Οταν ήμουν μικρός ήμουν λάτρης του ΝΒΑ...

Ετρεχα ανά βδομάδα στα περίπτερα που είχαν ξένο Τύπο, έβλεπα τα highlights που έδειχνε μα φορά την εβδομάδα η ΕΡΤ, αντάλλαζα αφίσες με μεγαλύτερούς μου, πήγαινα στα καταστήματα αθλητικών ειδών και παρακαλούσα μαζί μ' ένα ζευγάρι κάλτσες να μου δώσουν καμιά γιγαντοαφίσα με τον Μάτζικ, τον Μπερντ, αλλά κυρίως τον Dr.J

Μια μερά έπεισα έναν... άμοιρο να μου χαρίσει μια γιγαντοαφίσα του Τζούλιους Ερβινγκ που καλά - καλά δεν μπορούσα να την κουβαλήσω για το σπίτι γιατί ήταν μεγαλύτερη από μένα στο ύψος.

Ηταν αυτή η περιβόητη φάση με τον Dr.J να κρατάει την μπάλα στο δεξί χέρι, να επελαύνει από την εσωτερική στο καλάθι των Λέικερς, να περνάει... αεροπορικώς κάτω από το καλάθι και να αφήνει την μπάλα μέσα στο διχτάκι, σε μία από τις ομορφότερες φάσεις στην ιστορία του ΝΒΑ.

Πήρα λοιπόν την αφίσα, της έβαλα το μπλου τακ που είχαμε τότε και την έβαλα στο πιο καλό σημείο του δωματίου και πρωί - βράδυ... προσευχόμουν όπως κάνουν άλλοι μπροστά από θρησκευτικές εικόνες, ευχόμενος να μη τη σκίσω ή να μη της συμβεί κανένα κακό.

Στην περιβόητη αφίσα λοιπόν υπήρχε το είδωλό μου, υπήρχε κι ένας ξανθομάλλης τύπος με το Νο54 που στη συγκεκριμένη φάση... έβλεπε τα τρένα να περνούν κι εγώ βεβαίως τον αντιμετώπιζα ως... σκουπίδι, έχοντας μάτια μόνο για τον Τζούλιους.

Ο ξανθομάλλης λοιπόν τύπος που έγινε κατά τύχη κάδρο στο δωμάτιο μου λεγόταν Μαρκ Λάντσεμπεργκερ και ούτε που φανταζόμουν τότε πως θα ερχόταν η στιγμή που θα έμπαινε στο αεροπλάνο για να κάνει το υπερτλαντικό ταξίδι και να παίξει αρχικά στην Ιταλία και μετέπειτα στην Ελλάδα και τον Πανιώνιο. Οι περισσότεροι συνήθως συγκρατούν αυτούς που βάζουν καμια 30αριά πόντους ή αυτούς που έκαναν τα πιο θεαματικά καρφώματα, ελάχιστοι αναπολούν αυτούς που μάζευαν καμιά 20αριά ριμπάουντ εκείνη την εποχή.

Ο Λάντσεμπεργκ που μπορεί σε πολλούς από 'σας τους νεώτερους να μη λέει πολλά ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα και αναμφισβήτητα ένας ακόμη σούπερ παίκτης που στα τέλη της δεκαετίας του '80 και τις αρχές του '90 φόρεσε τη φανέλα του Πανιωνίου. Μια περίπτωση που εκ πρώτης όψεως δεν σου γέμιζε το μάτι, αλλά όταν στο τέλος κρατούσε στα χέρια σου το φύλλο της στατιστικής έλεγες «δεν μπορεί να τα έκανε όλα αυτά...».

Ο Λάντσεμπεργκερ λοιπόν που έγινε... κάδρο ως αρνητικός πρωταγωνιστής σε μια από τις ωραιότερες φάσεις στην ιστορία του ΝΒΑ (11 Μαϊου 1980 στον 4ο τελικό με τους Σίξερς), φόρεσε τη φανέλα του Πανιωνίου την περίοδο 1988-89 και η μεταγραφή είχε προκαλέσει πάταγο, αν σκεφτόμουν πως επρόκειτο για έναν παίκτη με 7ετή θητεία στο ΝΒΑ και 16 λεπτά κατά μέσο όρο!

