Οι Chemical Brothers σχεδόν «γκρέμισαν» το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας (pics & vids)
Κάπου είδα γραμμένο στο facebook «To Ξιφασκίας γκρεμίζεται». Θα μπορούσα να αφήσω αυτήν την ατάκα εδώ ως πλήρη περιγραφή της χθεσινής συναυλίας των Chemical Brothers και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Γιατί αναπόφευκτα, όταν καλείσαι να γράψεις για καλλιτέχνες με τους οποίους υπάρχει ένας είδος συναισθηματικού δεσίματος, είναι πολύ εύκολο η αντικειμενικότητα να πάει περίπατο και η υπερβολή να κάνει παρέλαση. Το «αλλά» ωστόσο είναι υπαρκτό κι εμείς γράφουμε μόνο αλήθειες.
Για τους περισσότερους από εμάς, που έναν μίνι παροξυσμό τον πάθαμε στην ανακοίνωση του ονόματός τους κάπου εκεί στον Ιούλιο, ως kinder έκπληξη από τους διοργανωτές του Release Athens, οι Chemical Brothers είναι τα σχολικά μας χρόνια. Κι αν όχι, είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που απολαμβάνουν σεβασμό από όλους ανεξαιρέτως· δύσκολα να μην ξέρεις τραγούδι τους. Οπότε, η χθεσινή βραδιά, θέλοντας και μη απέπνεε μπόλικη νοσταλγία '90s. Παρεμπιμπτόντως, ευτυχώς, μετά το χουνέρι που επεφύλαξε ο καιρός στους Jamiroquai (αλλά και στον Nick Cave σε άλλη διοργάνωση βέβαια), πολύ σοφά επιλέχθηκε για την συναυλία κλειστός χώρος.
Όσοι πήγαμε από νωρίς, μάλλον δεν ενθουσιαστήκαμε ιδιαίτερα από το warm up του DJ James Holroyd . Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάποιος τραγουδιστής ή συγκρότημα θα συμπλήρωνε καλύτερα την συναυλία, ενώ γύρω μου τα σχόλια επικεντρώνονταν περισσότερο στο ότι το dj set ήταν ταιριαστό μεν, αλλά αρκετά υποτονικό και ίσως αδιάφορο για μία βραδιά που από την αρχή ως το τέλος της θα έπρεπε να είναι... πύραυλος. Δεν ξέρω βέβαια, αν πρόκειται για εσκεμμένη επιλογή υπό την έννοια του ότι η αναμονή μας για την εμφάνιση των Chemicals πολλαπλασιαζόταν όσο περνούσε η ώρα. Στις 11 και κάτι λοιπόν, και χωρίς να παρεκκλίνει σχεδόν καθόλου το χρονοδιάγραμμα, Tom Rowlands και Ed Simons ανέβηκαν στην σκηνή για να επικρατήσει αυτό που χαρακτηρίζουν συνήθως στις ειδήσεις ως «αδιαχώρητο».
Ως τότε, είχε πια γεμίσει ασφυκτικά το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας -ευτυχώς ο εξαερισμός έκανε καλά την δουλειά του, οπότε το σύνθημα έναρξης «Go» πυροδότησε τον απόλυτο χαμό για την υποδοχή τους. Δύσκολα να περιγράψει κανείς αυτό που ακολούθησε με το «Do it again» να παίζει αμέσως μετά και τα ψυχεδελικά visuals, strobe lights και lasers να εναλλάσσονται ανάλογα με ό,τι είχαμε στα αυτιά μας. Όσο περίεργο κι αν σου ακουστεί, προσωπικά είχα να παρακολουθήσω μία τόσο καλά σκηνοθετημένη βραδιά σε αυτό το επίπεδο, από τους Pet Shop Boys στην Θεσσαλονίκη το 2009. Εξαιρετικά εναρμονισμένα, weird enough και «τόσο όσο» ώστε να μην αποσπούν εντελώς την προσοχή από τη μουσική που έπρεπε να είναι πρωταγωνίστρια.
Μα τί περίεργο, ο κόσμος χόρευε, χοροπηδούσε σχεδόν ασταμάτητα· θες λόγω των τιμημένων '90s; Ή της αίσθησης ότι η εφηβεία ή έστω τα φοιτητικά μας χρόνια επέστρεψαν για μια βραδιά; Τεράστια φουσκωτά μπαλόνια πηγαινοέρχονταν για περισσότερο παιχνίδι, οι Chemicals έδειχναν εκστασιασμένοι και είμαστε ευγνώμονες που δεν έκαναν καμία σοβαρή παράλειψη τραγουδιών που περιμέναμε πως και πως να ακούσουμε. Αν θα άλλαζα κάτι, αυτό θα ήταν όσον αφορά στο setlist που θα το ήθελα λίγο περισσότερο «σφιχτό».
Γιατί για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, είναι πάρα πολύ δύσκολο να πας στους Chemical Brothers και να μην περάσεις καλά, υπαγορεύεται έτσι κι αλλιώς από τη μουσική τους. Μπορείς όμως κάπου στο ενδιάμεσο να χαθείς λίγο, και στην προκειμένη ίσως με μία καλύτερη «διασπορά» και κατανομή των πιο «δυναμικών» κομματιών στο σύνολο του setlist να ήταν ακόμη πιο απογειωτικό το τελικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, εκπληκτικός ο συνδυασμός των Galvanize και Block Rockin Beats λίγο πριν αποχαιρετίσουν, αλλά ξεχωριστά ενδεχομένως να «έσωζαν» μία μικρή χαλάρωση που είχε προηγηθεί. Στον αντίποδα φυσικά, οπωσδήποτε υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν αναγκαία λίγη ξεκούραση στο ενδιάμεσο. Δεκτό και αυτό.
Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε encore, το οποίο μετά μουσικής παρουσίασε ένα είδος θρησκευτικών αναπαραστάσεων στα visuals. Πάλι καλά να λέμε που δε υπέπεσε στην αντίληψη της Ελένης Λουκά. Οι φράσεις «Hold tight Αθήνα» και «Love is all» στο φόντο ήταν το αντίο των Rowlands και Simons -μανιέρα που χρησιμοποιούν στα lives τους- στο κοινό που τους αποθέωσε. Αν μπορούσαμε να τους απαντήσουμε, μία πρόταση αρκούσε: Do it again!
Πηγή: reader.gr
