Χωρίς ταυτότητα...

Είναι πολύ εύκολο να αναλύσει κανείς ένα ματς 25 πόντων, στο οποίο η μία ομάδα έμοιαζε υπερηχητική (Ολυμπιακός) και η άλλη αραμπάς (Παναθηναϊκός). Το δύσκολο είναι να τo διαχειριστούν και οι δυο. Ο μεν νικητής για να μην πιστέψει ότι ξαφνικά έλυσε όλα του τα προβλήματα, ο δε ηττημένος να μην μπει σε μια δύνη αυτολύπησης και αυτοματαίωσης. Το κακό με τους «αιώνιους» είναι ότι τις περισσότερες φορές η αέναη κόντρα τους λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης, που μεγεθύνει το συναίσθημα (ευφορία ή πίκρα) και εξουδετερώνει τη λογική. Ενίοτε, οδηγεί και σε παρορμητικές κινήσεις.

Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε την άνεση να αφοσιωθεί, μέχρι νεωτέρας, στην Euroleague και άφησε τον Παναθηναϊκό να βράζει στο ζουμί του. Να ψάχνει τα «πώς;» και τα «γιατί;», χωρίς προοπτική να ανακουφιστεί σύντομα, αφού το ταξίδι στη Μόσχα και η αναμέτρηση με την πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ, δεν είναι από εκείνα που του αφήνουν πολλά περιθώρια να αναζητήσει εξιλέωση και αναστροφή του κλίματος.

Ο Παναθηναϊκός του ΣΕΦ, είχε εικόνα μιας πολυπροβληματικής ομάδας. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κανείς να αραδιάσει μια σειρά από αρρυθμίες που παρουσίασε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού και στο τέλος να νιώθει ότι σίγουρα κάποια έχει ξεχάσει. Ξεκινώντας από τα 20 επιθετικά ριμπάουντ του Ολυμπιακού (μετά τα 18 της Ζαλγκίρις) και φτάνοντας μέχρι την απουσία του Τζέιμς, ο οποίος μετά την ανοησία του αυτοτραυματισμού του, τώρα πια δεν απέχει πολύ από το να αποκτήσει την αίσθηση ότι βασίστηκε πάνω του όλο το οικοδόμημα και με την απουσία του η ομάδα του κατέρρευσε σα χάρτινος πύργος. Είναι εξαιρετικά κρίσιμο , ειδικά την παρούσα στιγμή, από αυτή τη λίστα των προβλημάτων να γίνει σωστή αξιολόγηση και ιεράρχηση: δηλαδή ποιο είναι ποιο ουσιώδες από κάποιο άλλο. Και σωστή αξιολόγηση δεν είναι ότι: για όλα φταίει ο Νικ Καλάθης που δεν έχει σουτ.

Μια γενική αποτίμηση, μαρτυρά ότι αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είναι εγκλωβισμένος μεταξύ των προσδοκιών που δημιούργησε η απόκτηση πολλών καλών παικτών και της χειρουργικής ακρίβειας που χρειάζεται, ώστε όλοι αυτοί, να αποτελέσουν μια ομάδα με ταυτότητα. Με απλά λόγια η θεμελιώδης ερώτηση που χρειάζεται απάντηση είναι : τι μπάσκετ θέλει να παίξει ο, χωρίς Διαμαντίδη πλέον, Παναθηναϊκός; Η εικόνα του στο ΣΕΦ δεν μας έδειξε ούτε καν σε ποια κατεύθυνση θέλει ή σε ποια μπορεί να πάει.

Μέσα από το πρίσμα αυτής της αναζήτησης, υπάρχουν δυο επιμέρους ερωτήματα που πλανώνται μετά από αυτή την εξέλιξη.

Το ένα είναι , αν μια ομάδα, που ακόμη δεν έχει να ανταποκριθεί με επάρκεια στα βασικά, μπορεί (;) να υπηρετήσει το κάτι (πολύ) παραπάνω που ζήτησε ο Αργύρης Πεδουλάκης, καταθέτοντας κάποιες ενδιαφέρουσες αμυντικές ιδέες με μη κλασσικά μαρκαρίσματα (Χαραλαμπόπουλος σε Πρίντεζη, Γκιστ σε Σπανούλη). Υπήρξε η αίσθηση ότι οι κινήσεις αυτές αντί να ξαφνιάσουν τον αντίπαλο, ξάφνιασαν και μπέρδεψαν τους ίδιους τους παίκτες του, οι οποίοι ακόμη δεν έχουν αποκτήσει τη στοιχειώδη ομοιογένεια για να μπορούν να συνεννοούνται με τα μάτια. Προσοχή, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι οι σκέψεις , αυτές καθ’ αυτές, ήταν λανθασμένες, αλλά σίγουρα μπορεί να αναρωτηθεί αν μια ομάδα με τόσα νέα πρόσωπα ήταν έτοιμη, στην παρούσα φάση, να τις υπηρετήσει. Συνήθως τέτοια πράγματα παρουσιάζονται αφού πρώτα έχει εξασφαλιστεί ένα minimum συνοχής και αυτοματισμών. Στα plαy off για παράδειγμα.

Το δεύτερο είναι αν μπορεί μια ομάδα να βγάλει ένα ματς, αλλάζοντας όσο λιγότερες πάσες μπορεί. Είναι αυτονόητο πως όσο η μπάλα μένει στα ίδια χέρια για πολύ ώρα οι υπόλοιποι «κρυώνουν», εκνευρίζονται και βγαίνουν έξω από το ρυθμό.. Πόσες επιθέσεις μπορούν να αντέξουν βλέποντας τον παίκτη που εκτελεί χρέη πλέι μέικερ να πλαγιάζει στην πλευρά του Μπουρούση να τον ψάχνει επίμονα και να τον αναγκάζει να σπρώχνεται με τον (πχ) Μιλουντίνοφ; Κι όταν του τη δώσει, όλοι μαζί να μετράνε πόσες φορές θα βάλει την μπάλα στο καλάθι; Κι επιπλέον, μετά από τόσο ξύλο, πόσες αντοχές μπορεί να έχει ο Μπουρούσης στην άμυνα για να ανταποκριθεί στο άλλο μισό του γηπέδου;

Πόσες φορές μπορούν να περιμένουν τον Καλάθη και κυρίως τον Παππά να ψάχνουν το «ένας εναντίον ενός» , χωρίς να έχει προηγηθεί μια προεργασία που θα τους επιτρέψει να αξιοποιήσουν τα χαρίσματά τους; Σε ελάχιστες επιθέσεις του, ο αργός, στατικός, μονοδιάστατος και άρα προβλέψιμος Παναθηναϊκός έβαλε την άμυνα του Ολυμπιακού, πρώτα να κινηθεί και μετά να σκεφτεί , ώστε να την πετύχει σε κίνηση (άρα ανισορροπία) κι να μπορέσει να εκτελέσει με αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας. Κι αυτό δεν είναι μόνο θέμα ενός ακόμη πλέι μέικερ που επειγόντως χρειάζεται.

Πάντως , προς το παρόν, όλα τα παραπάνω , ειδικά σε μια συζήτηση που γίνεται μήνα Οκτώβριο, μπορούν να επισημανθούν μόνο σε επίπεδο ενδείξεων. Μέχρις αποδείξεως του εναντίου.