Ο Ιτούδης στο gazzetta.gr: «Ενήργησα ανθρώπινα γιατί ξέρω τι είναι η ήττα για τον Ζέλικο!»

Στην 2η του σεζόν ως head-coach στην Euroleague, o 45χρονος Βεροιώτης προπονητής, δεν έβαλε απλά την σφραγίδα του στην ΤΣΣΚΑ και την οδήγησε στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα έγινε ο πρώτος Έλληνας τεχνικός που κατακτά το πιο σημαντικό ευρωπαϊκό τρόπαιο, στον πάγκο ξένης ομάδας. Το επίτευγμά του, όμως, παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία, αναλογιστεί κανείς ποιος ήταν ο αντίπαλός του!

Ο λόγος για τον Δημήτρη Ιτούδη, τον άνθρωπο που βοήθησε την «ομάδα του ρωσικού στρατού» να ξορκίσει μία κατάρα οκτώ ολόκληρων χρόνων και να κατακτήσει για 7η φορά στην κορυφή της Ευρώπης. Μία ημέρα μετά την επιστροφή του στη Μόσχα και λίγα λεπτά αφότου είχε επιστρέψει στο γραφείο για να αρχίσει να προετοιμάζει την ημιτελική σειρά της VTB-League με την Χίμκι, το gazzetta.gr εξασφάλισε την πρώτη συνέντευξή του μετά τον θριαμβευτικό τελικό του Final 4 και σας παρουσιάζει τις σκέψεις για όλα έζησε στο Βερολίνο και όχι μόνο.

Ο πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ, Αντρέϊ Βατούτιν, είπε στο gazzetta.gr μετά τον τελικό, ότι μπορεί το 2014, που σε προσέλαβε, τυπικά να ήσουν “rookie” ως head-coach στην Euroleague, ωστόσο, υπογράμμισε ότι είχες πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από πολλούς προπονητές με περισσότερα χρόνια από σένα στην πλάτη τους...

«Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος για τον Αντρέϊ, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είσαι πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ και να διαχειρίζεσαι αρκετά δύσκολες καταστάσεις!Γνωρίζω πολύ καλά πως είναι πως είναι, να περιμένεις 7 ολόκληρα χρόνια για το ευρωπαϊκό τρόπαιο, να είσαι εκεί αλλά να μην έχεις μπορέσει να το σηκώσεις... Καταλαβαίνω απόλυτα και τον έντονο πανηγυρισμό του και τον μεγάλο ενθουσιασμό του και είμαι διπλά περήφανος, που ήμουν μέρος όλης αυτής της προσπάθειας και τα καταφέραμε μαζί! Στη συνάντηση που είχαμε το καλοκαίρι του 2014, στη Μόσχα, περίπου 20 μέρες πριν ολοκληρωθεί η συμφωνία μας, μου είχε πει κάτι που θα το πω για πρώτη φορά. Πριν ακόμη δώσουμε τα χέρια κι ενώ είχαμε συζητήσει αρκετές λεπτομέρειες, σε μία ανύποπτη στιγμή, γύρισε και μου είπε: “Δεν πιστεύεις ότι η ΤΣΣΚΑ είναι για σένα ένα μεγάλο ρίσκο;”. Του απάντησα, λοιπόν, ότι για μένα ρίσκο ήταν να αναλάβω μία ομάδα σαν την Μπάνβιτ και ότι η ΤΣΣΚΑ είναι μία τεράστια πρόκληση. Προφανώς, λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω και αυτόν, τους συνεργάτες του και τους χορηγούς για την εμπιστοσύνη με την οποία με περιέβαλαν. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και στο πλαίσιο των πολυάριθμων συναντήσεών μας στο παρελθόν, στους αγώνες με τον Παναθηναϊκό, το ενδιαφέρον της ρωσικής ομάδας προς το πρόσωπό μου, είχε εκδηλωθεί τουλάχιστον άλλες δύο φορές. Σημασία έχει ότι η συνεργασία μας ευοδώθηκε την κατάλληλη στιγμή, φέτος δηλαδή, που είναι και η χρονιά της ελληνορωσικής φιλίας και αλληλεγγύης.»

