Το όνειρο της θερινής νυκτός

Το φετινό ταξίδι του Γιάννη Αντετοκούνμπο τελείωσε εκεί, περίπου, που περίμεναν οι προσγειωμένοι αναλυτές. Ίσως και λίγο παραπέρα. Για να είμαστε τίμιοι προς το μπάσκετ, αυτοί οι Μπακς δεν είχαν καμία δουλειά να νικήσουν 4 φορές σερί τους Σέλτικς και άλλες 2 καπάκι τους Ράπτορς.

Έφτασαν πιο μακριά από εκεί που άντεχαν τα πόδια τους και τα μυαλά τους. Και αυτό το οφείλουν, σε μέγιστο βαθμό, στον Γιάννη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι οι Μιλγουόκι Μπακς.

Ο ίδιος έφυγε φουρκισμένος από το γήπεδο και έμεινε άυπνος όλη νύχτα, αλλά αυτό είναι καλό νέο, ξέχωρα από την ασχήμια της αποχώρησής του από τη συνέντευξη Τύπου.

Άλλος στη θέση του θα φορούσε πανάκριβο γουναρικό πάνω από τη μπλε φόρμα του και θα έφυγε γραμμή για πριβέ κλάμπινγκ, ώστε να μετρήσει με την ησυχία του τα δολάρια που έρχονται.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα περάσει το καλοκαίρι του στα γήπεδα της Αμερικής, της Ελλάδας και -ελπίζω, αλλά δεν είμαι απόλυτα βέβαιος- της Κίνας. Καλύτερα να μη συνεχίσω το τροπάριο που ξεκινάει με τη φράση «άλλος στη θέση του», γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας με μερικούς.

Οι άνεμοι της σειράς άλλαξαν κατεύθυνση στο τέλος του 3^ου αγώνα, όταν οι Μπακς έχασαν πολλές ευκαιρίες για να φτάσουν σε ένα ξερό και δίχως γυρισμό 3-0. Το τρένο απομακρύνθηκε και δεν ξανασταμάτησε.

Τους έλειψε τότε, όπως τους λείπει από την πρώτη μέρα, καλύτερο playmaking από τις περιφερειακές θέσεις, αλλά και ένα στέρεο πάτημα στη ρακέτα (σαν αυτό που έδωσε ο Μπρουκ Λόπεζ στα τελευταία λεπτά της σημερινής αναμέτρησης).

Η συνταγή που τους ανέβασε στην κορυφή της κατάταξης της κανονικής περιόδου -με ελάχιστη, ωστόσο, διαφορά από τους Ράπτορς, τους Ουόριορς και τους Νάγκετς- προσφέρει πεντανόστιμα πιάτα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, αλλά όχι αρκετές θερμίδες για την άνοιξη.

Πόσες ομάδες έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου ποντάροντας πρωταρχικά στο δίκοπο μαχαίρι που λέγεται τρίποντο; Ακόμα και το Γκόλντεν Στέιτ του πρώτου τίτλου είχε κορώνα στο κεφάλι του την αμυντική μέγγενη, την πιο αποτελεσματική σε ολόκληρο το ΝΒΑ.

Και, για να μη ξεχνιόμαστε, οι Ουόριορς των 5 σερί τελικών έχουν στη μηχανή τους τρεις από τους κορυφαίους σουτέρ (και συνολικά σκόρερ) όλων των εποχών: άλλο Κάρι, Ντουράντ, Τόμπσον και άλλο Μπλέντσο, Μίντλετον, Μπρόγκντον.

Ας μη ξεχνάμε, ότι ο ένας από τους τρεις σταρ των νυν πρωταθλητών είναι και αμυντικάρα ολκής, ενώ τα μετόπισθεν οχυρώνουν δύο φόργουορντ χταπόδια, προικισμένοι επιπρόσθετα με ικανότητες πλέι-μέικερ. Κανείς δεν θα τους μπερδέψει ποτέ τον Ντρέιμοντ Γκριν με τον Λόπεζ ή τον Ιγκουοντάλα με τον Μίροτιτς.

Στις στιγμές του ξεγυμνώματος, οι Μπακς δεν είχαν τίποτε άλλο στη βιτρίνα τους, παρά μόνο τον Γιάννη. Το supporting cast του Greek Freak δεν είχε ούτε μέταλλο ούτε πείρα ούτε το πάθος των Ράπτορς.

Όσο και αν δεν μας αρέσει, το τελικό 2-4 είναι ένας πιστός καθρέφτης της δυναμικότητας των δύο ομάδων: Ράπτορς στα 6. Σωστό και ακριβοδίκαιο.

Οι «δεινόσαυροι» από το Τορόντο μπορεί να έφτασαν στους ανατολικούς τελικούς ταλαιπωρημένοι από τα 7 θρίλερ με τους Σίξερς, αλλά το μπαρούτι που έμεινε κολλημένο στο πετσί τους έγινε ακαταμάχητο όπλο στην τελική μάχη.

Αναλύοντας την εικόνα των αγώνων εκ των υστέρων, οι Ράπτορς μοιάζουν σαν να χτίστηκαν περιμένοντας αυτό ακριβώς το ζευγάρωμα.

