ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ

Monster Magnet: Τα 10 τραγούδια που αποδεικνύουν τα γούστα που βγάζουν ως συγκρότημα (vids)

Γιάννης Κονταξής 4 Φεβρουαρίου 2019 - 20:00

Ένα TOP-10 για ξέφρενο πάρτι, με την υπογραφή του ενός γνήσιου rocker, του Dave Wyndorf.

του Γιάννη Κονταξή

Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο που να ακούει rock ή/και metal και να μην «προσκυνάει» τους Monster Magnet και τον θρυλικό τους frontman. Βλέπεις, ο Dave Wyndorf έχει καταφέρει να εξελιχθεί σε μία larger than life περσόνα καθώς έχει γράψει μερικούς από το πιο αναγνωρίσιμους rock ύμνους των τελευταίων 30 ετών, έχει καταφέρει σχεδόν να... πεθάνει από overdose, έχει καταφέρει να... ζήσει από overdose και συνεχίζει να καταφέρνει να γράφει εξαιρετική μουσική.

Ευτυχώς λοιπόν που αυτός ο «Σατανάς» κατάφερε να επιβιώσει από όλα τα σκ*τά που έχει κάνει στη ζωή του και συνεχίζει να περιοδεύει και να δίνει συναυλίες. Γιατί θα έρθει πάλι από τα μέρη μας (σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) για να τον ευχαριστηθούμε και να μας θυμίσει πως παίζεται το σωστό rock 'n' roll. Και εμείς ως γνήσια τέκνα του «Σατανά» φτιάξαμε ένα TOP-10 τραγουδιών (ένα από κάθε άλμπουμ) που αποδεικνύουν ότι ο 62χρονος (!!!) πλέον Dave σε κάνει να αγαπάς λιγάκι παραπάνω αυτή τη μουσική. Γιατί της προσθέτει κάτι απαραίτητο: Μεράκι.

To 1991 - και ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για το αν το grundge «κατάπιε» το metal - το λυσσασμένο κουαρτέτο από το Νιου Τζέρσι κυκλοφορεί το πρώτο του βίντεο. Το «Medicine» σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία και δημιουργεί τεράστιο hype γύρω από το ντεμπούτο άλμπουμ «Spine of God». Το πρώτο μεγάλο hit των Monster Magnet είναι γεγονός. Ένα από τα πρώτα δείγματα του stoner rock είναι γεγονός. Καθόλου τυχαίο ότι σε κάποιες από τις μουσικές λίστες εκείνης της εποχής ήταν μέσα στη δεκάδα των καλύτερων άλμπουμ της χρονιάς.

Το 1993, η κόντρα του grundge με το metal έχει φουντώσει για τα καλά. Για να είμαστε ακριβείς, το grundge έχει αρχίσει να επηρεάζει κάθε αγόρι και κορίτσι που θέλει να παίξει μουσική, κάθε συγκρότημα που παίζει ήδη μουσική και έχει κάνει ολόκληρη τη μουσική βιομηχανία να ψάχνει εναγωνίως τους επόμενους Nirvana, Alice in Chains, Pearl Jam, Soundegarden κ.ο.κ. Ούτε οι Monster Magnet έμειναν ανεπηρέαστοι. Μπορεί το «Superjudge» να είναι ελαφρώς πιο βαρύ από το ντεμπούτο τους και ολίγον τι πιο Sabbathικό, αλλά εκεί μέσα ακούς και τα κοψίματα των grundge συγκροτημάτων, πολλά από τα οποία ήταν τίγκα Sabbathόφιλα. Έτσι, το «Face Down» δεν ξαφνιάζει καθόλου που έχει riffs που θυμίζουν Sabbath και περάσματα που θυμίζουν TAD, Soundgarden κ.λπ.