Με αφορμή αυτό που μόλις είπες, για τον πολύ κόσμο, που ενδεχομένως να μην γνώριζε πόσο καλός προπονητής είσαι, το ρίσκο ίσως να ήταν μεγαλύτερο για την ΤΣΣΚΑ...

«Όχι, γιατί προφανώς, οι άνθρωποι με είχαν αξιολογήσει εδώ και καιρό. Δεν μ' αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Ζέλικο, όταν αναφερόταν σε μένα, δεν με αποκαλούσε βοηθό του, αλλά συνεργάτη του! Όταν ένας προπονητής σαν τον Ομπράντοβιτς, όμως, σε εμπιστεύεται τόσο πολύ, σου δίνει τόσο χώρο για να αναδειχθείς και σου επιτρέπει να παίρνεις πρωτοβουλίες, σημαίνει ότι όταν το λέει, δεν το λέει τυχαία. Ο Βατούτιν και οι άνθρωποι της ΤΣΣΚΑ τα είχαν ακούσει πολλές φορές αυτά τα λόγια...»

Η εφετινή ΤΣΣΚΑ ήταν αυτό που λέμε η πραγματικά δική σου ομάδα, υπό την έννοια ότι πέρυσι υπήρχαν κάποια συμβόλαια (Γουίμς και Κάουν) από προηγούμενες χρονιές και προέκυψε και η προσθήκη του Κιριλένκο. Φέτος, μπορούμε να πούμε ότι επέβαλες πλήρως την βούλησή σου;

«Οι ομάδες είναι αλήθεια ότι χτίζονται το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι, πρέπει να είναι η βάση μίας προσπάθειας! Οι ομάδες γαλουχούνται κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, στη διάρκεια της σεζόν δοκιμάζονται και όταν πια φτάνουν στις τελικές φάσεις, δείχνουν αν έχουν χαρακτήρα. Το στοιχείο, πάνω στο οποίο έπρεπε να συμφωνήσουμε είναι το τι ομάδα θέλουμε να κάνουμε. Γιατί η καλή ομάδα δεν είναι αυτή που έχει 12 αστέρες ή 12 υπερπολύτιμους παίκτες! Είναι εκείνη που έχει διακριτούς ρόλους, πολύ σημαντικούς εργάτες, οι οποίοι αποδέχονται πλήρως την αποστολή τους και είναι ευτυχισμένοι γι' αυτήν, είτε παίξουν 6 δευτερόλεπτα, είτε 36 λεπτά! Αυτό το μοντέλο, το έχουν διδάξει στο παρελθόν αρκετές ευρωπαϊκές που έχουν πετύχει πολλά τα τελευταία 15 χρόνια, όπως ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, η Μακάμπι, οι οποίες έχουν δημιουργήσει μία παράδοση. Πάνω σ' αυτό το πρίσμα δουλέψαμε και γι' αυτό αποκτήθηκαν ο Κόρι Χίγκινς και ο Νικίτα Κουρμπάνοφ αλλά και ο Φρίλαντ, για τον οποίο κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα χτυπήσει στο στεφάνι στο παιχνίδι με την Μπάμπεργκ και θα χρειαστεί να μείνει έξω για 7 μήνες. Ο Τζόελ μας βοήθησε αρκετά και ήταν ο μοναδικός ψηλός που περιόρισε τον Μπουρούση, που αν ο Νάντο (σ.σ.: Ντε Κολό) πήρε το MVP, ο δεύτερος που το δικαιούταν ήταν αυτός. Δύο άσχημα παιχνίδια έκανε φέτος ο Γιάννης, αυτό με την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα και εκείνο με τον Ολυμπιακό, στο οποίο όμως, έπαιξε με σοβαρό προσωπικό πρόβλημα...»

