Τα πιο βαριά, 21 γραμμάρια*...

Οι περισσότεροι λένε ότι δεν τους αρέσουν οι αποχαιρετισμοί και κυρίως ότι δεν είναι καλοί σε αυτούς...

Η αλήθεια είναι ότι ο κάθε άνθρωπος γεννήθηκε για τους αποχαιρετισμούς. Εκεί τον καταλαβαίνεις, εκεί τον ζυγίζεις, εκεί τον κρίνεις, όταν αποχαιρετά και όχι όταν χαιρετά...

Η βραδιά στο ΟΑΚΑ λοιπόν, στον τέταρτο τελικό της καλύτερης σειράς τελικών που γνώρισε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ, είχε ακριβώς τέτοιο χαρακτήρα. Εναν χαρακτήρα αποχαιρετισμού σε έναν από τους τρεις – τέσσερις μεγαλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες του 21ου αιώνα.

Ολοι ήταν εκεί για την τελευταία μεγάλη παράσταση του Δημήτρη Διαμαντίδη, όλοι ήταν εκεί για να αποχαιρετήσουν και να ευχαριστήσουν τον Μήτσο για όλα όσα προσέφερε σε όλους. Και για μία ακόμη φορά φάνηκε πόσο ευλογημένο ήταν αυτό το παιδί, πόσο πολύ τίμησε και υπηρέτησε το μπάσκετ...

Η στιγμή που ο Σπανούλης δύο τρία δεύτερα πριν το φινάλε επιλέγει να σηκωθεί για το σουτ της καριέρας του, η στιγμή που ο Διαμαντίδης φεύγει με σπασμένα τα φρένα για την τελευταία άμυνα της καριέρας του, είναι η στιγμή που το ελληνικό μπάσκετ του 21ου αιώνα αποχαιρετά την ψυχή του...

Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να την δεις τόσο καθαρά, όσο καθαρά την αισθάνεσαι, είναι η στιγμή που το τι βλέπεις έχει πολύ μικρότερη σημασία από αυτό που αισθάνεσαι, είναι η στιγμή που όλες οι αισθήσεις σου, όλο το κορμί σου, όλο το είναι σου, καθηλώνεται. Είναι τα δύο τρία δευτερόλεπτα που η ανάσα κόβεται και η φαντασία αντιμετωπίζει τον χρόνο με τέτοια επιείκεια, που αποδεικνύονται αρκετά τα δύο τρία δεύτερα για να φέρεις στο μυαλό σου, μία ολόκληρη καριέρα, γεμάτη από μεγάλες στιγμές. Από την ώρα που ο Σπανούλης σηκώθηκε μέχρι την ώρα που η μπάλα κατέληξε στο καλάθι, τα είχες δει και τα είχες θυμηθεί όλα. Ολα τα μεγάλα σουτ, όλες τις μεγάλες άμυνες, όλες τις μεγάλες νίκες, όλες τις μεγάλες ήττες, όλο του μεγαλείο του Δημήτρη Διαμαντίδη...

Και μετά το ίδιο το μπάσκετ έπρεπε να αποφασίσει, αν η μπάλα στο σουτ του Σπανούλη θα κατέληγε μέσα ή έξω. Και το μπάσκετ επέλεξε η μπάλα να μπει μέσα...

Μην βιαστείτε να πείτε “κρίμα” για τον Διαμαντίδη. Σκεφτείτε πρώτα καλά, πριν καταλήξετε.