Στα μέσα των '90s και συγκεκριμένα το 1995, το grundge έχει αρχίσει να υποχωρεί και τη θέση του να καταλαμβάνει με αργά και σταθερά βήματα το stoner rock. Kyuss, Fu Manchu, Acid King, Sleep έχουν ήδη κυκλοφορήσει άλμπουμ που καθόρισαν μια ολόκληρη μουσική γενιά. Όμως, ο Dave Wyndorf έχει άλλα πλάνα. Το «Dopes to Infinity» είναι το πρώτο «μπαμ» των Monster Magnet στα charts, σε Καναδά, Γερμανία, Σουηδία και Μεγάλη Βρετανία. Ύμνοι που σου κολλάνε στο μυαλό όπως τα «Negasonic Teenage Warhead» και «Dead Christmas» δεν γράφονται κάθε μέρα και το όραμα του Wyndorf να ξεφύγει από τα στενά stoner πλαίσια και να ροκάρει δίχως αύριο, είναι πλέον πασιφανές.

Βασικά, τόσο πασιφανές που με το «Powertrip» του 1998, μπήκε στα σπίτια όλου του κόσμου. Δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει άνθρωπος στον πλανήτη που να μην έχει ακούσει αυτόν τον δίσκο τουλάχιστον 10 φορές στη σειρά. Το απόλυτο έπος των Monster Magnet έχει 13 τραγούδια σούπερ κολληματικά (μεγάλη αδυναμία το «See You in Hell»), τους έμπασε για πρώτη φορά στα αμερικάνικα charts και έγινε χρυσό, τους έκανε mainstream, έφτιαξε έναν ολόκληρο μύθο γύρω από το όνομά τους και καθόρισε όσο ελάχιστοι δίσκοι το πως μπορείς να φτιάξεις τρομερά εμπορικά hits χωρίς να χάσεις στάλα από την ποιότητά σου. Και κάτι τελευταίο, μιλάμε για τον δίσκο που έχει το «Space Lord». Αυτό και μόνο αρκεί για να μπει στο πάνθεον των πιο γαμάτων ροκ δίσκων όλων των εποχών.

Το 2001, τρία χρόνια μετά την κορυφή, οι Monster Magnet επέστρεψαν με το «God Says No». Όταν φτάνεις στην κορυφή, το στοίχημα είναι να παραμείνεις εκεί. Καθόλου εύκολο. Χρειάζεται δουλειά και τύχη. Από αυτό το δεύτερο, δεν είχαν και πολύ οι Monster Magnet. Το «God Says No» έρχεται έπειτα από μια εξαντλητική (σε καταχρήσεις και συναυλίες) τριετία, είναι το τελευταίο άλμπουμ με την A&M Records, το promotion είναι αρκετά κακό και άρα οι πωλήσεις δεν απογειώνονται, δύο μέλη θα αποχωρήσουν και γενικά τίποτε δεν θα πάει όπως θα έπρεπε. Το περιγράφει πολύ γλαφυρά και ο Wyndorf στο «Melt»: Wakin' up, I watch another sun go down / Another day spent underground / In my world of pills / And I was thinkin' how the world should have cried. Ωστόσο, δυναμίτες σαν το «Heads Explode» είναι εδώ για να διδάξουν πως γράφεις στο άψε-σβήσε ένα hitάκι μέσα σε έναν πιο «σκοτεινό» δίσκο που σε καλεί να «βυθιστείς» για να τον καταλάβεις.