Παρακολουθώντας την δική σου ΤΣΣΚΑ στο περυσινό και το εφετινό Final 4, ο τομέας στον οποίο υπερτερούσε στο Βερολίνο σε σχέση με την Μαδρίτη, ήταν η πνευματική προετοιμασία και δύναμη. Δεν έχασε σε κανένα σημείο του ημιτελικού τον έλεγχο, ενώ στον τελικό «επιβίωσε» όταν το momentum ήταν εις βάρος της. Η αίσθησή μου είναι ότι η νίκη στην παράταση, μετά από την εξέλιξη της 4ης περιόδου, είναι μεγαλύτερο παράσημο από έναν θρίαμβο με 20 πόντους. Πως το βλέπεις εσύ;

«Χαίρομαι που μου κάνεις αυτή την ερώτηση, γιατί πολλοί στέκονται μόνο στον τελικό και δεν ασχολούνται με τον ημιτελικό, που κι αυτός ήταν ένας τελικός. Θα πάω λίγο πιο πίσω. Για μας, όλα άρχισαν από τον τελευταίο αγώνα της 1ης φάσης, με τη Μάλαγα στην Ισπανία, όταν επιλέξαμε να κερδίσουμε για να βγούμε πρώτοι στον όμιλο και να μπούμε σε έναν όμιλο-φωτιά με έξι ομάδες υποψήφιες για το Final 4! Αυτό το ματς, δημιούργησε τον χαρακτήρα μας. Από 'κει και πέρα, από την αρχή της σεζόν, βάλαμε κάποια στοιχεία στο παιχνίδι μας προσπαθώντας να ισορροπήσουμε μεταξύ άμυνας κι επίθεσης και να βρούμε τη σωστή “χημεία” και για τα δύο. Για παράδειγμα, ο Μίλος (σ.σ.: Τεόντοσιτς) δεν είναι ο καλύτερος αμυντικός παίκτης, αλλά στην πορεία έγινε ένας από τους πιο χρήσιμους., αμυντικά, παίκτες μας στην εφετινή χρονιά. Ήταν εκεί στα ριμπάουντ, ήταν μέσα στις περιστροφές, έκανε φάουλ όταν χρειάστηκε! Αυτό για μένα ήταν το μεγάλο επίτευγμα, να μπορείς να ισορροπήσεις το ταλέντο που έχεις, γιατί ο συγκεκριμένος παίκτης σκέφτεται δύο φάσεις πιο μπροστά, με την προσπάθεια που πρέπει να κάνεις... Το ότι έφτασε να πει ότι “πρώτη φορά με βάζουν στο ματς για να παίξω άμυνα, αντί για να με βγάλουν!”, νομίζω ότι λέει πολλά...»

Την αυτοπεποίθηση των παικτών δεν μας είπες πως τόνωσες...

«Έχεις απόλυτο δίκιο ότι κλειδί ήταν εκεί... Θεωρώ ότι έτσι όπως πήγε το παιχνίδι και ειδικότερα στην παράταση, όταν ο Σλούκας έβαλε το τρίποντο και το γήπεδο άρχισε να σείεται, όλα έδειχναν Φενέρ! Όμως, η ομοψυχία, το θάρρος και η αποφασιστικότητα που δείξαμε στο έξτρα πεντάλεπτο, μας οδήγησε σε μία πέρα για πέρα δίκαιη και άνετη νίκη. Στο τάϊμ-άουτ πριν αρχίσει το πιστεύαμε και όπως είπα στα παιδιά, “αυτό το παιχνίδι δεν θα το χάσουμε, είναι δικό μας!”...»

Στο video της ομιλίας σου στα αποδυτήρια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι είσαι και προπονητής του κάθε παίκτη ξεχωριστά, όχι μόνο της ομάδας. Για παράδειγμα, τόσο πέρυσι όσο και φέτος, ο Τεόντοσιτς, που είναι ένας παίκτης με υψηλό μπασκετικό IQ και δεν είναι και τόσο εύκολο να μπει σε καλούπια, είπε ότι ο Ιτούδης είναι ο καλύτερος προπονητής που είχε ποτέ...

