Γιατί το This Is America κάνει τόσο χαμό (vids)

Gazzetta team
Γιατί το This Is America κάνει τόσο χαμό (vids)
Όποιος δεν έχει δει τη σαρωτική επιτυχία του Childish Gambino, ίσως αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα όρασης.

Είναι λιγάκι αναπόφευκτο να παρακολουθείς τα μουσικά δρώμενα και να μην καταλαβαίνεις τη δυναμική ορισμένων καλλιτεχνών που με τον τρόπο τους ξεχωρίζουν από τη μάζα.

Ειδικά, όταν πρόκειται για δύο βασικά καμπανάκια που έχουν «χτυπήσει» εδώ και καιρό και αφορούν άμεσα τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη: α. η r'n'b είχε πάντα πέραση και ξεχωριστή θέση στην καρδιά του αμερικανικού κοινού, β. τα τελευταία χρόνια συγχέεται ανεξέλεγκτα με την hip hop, κάτι που αφενός μεν την έχει αποδυναμώσει, αφετέρου αναδεικνύει πολύ πιο εύκολα την ποιοτική της εκδοχή, και άρα στην προκειμένη τον Childish Gambino.

Κάπως έτσι λοιπόν ο Ντόναλντ Γκλόβερ, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, τσίμπησε φέτος το πρώτο του Grammy για την καλύτερη r'n'b εμφάνιση με το «Redbone» του.

Λίγο πιο πριν, τον Ιανουάριο είχε υπογράψει στην δισκογραφική RCA, κάτι που μάλλον ήταν η ανανέωση που χρειαζόταν για να τον κάνει να σταματήσει τις αφοριστικές δηλώσεις ότι η μουσική του καριέρα ως Childish Gambino δεν είναι απαραίτητη και πως έπρεπε να συνεχίσει ως ηθοποιός σκέτο. «Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα τρίτο σίκουελ», είπε τότε και ευτυχώς... ξείπε αυτόν τον Μάιο με το νέο του single This is America.

Αν σκεφτείς ότι τη στιγμή που γράφεται το κείμενο αυτό και με μόλις μία εβδομάδα ύπαρξης στο youtube, μετράει πάνω από 100 εκατ. θεάσεις και μερικές χιλιάδες shares από επωνύμους (με πρώτη και καλύτερη την Αντέλ) και μη, τότε σίγουρα κάτι το ιδιαίτερο έχει. Καταρχάς, έχει στην σκηνοθεσία τον Hiro Murai που αφενός έχει «φτιάξει» στα βίντεο κλιπ του πολλούς από τους νέους καλλιτέχνες που θεωρούνται σήμερα hot ονόματα, αφετέρου πια είναι γνωστός για την κινηματογραφική του αισθητική. Κάπως έτσι κινηματογραφικά και μέσα στα 4 λεπτά που διαρκεί το This is America, o Γκλόβερ με το κλασσικό πια στυλ «δε φοράω μπλούζα» προλαβαίνει να θίξει τη βία που άνθιζε και ανθίζει πάντα στην Αμερική και που έχει ιδιαίτερη αδυναμία... στο μαύρο χρώμα. Οπλοκατοχή, ασυδοσία της αστυνομίας και ανεξήγητη βία και κακοποίηση -ειδικά αν έχεις μαύρο δέρμα, θίγονται με χειρουργική ακρίβεια και εμφατική ειρωνεία σε σημείο να αναρωτιέσαι τι απογοητευτικά αληθινό θα συμβεί στην επόμενη σκηνή. Είναι ο Γκλόβερ όμως ο πρώτος που μπαίνει στη διαδικασία να τα «φωνάξει» όλα αυτά; Όχι, αλλά σίγουρα ξεχωρίζει ο τρόπος του και το είδος το οποίο υπηρετεί, καθώς στην πλειοψηφία τους τα hip hop και r'n'b βίντεο μιλούν για σεξ, ναρκωτικά και γυναίκες με πλούσια τα ελέη. Δεν καταδεικνύουν εύκολα ας πούμε, περιστατικά όπως η σφαγή στην εκκλησία Charleston το 2015, όταν ένας τρομοκράτης «γάζωσε» εννέα Αφροαμερικανούς.

Εντωμεταξύ, ένα από τα «μυαλά» που γέννησαν το βίντεο κλιπ αυτό, ο Ibra Ake έδωσε δύο πολύ σημαντικά στοιχεία στη δημοσιότητα. «Ο στόχος μας είναι να κάνουμε κανονικό το να είσαι μαύρος. Αυτός είναι ο τρόπος που θα θέλαμε να χορεύουμε, αλλά πρέπει να προσέχουμε τον κίνδυνο, τον τρόπο με τον οποίο μας αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος και τις συνέπειες του πως μας μεταχειρίστηκαν διαχρονικά.», δήλωσε σχετικά και αποκάλυψε παράλληλα ότι πολλές από τις εκφράσεις προσώπου του Γκλόβερ είναι «δάνειο» - έμπνευση από τη «Μάσκα» του Τζιμ Κάρεϊ.

Ο ίδιος ο Ντόναλντ Γκλόβερ πάντως, δείχνει να έχει πάρει πολύ ψύχραιμα τον χαμό που συμβαίνει με το βίντεό του. Σα να μην έχει αίσθηση της δύναμης του viral, σα να είναι ακόμα στο στάδιο που προσπαθούσε να αποδείξει σε όλους, ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό ότι έχει θέση στο τραγούδι.

Η στάση του, ίσως απορρέει από το γεγονός ότι στο ξεκίνημά του στη μουσική, χρειάστηκε να φτιάξει ο ίδιος το μονοπάτι στο οποίο θα πατούσε πάνω, αφού δεν ήταν εξαρχής ευπρόσδεκτος. «Έρχονται από το τάδε μέρος και μας παίρνουν τις δουλειές» λένε κάποιοι και ο παραλληλισμός είναι δικαιολογημένος διότι ο Γκλόβερ έχοντας ήδη μία πορεία στην υποκριτική, έπρεπε σύμφωνα με τις «επιταγές» του hip hop να διαλέξει «στρατόπεδο». Ακριβώς όμως επειδή δεν απόλαυσε ποτέ υποστήριξη, δε χρειάστηκε αντίστοιχα ποτέ να ακολουθήσει τις προσταγές και τους κανόνες του.

Το θέμα εξαρχής ήταν να βρει τον δικό του «χώρο». Δεν τα πήγε κι άσχημα, δε νομίζεις;

Πηγή: reader.gr