Oι βάρβαροι και ο κλίβανος

Κοντεύει να συμπληρωθεί ένα τέταρτο του αιώνα από τότε που οι μορφονιοί του ελληνικού μπάσκετ διεθνοποίησαν την αιώνια κόντρα τους και μάλιστα σε ρεπετισιόν: στις 19 Απριλίου του 1994 στο Τελ Αβίβ και στις 11 Απριλίου του 1995 στη Σαραγόσα, σε δυο απανωτούς ημιτελικούς του Final 4, που εκείνη την εποχή θαρρούσαμε πώς αποτελούσαν τη συντέλεια του κόσμου.

Νιώθαμε όντως - και πιο πολύ το αισθάνονταν και το καλλιεργούσαν οι ίδιοι- πως με το που θα έληγε αυτό το ματς στο καπάκι θα συντελούνταν η Δευτέρα Παρουσία!

Βάζω επίτηδες έναν τέτοιο θρησκευτικό τόνο, διότι από τις δυο ευτράπελες ιστορίες που ανακαλώ από το ράφι των αναμνήσεων μου, η μία είναι όντως εκκλησιαστική και δη… Πατριαρχική, όσο για την άλλη τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα, δεν κατεβαίνει από το ράφι, αλλά βγαίνει από τον κλίβανο!

Το 1994 λοιπόν στρατοπεδεύσαμε στο Τελ Αβίβ με όλη την ομάδα της ΕΡΤ από την προηγούμενη Πέμπτη και το Σάββατο που ο Ολυμπιακός επισκέφθηκε το Πατριαρχείο, τον ακολουθήσαμε και καταγράψαμε όλο το προσκύνημα του.

Τα πλάνα ήταν συγκλονιστικά, η κατάνυξη δεδομένη και μετά από 24 χρόνια εξακολουθώ να θεωρώ αυτό το ρεπορτάζ (που «ντύθηκε» με την μαεστρία του Παναγιώτη Φιλίππου στο μοντάζ, από το τραγούδι «Δι΄ ευχών των αγίων» της Χάρης Αλεξίου) ως ένα από τα καλύτερα της ζωής μου…

Από τα καλύτερα και τα πιο συγκινητικά, απλώς κάπου εκεί μπαίνει παρείσακτη και η θυμηδία!

Εκείνη την ημέρα λοιπόν, όλη η αποστολή του Ολυμπιακού εκκλησιάσθηκε στα Ιεροσόλυμα όπου ο μακαριστός (από το 2000) Πατριάρχης Διόδωρος θέλησε να ευλογήσει το μπασκετικό ποίμνιο του, αλλά έπεσε στην περίπτωση: αγνοούσε ότι αντίπαλος του Ολυμπιακού στον ημιτελικό θα ήταν ο Παναθηναϊκός και έψαλε μια ευχή στην οποία περιλαμβανόταν η φράση «κατατρόπωσον τους βαρβάρους»!

Η ειρωνία της τύχης είναι ότι ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος είχε δωρίσει στο Πατριαρχείο 30 εκατομμύρια δραχμές για την ανακαίνιση του ιερού τέμπλου!

Έναν χρόνο αργότερα η θυμηδία επανεμφανίσθηκε στα δρώμενα του (δεύτερου κατά σειρά) εμφύλιου ημιτελικού, μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν ούτε παρείσακτη, ούτε αταίριαστη στην κατανυκτική ατμόσφαιρα…

Την παραμονή του αγώνα ο χώρος γύρω από τα περίπτερα που είχαν στήσει οι τέσσερις ομάδες στο ξενοδοχείο «Βoston» της Σαραγόσα (εξ ου και το σοκ που υπέστημεν όλοι στη θέα των επτά τροπαίων της Ρεάλ Μαδρίτης) θύμιζε κέντρο διερχομένων. Κόσμος πηγαινορχόταν και μπαινόβγαινε ώσπου μια στιγμή ο Σωκράτης Κόκκαλης είδε στο περίπτερο του Παναθηναϊκού τον Μανώλη Διακάκη…

Εδώ χρειάζεται ν’ ανοίξω μια παρένθεση: ο επονομαζόμενος Μπλούης, ιστορικό στέλεχος του Παναθηναϊκού, γενικός αρχηγός του συλλόγου την εποχή του Γουέμπλεϊ και επί σειρά ετών γενικός αρχηγός της ομάδας μπάσκετ και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού συνδέονταν με μακρόχρονη φιλία, όπως άλλωστε αποδεικνύεται και από το φωτογραφικό ενσταντανέ (από το αρχείο του Δημήτρη Λυμπερόπουλου) στο οποίο εικονίζεται ο Διακάκης σε μια πίστα να βαράει παλαμάκια στο ζεϊμπέκικο που χορεύει ο Κόκκαλης!

Ων γόνος πάμπλουτης οικογένειας, εφοπλιστής ο ίδιος στο Λονδίνο και φανατικός φίλαθλος του Παναθηναϊκού, ο Μπλούης δεν παραβίαζε ποτέ τους κανόνες της (όχι απλώς αστικής, αλλά) αριστοκρατικής ευγένειας του. Για να δώσω ένα παράδειγμα, ο (τόσο παχύς, ώστε να χρειάζεται δυο θέσεις στο αεροπλάνο) Μπλούης δεν χρησιμοποιούσε ποτέ τη λέξη «καταριέμαι», αλλά μια φορά που τσακώθηκε με τον Γιάννη Ιωαννίδη του είπε μια κουβέντα που έκανε όλους όσοι την άκουσαν (μηδέ του προπονητή του Ολυμπιακού) εξαιρουμένου να πέσουν κάτω από τα γέλια…

«Παλιόξανθε, σου δίδω τας χειροτέρας των ευχών μου»!

Κλείνω εδώ την παρένθεση και επιστρέφω στο περιστατικό…

Χαρούμενος , λοιπόν, που είδε τον Διακάκη ο Κόκκαλης τον προσκάλεσε να επισκεφθεί το περίπτερο του Ολυμπιακού…

«Έλα καλέ μου Μανώλη μέσα να πιούμε ένα ποτό και να θυμηθούμε τα νιάτα μας» είπε ο Σωκράτης και τότε ο Μπλούης ο οποίος λόγω βάρους και προβλημάτων υγείας κυκλοφορούσε με μπαστούνι, έδωσε μια μυθική απάντηση που έκανε τον Κόκκαλη να ξεκαρδιστεί…

«Αγαπημένε μου Σωκράτη, θα αποδεχόμουν πολύ ευχαρίστως την πρόσκληση σου, αλλά δυστυχώς το ξενοδοχείο δεν διαθέτει κλίβανο στο μέγεθος μου ώστε να μπω και να απολυμανθώ»!!!