Αν είσαι Γκάλης και πονείς...

Ο θυμός δεν είναι καλός σύντροφος και γι’ αυτό (ομολογώ πως) περίμενα να περάσουν μερικές ώρες για να καταλαγιάσει μέσα μου και ύστερα να... αμολήσω τις σκέψεις μου για τον καυγά που ξέσπασε με αφορμή τον Γκάλη!

Εγώ λοιπόν που είμαι παλαιό και ιστορικό στέλεχος της περιβόητης «μασονίας του μπάσκετ», την οποία λανσάρισα κιόλας ως έκφραση, θλίβομαι με το ξεκατίνιασμα το οποίο σαστισμένος παρακολουθώ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού!

Σαστισμένος, στενοχωρημένος μα πιο πολύ τσατισμένος από τη βάναυση προσβολή του Υφυπουργού Αθλητισμού προς τον Πολίτη και ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ: τον Υφυπουργό με την επίσημη και θεσμική ιδιότητα του εννοώ και όχι τον ιδιώτη, που θα μπορούσε να πει οτιδήποτε ευθέως όμως και όχι μέσω κύκλων!

Γαμώ τους κύκλους μου, γαμώ, τους σιχαίνομαι, διότι εάν θέλεις να πεις κάτι, βγαίνεις και το λες εσύ ο ίδιος και όχι οι κάθε λογής παρατρεχάμενοι σου.

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν...

Το δεύτερο είναι και το πιο σοβαρό: εάν από τα λεγόμενα του Πολίτη (με τον οποίο είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος, ας του αναγνωρισθεί ότι είναι από τους ελάχιστους που είχε ανέκαθεν το θάρρος της γνώμης του) εθίγη ο Γκάλης, ας απαντήσει ο ίδιος ο Νικ και ας μην προστρέχουν ως αυτόκλητοι τιμητές της τάξης οι κύκλοι του Κοντονή...

Ο Πολίτης είπε ότι διαφωνεί κάθετα και ριζικά με τη μετονομασία του ΟΑΚΑ σε «Γήπεδο Νίκος Γκάλης» και επικαλέσθηκε ένα σκεπτικό, που είναι συζητήσιμο: είτε ως λανθασμένο, είτε ως άδικο, είτε ως άκομψο, είτε ως ορθό και τεκμηριωμένο από την πλευρά του.

Από την όποια στάση κριτικής τηρηθεί απέναντι στη δήλωση μέχρι το να διαρρέει ο Υφυπουργός ότι «και το δείπνο της ΕΟΚ στην Εθνική ομάδα του 1987, ο Πολίτης το χρωστάει στον Γκάλη» η απόσταση είναι πολύ μεγάλη.

Μεγάλη η απόσταση και ακόμη μεγαλύτερη η προσβολή εκ μέρους ενός θεσμικού παράγοντος που φύσει και θέσει θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός στις κρίσεις και στα σχόλια του απέναντι σε ανθρώπους οι οποίοι προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες στον αθλητισμό και στη χώρα και παρεμπιπτόντως έχουν πληρώσει πολύ ακριβά τις πολιτικές πεποιθήσεις τους...

Οφείλω να το αποκαλύψω ή να το υπενθυμίσω αυτό: όταν ο συνομήλικος μου Υφυπουργός και όλοι οι σημερινοί πενηντάρηδες αναρωτιόμασταν γιατί στο διάολο βγήκαν τα τανκς στους δρόμους και τι σημαίνει δικτατορία, ο Πολίτης που είναι γέννημα θρέμμα της μαρτυρικής Καισαριανής βίωνε στο πετσί του το πογκρόμ για τις αριστερές ιδέες του...

Στην ωριμότερη και καλύτερη φάση της καριέρας του ο «Τσολιάς» έβλεπε τη χούντα των συνταγματαρχών αφενός να βάζει στο... γύψο (που ήταν κιόλας της μόδας ως έκφραση η οποία δήλωνε συμπεριφορά) την καριέρα του στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική ομάδα και αφετέρου να τον διώχνει από τη δουλειά του στον ΟΤΕ.

Προς Θεού, δεν εννοώ ότι ως διωχθείς από τη δικτατορία και ως πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική, ο «Ευρωκόουτς» θα πρέπει διαβίου να απολαμβάνει ασυλίας και να βρίσκεται στο απυρόβλητο για ό,τι πει ο στόμας του και για ό,τι διαπράξει.