To «Shake It» του Σάκη Ρουβά κατακλύζει τα ελληνικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, αλλά δεν καταφέρνει να κερδίσει το «Wild Dances» της Ρουσλάνα και το «Lane Moje» του Ζέλικο Ζοκσίμοβιτς. Ωστόσο, η τρίτη θέση στη Eurovision αντιμετωπίζεται ως εθνική επιτυχία. Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2004, όταν η Ελλάδα ήταν έτοιμη να βιώσει ακόμα μία εθνική επιτυχία, να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες (τώρα έχουμε 2019 και ακόμα μετανιώνουμε...). Την ίδια χρονιά, κάμποσα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ο Wyndorf δεν συγκινείται πολύ από αυτά και έχει βάλει στόχο να αναγεννήσει την καριέρα του με το «Monolithic Baby». Επιστρέφει σε πιο «Powertrip» μονοπάτια, υμνεί το ροκ, τις γυναίκες, το Las Vegas και τις καταχρήσεις και παρουσιάζει ένα άλμπουμ για πάρτι, αλλά ολίγον αναμασημένο. Η διασκευή στο «The Right Stuff» του Robert Calvert είναι με διαφορά η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ και ένα σούπερ εθιστικό τραγούδι για όσους γουστάρουν την ψυχεδέλεια των '70s.

Όπως και με το «God Say No» μετά το «Powertrip», έτσι και το «4-Way Diablo» του 2007, που διαδέχθηκε το «Monolithic Baby», είναι ένα άλμπουμ εσωτερικής αναζήτησης του Wyndorf. Έχοντας βιώσει μια near death experience λόγω overdose, ο Wyndorf έγραψε ένα δίσκο που δεν ενδείκνυται για πάρτι, όπως ο προκάτοχός του, είναι πιο μελωδικός και τόσο σκοτεινός όσο το εξώφυλλό του. Το «You're Alive» είναι ίσως μια προτροπή του Wyndorf προς τον εαυτό του να προσέχει λιγάκι παραπάνω από εδώ και πέρα.

Ο ανανεωμένος και αναγεννημένος πλέον Wyndorf αρχίζει να βρίσκει ξανά τη φόρμα του. Το «Mastermind» του 2010 το πιστοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Γίνεται το πρώτο άλμπουμ μετά το «God Says No» που μπαίνει στα αμερικάνικα charts, σε αρπάζει κατευθείαν με το ριφ του «Hallucination Bomb», σε εκπλήσσει με το αλά Nine Inch Nails «The Titan Who Cried Like a Baby» και γενικά, δεν σε αφήνει σε ησυχία. Η προτροπή «And if you don't like what you see / Go ahead and take it out on me» που τραγουδά στο «Gods and Punks» ο Wyndorf πέφτει στο κενό. Άλλωστε, μας αρέσουν πολύ όλα όσα βλέπουμε και ακούμε σε τούτο εδώ το άλμπουμ.

Όταν ο ίδιος ο Wyndorf λέει για το νέο δίσκο του συγκροτήματος «It's full-on psychedelic space-rock with a '60s garage feel», οι προσδοκίες σου πάνε στα ύψη. Και όταν στα μέσα του Οκτώβρη του 2013 σκάει το «Last Patrol», αρχίζεις να ευχαριστείς τον Dave γονυπετής! Το ομώνυμο τραγούδι που μεταμορφώνεται σε ένα εννιάλεπτο έπος είναι η απόδειξη ότι ο Dave περνάει μια δεύτερη εφηβεία και αυτός μας αρέσει πολύ. Και όταν έσκασε και το βίντεο του «The Duke» καταλάβαμε απόλυτα ότι ο Dave εννοούσε πλήρως το «It's full-on psychedelic space-rock with a '60s garage feel».

Με τούτα και με 'κεινα, φτάσαμε στο 2018 και το «Mindfucker». Ναι, ο Dave έφτιαξε ένα δίσκο που του έδωσε για τίτλο ό,τι πιο Monster Magnet μπορούσε να φανταστεί. Δέκα τραγούδια που σε πιάνουν από το λαιμό, ένα δίσκος σχεδόν ισάξιος των προηγούμενων δύο, ένα ρεφρέν στο «Mindfucker» βγαλμένο από τα χρυσά '90s, δυνατές κιθάρες και ψυχεδελικές νότες. Ο Wyndorf στέκεται ψηλά στο θρόνο του και μας κοιτάζει όλους με ένα τεράστιο χαμόγελο. Ξέρει ότι δεν ξόφλησε. Ξέρουμε ότι δεν ξόφλησε.