Νομίζω, για να μην γράψω ότι είμαι βέβαιος, ότι το μπάσκετ έστειλε το σουτ του Σπανούλη μέσα, γιατί ήθελε να αποχαιρετήσει τον Διαμαντίδη στο ΟΑΚΑ, στον τόπο της δόξας τους. Γιατί ήθελε το τελευταίο ματς του Διαμαντίδη να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ματς στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, στην καλύτερη σειρά τελικών που είδαμε ποτέ. Το μπάσκετ ήθελε ο Διαμαντίδης να φύγει με τελευταία προσπάθεια στην καριέρα του μία άμυνα αυτοθυσίας, να τελειώσει με τον μεγάλο αντίπαλό του να παλεύει με όλες τις δυνάμεις του, με ότι είχε και δεν είχε για να τον κερδίσει. Διότι ο μοναδικός σεβασμός που μπορεί να δείξει σε ένα τεράστιο παίκτη, όταν τον αποχαιρετά ο μεγάλος αντίπαλός του, είναι να κάνει τα πάντα, να δώσει και την ψυχή του για να τον νικήσει. Το μπάσκετ πάτησε το pause την στιγμή που ο Σπανούλης σηκώθηκε να σουτάρει και ο Διαμαντίδης να τον κόψει, σκέφτηκε σοφά και μετά πάτησε το play και αποφάσισε ότι πιο σπουδαίο φινάλε για την καριέρα του Μητσάρα δεν υπήρχε...

Το μπάσκετ αποφάσισε να μπει μέσα το σουτ του Σπανούλη γιατί διαπίστωσε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος να τιμήσει, να δοξάσει και να αποχαιρετήσει ένα γνήσιο τέκνο του. Το μπάσκετ ήξερε ότι ο Διαμαντίδης ήταν τόσο μεγάλος και τόσο σπουδαίος που δεν είχε ανάγκη να φύγει με μία νίκη, με ένα μεγάλο σουτ, με έναν ακόμη τίτλο. Τέτοια έζησε δεκάδες στην καριέρα του. Αλλωστε ο Διαμαντίδης δεν έγινε θρύλος μόνο για τα σουτ που έβαλε, για τις νίκες που πήρε, για τις κούπες που σήκωσε, έγινε θρύλος για τον τρόπο που είχε όταν έχανε, για το μεγαλείο με το οποίο αποδεχόταν την ήττα και για τον τρόπο που επέστρεφε μετά από αυτήν...

Το μπάσκετ ήθελε να δείξει σε όλους μας ότι ο Διαμαντίδης είναι ο μοναδικός, πέρα από ήττες και νίκες. Ηθελε να μας δείξει ότι ο Διαμαντίδης ήταν τόσο μεγάλος και τόσο σπουδαίος που ακόμη και η μεγαλύτερη πίκρα που γνώρισαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού δεν πρόλαβε να κρατήσει παρά μερικά δεύτερα, αμέσως μετά την ξέχασαν, γιατί έπρεπε να σηκωθούν όρθιοι και να χειροκροτήσουν αυτόν που τους αποχαιρετούσε. Για ποιον άλλο θα μπορούσε να συμβεί αλήθεια αυτό, σε ένα τέτοιο ματς, με ένα τόσο πικρό φινάλε; Για κανέναν. Το μπάσκετ είπε να μας το θυμίσει και στην τελευταία στιγμή της καριέρας του Διαμαντίδη. Γι' αυτό έστειλε το σουτ του Σπανούλη μέσα...

Το μπάσκετ ήθελε να μας θυμίσει και κάτι ακόμη. Οτι ο Σπανούλης είναι ακόμη εδώ και είναι εξίσου μεγάλος και σπουδαίος. Γιατί το μπάσκετ δεν βάζει στην ζυγαριά, όπως οι περισσότεροι, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη για να διακρίνει τον μεγαλύτερο ή τον σπουδαιότερο εκ των δύο. Το μπάσκετ ξέρει να σέβεται και τους δύο, όπως το σεβάστηκαν και αυτοί. Το μόνο που ζύγισε το μπάσκετ την στιγμή που ο Σπανούλης σηκώθηκε για τρίποντο και ο Διαμαντίδης για να τον σταματήσει, ήταν το δικό του βάρος. Και διαπίστωσε ότι έγινε ελαφρύτερο κατά 21 γραμμάρια*. Τα πιο βαριά 21 γραμμάρια που καταμετρήθηκαν ποτέ...