Με λένε Γκριν και είμαι... χώστης!

Θυμάμαι από παλιά τον πιο συνηθισμένο και δόκιμο (έστω κι αν συγκαταλεγόταν στην αργκό) χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούσε η μπασκετική πιάτσα για να περιγράψει έναν δεινό σκόρερ..

Αυτός, λέγαμε τότε, είναι μεγάλος... χώστης!

Τέτοιος θαρρώ πως είναι και ο Ερικ Γκριν, τον οποίο ενέταξε στο δυναμικό του ο Ολυμπιακός: ένας κανονικός χώστης!

Εδώ βεβαίως (θα) τίθεται πάντοτε ένας αστερίσκος: άλλο το NCAA, άλλο η D-League, άλλο το ΝΒΑ, άλλο η Ευρωλίγκα, άλλο ακόμα και το σκληρό, αμυντικογενές και πολύ ψαγμένο από πλευράς τακτικής ελληνικό πρωτάθλημα στο οποίο ακόμη και οι ικανοί σκόρερς αναγκάζονται να προσηλυτιστούν σε μια διαφορετική θρησκεία!

Το εάν ο Ολυμπιακός κτύπησε φλέβα χρυσού από το Ιγκλεγουντ της Καλιφόρνια θα φανεί τον Μάιο και τον Ιούνιο, όταν ξυρίζουν τον γαμπρό στην Ευρωλίγκα και στα ελληνικά πλέι οφς. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου όμως -και σε κάθε περίπτωση μέχρι να εμφανιστεί στη σκηνή, σε θεωρητικό επίπεδο, ο Γκριν θα είναι...

Διστάζω να το γράψω, αλλά μια ψυχή που 'ναι να βγει, ας βγει: εκ προοιμίου ο Γκριν φαίνεται να είναι ό,τι πιο κοντινό στον Σλούκα ή ακόμη και στον Σπανούλη ψώνισε τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός!

Το μπουμπούνισα, ο Θεός και η ψυχή του!

Περισσότερο "δυαροάσος", παρά "ασόδυο", ο Αμερικανός γκαρντ δεν έρχεται στην Ελλάδα για να γίνει απλώς η ασπίδα ή ο κασκαντέρ του Σπανούλη, αλλά ένα δόρυ που ο Σφαιρόπουλος αισιοδοξεί ότι θα μπορεί να εκτινάσσει από τη φαρέτρα του και ένας παίκτης με πρωταγωνιστικό ρόλο.

Με βάση το προφίλ του, ο Γκριν αποκτήθηκε για να αποτελέσει σταθερό σημείο αναφοράς στην επίθεση του Ολυμπιακού, εκτελώντας είτε σε δικές του φάσεις μετά από ντρίμπλα, είτε στο pick n' roll, είτε από τα 6μ.75,είτε με... μπούκες και μάλιστα με το αριστερό χέρι απέναντι σε κλειστές άμυνες.

Πλάκα πλάκα και επειδή έγινε μεγάλη κουβέντα τις τελευταίες ημέρες, λόγω της εγγενούς αδυναμίας της Εθνικής, ο Γκρiν αποκλείεται να γίνει η χαρά του... under στην άμυνα pick n' roll!

Ένας που λέγεται "πράσινος" λοιπόν προορίζεται -σε πείσμα του χρώματος του επωνύμου του- να γίνει φορέας της κόκκινης ανάπτυξης! Ένας Green που η μοίρα τον έντυσε δυο φορές στα πράσινα (Σιένα, Μπίγκορνς) και άλλες δυο στα κόκκινα (Βιρτζίνια Τεκ, Φορτ Γουέιν)! Το Ντένβερ και η Γιούτα που τον στέγασαν στη βραχεία θητεία του στο ΝΒΑ δεν μπαίνουν σε αυτή τη χρωματική αντιδιαστολή, αλλά, διάβολε, οι Νάγκετς μπαίνουν και παραμπαίνουν στη ζωή του Ολυμπιακού.