«Ένα σύνολο, με έναν προπονητή ως ηγέτη, δεν μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά, αν οι σχέσεις δεν είναι διακριτές και ανθρώπινες! Δεν είμαστε ρομπότ! Όσον αφορά τον Μίλος, που είναι ο πιο διορατικός παίκτης που είχα ποτέ, είναι ο εκείνος στον οποίο έχω πει “παίζουμε αυτό”, μου έχει απαντήσει “μα coach να παίξουμε το άλλο, ταιριάζει περισσότερο” και τελικά έχω πάει με τον Τεόντοσιτς. Γενικά δίνω στους παίκτες μου την ελευθερία να παίξουν με το ένστικτό τους, γιατί εκείνη τη στιγμή αυτοί βρίσκονται στο παρκέ και βιώνουν καλύτερα το momentum, οπότε κάποιες φορές οφείλω να το σεβαστώ. Σε γενικές γραμμές, μπορώ να βγω έξω να φάμε με τους παίκτες μου και να πιούμε, αλλά στο γήπεδο, ακόμη και να τους διώξω από την προπόνηση γιατί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους ή γιατί δεν είχαν διάθεση. Πρέπει να είμαι αυστηρός και κριτικός με τους ηγέτες μου, γιατί αλλιώς θα χάσω την ομάδα. Αλλά αυτό έχει να κάνει με την αντίληψη που έχει ο καθένας για τον ρόλο του. Όταν ο Ντε Κολό και ο Τεόντοσιτς, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, ο Χριάπα και ο Βορόντσεβιτς κρατάνε τα αποδυτήρια και ο Χάϊνς να είναι τέτοιος μαχητής, όλοι οι υπόλοιποι μπαίνουν στη λογική του συνόλου.»

Κάποια στιγμή σε ακούσαμε να κάνεις έναν αστεϊσμό με τον Χίγκινς και τον Κουρμπάνοφ, ρωτώντας τους, “ποιος θα πάρει το χρυσό μετάλλιο;” και “ποια ομάδα θα πάει στον τελικό;”... Τι ήθελες πεις; Να υποθέσουμε ότι πρόκειται για κάποιο mind game, που άρχισε από το ξεκίνημα της σεζόν;

«Αυτοί οι δύο ξέρουν πολύ καλά (γελάει...)! Υπήρχε μία γενική αμφισβήτηση στην αρχή της χρονιάς για τους παίκτες που πήραμε. Αλλά όχι από μας!»

Σε πείραξαν τα σχόλια που πιθανόν να διάβασες για το υψηλό budget της ΤΣΣΚΑ;

«Καθόλου! Απλά ο κόσμος δεν ξέρει ότι η ΤΣΣΚΑ είναι η μόνη ομάδα στην Ευρώπη που δίνει όλα τα στοιχεία στην δημοσιότητα γιατί υποχρεώνεται από τη ρωσική νομοθεσία. Πουθενά αλλού δε γίνεται αυτό, παρά μόνο στο NBA, όπου και δημοσιεύονται αυτούσια τα budgets των ομάδων και ξέρουν όλοι τι παίρνουν οι παίκτες, μέχρι το τελευταίο δολάριο! Στο δικό μας budget, λοιπόν είναι μέσα, από το πόσα χρήματα παίρνουν οι παίκτες, μέχρι την αμοιβή του φωτογράφου και της κυρίας που μας σιδερώνει τα πουκάμισα. Μέσα σ’ αυτό το νούμερο συμπεριλαμβάνονται τα έξοδα των ακαδημιών, των πτήσεων τσάρτερ, οι αποζημιώσεις των ατζέντηδων και η συνολική εφορία. Είναι το πλήρες κόστος της λειτουργίας του οργανισμού. Αυτή η συζήτηση, λοιπόν, αρέσει σε πολλές ομάδες για να δημιουργήσουν μεγαλύτερο κίνητρο στους παίκτες τους και να προσδώσουν και ταυτόχρονα έξτρα πίεση στην ΤΣΣΚΑ. Επομένως, ο προϋπολογισμός μας για το αγωνιστικό τμήμα, είναι σαφώς πολύ χαμηλότερος από τα 37 εκατομμύρια, που είναι ο επίσημος αριθμός.»

