Το τέλος της αποκριάς

Oι αμερικάνικες απόκριες πέρασαν, τα μασκαρέματα τελείωσαν και ο Ολυμπιακός του 2019 ξανάβαλε την καθημερινή του φορεσιά, μισή μπαλώματα, μισή κουρέλια.

Η φαντασμαγορία της Τρίτης αποδείχθηκε, όπως αναμενόταν, μαγική εικόνα. Όταν οι παίκτες του προσπάθησαν να πατήσουν πάνω της για να εκτοξευτούν, την ένιωσαν να διαλύεται κάτω από τα πόδια τους.

Αν μη τι άλλο, η πρώτη διαβολοβδομάδα της σεζόν του άφησε ένα χρήσιμο κουκί στο σακούλι και ένα ακόμη πιο χρήσιμο σημείο αναφοράς για το μέλλον.

Το πυροτέχνημα της Μόσχας ζέστανε προσωρινά τον κόσμο του και έδειξε τον δρόμο προς την πρόοδο, αλλά θα ήταν ίσως καλύτερα, αν το θύμα του τριημέρου λεγόταν Μακάμπι.

Όχι ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να κοιτάξουν στα μάτια οι «κόκκινοι» ομάδες αυτού του βεληνεκούς, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς, τι ξημερώνει σε αυτή την αλλόκοτη φετινή Euroleague.

Ποιος περίμενε να δει τη χρυσοποίκιλτη Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς εγκλωβισμένη στο υπόγειο της βαθμολογίας;

Ο Ολυμπιακός λανσάρισε δύο καινούριους παίκτες, αλλά ο δείκτης της ποιότητας παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα, παρά τις προσθήκες.

Ο Ρότσεστι και ο Ριντ μπορεί να αποδειχθούν αξιόλογες μονάδες, ιδίως ο πρώτος, αλλά χρειάζονται χρόνο και δεν έχουν την πολυτέλεια του ελληνικού πρωταθλήματος για να βρουν μέσω αυτού ρυθμό.

Η απόφαση του Κεστούτις Κεμζούρα να τους ρίξει μαζί στο παρκέ γύρω στο 27^ο λεπτό, πλαισιωμένους μάλιστα από παίκτες της δεύτερης γραμμής (Πάντερ, Βεζένκοφ, Κουζμίνσκας) αποδείχθηκε αυτοκτονική.

Το πεντάλεπτο του αχρείαστου και ασυνάρτητου πειραματισμού άφησε τη Μακάμπι στο +17 και οι τελευταίες ελπίδες ανατροπής εξανεμίστηκαν.

Σε αυτό το διάστημα, η πεντάδα του Ολυμπιακού έμοιαζε βγαλμένη με αμπεμπαμπλόμ από το πελατολόγιο κάποιου βαριεστημένου μάνατζερ. Αλλά όχι από τους πρωτοκλασάτους.

Μόλις έξι λεπτά νωρίτερα, οι δύο μονομάχοι βρίσκονταν σε απόσταση επαφής: 43-45 και με τη μπάλα σε «ερυθρόλευκα» χέρια.

Ωστόσο, ο Τσέρι είχε αφήσει τον καλό εαυτό του στη Ρωσία και το καράβι έμοιαζε ακυβέρνητο, ιδίως όταν τα βαριά και γέρικα πόδια όφειλαν να ακολουθήσουν τους γοργοπόδαρους Ισραηλινούς στο ανοιχτό γήπεδο.

Η Μακάμπι πέτυχε 3 τρίποντα δίχως πίεση μέσα σε ένα τετράλεπτο με τρεις διαφορετικούς παίκτες και η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 12 πόντους εν ριπή οφθαλμού.

Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης είχαν ανάσες για να το παλέψουν, αφού προφυλάχθηκαν στη Μόσχα (ειδικά ο πρώτος), αλλά ο πανδαμάτωρ τους πρόφτασε γρήγορα.

Όσο περνούσε ο χρόνος, η απόσταση ανάμεσα στις δύο ομάδες ολοένα μεγάλωνε. Και οι κερκίδες άδειαζαν.

Η Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου έπαιξε απολαυστικό μπάσκετ, όχι μόνο στο ανοιχτό γήπεδο που τόσο αρέσει στους περιφερειακούς της, αλλά και στο πέντε εναντίον πέντε.

Αντίθετα με τον Ολυμπιακό της νέας εποχής, ήταν ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Έφτασε στο +25 δίχως να τρυπήσει το ταβάνι της και χωρίς να έχει αφιονισμένους παίκτες στη σύνθεσή της.

Αμφιβάλλω αν υπήρχε άνθρωπος στο Φάληρο που να μην αναπόλησε την εποχή των ευρωπαϊκών τελικών, του ποιοτικού μπάσκετ και της «refuse to lose» ψυχοσύνθεσης.

O Σφαιρόπουλος παραείναι σεμνός για να περιαυτολογήσει ή για να επισημάνει την κατρακύλα του τελευταίου 18μήνου, αλλά η βραδιά ανήκει σε εκείνον.

Σε αυτή την Euroleague όπου κλονίζονται και τα ακλόνητα στάνταρ, η Μακάμπι με την ελληνική αύρα θέτει υποψηφιότητα για final-4. Δεν είναι φαβορί, ούτε όμως θα καταργήσει τη λογική εάν προκριθεί.

Ο εκκωφαντικός αστερίσκος του αγώνα είναι φυσικά η απόδοση του δικού μας Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος ήταν κορυφαίος σκόρερ με 19 πόντους.

Ο Ελληνοαμερικανός άσος διέπρεψε όποτε βρήκε χώρο για να τρέξει, αλλά ήταν εξαιρετικός και στο μισό γήπεδο, με 3 τρίποντα και κοφτερές διεισδύσεις.

Το περασμένο καλοκαίρι, ο Ντόρσεϊ ζήτησε εξαίρεση από το προσκλητήριο της Εθνικής, επειδή αισθανόταν αβεβαιότητα για το μέλλον. Θεωρούσε προτιμότερο να μείνει στις ΗΠΑ για να παίξει σε κάποιο Summer League.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν η Εθνική βρισκόταν ήδη στην Κίνα, ο ΝτόρσεΪ έδωσε τα χέρια με τη Μακάμπι και μετακόμισε στην Ευρώπη ή τέλος πάντων στις παρυφές της. Το ίδιο έκανε ο Κώστας Κουφός, με την ΤΣΣΚΑ.

Ο Ντόρσεϊ θα είναι παρών στο Προολυμπιακό τουρνουά, αλλά το τρένο του Μουντομπάσκετ έφυγε ανεπιστρεπτί.

Κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά θα έφτανε, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο μηχανοδηγό, εάν ο Ντόρσεϊ γινόταν το τρίτο γκαρντ της δύστοκης και βαριάς Εθνικής, δίπλα στους Καλάθη και Σλούκα.