Ο βολεμένος γίγαντας

Το Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ είναι σε εξέλιξη. Αν εξαιρέσει κανείς την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία, που έχει μπει σε μεγάλες περιπέτειες και θα χρειαστεί να δείξει την κλάση της νικώντας την Λιθουανία και την Αργεντινή αν θέλει να μην αποχαιρετήσει πρόωρα το Ρίο, οι ομάδες που έχουν φιλοδοξία να διεκδικήσουν μετάλλιο ουσιαστικά θα ξεκινήσουν να παίζουν κρίσιμα ματς στους νοκ άουτ προημιτελικούς. Η Λιθουανία, η Αυστραλία και φυσικά η Κροατία είναι οι ομάδες που ως τώρα έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις. Ωστόσο θέλοντας να αντλήσουμε ένα χρήσιμο παράδειγμα που μας δίνει αφορμή για συζήτηση, εμείς θα διαλέγαμε την Κίνα.

Μια τεράστια χώρα, με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στον πλανήτη (1,377 δισεκατομμύρια), με οικονομική άνεση, με παράδοση στον αθλητισμό, με λατρεία και επενδύσεις στο άθλημα και με στενή και άμεση σχέση με το ΝΒΑ, εκπροσωπείται από την Εθνική της που ακόμη δεν έχει πετύχει νίκη. Το μόνο που της απομένει να διεκδικήσει είναι να αποφύγει την 12η και τελευταία θέση του Ολυμπιακού τουρνουά.

Θεωρητικά, η Κίνα, με όλες αυτές τις προδιαγραφές που αναφέραμε παραπάνω, δηλαδή μεγάλη βάση, οικονομική άνεση και δυναμική αγορά συν τα ψηλά κορμιά που διαθέτει, θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε κάθε παγκόσμια διοργάνωση. Αντ’ αυτού, το μόνο που έχει καταφέρει είναι να διακρίνεται και να κυνηγάει μετάλλια μόνο στην Ασία (16 χρυσά, 1 ασημένιο και 2 χάλκινα στους Πανασιατικούς). Ενδεχομένως και να της αρκεί, αν και κατά την άποψή μου δεν θα έπρεπε.

Το θέμα όμως είναι αν υπάρχει εξήγηση και κυρίως, αν - από την δική της περίπτωση- θα μπορούσαμε (και) εμείς οι Έλληνες των 11 εκατομμυρίων, πρώτα να καταλάβουμε τί έχουμε πετύχει στο μπάσκετ και μετά να αντλήσουμε τροφή για σκέψη που αφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Σε αντίθεση λοιπόν με τους Πανασιατικούς, η καλύτερη θέση που έχει καταλάβει η Κίνα σε Ολυμπιακά ή Παγκόσμια τουρνουά ήταν η 8η θέση. Την κατέλαβε στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα (1996), της Αθήνας (2004) και του Πεκίνου (2008) και στο Παγκόσμιο του Τορόντο (1994).

Προφανώς λοιπόν δεν αξιοποιεί όλα αυτά τα «όπλα» που έχει στα χέρια της. Είτε γιατί δεν ξέρει, δεν μπορεί ή δεν θέλει.

Με βάση της εμπειρία που είχα παρακολουθώντας δια ζώσης το Πανασιατικό του 2013 στην Μανίλα, τότε που στο τιμόνι της ομάδας κάθισε για πρώτη και τελευταία φορά ο Παναγιώτης Γιαννάκης με αποτέλεσμα την 5η θέση, έχω την αίσθηση πως …δεν θέλει. Κι όταν λέω «δεν θέλει» εννοώ ότι: δεν θέλει να ξεβολευτεί από την ευδαιμονία της.

Το πρώτο πρόβλημα των Κινέζων είναι το στυλ παιχνιδιού. Παίζουν με το ανέμελο έως αφελές «όσα πάνε κι όσα έρθουν», με έμφαση στην επίθεση και τυπική σχέση με την άμυνα , ένα στυλ με το οποίο αποδεδειγμένα δεν μπορείς να φτάσεις και πολύ μακριά γιατί υπάρχουν άλλες ομάδες που το κάνουν καλύτερα και πιο μελετημένα.

Αυτό είναι το στυλ που έχουν και στο πρωτάθλημά τους, στο οποίο διακινούνται τεράστια ποσά, προσελκύουν σπουδαίους παίκτες τα τελευταία χρόνια, αλλά χωρίς αντίστοιχο όφελος που να αποτυπώνεται με την πρόοδο της Εθνικής. Εκεί πήγε να συνεχίσει και να βγάλει πολλά χρήματα ο Ντάριους Ανταμς , ένας από της ηγέτες της περσινής Λαμποράλ, εκεί σπάει τα κοντέρ για μια ακόμη χρονιά το νέο απόκτημα του Παναθηναϊκού, ο Κρις Σίνγκλετον ο οποίος όμως πέρυσι έκανε την διαφορά και έφτιαξε το όνομά του στην Ευρώπη για τα αμυντικά του χαρίσματα που βοήθησαν την Λοκομοτίβ Κουμπάν του Μπαρτζώκα να φτάσει μέχρι το φάϊναλ φορ.