Όταν έχει κάποιος ως στόχο να γίνει προπονητής, ονειρεύεται τέτοιες στιγμές όπως αυτές που έζησες μετά τη λήξη του τελικού στο Βερολίνο;

«Όταν ξέρεις ότι σε όλη τη διάρκεια της μακράς αυτής διαδρομής, τίποτε δεν σου χαρίστηκε, τότε η επιτυχία έχει πιο γλυκιά γεύση και πραγματικά απολαμβάνω αυτό τον μαραθώνιο. Είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου. Πολλοί με ρωτάνε “τι θα κάνουμε σήμερα coach;” και απαντάω: “Μα αν ήξερα, θα καθόμουν στο σπίτι να δω το ματς στην τηλεόραση!”. Είμαι από ένα χωριό έξω από τη Βέροια, βίωσα πολλές εξάρσεις και ξέρω καλά τι θα σημαίνει η μάχη! Γι’ αυτό και σέβομαι τους πάντες...»

Παίζοντας στον τελικό με αντίπαλο τη Φενέρμπαχτσέ και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, με τον οποίο όλοι ξέρουμε τι δεσμοί σας ενώνουν, ήξερες από πριν ότι – ενδεχομένως – να μην χαιρόσουν όσο θα ήθελες μία ενδεχόμενη νίκη; Είχες προετοιμάσει τον εαυτό σου;

«Όχι, δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν ότι το τρόπαιο θα μείνει στην οικογένεια, με την ευρύτερη έννοια, όπως κι έγινε! Το πήρε βέβαια δίκαια η ΤΣΣΚΑ, που έφτασε τα επτά ευρωπαϊκά στην ιστορία της κι είμαστε πολύ ευχαριστημένοι γι’ αυτό. Η Φενέρ, όμως, ήταν ένας μεγάλος αντίπαλος και αν μας κέρδιζε, προφανώς θα το έπαιρνε δίκαια εκείνη!»

Σε ρωτάω γιατί η συμπεριφορά και οι δηλώσεις σου μετά το ματς, ξάφνιασαν ευχάριστα τον πολύ κόσμο...

«Κοίτα αν έμπαινα στην διαδικασία να σκέφτομαι την σχέση μου με τον Ζέλικο και το εγώ ή αυτός, ίσως – σε έναν βαθμό – να έχανα τη συγκέντρωσή μου, οπότε προσπάθησα να αποβάλλω αυτή την σκέψη. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι παίζουμε με μία πολύ ποιοτική ομάδα, που έχει εκπληκτικό προπονητή.»

Αυτό που έκανε άσχημη εντύπωση σε πολλούς μπασκετικούς είναι οι δηλώσεις του Ομπράντοβιτς για την διαιτησία. Η φυσική εξέλιξη του ανθρώπου είναι να προοδεύει κάποιος στον οποίο εσύ έδειξες τον δρόμο. Υπήρξαν πολλοί που είπαν «ρε Ζέλικο, έχεις πάρει οκτώ τρόπαια και σε κέρδισε μία φορά ο μαθητής σου και μικρός σου αδελφός... Ε, βγες και πες ένα μπράβο...»

«Μα μπράβο είπε...»

Έδωσε συγχαρητήρια αφού πρώτα μπήκε στην διαδικασία να δικαιολογήσει την ήττα του και είπε όλα αυτά που είπε για τις διαιτητικές αποφάσεις...

«Θα σου πω κάτι ειλικρινές και δεν το κάνω για να αποφύγω την ερώτηση, άλλωστε με ρώτησαν και στη συνέντευξη Τύπου. Έχω τόσο μεγάλο σεβασμό απέναντι στον Ομπράντοβιτς σαν άνθρωπο και σαν προπονητή, ξέρω από πρώτο χέρι τι έχει περάσει στη ζωή του και πόσο έχει γαλουχηθεί στη νοοτροπία του νικητή, που ακριβώς επειδή εκείνη τη στιγμή έχει χάσει, γνωρίζω ότι βιώνει μία πολύ δύσκολη και σπάνια στιγμή. Είναι εύκολο να κρίνει κάποιος, αλλά δύσκολο αν δεν μπει στα παπούτσια του άλλου. Κι εγώ έχω μπει...»