Ο Γιάννης βρήκε μπροστά του ένα τείχος από (όχι έναν ή δύο, αλλά) τέσσερις σωματοφύλακες με αμυντικές διακρίσεις, με ξεκάθαρες οδηγίες από τον πάγκο και με κορμιά ικανά να του κρύψουν τον ορίζοντα.

Ο Κοάι Λέναρντ είναι δίχως αμφιβολία ο πιο αποτελεσματικός «στόπερ» (και ίσως ο κορυφαίος παίκτης συνολικά) του ΝΒΑ όταν νιώθει τα πόδια του γερά και το μυαλό του καθαρό. O τετραπέρατος Mαρκ Γκασόλ υπήρξε Αμυντικός της Χρονιάς στο ΝΒΑ το 2013.

O Σερζ Ιμπάκα εξελέγη τρεις χρονιές σερί στην κορυφαία αμυντική πεντάδα, ως μέλος της Οκλαχόμα (2012-4), ενώ αναδείχθηκε δύο φορές πρώτος μπλοκέρ. O αλματωδώς ανερχόμενος Πασκάλ Σιακάμ βγήκε φέτος δεύτερος επιλαχών -και, φρονώ, αδικημένος- στην ίδια ψηφοφορία.

Ακόμα και ο Ντάνι Γκριν, που συχνά γινόταν πρώτο ανάχωμα στη γραμμή Μαζινό των Ράπτορς απέναντι στον Γιάννη, το κράτησε το οχυρό. Θα έπαιζε περισσότερο αν ήταν εύστοχος, αλλά τα τούβλα του εξελίχθηκαν σε κρυμμένη ευλογία για την ομάδα του, αφού άφησαν ζωτικό χώρο στον καυτό Φρεν Βαν Βλιτ.

Καλύτερα να μη σχολιάσω την αμυντική (και συνολική) παρουσία του Ολ-Σταρ Αμυντικού Έρικ Μπλέντσο, που μόλις υπέγραψε καινούριο συμβόλαιο, στους αγώνες με το Τορόντο.

Τη ζημιά στην άμυνα των Μπακς την έκανε όχι μόνο ο ασυγκράτητος Λέναρντ, αλλά τα σουτ ανάσας που έριξαν ανενόχλητοι στην τσόχα σαν κρυμμένα στο μανίκι ατού ο Βαν Βλιτ, ο Πάουελ, πρώτα απ' όλους ο εξαίρετος Κάιλ Λάουρι.

Είχαν Λάουρι οι Μπακς; Ούτε κατά διάνοια. Είχαν μήπως Βαν Βλιτ; Χμμμ. Η ομάδα που παίρνει τόσο πολλά από τους δύο πόιντ-γκαρντ της δεν φοβάται κανέναν.

Ο Μάικ Μπούντενχολζερ νικήθηκε κατά κράτος στη σκακιέρα των πάγκων. Ο έξοχος Νικ Νερς εμπιστεύτηκε το καλομελετημένο σχέδιό του -με μικρές προσαρμογές- από την αρχή μέχρι το τέλος, δίχως να πανικοβληθεί από απρόβλεπτες αναποδιές.

Για παράδειγμα, άφησε ελεύθερο το μακρινό σουτ του Αντετοκούνμπο, όσο και αν ο δικός μας αξιοποιούσε τις ευκαιρίες.

Το έγραφα και τις προάλλες, αλλού κρίνεται η επιρροή του Γιάννη στο παιχνίδι. Το τρίποντο θα του το παραχωρούν ευχαρίστως οι αντίπαλοι προπονητές ακόμα και αν φτάσει να σουτάρει με 40 τοις εκατό.

Απέναντι στο κρεάτινο τείχος των Ράπτορς, ο πάγκος των Μπακς δεν έκανε τίποτε για να βοηθήσει τον παγιδευμένο αστέρα τους.

Κάθε φορά που ο Έλληνας άσος παραλάμβανε τη μπάλα στην κορυφή της ρακέτας, σήκωνε το βλέμμα και αντίκρυζε μία θάλασσα από κόκκινες φανέλες, χωρίς να έχει, ο ίδιος, το παραμικρό σωσίβιο δίπλα του.

«Πάρε τη μπάλα και κάνε ό,τι καταλαβαίνεις», έμοιαζαν να του λένε οι τέσσερις ακροβολισμένοι. Έγραφα στο Twitter, στη διάρκεια των αγώνων, ότι ο Γιάννης έχει να δει σκριν από το Ευρωμπάσκετ του 2015. Αστειευόμουν, αλλά όχι εντελώς.

Θυμηθείτε πόσες φορές πήρε φόρα και τράκαρε πάνω στα κορμιά, σαν πολιορκητικός κριός. Ήταν μοιραίο να κάνει πολλά λάθη και να αστοχήσει αρκετές φορές, ενώ σταδιακά τον επηρέασε και η κόπωση από το ατελείωτο ξύλο, σωματική και πνευματική.

