Ένα μαγκωμένο χαμόγελο

Ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ερυθρό Αστέρα και ξεκίνησε την κούρσα δίχως να ξοδέψει καντάρια άγχους, αλλά τα ευχάριστα νέα τελειώνουν κάπου εδώ.

Όποιος παρακολούθησε προσεκτικά το σημερινό ματς και αισθάνεται αισιόδοξος για διάκριση παρακαλείται να παρουσιαστεί στο γραφείο για να τον βάλουμε στη γυάλα.

Σύμφωνοι, ήταν πρεμιέρα, είναι νωρίς, μετράνε μόνο οι βαθμοί, άσχημη νίκη δεν υπάρχει, συμπληρώστε το κλισέ της αρεσκείας σας.

Δεν πρόκειται να διαφωνήσω με κάτι από τα παραπάνω, αλλά οφείλω να επισημάνω ότι η εικόνα του Παναθηναϊκού πλησίασε τα όρια της απογοήτευσης. Για τους αιθεροβάμονες, τουλάχιστον.

Ο αντίπαλος που έμεινε σχεδόν όρθιος μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα δεν είχε να παρουσιάσει τίποτε, πέρα από ένα υποτυπώδες προπονητικό πλάνο, παρόμοιο με αυτό που θα ακολουθήσουν όλοι ανεξαιρέτως οι αντίπαλοι των «πρασίνων».

Ο Αστέρας δεν διέθετε το υλικό για να υποστηρίξει επαρκώς αυτό που σχεδίασε ο Μίλαν Τόμιτς. Εάν υπάρχει ομάδα χειρότερη από αυτήν στη φετινή Εuroleague, κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη διοργάνωση.

Μολαταύτα, ο τύποις σέντερ του, Τζέιμς Γκιστ, πέτυχε 22 πόντους με 9/20 σουτ, 7 ριμπάουντ και 0 λάθη σε 28 σκάρτα λεπτά. Εικοσιδύο!

Τι θα συμβεί όταν στη θέση του Ερυθρού Αστέρα βρεθεί μία ομάδα με ποιοτικούς ψηλούς και με γκαρντ ικανούς να περάσουν συστηματικά τη μπάλα στο «βαμμένο»;

Ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί ενισχύσεις στη μπροστινή του γραμμή και θα τις χρειαστεί σύντομα, αν σχεδιάζει να πρωταγωνιστήσει. Το αποψινό χαμόγελο παραήταν μαγκωμένο.

Ο Ουέσλεϊ Τζόνσον πέρασε απαρατήρητος στα 20 λεπτά της συμμετοχής του, αφού τα καθήκοντα του παραμένουν ακαθόριστα και νεφελώδη. Ουσιαστικά, είναι ακόμη αόρατος.

Ο Τζίμερ Φρεντέτ ήταν πιο αποδοτικός σε ρόλο δεύτερου δημιουργού δίπλα στον Καλάθη (ειδικά στην γ’ περίοδο, όταν αξιοποιήθηκε το κορμί του Παπαγιάννη), παρά στο γνώριμο πόστο του αναρχικού σουτέρ και σκόρερ.

Αν ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε και κράτησε αποστάσεις από τους Σέρβους, το οφείλει κυρίως στον άξονα Καλάθη-Τόμας, δηλαδή στα απομεινάρια της δουλειάς του Πιτίνο και στους περυσινούς αυτοματισμούς του.

Οι δυό τους πέτυχαν 39 από τους 82 πόντους της ομάδας, ενώ η γαρνιτούρα ήταν εξίσου γευστική: 7 ασίστ ο ένας, 11 ριμπάουντ ο άλλος.

Οι 12 πόντοι του Ταϊρίς Ράις σε λιγότερα από 15’ συμμετοχής υπενθυμίζουν σε ποιο ακριβώς σημείο συγκεντρώνεται η δύναμη πυρός του φετινού Παναθηναϊκού.

Είναι βεβαίως οπισθοβαρής, αλλά στην Εuroleague την ιστορία τη γράφουν οι κοντοί.

Απέναντι σε αντιπάλους επιπέδου Ερυθρού Αστέρα, γίνεται η δουλειά και χωρίς τον απόλυτο έλεγχο των αιθέρων. Ιδίως εντός έδρας.

O Παναθηναϊκός ξεκίνησε με νίκη και αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο που έχει σημασία, μέχρι νεωτέρας. Στο τέλος της ημέρας, μετράει η βαθμολογία και μοναχά αυτή.

Ωστόσο, τα κενά του ήταν οφθαλμοφανή ακόμα και στους αρχαρίους, ειδικά στο ξεκίνημα, όταν ο Αστέρας φόρτωνε την ελληνική ρακέτα μέχρι αυτή να μπουκώσει.

Πριν συμπληρωθεί οκτάλεπτο, τα ριμπάουντ ήταν 2-10 και το σκορ 8-17. Καλύτερη ομάδα στη θέση των Σέρβων, θα είχε εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της και θα τη μετέτρεπε σε τρόπαιο νίκης.

Ευτυχώς για τους «πράσινους», η κληρωτίδα του Ιουλίου τους έφερε πεσκέσι για την εκκίνηση ένα ευάλωτο θύμα, όπως θα φέρει αύριο για τον ακόμη πιο προβληματικό Ολυμπιακό.

Αν μη τι άλλο, οι ομάδες μας είχαν την εύνοια της τύχης, μία πολύτιμη πίστωση χρόνου για να μείνουν ασπροπρόσωπες και στεγνές ώσπου να λύσουν τα βασικά προβλήματα χημείας.

Όποιος δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, ας μετρήσει το στραπατσάρισμα που υπέστησαν απόψε η Αρμάνι και η Μακάμπι και ας σκεφτεί πόση ζημιά θα έκανε στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό ένα ανάλογα δύσβατο αρχικό βιράζ.

Kαι δεν αναφέρομαι σε μάταια ταξίδια τύπου Μαδρίτης ή Μόσχας, αλλά σε αποστολές που μπορεί να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία.

Της τυφλής θεάς, οι δικοί μας της χρωστάνε ένα γενναιόδωρο κέρασμα. Μέχρι να στρέψει το αόμματο βλέμμα της αλλού, εκείνοι προφταίνουν να τοποθετήσουν τα θεμέλια που χρειάζονται για να προχωρήσουν με όσο γίνεται λιγότερα στραβοπατήματα.