Με την αμερικανική λογική του “what if” κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του(ς), εάν στις 5 Νοεμβρίου του 2015, ο καλός φίλος του Σφαιρόπουλου, Μάικλ Μαλόουν (που μεγάλωσε κιόλας στην Αστόρια και συχνά φωνάζει “ώπα”) δεν είχε δείξει την πόρτα της εξόδου στον Γκριν για να δώσει τη θέση του στον Κώστα Παπανικολάου!

Λίγες μέρες μετά την έναρξη της σεζόν και ενώ ο Καλιφορνέζος απόφοιτος του Βιρτζίνια Τεκ (και Νο 46 στο ντραφτ του 2013 από τους Τζαζ) είχε παίξει μόλις σε τρία ματς, ο Μαλόουν έκρινε ότι περισσότερο από έναν γκαρντ, ο οποίος σε 46 ματς με τους Νάγκετς σε δυο σεζόν είχε μέσο όρο 3.2 πόντους, χρειαζόταν έναν φόργουορντ τον οποίο μάλιστα ένας φίλος του είχε χαρακτηρίσει “ελληνικό πολυσουγιά”!

Βεβαίως ούτε ο Κώστας μακροημέρευσε στους Νάγκετς και τον Απρίλιο παλιννόστησε στον Ολυμπιακό, όπου τώρα θα συναντήσει ως συμπαίκτη τον Γκριν του οποίου τη θέση έφαγε στο Ντένβερ.

Να λοιπόν που η ζωή σκαρώνει περίεργα παιχνίδια και αυτό δεν είναι το μόνο που αφορά τις παρτίδες του Γκριν με τον Ολυμπιακό και με το ελληνικό μπάσκετ...

Μετά την αποδέσμευση του από τους Νάγκετς ο Γκριν αναγκάστηκε για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο (μετά τη Γιούτα και το Φορτγουέιν) να πάρει... δυσμενή μετάθεση στη D-League αγωνιζόμενος στη θυγατρική ομάδα των Κινγκς, τους Reno Bighorns με τους οποίους διέπρεψε. Με τους... Κερατάδες, ο 25άχρονος γκαρντ έπαιξε σε 40 αγώνες, με μέσο όρο 25.7 πόντους, που τον έχρισαν τρίτο σκόρερ της αναπτυξιακής λίγκας πίσω από τον Σον Κιλπάτρικ (26.4) και τον Βάντερ Μπλου (25.7), ενώ έβδομος ήταν ο συμπαίκτης του μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού, Βινς Χάντερ (21.8) και 14ος ο Κουίν Κουκ (19.6), ο οποίος βρίσκεται τώρα στο στόχαστρο του Αρη.

Προεξάρχοντος του Γκριν, ο οποίος βρέθηκε αντιμέτωπος και με τον μετέπειτα παίκτη του Παναθηναϊκού Ελιοτ Γουϊλιαμς (Σάντα Κρουζ Γουόριορς) οι Μπίγκχορνς αναδείχθηκαν Νο 1 στη Δύση (33 νίκες-17 ήττες), αλλά αποκλείσθηκαν στον πρώτο γύρο των πλέι οφς από τους D-Fenders του Λος Αντζελες. Συμπαίκτες του σε αυτή την ομάδα, εκτός από τον Βινς Χάντερ ήταν ο Κλιφ Χάμοντς (Περιστέρι 2009-10), τον οποίο επιχείρησε μεσούσης της σεζόν να φέρει η ΑΕΚ, ο πρώην σέντερ του Παναθηναϊκού, Γκάνι Λαουάλ, ο γιος του Τζον Στόκτον, Ντέηβιντ, ο γιος του Ιβιτσα Ντούκα, Ντούγε και κάποιος (όχι ο παλιός) Σον Κεμπ.

Παρεμπιπτόντως στους Μπίγκχορνς έχουν αγωνισθεί στο παρελθόν άλλοι τέσσερις παίκτες με θητεία στην Ελλάδα, ο Τζέρι Μακ Ναμάρα (Ολυμπιακός, Πανιώνιος), ο Πατ Γιούιν (Τρίκαλα, Κηφισιά), ο Ντι Τζέι Στρόμπερι (Ολυμπιακός) και ο Γιάροσλαβ Κορόλεφ (Πανιώνιος, Ρέθυμνο). Εκεί επίσης αγωνίσθηκε τη σεζόν 20-10-11, παρέα με τον Στρόμπερι, ο παίκτης με το μεγαλύτερο σουξέ στη μετάβαση του από το NBDL προς το ΝΒΑ, ο οποίος κατά σύμπτωση, λέγεται επίσης Γκριν...

