Τα γρόσια και τα κρόσια

Μάταια περίμενα χθες να παρακολουθήσω από την τουρκική τηλεόραση το αφιέρωμα στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο πολυχρονεμένος Ερντογάν μιλούσε στην ολομέλεια του ΟΗΕ, οπότε σύσσωμο το ΤRT έστρεψε τους προβολείς εκεί και κατέβασε τα ρολά στους απίστους.

Μόνο όταν τελείωσε ο βαρυσήμαντος φιλιππικός του σουλτάνου έμεινε χώρος για ο,τιδήποτε άλλο στο πρόγραμμα της βραδιάς. Όλες οι ΕΡΤ του κόσμου, ίδιες είναι.

Απομένει να μάθουμε αν ακολουθούσαν την κουστωδία του Ερντογάν στη Νέα Υόρκη ρεπόρτερ άλλων σταθμών μεταμφιεσμένοι σε παλιάτσους…

Πέταξα με πτήσεις της Turkish Airlines πριν από 10 μέρες περίπου. Η νεόπλουτη αερογραμμή μού μοσχομύριζε Ευρώπη ή Αμερική, μέχρι που έριξα μια ματιά στη θήκη του καθίσματος.

Mαζί με τους καταλόγους των Duty Free και του In-Flight Entertaiment, ο ανυποψίαστος επιβάτης έβρισκε και μία πολυτελέστατη, πολυσέλιδη έκδοση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, με θέμα το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου!

Πρόκειται, φυσικά, για ξεδιάντροπο προπαγανδιστικό έντυπο, γεμάτο με κορώνες για τον «θρίαμβο της δημοκρατίας», ιλουστρασιόν φωτογραφίες, καταλόγους με τα ονόματα των μαρτύρων και κατάρες για τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τον αυτοεξόριστο ιμάμη που φέρεται ως υποδαυλιστής του κινήματος.

Παρουσιάζονται μάλιστα και στοιχεία, για τη δράση των «τρομοκρατικών σχολών» που υποτίθεται ότι λειτουργούν υπό την αιγίδα του Γκιουλέν στα Βαλκάνια (εκτός Ελλάδας, ευτυχώς) και αλλού.

Το ξέρετε ότι ο μπασκετμπολίστας Ενές Καντέρ είναι θερμός υποστηρικτής του; Τον λατρεύει τόσο, ώστε άλλαξε το επώνυμό του και αυτοαποκαλείται Ενές Γκιουλέν! Δείτε την εικόνα, αν δεν με πιστεύετε.

Η οικογένειά του Καντέρ του έκοψε την καλημέρα και η πατρίδα του τον αποκήρυξε. Έπειτα, τον επικήρυξε κιόλας.

Η άγια μορφή του Ερντογάν δεσπόζει παντού στο περιοδικό. Κάθε δεύτερη σελίδα, και ένα μουστάκι. Κάθε τρίτη, η σύζυγος με τη μαντήλα της. Κάθε τέταρτη, άλλη μία οργισμένη καταγγελία ενάντια στον Γκιουλέν.

Η δημοκρατία θριάμβευσε και η Τουρκία μπορεί να κοιμάται ήσυχη, αλλά η υπόλοιπη υφήλιος οφείλει να εξουδετερώσει την απειλή. Τα είπε και στον ΟΗΕ ο Ερντογάν, και ξαλάφρωσε.

Έχει, βέβαια, δίκαιο. Οποιαδήποτε κίνηση για ανατροπή μίας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης αποτελεί ντε φάκτο πραξικόπημα. Η εγκαθίδρυση μίας στρατιωτικής χούντας στην Τουρκία θα άνοιγε τις πύλες της κόλασης.

Αλλά τι σόι δημοκρατία είναι αυτή, που καταπνίγει κάθε είδους αντίδραση και καταπιέζει τους αντιφρονούντες μέχρι σκασμού;

Τα τανκς στην πλατεία Ταξίμ δεν πρόκειται δα να εμφανιστούν στα βιβλία αγωγής του πολίτη της πολιτισμένης Δύσης. Ούτε πρόκειται να γίνει πρωτοσέλιδο στην ίδια την Τουρκία η συμπεριφορά του καθεστώτος απέναντι στις μειονότητες και στον Τύπο.

Ο μοναδικός ηγέτης που κατόρθωσε να κάνει τον Ερντογάν συμπαθή είναι ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο σύντομος, ψυχρός πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας ήταν σαν ποδοσφαιρικός αγώνας όπου θέλεις να χάσουν και οι δύο. Ούτε καν ισοπαλία.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έμαθα ότι το Final-4 της Ευρωλίγκας θα γίνει στην Κωνσταντινούπολη, παρά τις αντιρρήσεις τρίτων και τους φόβους για νέα τρομοκρατικά χτυπήματα.

Οι τρίτοι είναι ξυπόλητοι και δεν έχουν φωνή. Τα γρόσια του νεόπλουτου χορηγού έκαναν τη διαφορά. Το πολύ πολύ, να μεταφερθεί η διοργάνωση στη δυτική όχθη, που μοιάζει πιο φιλόξενη στα μάτια του δυτικού επισκέπτη. Μη γίνουν και τα νεύρα μας κρόσια.

Τέσσερις μήνες αργότερα, θα χρειαστεί να ξαναπάμε στην Πόλη, για την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ 2017. Εδώ τα κρατικά γρόσια είναι μάλλον αδιόρατη υπόσχεση, παρά χειροπιαστή πραγματικότητα.

Και, αν όλα πάνε στραβά στην κλήρωση του Νοεμβρίου, θα ακολουθήσουμε την «επίσημη αγαπημένη» στην Τουρκία πιο νωρίς, από τη φάση των Ομίλων κιόλας. Μέχρι να μάθουμε απ'έξω και το τελευταίο σοκάκι του Σουλταναχμέτ.

Περιττό, νομίζω, να γράψω, ότι προσεύχομαι να μας στείλει η τυφλή θεά στο Ελσίνκι ή στη Ναπόκα-Κλουζ ή έστω στο Τελ Αβίβ.

Οι Τούρκοι, βέβαια, είναι πιο φιλόξενοι προς τον Έλληνα και από τους Ρουμάνους και από τους Φινλανδούς και από τους Ισραηλινούς. Και από τους Σέρβους, αν θέλετε να προσθέσω την πόλη που διεκδικούσε το Final-4 σε περίπτωση διαζυγίου της Euroleague με την Κωνσταντινούπολη.

Αυτό το στοιχείο το έχω ζήσει κατ’επανάληψη στο πετσί μου και δεν σηκώνω αντιρρήσεις. Άλλη συζήτηση η ιστορία, άλλη η συμπεριφορά των απλών ανθρώπων στον δρόμο.

Στηρίζουν, ωστόσο, με την ψήφο τους και με την ανοχή τους τον μεσαιωνισμό. Και τι με αυτό; Μήπως είναι οι μοναδικοί ή μήπως είναι οι χειρότεροι;

Όσο το φάντασμα του Τραμπ πλανιέται πάνω από την υφήλιο, οι Ερντογάν και οι Πούτιν αυτού του πλανήτη μοιάζουν με άκακους αμνούς.