Θα μπορούσε να πάρει περισσότερα σφυρίγματα, αλλά δεν πρόκειται να παρασυρθώ σε διαιτητολογία. Ο Γιάννης έβλεπε τι γινόταν στην άλλη άκρη και τρελαινόταν.

Σχεδόν όλα τα σουτ του Λέναρντ και των άλλων Ράπτορς έβγαιναν μέσα από pick’n’roll, συνεργασίες, αυτοματισμούς screen’n’roll, pick and pop, προσθέστε τον αγγλισμό της αρεσκείας σας και θα είστε μέσα.

Η πρόκριση των Ράπτορς ήταν ένας θρίαμβος του κανονικού, ορθόδοξου μπάσκετ. Εάν βρουν τους Ουόριορς ελλιπείς, έχουν σοβαρές πιθανότητες να φτάσουν ως το δαχτυλίδι.

Όταν ο Γκασόλ, ο Βαν Βλιτ και ο ίδιος ο Λέναρντ έβαλαν τα σουτ της πρόκρισης, δεν υπήρχε αντίπαλος σε ακτίνα δύο μέτρων, απλούστατα επειδή οι αμυντικοί των Μπακς κολλούσαν στα δυναμικά σκριν των Ράπτορς.

Στο τελευταίο ματς, ο Μπούντενχολζερ πείραξε ελαφρώς την αμυντική του τακτική κρατώντας τον Λόπεζ πίσω στις αλλαγές, αλλά η αρχική επιτυχία εξανεμίστηκε στα τελευταία 10-15 λεπτά, όταν ο ψηλός χρειάστηκε να βγει στην περιφέρεια για να κρύψει τον ορίζοντα των απειλητικών σουτέρ.

Εκεί τον ήθελαν τον αργοκίνητο Λόπεζ οι Ράπτορς όταν έστηναν το παντοδύναμο pick and roll τους, ψηλά, στην περιφέρεια. Ακόμα και όταν αστοχούσαν, κυνηγούσαν με μανία και με δάσος χεριών το επιθετικό ριμπάουντ, απέναντι στον αβοήθητο στα μετόπισθεν Αντετοκούνμπο.

Τόσο στο 5^ο όσο και στο 6^ο παιχνίδι, τα «σπόρια» που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Ράπτορς ήταν οι 3-4 κατοχές που ανανεώθηκαν, με μπροστάρη τον δαίμονα Λέναρντ.

Στα μάτια μου φαινόταν ο Κοάι κατάκοπος και ετοιμόρροπος από το πρώτο ημίχρονο κιόλας, αλλά αυτός ο αθεόφοβος έμοιαζε με επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Μάλλον το ράθυμο στυλ του μας έχει ξεγελάσει όλους.

Η απίθανη τάπα που του έριξε ο Γιάννης προς το τέλος ήταν η μοναδική ήττα του, αλλά ακόμη και αυτή μετουσιώθηκε σε καθοριστικής σημασίας καλάθι, μετά το επιθετικό ριμπάουντ του Σιακάμ.

Αλλά η άμυνα ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα για τον Γιάννη μας. Η αμέσως επόμενη φάση, με το σκορ στο 97-92, θα στοιχειώνει τις καλοκαιρινές νύχτες του.

Το χρονόμετρο είχε κατεβεί στα 1:55, η μπάλα βρισκόταν στα χέρια του, το πίσω μισό τα ρακέτας έχασκε άδειο, αλλά ο ίδιος δεν τόλμησε να σηκωθεί για ένα ξεκούραστο σουτάκι από τα 3 μέτρα.

Πήγε από δω, πήγε από κει, αλλά αναζητούσε αποκλειστικά ελεύθερο συμπαίκτη στο τρίποντο, ενώ ένα γρήγορο δίποντο θα κρατούσε τους Μπακς ζωντανούς και θα τους παρείχε πολύτιμο χρόνο.

«Εδώ φάνηκαν όλες οι αδυναμίες του», σχολίασε από το τηλεοπτικό μικρόφωνο ο Κρις Ουέμπερ. Και είχε δίκαιο.

Μολονότι τελείωσε τη χρονιά με 27 πόντους μέσο όρο και βελτιωμένα ποσοστά, ο Γιάννης δεν εμπιστεύεται το σουτ του τις κρίσιμες ώρες και πλέον φοβάται ακόμη και τις ελεύθερες βολές.

Καλώς ή κακώς, δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τίτλο. Αλλά μόνο αόμματος ή κακεντρεχής θα θεωρήσει λίγα και ασήμαντα αυτά που το δικό μας παιδί πέτυχε φέτος.

Η σεζόν 2018-9 ήταν το μέγα βήμα της καταξίωσης, αυτό που ανέβασε τον ίδιο και την ομάδα του από το τρίτο πάτωμα στο κατώφλι του ρετιρέ.

Ο απολογισμός είναι δίχως άλλος ενθαρρυντικός, για έναν οργανισμό που δεν έχει μάθει σε μεγαλεία ούτε σε πρωταθλητισμό.

Απομένει να δούμε, τι θα πράξουν οι Μπακς για να τον πείσουν τον άνθρωπο στον οποίο χρωστούν τα πάντα, ότι είναι αντάξιοι των φιλοδοξιών του.