Ο Ντάνι των Σπερς!

Μιας και το ΄φερε η κουβέντα στις συνωνυμίες, ο Ερικ είναι ο τέταρτος Γκριν, που θα σκάσει μύτη στο ελληνικό πρωτάθλημα, μετά τον Ντέβιν και τον Ντέσμοντ, οι οποίοι έπαιξαν στην Ολύμπια Λάρισας, τη σεζόν 2009-10 και τον δις πρωταθλητή του NCAA, Tορίν με τις δυο παρουσίες στην ΑΕΚ (2009-10, 2015-16) και τον τρομερό καυγά με τον Ζντοβτς στον εφετινό δεύτερο ημιτελικό των πλέι οφς με τον Ολυμπιακό.

Για τους Γκριν που έχουν παίξει στο ΝΒΑ δεν το συζητώ: δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ευκαταφρόνητοι, από τον πατέρα του Τορίν, Σίντνεϊ μέχρι τον “Iron Man” ΑC (με τα τρία πρωταθλήματα και τα 1.192 σερί ματς), από τον Ντάνι μέχρι τον Τζεφ και από τον Τζέρλαντ μέχρι τον πυραυλοκίνητο Ντρέιμοντ, καλή του ώρα στο κρατητήριο!

Το πόσο καλός, αποτελεσματικός και επωφελής για το σύνολο θα αποδειχθεί ο Ερικ, δεν το ξέρει κανείς, ωστόσο ο Ολυμπιακός δεν παίρνει γουρούνι στο σακί και συν τοις άλλοις φέρνει έναν παίκτη,που ανήκει στην... εγκυκλοπαίδεια του κολεγιακού μπάσκετ!

Τέτοιος είναι ο Γκριν, ο οποίος τη σεζόν 2012-13 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του NCAA με μέσο όρο 25 πόντους και τώρα βαδίζει στα χνάρια έξι ομολόγων του οι οποίοι έδρεψαν τις ίδιες δάφνες στο παρελθόν: ο άλλοτε προπονητής του ΠΑΟΚ και του Παγκρατίου Τζον Νιούμαν (Μισισίπι, 1970-71, μέσος όρος 40.1 πόντοι!), ο Ζέιβιερ Μακ Ντάνιελ (Ηρακλής/1995-96, Νο 1 με το Γουίτσίτα Στέιτ, 1984-85, μ.ό 27.2), ο Τσαρλς Τζόουνς (Ιωνικός Ν.Φ./ 2001-02, Νο 1 με το Μπρούκλιν, 1996-97 και 1997-98 με μέσο όρο 30.1 και 29.0), ο Αλβιν Γιανγκ (Εσπερος Καλλιθέας/ 1999-2000, Νο 1 με το Νιαγάρα, 1998-99, μ.ό 25.1), ο Ρούμπεν Ντάγκλας (Πανιώνιος/2003-04, Νο 1 με το Νιου Μέξικο, 2002-03, μ.ό 28.0), ο Κίκι Κλαρκ (Αιγάλεω/2006-07 και Αρης 2008-10, Νο 1 με το Σεντ Πίτερς 2003-04 και 2004-05, με μ.ό 26.7 και 25.8π.).

Εάν κατάφερνε να βγει πρώτος σκόρερ και στο NBDL, τότε θα βάδιζε στα χνάρια άλλων δυο παικτών που πέρασαν από την Ελλάδα: του Αντονι Γκράντι (Πανελλήνιος/2007-09, ΑΕΚ/2010-11, Καβάλα/2012-13, νο 1 με τους Ροανόκε Νταζλ, 2005-06, μό 23.0) και του Ντέηβιντ Γιανγκ (Ρέθυμνο/2007-08, Νο 1 με τους Φαγέτβιλ Πάτριοτς, 2004-05, μ.ό 18.5π.)