Οι μπασκετμπολίστες στη Κίνα είναι σταρ. Βγάζουν τρελά λεφτά, υπερβολικά για την αξία που έχουν στην παγκόσμια αγορά. Πιο ακριβοπληρωμένος απ’ όλους ο περίφημος Γι Γιανλιάν, άλλοτε παίκτης των Μπακς , των Νετς, των Ουίζαρντς και των Μάβερικς , .σημαιοφόρος στο Λονδίνο και δεύτερο μεγαλύτερο όνομα του Κινέζικου μπάσκετ μετά το περίφημο Γιάο Μινγκ που έγινε το όχημα του ΝΒΑ για να ανοιχτεί με επιτυχία στην τεράστια αυτή αγορά. Πρόσφατα, για να υπογράψει νέο τριετές συμβόλαιο με τους Guangdong Southern Tigers, πήρε το ιλιγγιώδες ποσό των 16,1 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Γι μου εξομολογήθηκε τότε, ότι είχε μια προσφορά από την Μπαρτσελόνα , να την ενισχύσει μεσούσης της περιόδου. Την αρνήθηκε χωρίς να την πολυσκεφθεί. Αφενός γιατί το οικονομικό όφελος δεν θα ήταν τέτοιο που θα τον έπειθε να χαλάσει την ξεκούρασή του και αφετέρου γιατί δεν του έλεγε και κάτι να παίξει στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Συμπέρασμα; Οι Κινέζοι έχουν φτιάξει έναν δικό τους κόσμο, έχουν κλειστεί μέσα και έχουν καταπιεί το κλειδί και τον απολαμβάνουν, χωρίς να τους καίγεται καρφί. Ακόμη και το μπάσκετ που παίζουν είναι εύκολο, με την έννοια ότι όλοι έχουν το μυαλό τους στην επίθεση. Οι άμυνες μπορούν να παρομοιαστούν με εκείνες του NBDL, όπου ο καθένας νοιάζεται με όσα μπορούν να αποτυπωθούν στην στατιστική του.

Όλα αυτά προσπάθησε να τους τα εξηγήσει ο «δράκος», αλλά όπως αποδείχθηκε στην πράξη δεν ήταν πρόθυμοι να καταλάβουν. Το πρώτο που τους ρώτησε , όταν ανέλαβε την ομάδα ήταν αν τους ενδιαφέρει να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Ασίας κι αν ήταν έτοιμοι να παλέψουν για αυτό με υπομονή. Κι ενώ η πρώτη αντίδρασή τους ήταν θετική, όταν διαπίστωσαν ότι εκτός από τρόπο, τα πράγματα θέλουν και κόπο, τα παράτησαν χωρίς μάχη. Έχει άλλωστε αποδειχθεί ότι είναι πολύ δύσκολο , ακόμη και να προσπαθήσεις να διαταράξεις την ραστώνη ενός βολεμένου. Ο Γιόνας Καζλάουσκας που πήγε με τα νερά τους και ταίριαζε με τα χνώτα τους, τα κατάφερε καλύτερα.

Τέλος, θα αναρωτηθείτε πώς μου ήρθε να ασχοληθώ με όλα αυτά, αυτή την εποχή. Πρώτον γιατί σε κάθε Ολυμπιακούς ή στα Παγκόσμια έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την Κίνα. Δεύτερον γιατί αν κάνουμε μια αναγωγή θα καταλάβουμε πόσο ενδεικτικό είναι το παράδειγμα για το στυλ παιχνιδιού που βασίζεται στην μόνο στο επιθετικό ταλέντο και διαφημίζεται γιατί μπορεί να είναι πιο ελκυστικό για τον κόσμο αλλά δεν έχει πάντα αποτέλεσμα. Τρίτον πόσο μπορεί η οικονομική ευμάρεια να αφοπλίσει την περαιτέρω δίψα και φιλοδοξία για βελτίωση (βλέπε νέους παίκτες που πήραν από μικροί καλά συμβόλαια). Τέταρτον ότι σε κάθε ζήτημα πρέπει να κοιτάμε την μεγάλη εικόνα και να μην είμαστε στενόμυαλοι και εσωστρεφείς αν θέλουμε να κάνουμε μια σοβαρή ανάλυση της πραγματικότητας και πέμπτον να μη «μασάμε» από τα στατιστικά των παικτών έρχονται από το Κινέζικο πρωτάθλημα, ειδικά αν δεν τους έχουμε δει στην Ευρώπη.