Ρε Αργύρη, τι λες τώρα;

Τι κι αν ο Πεδουλάκης δεν έχει τα «υλικά» που χρειάζεται, τι κι αν τα δεδομένα και ο αντίπαλος είναι διαφορετικός σε σχέση με το 2012-13, υπήρχαν στιγμές που νόμιζες πως ο Πεδουλάκης αντέγραψε όλα τα συστήματα του 3-0!

Από το ξεκίνημα στη βασική 5άδα του Χάντερ, τα σχήματα με Γκιστ-Φώτση μέχρι τις σωστές περιστροφές στην άμυνα και το εκπληκτικό διάβασμα σε κάθε επιθετική επιλογή του Ολυμπιακού, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε ομάδα βγαλμένη από την εποχή του «Αρτζι».

Είχα καιρό να δω τον Παναθηναϊκό να έχει τόσο «καθαρό» μυαλό και να ξέρει τι θα κάνει σε κάθε φάση. Είχα καιρό να δω προπονητική παρέμβαση σε τέτοιο βαθμό, όπως επίσης είχα καιρό να δω τον Παναθηναϊκό τόσο έτοιμο πνευματικά και αγωνιστικά. Ο Πεδουλάκης διαχειρίστηκε το παιχνίδι έχοντας τον έλεγχο από το ξεκίνημα μέχρι το φινάλε.

Εβγαλε άσους από το μανίκι, άσους που εκτός όλων των άλλων είχαν και προσωπικό κίνητρο.

Δεν μπορεί ο Φώτσης να ξέχασε να σουτάρει, δεν γίνεται να έχει χάσει το δολοφονικό του ένστικτο και ο Πεδουλάκης δεν έκανε τίποτα περισσότερο απ' αυτό που θα έκανε ένας προπονητής που πιστεύει στους παίκτες του: Του έδωσε το μεγάλο σουτ μετά από τάιμ άουτ κι αυτός το έβαλε, όπως κάνει άλλωστε σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ο Παππάς παίζει για να αποδείξει πως κάτι λάθος γινόταν στην περίπτωσή του επί Τζόρτζεβιτς και το επιβεβαίωσε με το ώριμο παιχνίδι και τη ψυχραιμία που έδειξε στις βολές του. Γενικότερα, ο Πεδουλάκης πάτησε πάνω στο προσωπικό κίνητρο, «τσίγκλησε» τον εγωισμό των παικτών του και την κατάλληλη στιγμή, όταν η μπάλα «έκαιγε», τους έδωσε την μπάλα για να αισθανθούν σημαντικοί.

Είναι εντυπωσιακό αν το σκεφθεί κανείς πως ο Παναθηναϊκός πέτυχε 83 πόντους σε μια άμυνα που δέχεται κατά μέσο όρο 64 πόντους στην Α1, έχοντας τον Ουίλιαμς στον έναν πόντο, τον Ραντούλιτσα στους 4 και τον Διαμαντίδη στους 4! Πριν από το παιχνίδι, αν γνωρίζαμε αυτό το δεδομένο, τότε οι περισσότεροι θα πόνταραν πως ο Παναθηναϊκός δεν θα ξεπερνούσε τους 55 πόντους, αλλά όχι μόνο το κατάφερε, αλλά τελείωσε τον αγώνα έχοντας πέντε παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων και συνολικά 29 ασίστ!

Ο Καλάθης έχει να δει γράφημα στην τηλεόραση με τα σημεία απ' όπου σκόραρε από την εποχή του κολεγίου, ο Φελντέιν βρήκε χώρο ξεκλέβοντας χώρο και χρόνο από τον Ουίλιαμς, ο Χάντερ έπαιξε το ρόλο του... Λάσμε βουλώνοντας τρύπες και δίνοντας βάθος στην άμυνα, ενώ ο Γκιστ ήταν και πάλι ο άνθρωπος - κλειδί στην άμυνα απέναντι στον Σπανούλη. Μέσα σε όλα αυτά ο Πεδουλάκης... επαναστάτησε και με την περίπτωση του Χαραλαμπόπουλου.