Τη σεζόν 2012-13 ως τεταρτοετής στο Βιρτζίνια Τεκ, όπου τη διετία 2009-11 βρισκόταν στη σκιά του Μάλκολμ Ντιλέινι, ο Γκριν φανέρωσε σε όλη την πιάτσα την εκτελστική δεινότητα του, σκοράροντας κατά μέσο όρο στους 32 αγώνες, 25 πόντους με 200/393 δίποντα (50.9%), 61/157 τρίποντα (38.9%), 2`18/267 βολές (81.6%),ενώ είχε επίσης να επιδείξει 4.0 ριμπάουντ, 3.8 ασίστ, 1.3 κλεψίματα και 2.2 λάθη.

Ο Γκριν αποφοίτησε από τους "Χόκις" με μέσο όρο 13.5 πόντους, 2.6 ριμπάουντ, 2.5 ασίστ, 1.2 κλεψίματα, 1.4 λάθη και ποσοστά ευστοχίας 48% στα δίποντα, 33.8% στα τρίποντα και 80.4% στις βολές.

Στο ΝΒΑ, σε 52 αγώνες με το Ντένβερ και με τη Γιούτα είχε μέσο όρο 3.1 πόντους, 0.7 ριμπάουντ, 0.8 ασίστ και ποσοστά 41.5% στα δίποντα, 28.8% στα τρίποντα και 85.7% στις βολές.

Στη D-League, σε 45 αγώνες με τους Φορτγουέιν Μαντ Αντς και με τους Ρίνο Μπίγκχορνς είχε μέσο όρο 25.5 πόντους, 4.3 ριμπάουντ, 4.0 ασίστ και ποσοστά ευστοχίας 55.9% στα δίποντα, 43.6% στα τρίποντα (120/275) και 84.9% στις βολές.

Στην Ευρωλίγκα, σε 10 αγώνες της σεζόν 2013-14 με την Μοντεπάσκι Σιένα, πρωτάρης ων στο διεθνές μπάσκετ, “έγραψε” σε 25 λεπτά, 11.1 πόντους, 1.7 ριμπάουντ, μία ασίστ, 0.9 κλέψιμο, 0.7 λάθος, με ποσοστά 45.8% στα δίποντα (33/72), 34.3% στα τρίποντα (12/35) και 69.2% στις βολές (9/13). Την ίδια περίοδο σε 45 ματς του ιταλικού πρωταθλήματος είχε μέσο όρο σε 21 λεπτά συμμετοχής, 10.8 πόντους, 1.5 ριμπάουντ, 1.1 ασίστ, 0.9 κλέψιμο και 0.5 λάθος, με ποσοστά 56.4% στα δίποντα (155/275), 34% στα τρίποντα (34/100) και 83.3% στις βολές (75/90).

Βεβαίως σε ό,τι αφορά στη θητεία του στη... συχωρεμένη (από το προσκήνιο) ομάδα της Τοσκάνης η είδηση βρίσκεται αλλού: στο ότι εκείνη την κολασμένη σεζόν, με προπονητή τον Μάρκο Κρέσπι, είχε συμπαίκτες έναν πρώην παίκτη του Ολυμπιακού (Οθέλο Χάντερ) και έναν που θα τον ξανασυναντήσει στον Πειραιά (Ντάνιελ Χάκετ), συν τον Μαρκίζ Χέινς (Παναθηναϊκός) και τον Σπένσερ Νέλσον (Αρης, Περιστέρι).

Τον Γκριν θα τον θυμούνται με...τρόμο από εκείνη τη σεζόν και από τα δυο μεταξύ τους ματς οι τότε αντίπαλοι και τώρα πλέον συμπαίκτες του Σπανούλης, Μάντζαρης, Αγραβάνης, Λοτζέσκι, Παπαπέτρου και Καββαδάς. Στον πρώτο αγώνα στη Σιένα ο Ερικ πέρασε απαρατήρητος με 5 πόντους (1/3δ., 1/2τρ., 1ρ., 1κλ.) σε 11 λεπτά και ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε με 72-60, αλλά στις 12 Δεκεμβρίου ο λεγάμενος έκανε τους πρωταθλητές Ευρώπης να αλαλιάσουν: σε μια “night to remember” είχε σκοράρει 28 πόντους με 8/15 δίποντα, 3/3 τρίποντα και ¾ βολές και λίγο έλειψε να γκρεμίσει το κάστρο του ΣΕΦ...

