To γαϊτανάκι των απρόθυμων

Κάποιο πουλάκι που πετάει ψηλά και ακούει πολλά μου έδωσε χθες μία εξαιρετικά διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα πληροφορία. Ένα από τα -όχι πολλά και όχι ιδιαίτερα μεγάλα- μεγάλα κεφάλια της Ομοσπονδίας μπάσκετ θα έβλεπε με μάλλον θετικό μάτι την πιθανότητα ανανέωσης της συνεργασίας με το προπονητικό τιμ της τελευταίας τριετίας (Κατσικάρης, Πρίφτης, Σκουρτόπουλος).

Πέρα από το μάλλον θετικό ισοζύγιο των αγωνιστικών αποτελεσμάτων, αναγνωρίζεται στους τρεις το κλίμα συσπείρωσης μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, η προθυμία με την οποία εντάχθηκαν στην ομάδα οι βετεράνοι διεθνείς (ιδίως το 2015), τα καλά λόγια που ακούστηκαν από όποιον παίκτη πήρε θέση και η ανανεωτική διάθεση σε όλα τα επίπεδα.

Παρ'όλο που η ομάδα ανανεώθηκε σε μέγιστο βαθμό σε σύγκριση λ.χ. με την αντίστοιχη του 2013, μολονότι παρουσιάστηκε στο Τορίνο με 6 αδοκίμαστους "ρούκις", παρέμεινε ανταγωνιστική, τοποθέτησε τις βάσεις για το μέλλον της και διεκδίκησε με αξιώσεις ένα έπαθλο που, αντικειμενικά, θα ισοδυναμούσε με θαύμα.

Οι υστερικοί και οι αιθεροβάμονες μπορούν να φωνασκούν όσο θέλουν. Γι'αυτούς τους λένε υστερικούς.

Μπορεί να μη πέτυχε την υπέρβαση που όλοι ονειρευόμαστε η Εθνική της τριετίας 2014-6, αλλά δεν έφερε στις αποσκευές της και καμία πραγματική αποτυχία. Ελάχιστες ευρωπαϊκές ομάδες θα μπορούσαν να νικήσουν τη Σερβία του 2014 και την Ισπανία του 2015, ενώ ακόμα λιγότερες θα στέκονταν όρθιες μέσα από το τσουνάμι απουσιών που αποδεκάτισε τη φετινή αποστολή.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος έχει να κάνει με τις δυσκολίες εξεύρεσης ικανοποιητικής εναλλακτικής λύσης.

Η περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη συνοδεύεται από βαθιά ριζωμένες δυσκολίες και δεν αποτελεί δα άλμα προς το μέλλον. Οι λίγοι που απέμειναν στις επάλξεις από την παλαιά γενιά θεωρούνται λίγο πολύ ξεπερασμένοι, ενώ οι νεώτεροι (με εξαίρεση τους -για προφανείς λόγους απλησίαστους- Ιτούδη, Μπαρτζώκα, Σφαιρόπουλο, Πεδουλάκη) δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με το τρίο που κοουτσάρισε την Εθνική στο Τορίνο.

Ξένος προπονητής θα προσληφθεί μόνο αν η έρευνα οδηγήσει σε αδιέξοδο, αφού το φιάσκο Τρινκιέρι παραείναι πρόσφατο για να αγνοηθεί και το αραχνιασμένο ταμείο δεν επιτρέπει όνειρα τύπου Μπλατ ή ...Ομπράντοβιτς.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστεί το αίτημα των καιρών για "προπονητή πλήρους απασχόλησης", αλλά αυτό μπορεί να περιμένει λίγο, εάν χρειαστεί. Η επόμενη μέρα για τις Εθνικές ομάδες (με τους χειμωνιάτικους αγώνες και το γεμάτο καλεντάρι) αρχίζει όχι φέτος, αλλά το φθινόπωρο του 2017, αμέσως μετά το επόμενο Ευρωμπάσκετ.

Σημειωτέον ότι το καλοκαίρι του 2018 είναι κενό, το πρώτο μετα από πολλά πολλά χρόνια. Ακολουθούν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019 στην Κίνα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2020 στο Τόκυο. Ακομα βρισκόμαστε στο φινάλε της προηγούμενης εποχής, όχι στην εκκίνηση της νέας.

Λησμόνησα να σας πω ότι ο Φώτης Κατσικάρης δεν σκοπεύει να συνεχίσει στην Εθνική. Έμαθα μάλιστα ότι ήταν απρόθυμος και για φέτος για διάφορους λόγους, αλλά προσηλυτίστηκε από τους δύο βοηθούς του. Η συζήτηση είναι εν πολλοίς φιλολογική, εκτός αν μιλάμε για τρίο αποτελούμενο από δύο άνδρες...

Ούτε ομως οι άλλοι δυο είναι free agents. Ο Δημήτρης Πρίφτης συνεχίζει κανονικά στον Άρη, με ανεβασμένες μετοχές και αυξημένες φιλοδοξίες. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος μάλλον θα ακολουθήσει τον Κατσικάρη στο Κράσνονταρ.

Στο μεταξύ, ουδείς γνωρίζει ποιοι παίκτες θα στελεχώσουν το έμψυχο δυναμικό της Εθνικής τον επόμενο Σεπτέμβριο, σε μία διοργάνωση μετρίου βεληνεκούς όπως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Οι φετινοί 30άρηδες και φυσικά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελούν ερωτηματικό, όπως και όλοι όσοι είναι συνδεδεμένοι με το "κοκκινοπράσινο" δίπολο.

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος μπορεί να έχει πάρει τις αποφάσεις του (αν και πολύ αμφιβάλλω...), αλλά δεν προτίθεται να ανοίξει τα χαρτιά του σύντομα. Πιστός στις μεθόδους της τελευταίας οκταετίας, θα αφήσει το θέμα να αιωρείται αρκετούς μήνες και θα περιμένει να δει πού θα καθίσει κάθε χαρτί μόλις εξανεμιστεί ο καπνός.

Και ποιος ξέρει τι θα βρέξει ο χειμωνιάτικος ουρανός; Ποτέ δεν ξέρει κανείς, ποιος αξιόλογος προπονητής θα μείνει άνεργος τον Δεκέμβριο ή τον Φεβρουάριο. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα αναλάμβανε την Εθνική δίδυμο Πεδουλάκη-Σφαιρόπουλου, αλλά δυστυχώς τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός.

Ας περιμένουμε, λοιπόν, και εμείς, μαζί με τους ενδιαφερόμενους. Η πρόσληψη Ομοσπονδιακού προπονητή είναι κορυφαίο γεγονός στο στερέωμα του ελληνικού μπάσκετ και δεν αντέχει αυτοσχεδιασμούς και αβελτηρίες.