Ουδείς άλλος έχει δείξει τέτοια εμπιστοσύνη μέχρι σήμερα, σε σημείο να τον ξεκινάει στο ΣΕΦ και να αφήνει στον πάγκο έναν παίκτη (Ουίλιαμς) που μέχρι πρότινος διαπραγματευόταν συμβόλαιο ύψους 2 εκατομμυρίων δολαρίων.

Δεν έχει μεγάλη σημασία τι του έδωσε ή τι περίμενε να του δώσει, έχει σημασία ότι ο Πεδουλάκης έχει σταθερή άποψη για το θέμα και δεν την προσαρμόζει ανάλογα με την κρισιμότητα ή τον αντίπαλο. Πιστεύει στον Χαραλαμπόπουλο, περισσότερο από κάθε άλλον και το αποδεικνύει εμπράκτως με το ρόλο που του αναθέτει.

Ο Ολυμπιακός αισθάνθηκε να επιστρέφει στον εφιάλτη του 2012-13. Ισως να τρόμαξε από το ξεκίνημα του Παναθηναϊκού, να μην περίμενε ενδεχομένως τέτοια αντίδραση και αγωνιστική ετοιμότητα. Ισως τα τρία τελευταία παιχνίδια με τον Αρη να ξεγέλασαν, όπως ξεγέλασαν τους περισσότερους από μας. Ακόμη κι όταν επέστρεψε στο παιχνίδι έδειχνε να μην πατάει με στιβαρότητα και να μην ελέγχει το ρυθμό.

Πέραν της αστοχίας του (8/26 τρίποντα), δεν είχε καν δεύτερες επιθέσεις (μόνο 4 επιθετικά ριμπάουντ έναντι 8 του Παναθηναϊκού), αλλά κατά βάση δεν αναγνώρισε σωστά τον τρόπο που επιτέθηκε ο αντίπαλός του. Από τα 26 τρίποντα των «πράσινων» τα περισσότερα ήταν ελεύθερα, αποτέλεσμα της εξαιρετικής κυκλοφορίας και των καλών αποστάσεων. Κι αν στην περίπτωση του Καλάθη επιλέγεις να ρισκάρεις με το ελεύθερο σουτ, δεν μπορείς να αντιδρας με τον ίδιο τρόπο στο σουτ του Φελντέιν, του Διαμαντίδη, ακόμη και του Φώτση.

Το 0-1 λέει πολλά, αλλά δεν λέει και τίποτα. Σαφέστατα και ο Παναθηναϊκός απέκτησε πλεονέκτημα, αλλά κυρίως δημιούργησε διαφορετικά δεδομένα στο κομμάτι της ψυχολογίας. Το «δεν μπορεί» που πίστευαν οι περισσότεροι μέχρι τώρα, μετατράπηκε σε «μπορεί και με το παραπάνω» κι αυτό είναι που διαφοροποιεί το κλίμα ενόψει του δεύτερου παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός πρέπει να αλλάξει τη λογική του στην άμυνα και βεβαίως να μην «πειραχτεί» περισσότερο το μυαλό του, σκεπτόμενος ότι το 2016 μπορεί να γίνει 2013.

Υ.Γ1: Λέτε να υπάρχει ακόμη ελπίδα; Αναθάρρησα ομολογώ όταν διάβασα πως οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού διέκοψαν σύνθημα κατά του Διαμαντίδη στο ξεκίνημα του αγώνα. Εμεινα άφωνος, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα για να το πιστέψω. Το «μπράβο» είναι αυτοτόητο, μακάρι να δούμε το αντίστοιχο στο ΟΑΚΑ με τον Σπανούλη.

Υ.Γ.2: Ο Καλάθης τη χρωστούσε δύο μήνες αυτή την εμφάνιση. Μπορεί ο Διαμαντίδης να είναι ο ηγέτης, μπορεί ο Διαμαντίδης να είναι αυτός που μπορεί να κρίνει ένα ματς στο φινάλε του αγώνα, αλλά ο Καλάθης είναι αυτός που θα τραβήξει ή θα... παρατήσει το κάρο. Αυτή τη φορά,σε αντίθεση μ' ό,τι έγινε κόντρα στη Λαμποράλ, όχι μόνο το τράβηξε, αλλά το πήγε μόνος του...

Υ.Γ.3: Αντε τώρα να πει κάποιος στον Πεδουλάκη πως παίζει μόνο άμυνα...