Η Σιένα προηγείτο στο σκορ επί τριάντα εννέα λεπτά και επτά δευτερόλεπτα: τότε με ένα (από τα τόσο συνηθισμένα ώστε να αποτελούν δεύτερη φύση του) μεγάλο τρίποντο ο Σπανούλης έβαλε για πρώτη φορά μπροστά τον Ολυμπιακό με σκορ 74-73 και τον οδήγησε στη νίκη (78-73), που ήταν η ένατη στη σειρά και το σερί έμελλε να φτάσει στο 11-0 και να διακοπεί με εκκωφαντικό τρόπο στο Μιλάνο (51-81).

Ο Γκριν είναι εγωιστής, υπό την έννοια ότι μετά την πρώτη (απογοητευτική, με μέσο όρο 2.6 πόντους και ποσοστό μόλις 29.3% στα σουτ) σεζόν του στο κολέγιο, μετατράπηκε σε αρουραίο του γυμναστηρίου, μόχθησε πολύ, υπέφερε και στο τέλος ανταμείφθηκε για τη μεγάλη προσπάθεια του να αναδειχθεί MVP της ισχυρής περιφέρειας ΑCC (όντας μόλις ο δεύτερος μετά τον Λεν Μπάιας που το κατάφερε σε μια σεζόν με αρνητικό ρεκόρ της ομάδας του) και να γίνει ο παίκτης που ονειρευόταν.

Σε όλα τα scouting reports που τον αφορούσαν ως κολεγιόπαιδα, ο Γκριν χαρακτηριζόταν “natural scorer”, με όση ίντριγκα συνεπάγεται αυτό το κομπλιμέντο. Οι εμπειρογνώμονες θεωρούσαν ως πιο δυνατό κομμάτι του ούτως ή άλλως πλούσιου επιθετικού ρεπερτορίου του το pull-up jump shot, μάλιστα ήταν ο παίκτης με τις περισσότερες τέτοιες εκτελέσεις στο ΝCAA. Παράλληλα λογιζόταν ως εξαιρετικός “flοor general”, χάρη στην ταχύτητα, στον υψηλό δείκτη νοημοσύνης και στην ικανότητα του να ανοίξει τον αιφνιδιασμό και να δημιουργήσει ή να τελειώσει φάσεις στο pick n' roll.

Ο Γκριν έχει άριστη γνώση των βασικών και παίζει πάντοτε με μεγάλη ένταση, ωστόσο οι ενστάσεις για το μέλλον του στο ΝΒΑ είχαν να κάνουν με την υστέρηση του σε ύψος, δύναμη και έκρηξη. Σε ό,τι αφορά την αμυντική επίδοση του οι αναλυτές εκτιμούσαν ότι είχε γρήγορα βήματα, χωνόταν στα σκριν και δεν άφηνε κανέναν αντίπαλο του να πάει άνετα σε φάσεις ένας εναντίον ενός.

Το 2013 στις αναλύσεις πριν από τη διαδικασία του νταφτ, οι επαΐοντες αποφαίνονταν ότι είναι ένας γκαρντ που θα μπορούσε να κυμανθεί σε εξέλιξη στο ΝΒΑ ανάμεσα στον Μάριο Τσάλμερς και στον Λου Γουίλιαμς. Τότε έθεταν το ερώτημα πώς θα τη σκαπουλάρει απέναντι σε ψηλότερους. γρηγορότερους και δυνατότερους αντιπάλους και κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η καλύτερη προοπτική του θα ήταν να εξελιχθεί σε έναν έκτο παίκτη υψηλού επιπέδου,ο οποίος θα μπορούσε κιόλας να γίνει βασικός στην κατάλληλη ομάδα, στο ρόλο του scoring point guard.

Τρία χρόνια αργότερα ο Ερικ Γκριν δεν κατάφερε να γίνει κάτι από αυτά τα δυο και επιστρέφει στην Ευρώπη, όχι με την ουρά στα σκέλια, αλλά κουνώντας την σαν το σκύλο, που χαίρεται όταν του μυρίζει κάτι καλό!