Η εύλογη απορία είναι πως στην ευχή – στην κορυφαία στιγμή της καριέρας σου κι έχοντας κερδίσει τον «δάσκαλό» σου και padre padrone του ευρωπαϊκού μπάσκετ – κατόρθωσες να κάνεις όχι ένα, αλλά δύο και τρία βήματα πίσω, να αφουγκραστείς τη στενοχώρια του χαμένου, να μην αντιδράσεις σε όσα άκουσες και να πεις όλα αυτά που είπες;

«Βγήκε αυθόρμητα από την καρδιά μου! Δεν ήταν τίποτε προσχεδιασμένο... Ίσα-ίσα που ήταν μία κατάθεση ψυχής σε έναν άνθρωπο που σημαίνει τόσα πολλά για μένα, όπως στον σύλλογο που εργαστήκαμε αλλά και στην οικογένεια Γιαννακόπουλου. Αυτή είναι η αλήθεια! Όφειλα, πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου, να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι! Ξέρω πολύ καλά ότι εκείνη τη στιγμή πρέπει να πας να πανηγυρίσεις, αλλά μέσα μου είπα:“Έχω χρόνο να πανηγυρίσω...”! Προείχε όμως, η ανθρωπιά! Αυτή είναι η ουσία της ζωής, οι ανθρώπινες σχέσεις. Τα τρόπαια έρχονται και παρέρχονται...»

Νιώθεις ότι η ΤΣΣΚΑ, κέρδισε κάτι περισσότερο από έναν τίτλο στο Βερολίνο;

«Για να γίνεις κλός, πρέπει να κερδίσεις τους καλύτερους και η ΤΣΣΚΑ ανέβηκε στο βάθρο προσπερνώντας τρομερές ομάδες όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και ο Ολυμπιακός από τον όμιλό μας, αποκλείοντας στον ημιτελικό την ομάδα-έκπληξη της διοργάνωσης που ήταν η Λοκομοτίβ του Γιώργου Μπαρτζώκα που έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ και κερδίζοντας στον τελικό έναν μεγάλο αντίπαλο, όπως η Φενέρμπαχτσέ. Έτσι γίνεσαι μεγάλος...»

Πόσο πιο δύσκολος γίνεται πλέον ο στόχος του επόμενου Final 4;

«Πολύ γιατί όλοι θα θέλουν να κερδίσουν τον πρωταθλητή Ευρώπης τώρα! Ούτως ή άλλως όλοι θέλουν να υποσκελίσουν την ομάδα με το μεγαλύτερο budget, όπως είναι και της μόδας, επομένως, υπάρχει κι ένας επιπλέον λόγος για να διεκδικήσουν το μερίδιο της δόξας που αναλογεί σε όποιον κερδίζει τον πρώτο. Αλλά ο δικός μας ο στόχος και το κίνητρο στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε, είναι να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε τη Ρεάλ, που έχει δύο περισσότερους τίτλους (σ.σ.: 9) από την ΤΣΣΚΑ (σ.σ.: 7)!»

Ισχύει ότι ο πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ σου πρότεινε την ανανέωση του συμβολαίου σου πριν από το Final 4;

«Έκανε μία πρώτη συζήτηση με τους εκπροσώπους μου, αλλά εγώ ήμουν συγκεντρωμένος στους αγώνες και ακόμη δεν ξέρω λεπτομέρειες. Θα μάθω πολύ σύντομα, αλλά επειδή τόσο από τον σύλλογο, όσο και από μένα υπάρχει αμοιβαία διάθεση να συνεχίσουμε μαζί, νομίζω ότι τις επόμενες μέρες θα έχουμε θετικές εξελίξεις.»

Εν μέσω όλης αυτής της πανηγυρικής ατμόσφαιρας, θεωρώ απίθανο να μην σου έχει πει ότι «δεν έχεις να πας πουθενά»...

«Έχουμε κάνει διάφορες πλάκες, αλλά είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συνεχίσω...»