Αλλά, πάλι, ακόμη και εάν θεωρείται ότι με τη δήλωση του (που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων, ωστόσο υπάρχουν κιόλας υποστηρικτές της) έπαιξε εν ου παικτοίς, πάλι ο Υφυπουργός είναι ασυγχώρητος: διάβολε, από την καριέρα του στο μπάσκετ και από τη δουλειά του ως ασφαλιστής ο Πολίτης δεν έχει ανάγκη κανέναν για να φάει ο ίδιος ή να κάνει ένα τραπέζι σαν αυτό στο οποίο παρακάθισε...

Στο βιβλίο του «The winner within» ο Πατ Ράιλι γράφει ότι η πιο σοβαρή και επικίνδυνη αρρώστια που μπορεί να προσβάλει μια επιτυχημένη ομάδα και γενικότερα έναν υγιή οργανισμό είναι αυτή η οποία λέγεται «εγώ»! Δεν θυμάμαι πως το διατυπώνει ακριβώς, αλλά εννοεί ότι τα προβλήματα αρχίζουν από τη στιγμή που κάποιος διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο στην επιτυχία από τους υπόλοιπους και ο νοών νοείτω...

Είμαι από εκείνους που κλίνουν ευλαβικά το γόνυ στον Γκάλη και –όπως του είχα πει τον Μάιο του 2013, όταν είχα την τιμή να παρουσιάσω τη συγκινητική εκδήλωση απόσυρσης της φανέλας του και ονοματοδοσίας της σάλας του Αλεξάνδρειου- θα ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη για πάρτη του ακόμη και με τα πόδια ή κολυμπώντας!

Γνωρίζω εξ ιδίας πείρας ότι τον τελευταίο καιρό ο Γκάλης χολώθηκε με κάποια σχόλια, αλλά περισσότερο από το να τσατίζεται και να αδικεί τους άλλους, αδικεί τον εαυτό του: προφανώς ο ίδιος ξέρει ποιος είναι και συνάμα ξέρει ότι ο κόσμος δεν υπήρξε ποτέ αχάριστος και πάντοτε αναγνωρίζει το μέγεθος του και τιμά την προσφορά του...

Αυτή την οικουμενική αναγνώριση ο κόσμος του την επιδαψιλεύει σε υπερθετικό βαθμό πολύ προτού ανακοινώσει ο Κοντονής την απόφαση της κυβέρνησης να δώσει το όνομα του στο ΟΑΚΑ και πολύ προτού τον καλέσει ο Τσίπρας στο Μέγαρο Μαξίμου.

Αυτά που δήλωσε την Τρίτη το βράδυ ο Πολίτης άλλοι τα ενστερνίζονται και υπερθεματίζουν με τη λογική του «πες τα Χρυσόστομε» και άλλοι τα απορρίπτουν μετά βδελυγμίας και ρίχνουν ανάθεμα. Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να υιοθετήσει τη δική του άποψη, αλλά σε μια δημοκρατική χώρα, ισχύει πάντοτε αυτό που ιστορικά έχει αποδοθεί στον Βολταίρο...

«Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»...

Ο Κοντονής διαφώνησε με αυτό που είπε ο Πολίτης, ο οποίος είχε διαφωνήσει με αυτό που έκανε ο Κοντονής και ξαφνικά εκτυλίσσεται ένα ξεκατίνιασμα το οποίο προσβάλλει τόσο στην ουσία, όσο και από πλευράς αισθητικής όλους μας: και την Πολιτεία, και την καλαθοσφαιρική κοινωνία και γενικότερα τον ελληνικό λαό, που λες και λύσαμε όλα τα ζωτικά βιοτικά προβλήματα μας, πλακωνόμαστε για την ποσόστωση στο θρίαμβο του ’87 και στη συνακόλουθη έκρηξη του ελληνικού μπάσκετ.

Εδώ όντως ταιριάζει η ατάκα που επαναλαμβάνει ο Χρήστος Τσαγανέας στη γυρισμένη το 1948, ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» στην οποία υποδύεται τον τρόφιμο ενός τρελοκομείου

Άνθρωποι, άνθρωποι αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι, προς τι μίσος και ο αλληλοσπαραγμός!

· ΥΓ: Ο τίτλος είναι κομμένος στη μέση και παραφρασμένος. Τον δανείζομαι από το σκωπτικό σχόλιο «Εάν είσαι μάνα και πονείς, πες μου ποιος είναι ο Πεπονής» που δημοσιεύθηκε πριν από σαράντα χρόνια σε μια εφημερίδα, όταν ο (άγνωστος στο ευρύ κοινό) Αναστάσιος Πεπονής διορίσθηκε διευθυντής της κρατικής ραδιοφωνίας!