Μόνο και μόνο ότι ήταν συμπαίκτης του μεγάλου Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, του Μάτζικ Τζόνσον και των υπολοίπων των Λέικερς, ήταν αρκετό για να αποτελέσει μεταγραφή υψηλότατου επιπέδου. Ακόμη και το ενδιάμεσο πέρασμα του από την Ιταλία (Φορλί για τέσσερα χρόνια) αποτελούσε παράσημο για εκείνη την εποχή, καθώς οι Ιταλοί είχαν σαφώς πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα και πολλά περισσότερα χρήματα από 'μας εκείνα τα χρόνια.

Στα 34 του λοιπόν ο Λάντσεμπεργκερ φόρεσε τη φανέλα του Πανιωνίου και μέσα σε ένα χρόνο που αγωνίστηκε στην Ελλάδα πέτυχε ρεκόρ που παραμένουν ακατάρριπτα και δεν κινδύνευσαν επί εποχής Φασούλα, Βράνκοβιτς και των υπολοίπων μεγάλων ψηλών που για μια πενταετία ήταν κυρίαρχοι στις ρακέτες.

Στις 28 Ιανουαρίου λοιπόν του 1989 ο ύψους 2.03 πάουερ φόργουορντ - σέντερ που είχε εξελιχθεί σε Τσαρλς Μπάρκλεϊ της Ευρώπης, πέρασε στην ιστορία της Α1 μαζεύοντας 31 ριμπάουντ κόντρα στον Ολυμπιακό!

Αργότερα, όταν επέστρεψε στην Ιταλία, μάζεψε σε ένα παιχνίδι 34 (!) και το εντυπωσιακό βεβαίως ήταν πως αυτά τα νούμερα προέρχονταν από έναν παίκτη που μετά βίας ξεπερνούσε τα δύο μέτρα και που δεν είχε ίχνος αθλητικού στοιχείου στο παιχνίδι του.

Τι κι αν είχε να αντιμετωπίσει μαύρους σέντερ που... περνούσαν από πάνω του, τι κι αν είχε να αντιμετωπίσει ψηλούς που ήταν 10 και 12 πόντοι ψηλότεροι, ο Λάντσεμπεργκ είχε το σωστό τάιμινγκ και το σωστό ένστικτο την ώρα του σουτ.

Αν τον ακολουθούσε μια κάμερα πριν η μπάλα αγγίξει το στεφάνι, θα διαπίστωνε κανείς πως διάβαζε την πορεία της μπάλας και ήταν στο σωστό σημείο, υπολογίζοντας σε ποιο σημείο θα αναπηδήσει. Ηταν πάντα εκεί που έπρεπε, με αποτέλεσμα να τελειώσει τη μία και μοναδική χρονιά του στην Ελλάδα με το εκπληκτικό... 17,9 ριμπάουντ ανά παιχνίδι!

Για να καταλάβει κανείς το κατόρθωμά του αρκεί να πούμε ότι ο Στόγιαν Βράνκοβιτς των 2.17μ., στην πρώτη του χρονιά στον Παναθηναϊκό, τότε που η ρακέτα των «πράσινων» έμοιαζε απροσπέλαστη και οι «κοντοί» έκαναν χώρο για να στείλουν τους αντιπάλους τους στη ρακέτα του Παναθηναϊκού, είχε κατά μέσο 16,2 ριμπάουντ, δύο σχεδόν λιγότερα από τον 14 πόντους κοντύτερο Λάντσμπεργκερ!

Στον Πανιώνιο ο Αμερικανός πρόλαβε να παίξει μόλις 19 παιχνίδια και τελείωσε τη σεζόν με 18,7 πόντους 17,9 ριμπάουντ με 46% στα δίποντα, 33% στα τρίποντα και λιγότερο από 50% στις ελεύθερες βολές. Σκέφτεστε τώρα έναν παίκτη στην Ευρώπη με 18,7π και 19,7 ριμπάουντ με πόσα λεφτά θα αμοίβονταν;