Περίπου 20 λεπτά από το κέντρο της Σάρλοτ, στην μέση ενός σκοτεινού δρόμου, που πολύ χαρακτηριστικά ονομάζεται Education Street και χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σήμανση προς αυτό, βρίσκεται το Cannon High School, ένα ιδιωτικό σχολείο, στο οποίο φοιτεί ο γιος του Φώτη Κατσικάρη, Άλεξ.

Η συγκυρία ήταν ιδανική. Πόσες φορές θα σου εμφανιστεί, άλλωστε, η ευκαιρία να βρεθείς στις ΗΠΑ και να δεις από κοντά έναν αγώνα επιπέδου high school; Και μάλιστα, επρόκειτο και για νοκ-άουτ αγώνα play-offs, που έδινε ακόμα μεγαλύτερη σημασία στο γεγονός.

Αντίπαλοι των Cougars του Cannon High School ήταν το Metrolina Christian, που κέρδισε κιόλας με δέκα πόντους διαφορά. Για παιδά ηλικίας 16-18 ετών, το θέαμα ήταν πολύ καλό, με γρήγορες, δομημένες επιθέσεις και λίγους αναλογικά με τις ηλικίες ατομισμούς. Και όλα αυτά σε ένα παιχνίδι, όπου απουσιάζει ο χρόνος επίθεσης! Ο αγώνες διαρκεί 4 οκτάλεπτα και μόλις η επίθεση περάσει τη σέντρα, τότε δεν υπάρχει ρολόι. Οι διαιτητές ελέγχουν μόνο πόσο χρόνο κρατάει ένας παίκτης την μπάλα. Όσο αυτή αλλάζει χέρια, τότε τελείως θεωρητικά, μία επίθεση μπορεί να διαρκέσει… μέχρι να λήξει το οκτάλεπτο!

Θα μπορούσα πάρα πολύ εύκολα να μπω στο τριπάκι των συγκρίσεων, σε ό,τι αφορά τις εγκαταστάσεις του σχολείου γενικά και του γυμναστηρίου ειδικά. Θεωρώ, όμως, ότι είναι λίγο άδικο, γιατί πρόκειται για ιδιωτικό σχολείο, όπου τα δίδακτρα για μία χρονιά φτάνουν τις 21.000 δολάρια. Παρ’ όλα αυτά, μπορείτε να δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τις χαρακτηριστικές εικόνες.

Μπορώ, όμως, να σχολιάσω τις διαφορές στην συμπεριφορά των θεατών. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες από γονείς και συμμαθητές των παικτών. Όλοι φώναζαν, χειροκροτούσαν, ενθάρρυναν τους δικούς τους και αποθάρρυναν τους αντιπάλους. Και ναι, υπήρχε και αστυνομικός στο γήπεδο, χωρίς φυσικά να χρειαστεί να κάνει κάτι ο άνθρωπος. Πολύ απλά, γιατί ήταν φανερό πως ό,τι και να γινόταν εντός αγωνιστικού χώρου, όλα θα τελείωναν όμορφα και ήσυχα, όποιος και να κέρδιζε.

Μία φορά μόνο άκουσα έναν γονιό να φωνάζει στο διαιτητή το εκπληκτικό: «Αν είναι να σφυράς φάουλ, σφύρα το όταν γίνεται, όχι… δύο δευτερόλεπτα αργότερα!». Θεέ μου, τι προσβολή! Περίμενα στη συνέχεια τα γνωστά καντήλια με τα οποία έχω μεγαλώσει, αλλά μάταια. Και όχι πως δεν υπήρχαν διαμαρτυρίες από τους δύο πάγκους. Τις έλυναν όμως είτε μεταξύ τους, είτε… συζητώντας με τον διαιτητή! Συζητώντας! Ανήκουστα πράγματα...

Ούτε άκουσα κάποιον γονιό να τα ψέλνει στον προπονητή του γιου του, γιατί δεν παίζει ο κανακάρης του ή γιατί παίζει λίγο ή γιατί δεν παίρνει την μπάλα. Αντίθετα, όλος ο πάγκος σηκωνόταν κάθε φορά που έβγαινε ένας παίκτης αλλαγή για να του δώσουν το χέρι τους και να τον συγχαρούν! Ό,τι και να είχε κάνει εντός αγωνιστικού χώρου!

Έτσι κύλησε όλος ο αγώνας. Με τους φιλοξενούμενους (ομάδα και φιλάθλους) να πανηγυρίζουν έξαλλα την πρόκρισή τους στο τέλος, με τις δύο ομάδες να δίνουν τα χέρια τους στο τέλος και με τους γονείς να χαμογελούν, γιατί είδαν τα παιδιά τους να παίζουν ένα παιχνίδι σε κόσμια και όμορφα πλαίσια! Και γι’ αυτό δεν φταίει το ιδιωτικό σχολείο, αλλά η αντίληψη των ανθρώπων.