήλιο αυτή η θερμότητα. Αλλού είναι η πηγή του φωτός. Εδώ πηγή του φωτός είναι το σκοτάδι. Η σάκα του ορφανού παιδιού, που κάποτε ήταν γεμάτη βιβλία.

Αυτές τις μέρες της φρίκης ακούω ασταμάτητα το "Τhe Rising". Eίναι, κατά τη γνώμη μου, ο σημαντικότερος δίσκος της δεκαετίας των '00s. Μία σοκαριστική ένεση νηφαλιότητας σε έναν αιματοβαμμένο πλανήτη που ζούσε για να μισεί.

Και, ταυτόχρονα, μία τολμηρή ματιά στην «άλλη πλευρά», εκεί όπου το ποτάμι κυλάει μαύρο και δυσοίωνο, όπως τα δάκρυα για τους νεκρούς.

Για τις 201 λέξεις του "Paradise", ο Springsteen αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης. Και για τo εφιαλτικό ηχοτοπίο με το οποίο τις έντυσε, έξι λεπτά απόλυτης, πένθιμης, σεβάσμιας σιγής.

Eίναι το τραγούδι της ζωής του. Χρειάστηκα ώρες για να ξεπεράσω το σοκ όταν το πρωτοάκουσα.

Πηγή: rocking.gr